คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter One
Chapter One
“น่าเบื่อ..”
เด็กหนุ่มมัธยมปลายวัย 17 ปีนั่งเท้าคางกับโต๊ะก่อนจะพึมพำเสียงเบา ใบหน้าคมนิ่งสงบไร้ซึ่งรอยยิ้ม ผิวขาวจนเกือบเรียกได้ว่าซีดตักกับผมสีดำสนิทและดวงตาสีนิลรัตติกาลคู่สวยที่ดูลึกลับ
“ห..ห้ะ? อะไรนะครับรุ่นพี่มิคาโดะ!?” รุ่นน้องที่โรงเรียนเจ้าของกลุ่มผมสีน้ำเงินเบิกตาโพลงก่อนจะรนรานตอบ ในใจส่วนลึกกลัวว่าผู้เป็นบอสใหญ่ของดอลล่าส์และบอสใหญ่ของ BLUE SQUARE จะสั่งอะไรมาแล้วเขาไม่ได้ยิน
“ผมก็แค่บอกว่ามันน่าเบื่อ..” เด็กหนุ่มตอบโดยเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้นพอที่อีกฝ่ายจะได้ยิน ริมฝีปากของบอสใหญ่ของดอลล่าส์เม้มเล็กน้อยอย่างหงุดหงิด ช่วงนี้อาจจะเป็นเพราะเขาและพวก BLUE SQUARE กวาดล้างพวกดอลล่าส์ปลายแถวที่ไม่ยอมเชื่อฟังแถมยังใช้ชื่อดอลล่าส์ไปทำเรื่องต่ำช้าไปหมดแล้ว มันก็เลยว่าจนเกิดความรู้สึกที่เรียกว่า น่าเบื่อ ขึ้นมา..
แล้วยิ่ง โอริฮาระ อิซายะ ผู้ที่ชอบสรรหาเรื่องสนุกๆมาให้ก็ดันหายตัวไปอย่างลึกลับตั้งแต่เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนเสียนี่..
ให้ตายสิ..กลายเป็นว่าเมืองนี้มันน่าเบื่อไปเลย
“แล้ว..ยังไม่เจอข่าวคราวของมาซาโอมิคุงอีกงั้นเหรอ?” คำถามที่บอสใหญ่ของดอลล่าห์และ BLUE SQUARE อย่าง ริวงามิเนะ มิคาโดะ ถามมานั้นทำให้เด็กหนุ่มรุ่นน้องที่โรงเรียนซึ่งควบตำแหน่งลูกน้องที่สนิทด้วยที่สุดชะงักกึก คุโรนุมะ อาโอบะ เหลือบตามองมิคาโดะด้วยแววตาที่สั่นไหว นี่ก็ผ่านมาเกือบ 6 เดือนแล้วหลังจากที่เขาทั้งคู่ทำสัญญากัน แต่ทำไมกัน? เพราะอะไรคนตรงหน้าถึงยังไม่ลืม คิดะ มาซาโอมิ อีก..
เจ็บ..
“ย..ยังเลยครับรุ่นพี่มิคาโดะ” ใบหน้าของอาโอบะที่เคยมีแต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เต็มไปด้วยอุบายเล่ห์เหลี่ยม บัดนี้กลับมีแค่ใบหน้าซีดขาวและรอยยิ้มฝืนๆที่ปากเท่านั้น หรือแม้แต่ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความลึกลับซับซ้อนยากจะเดาว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ในตอนนี้มันก็ไม่เป็นเช่นนั้นอีกต่อไป..
มิคาโดะเหลือบมองมาที่รุ่นน้องคนสนิทซึ่งบัดนี้เสียงสั่นเล็กน้อย ดวงตาคู่งามที่สั่นระริกเหมือนกับกำลังจะบ่อน้ำตาแตกได้ทุกเมื่อนั่นทำให้เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ แน่นอนว่าหากเป็นปกติเขาคงจะละเลยมันไปและไม่คิดที่จะสนใจมันอีก
“มานั่งนี่สิครับ อาโอบะคุง..” พูดด้วยน้ำเสียงที่แสร้งว่ากำลังอารมณ์ดีทั้งๆที่ในใจตอนนี้มันกำลังเครียดอย่างหนักเรื่องที่ยังไม่ได้ข่าวคราวเกี่ยวกับมาซาโอมิเพื่อนสนิทที่เขาแอบคิดไม่ซื่อด้วย แน่นอนว่าเขาย่อมรู้ดีว่าการที่เขาถามถึงมาซาโอมิแบบนั้นกับอาโอบะมันทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่จะให้ทำอย่างไร? ต่อให้อาโอบะมอบความรักให้เขาเท่าไร..สุดท้ายมันก็มาแทนที่ความรักที่เขามีให้มาซาโอมิไม่ได้อยู่ดี
“ครับ..” อาโอบะลุกขึ้นจากพื้นก่อนจะก้าวขาไปที่โซฟาสีน้ำเงินเข้มซึ่งมีมิคาโดะกำลังนั่งอยู่ แน่นอนว่าเขาไม่คิดที่จะไปนั่งหรอก..เพราะจุดที่บอสใหญ่บอกให้เขานั่งนั้นไม่ใช่ที่โซฟา เด็กหนุ่มหย่อนตัวนั่งลงบนตักของมิคาโดะอย่างเก้อเขินเล็กน้อย ก่อนที่บอสของดอลล่าส์จะรวบเอวบางเอาไว้ จมูกโด่งซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวของคนที่นั่งอยู่บนตัก ก่อนที่ปากจะเม้มให้เกิดรอยแดงเป็นจ้ำๆบนลำคอขาว มืออีกข้างสอดเข้าไปภายใต้เสื้อนักเรียนก่อนจะจัดการลูบไล้แผ่นอกขาว..
ด้วยความเคยชินผสมกับความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายมอบให้ ทำให้เด็กหนุ่มบนตักโอบคอของมิคาโดะอย่างลืมตัว มิคาโดะปล่อยแขนข้างที่รวบเอวบางไว้ก่อนจะเชยคางของอาโอบะขึ้นแล้วประกบจูบอย่างรุนแรง ลิ้นที่กำลังพัวพันกันจนเกิดเสียงไม่น่าฟังทำให้น้ำลายใสหยดลงข้างล่าง แต่ถึงกระนั้นคนทั้ง 2 ก็ยังคงไม่เลิกจูบกันอย่างดูดดื่ม
“อื้อ..ร รุ่นพี่ ม..มิคาโดะ อื้อ! แฮ่ก!” เด็กหนุ่มร่างโปร่งปล่อยให้ริมฝีปากของคนที่นั่งอยู่บนตักว่างทันที อาโอบะจัดการหอบเอาอากาศเข้าอย่างรวดเร็ว การจูบแบบเมื่อกี้แทบจะทำให้เขาละลายแล้วขาดอากาศหายใจตายอยู่รอมร่อ
แต่เขาก็ยังหลงใหลในรสจูบเช่นนั้นอยู่ดี..
“ผมไม่หยุดหรอกนะ..” มือของมิคาโดะจัดการปลดกระดุมกางเกงของร่างโปร่งบางออก ก่อนจะลูบไล้ไปตามแก่นกายของคนที่นั่งอยู่บนตัก เสียงครางหวานของร่างบอบบางบนตักนั้นทำให้เขาอยากจะแกล้งหนักมากกว่าเดิม
บทเพลงรักอย่างคงดำเนินต่อไป..
“อ๊า!~ ร..รุ่นพี่มิคาโดะ! อ..อึก! อ้ะ..อ๊า!”
“อืม..อ่า มาซาโอมิอ่า..”
“ฮึก! ” ร่างโปร่งบางของอาโอบะพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้อย่างสุดความสามารถ มือขาวซีดยกขึ้นมาปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นของตนดังรบกวนร่างสูงโปร่งซึ่งกำลังหลับใหลอยู่บนโซฟา แม้ว่าจะอ่อนเพลียมากจนอยากจะหลับจากกิจกรรมรักเมื่อซักครู่ แต่เพราะชื่อที่ร่างสูงโปร่งหลุดออกมาจากปากนั่นทำให้ตาสีน้ำเงินไม่สามารถหลับลงอีกต่อไป..
สุดท้ายคุณก็นึกว่าผมเป็นเขาอยู่ดี..
มือซีดทั้งสองข้างพยายามติดกระดุมเสื้อของตัวเองอย่างหนัก แต่เพราะว่าในตอนนี้จิตใจของเขามันกำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง แน่นอนว่ามันพลอยทำให้ร่างกายทุกส่วนสั่นไปหมด ไหนจะความเจ็บปวดที่สะโพกนั่นก็ทำเอาแข้งขาสั่นไปหมด หากจะให้พูดแล้วแรงจะยืนยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ ก็อีกฝ่ายรุนแรงซะขนาดนั้น..
คิดที่จุดนี้ไปหน้าหวานก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ แต่เมื่อคิดถึงความเป็นจริงแล้วว่าคนที่หลับใหลอยู่บนโซฟานั้นรักใคร จิตใจก็ห่อเหี่ยวลงดั่งเช่นทุกที..
แต่ถึงจะอยากลุกหนีจากบ่วงพันธนาการรักที่อีกฝ่ายสร้างขึ้นซักเท่าไร
สุดท้ายก็หนีไปไม่ได้อยู่ดี..
แต่ก่อนที่ร่างโปร่งบางจะจัดการใส่กางเกงแล้วเดินออกไป มือซีดพยายามเอาของเหลวสีขาวขุ่นที่อยู่ในช่องทางหลังออกอย่างกล้าๆกลัวๆ ปกติแล้วคนที่เอาออกให้เขาก็คือมิคาโดะ แต่เพราะในตอนนี้คนๆนั้นหลับไปแล้วเขาเลยต้องมาเอามันออกด้วยตัวเอง เมื่อสวมใส่กางเกงและจัดการปกปิดรอยจ้ำแดงบนคอเรียบร้อย อาโอบะก็พยายามก้าวขาเดินออกจากประตูไป แต่ถึงกระนั้นความคิดคำนึงก็ยังคงคิดถึงบอสใหญ่ของดอลล่าส์อยู่ดี..
ผมอิจฉาคุณ คิดะ มาซาโอมิ..
หลังจากที่อาโอบะก้าวขาเดินออกไปจากโกดังร้างได้ไม่นาน ดวงตาสีนิลของผู้ที่อีกฝ่ายนึกว่าหลับอยู่ก็ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที มิคาโดะรับรู้ทุกอย่าง..ทั้งเสียงสะอื้นร่ำไห้ของอาโอบะ ทั้งเรื่องที่อาโอบะพยายามเอาของเหลวสีขาวขุ่นนั่นออกด้วยตัวเอง และเรื่องที่เด็กหนุ่มคนนั้นเจ็บปวดเป็นอย่างมากที่เขาเผลอครางเรียกชื่อของคิดะออกมา
ความจริงในแง่ของอาโอบะก็สมควรจะเจ็บปวดอยู่หรอก ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไรกับเขา แน่นอนว่าเขารู้..และอีกฝ่ายก็รู้ว่าเขารู้ ความสัมพันธ์ของเขาและอาโอบะไม่ใช่คนรักและไม่ใช่แฟน มันก็แค่เป็นความสัมพันธ์ที่เมื่อไหร่ที่เขาเบื่อก็เรียกอีกฝ่ายมาและทุกครั้งอีกฝ่ายก็เต็มใจ มันก็แค่เป็นความสัมพันธ์ที่อีกฝ่ายยอมทำทุกอย่างเพื่อเขา
..ก็แค่นั้นเอง
“มาซาโอมิ..” เด็กหนุ่มพึมพำชื่อของคนที่อยู่ในใจตลอดมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา.. อีกฝ่ายมีแฟนแล้วเขารู้ดี อีกฝ่ายรักแฟนมากเขารู้ดี และอีกฝ่ายหนีหายไปที่ไหนไม่รู้แล้ว..เขาก็รู้ดี
และเขายังรักอีกฝ่ายหมดหัวใจ..เรื่องนั้นเขาก็รู้ตัวเองดี
“แค่นี้ยังไม่พอ..” ใช่..ถึงแม้ว่าการที่ทำอะไรแบบนั้นกับอาโอบะจะช่วยฆ่าเวลาที่สุดแสนจะน่าเบื่อนี้ไปได้บ้าง แต่สุดท้ายเมืองนี้ก็ยังคงน่าเบื่ออยู่ดี..แต่ถึงกระนั้นเขาก็ย่อมรู้ดีที่สุด เมืองอิเคบุคุโระกำลังมีปัญหา..กลุ่ม Red Sin หรือก็คือกลุ่มบาปสีแดงซึ่งมีมาเฟียระดับสูงหนุนหลังอยู่ต้องการที่จะครองอิเคบุคุโระที่ดอลล่าส์เป็นเจ้าถิ่น
บางทีการปะทะกันครั้งที่ใกล้จะถึงนี้อาจจะทำให้เขาพบกับมาซาโอมิอีกครั้ง..
“ยังต้องการพลังมากกว่านี้..” แต่การที่จะจัดการกับแก๊งค์ที่มีมาเฟียระดับสูงหนุนหลังอยู่นี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย อีกทั้งนั่นยังหมายถึงว่ามันไม่ใช่แค่การต่อสู้ที่เอาไม้เบสบอลไปฟาดหัวอีกฝ่ายเหมือนการมีเรื่องกันของเด็กมัธยม แต่นี่มันหมายถึงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหรือทั้ง 2 ฝ่ายจะต้องมีคนตาย และแนวโน้มที่จะมีคนตายมากก็คือฝ่ายเขาเอง..
“ยังต้องการอำนาจมากกว่านี้..” เด็กหนุ่มพึมพำเสียงเบา ทว่าการที่ติดอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองนั้นทำให้เขาไม่รู้ว่าใครบางคนกำลังเดินตรงมาที่เขา
“ก็ไปแสวงหาซะสิ..ฉันมีกลุ่มมาเฟียที่อยากจะแนะนำ สนใจมั้ยล่ะ?” เสียงของบุคคลหนึ่งที่สุดแสนจะคุ้นเคยดังขึ้นใกล้ๆหู เด็กหนุ่มบนโซฟาเบิกตากว้างก่อนจะหันไปมองผู้มาเยือนที่บัดนี้กำลังยิ้มแป้นอย่างมีความสุข
“มาเฟียเหรอครับ..คุณอิซายะ?”
“วองโกเล่แฟมิลี่..มาเฟียที่ยิ่งใหญ่และมีอำนาจที่สุดในโลก ทีนี้เธอสนใจรึยังล่ะ มิคาโดะคุง..”
ความคิดเห็น