Remenber(TVXQ)

ลำดับตอนที่ #9 : -*-ตอนที่ 9-*-

9
วันต่อมา ขณะที่ฉันกำลังออกจากบ้านฉันก็เห็นรุ่นพี่ยุนโฮมายืนรออยู่ตรงกำแพงหน้าบ้าน
“รุ่นพี่ยุนโฮมาทำอะไรที่นี่ค่ะ”
“ก็มารับเธอน่ะสิถามได้”
“ว่าแต่รุ่นพี่มารอนานหรือยังค่ะ”
“ก็สักพักแล้วล่ะ”
“งั้นเหรอค่ะต้องขอโทษด้วยนะค่ะ”
“เรื่องอะไร”
“ก็ถ้าฉันรู้ว่ารุ่นพี่จะมารับฉันคงลงมาเร็วกว่านี้”
“เรื่องแค่นี้เอง..ไปโรงเรียนกันเถอะ”
“เออ ค่ะ”

แล้วเราก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน ทำไมถึงไม่ขึ้นรถเมล์น่ะเหรอเพราะบ้านฉันกับโรงเรียนอยู่ใกล้กันนิดเดียวเดินไป15นาท
ีเดี๋ยวก็ถึงความจริงมันก็เมื่อยอยู่เหมือนกันนั่นแหละแต่ทำไงได้ก็บ้านฉันมันจนนิขน
าดเงินค่าข้าวกลางวันยังไม่ค่อยจะมีแล้วจะเอาเงินที่ไหนขึ้นรถเมล์ล่ะ
“เลิกเรียนว่างหรือเปล่า”
“ค่ะ”
“หมายถึงตอนบ่ายเธอมีนัดหรือยัง”
“มีแล้วค่ะ”
“กับใคร”
“กับแม่ฉันเพราะวันนี้ฉันต้องไปหาแม่เพื่อที่จะทำงานพิเศษ”
“ทำไมเธอต้องทำงานพิเศษด้วยล่ะ”
“ก็บ้านฉันไม่ได้รวยเหมือนบ้านรุ่นพี่นี่ค่ะ”
“แล้วทำที่ไหน”
“ร้านอาหารBeautiful Life”
“อะไรนะเธอจะไปทำงานที่ร้านไอ้จะ..”
“อะไรนะค่ะ”
“เอ่อ เปล่าเอาเป็นว่าเธอรู้ทางไปร้านอาหารนั้นหรือยังล่ะ”
“ยังค่ะแต่เดี๋ยวฉันจะลองไปถามเพื่อนดู”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“รุ่นพี่รู้จักเหรอค่ะ”
“ใช่รู้จักดีเลยด้วย”
พอถึงโรงเรียนต่างคนก็ต่างเข้าห้องเรียนแล้วตลอดเวลาเรียนทั้งวันฉันก็คิดอยู่ว่าที่
ทำงานพิเศษของฉันนั้นจะเป็นยังไง

##เลิกเรียน##
“รุ่นพี่ค่ะ”
“มาแล้วเหรอเราไปกันเถอะ”
“ค่ะ”
เราเดินไปกันซักพักนึงก็ถึงร้านที่แม่ฉันสั่งให้มาทำงานที่นี่ดูรุ่นพี่ยุนโฮจะคุ้นเ
คยกับที่นี่ซะเหลือเกินฉันชักจะสงสัยซะแล้วสิ แต่ก็ไม่กล้าถามว่ะ รุ่นพี่หายเข้าไปในร้านเป๊บนึงแล้วก็ออกมา
“เรียบร้อยแหละเธอทำงานที่นี่ได้ฉันจัดการให้แล้ว เสื้อผ้าพนักงานอยู่ในล็อกเกอร์ไปเปลี่ยนได้เลย ฉันมีธุระไปก่อนล่ะ” เห้ยไรว่ะ งง รุ่นพี่เปนเจ้าของร้านเองไงเนี่ย เห้ย
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”
“รุ่นพี่เปนเจ้าของร้านเหรอค่ะ”
“เปล่า”
“แล้วทำไมทำเหมือนเปนเจ้าของร้านเลยอ่ะ”
“อ๋อ พอดีรุจักกันนะ”
“เหรอค่ะ
“ถ้าไม่มีไรฉันไปล่ะ บาย” รุ่นพี่ยกมือข้างนึงบ๊ายบายให้ฉันแล้วเดินจากไป
ฉันยืนอยู่ตรงนั้นพักนึงเพราะไม่รุจะเริ่มจากตรงไหนดี เอาไงดีเนี่ย สักพักก็มีผู้หญิงวัยกลางคนเข้ามาทักจากข้างในร้าน
“หนูใช่คนที่จะมาสมัครงานที่นี่ใช่ไหมจ้ะ”
“ค่ะ เออ สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีจ้ะ ตามสบายนะฉันเปนเจ้าของร้านที่นี่ แม่เธอก็สนิทกับฉัน มีอะไรก็บอกได้นะ แต่เธอดูๆไปหน้าตาเธอเหมือนแม่มากเลยนะจ้ะ”
“เออ ขอบคุณค่ะ”
“คงสงสัยล่ะสิว่าแม่ไปไหน”
“ค่ะ”
“แม่เธออยู่ๆเค้าก็โทรมาบอกว่าติดธุระที่ไหนสักแห่งนะแหละจ้ะ มาไม่ได้”
“ค่ะ”
“เสื้อผ้าอยู่ในล็อกเกอร์นะจ้ะ ส่วนเธออยากทำหน้าที่อ่ะไรดีล่ะ อยากเปนแม่ครัวหรือพนักงานเสิร์พหรือพนักงานต้อนรับดี”
“เออหนูของเปนเด็กเสิรพ์ดีกว่าค่ะ หนูทำกับข้าวไม่ค่อยเก่ง”
“งั้นเหรอจ้ะ แต่แม่เธอทำอาหารอร่อยมากเลยนะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“เอาล่ะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วล่ะจ้ะ”
ผู้หญิงคนนี้สวยมากเลย ถึงจะดูมีอายุไปสักหน่อยแต่ตอนสาวๆต้องสวยมากแน่ ถึงว่าแม่ถึงชมไม่หยุดปาก ท่าทางลูกชายคงจะต้องหล่อมากแน่ๆ
พอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เริ่มทำงานเริ่มจากถูพื้น เช็ดกระจก เสิร์พอาหาร รับออเดอร์ เก็บเศษอาหาร เช็ดโต๊ะ ทำอย่างงี้จนถึง 4 ทุ่ม แล้วก็มีใครคนนึงเดินเข้าร้านฉันจึงเดินไปต้อนรับโดยไม่ทันมอง
“สวัสดีค่ะ เชิญค่ะ รับอะไรดีค่ะ”
“เปนบ้าอ่ะไรทำงานจนสมองกลับไง”พอฉันได้ยินอย่างงั้นจึงเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยสีหน้าต
กใจ เห้ย มาได้ไง ฉันระงับความโกรธเอาไว้แล้วถามต่อไป
“จะรับอ่ะไรดีค่ะ”
“อย่ามาตลก ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อสั่งอาหารหรอกนะ”
“อ้าว แล้วรุ่นพี่แจจุงมาทำไมมิทราบถ้าไม่ได้มากินข้าว หะ”
“เหอ ไม่ไหวเลยใครรับเธอเข้ามาทำงานกันเนี่ย”
“ถามได้ก็เจ้าของร้านอ่ะดิ”
“แม่เหรอ”
“แม่???.... อย่าบอกนะว่ารุ่นพี่เปนลูกเจ้าของร้านนี้”เรางงกันอยู่พักนึงแล้วฉันก็เริ่มได้สติถา
ม
“ก็ใช่นะสิ ยัยปีศาจ”
“ยัยปีศาจงั้นเหรอ”
ขณะที่เราเถียงกันอยู่พักนึงคุณนายเจ้าของร้านก็เดินเข้ามาหาตาบ้านี่
“แจจุงกลับมาแล้วเหรอลูก เปนไงเรียนรู้เรื่องไหม”
“แม่รับยัยนี่เข้ามาทำงานทำไมกัน”
“อ้าวนิเราทำไมพูดจากับน้องเค้าอย่างงั้น ทำไมก็แม่ต้องการรับพนักงานเพิ่มแล้วมันผิดตรงไหนกัน”
“ไม่ผิดหรอกแต่ทำไมต้องเปนยัยนี่ด้วยเหล่า!”
“อ๊ะ นี่ลูกกล้าตะคอกแม่งั้นเหรอวันนี้ไม่ต้องกินข้าวเย็น”
“แม่!”
จากนั้นคุณนายเจ้าของร้านก็เดินจากไป พร้อมทั้งเสียงหัวเราะเยาะจากฉัน
“ขำอะไร”
“เปล่า”
“แล้วขำทำไม”
“ไม่รุ”
“เชอะ ยัยบ้าก็เปนยัยบ้าอยู่วันยังค่ำ”
“...............”
“ทำไมเถียงไม่ออกล่ะสิ”
“ก็หัวเราะคนไม่มีข้าวกินอ่ะสิ”
“ใครบอก” ทำไมต้องทำหน้าเจ้าเล่ห์อย่างนั้นด้วย
“เธอต้องเปนคนทำให้ฉันกินต่างหาก”
“อ่ะไรให้ฉันทำให้กินเหรออย่าหวังเลย”
“นิ เธอเปนต้นเหตุทำให้ฉันไม่ได้กินข้าวนะ เธอก็ทำสิ”
“ก็ได้ ถ้าไม่อร่อยก็อย่ามาโทดกันก็แล้วกัน ชิ”
“อืม”แจจุงพูดพลางยิ้ม หล่ออออออ ไม่ได้ๆห้ามชมๆ
ขณะที่ฉันกำลังทำกับข้าวอยู่นั้น ตานั่นก็เอาแต่มองก้นฉันพร้อมกับพูดว่า
“ทำไมก้นเธอเล็กจังเลย เหมือนพวกคนติดยาที่เหลือแต่โครงกระดูก”
“.................”
“ฉันว่านะถ้าฉันไม่รุจักเธอ และเหนก้นเธอครั้งแรกฉันก็คงนึกว่าผีโครงกระดูกเดินได้อยู่ในร้านแม่ฉันแน่”
“..................”
“นิพูดไรมั้งแซ่ ยัยผีโครงกระดูก”
“.................”
“นิ นิ” ว่าแล้วเขาก็เอาตะเกียบมาจิ้มก้นฉัน ฉันพูดอย่างเหลืออด
“รุ่นพี่จะทำอ่ะไร!”
“นิๆ ไม่ต้องคิดไปไกลเลยนะฉันไม่เอายัยโครงกระดูกอย่างเธอไปข่มขืนหรอก”
“แล้วมายุ่งกะก้นของฉันทำไมกันเหล่า!”
“ก็ก้นเธอมันแปลกๆฉันก็เลยสนใจเท่านั้นเอง”
“..................”
“ล้อเล่นฉันกะจะถามว่าอาหารเสร็จหรือยังฉันหิวแล้วนะ”เขาพูดพลางเอามือจับท้องตัวเอง

“ใกล้จะเสร็จแหละ รอเป๊บนึงสิ ผู้ชายอะไรไม่มีความอดทนเลย”
ว่าฉันก็นึกจะไรสนุกๆได้แกล้งตานี่ดีกว่าใส่เกลือเข้าไปเยอะๆเลย นิ นิ หิวนักใช่ไหม
“หึๆๆ”
“ยัยบ้าเกิดเปนไรขึ้นมาอีกล่ะหัวเราะอย่างกะคนโรคจิต ฉันเริ่มผวาแล้วนะเนี่ย”
“เปล่า อะเสร็จแล้วรุ่นพี่กินให้อร่อยไปเลยนะ”
“เธอคงไม่ได้ใส่ยาเบื่อให้ฉันกินใช่ไหม”
“ก็คิดอยู่เหมือนกัน” ว่าแล้วนายแจจุงก็ทำถ้ากลืนน้ำลายแบบกลัวๆ
“ฉันล้อเล่นกินเถอะ”
“เธอแน่ใจนะว่าไม่ได้ใส่ไรลงไป”
“แน่สิ กินๆ”ว่าแล้วเค้าก็ตักข้าวใส่ปาก แล้วก็พ่นอาหารที่อยู่ในปากออกมา
“แหวะ ทำไมมันเค็มอย่างงี้บ้านเธอผลิตเกลือเองหรือไงรสชาติห่วยแตกสิ้นดีฉันนะน่ะสงสารคนที
่ได้เธอเป็นภรรยาจริงๆ หวังว่าคงไม่ใช่ฉันนะ”
“ก็เพราะรุ่นพี่อ่ะแหละพูดแต่เรื่องก้นฉันใครเค้าจะไปมีสมาธิทำกันเหล่า”
“เอาล่ะๆฉันไม่อยากเถียงกับเธอแล้วฉันหิว เดี๊ยวฉันทำเองก็ได้”
“อืมดีๆทำให้ฉันกินด้วยนะ”
“อ่ะไรของเธอทำไมฉันต้องทำให้เธอกินด้วยเหล่า”
“ก็ฉันหิวนิ ตั้งแต่กลางวันฉันยังไม่ได้กินอ่ะไรเลยนะ”
“ก็ได้ๆ อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิฉันว่าเธอทำหน้าสดใสจะน่ารักกว่านะ”
พอพูดเสร็จตานี่ก็หน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด พอเหนว่าฉันจ้อง ตานี่ก็รีบเอามากันเปื้อนมาใส่ อะไรกันตลกชำมัดผ้ากันเปื้อนลายคิตตี้สีชมพู คิดได้ไงอ่ะ
“ฮะ ฮ่าๆๆๆ”
“ขะขำอ่ะไร”
“รุ่นพี่ ไม่อยากจะเชื่อเลยเหนแมนๆอย่างงี้ก็มีแอบกุ๊กกิ๊กกะเค้าเหมือนกันนะเนี่ย”
“อ่ะไรเปล่าซักหน่อย นี่ มันของพนักงานในร้านต่างหาก”รุ่นพี่พูดพลางยิบผ้ากันเปื้อนที่ใส่อยู่ชูขึ้น
“ก็ไม่ได้ว่าอ่ะไรนิเหนว่าน่ารักดีต่างหาก”
“เหรอ ถ้าเธอชอบฉันจะใส่ทำอาหารทุกครั้งเลยดีป่ะล่ะ”คำพูดนี้เล่นซะเราพูดไม่ออกเลย หน้าแดงอีกแล้ว โอ๊ยหยุดแดงนะ ทันทีที่หน้าแดงฉันก็หันไปทางอื่น
“ดะดีซะที่ไหนกันล่ะ ทำอย่างกับเปนผู้หญิงอย่างงั้นแหละ”
“งั้นเหรอ”
“ก็ใช่นะสิ”
“งั้นฉันทำอาหารก่อนล่ะ”
“อือ”
พอทำอาหารเสร็จรุ่นพี่ก็ยกมาที่หน้าร้านนั่งติดกับหน้าต่างเพราะจะได้ชมวิวไปด้วย
“หือ รุ่นพี่ทำอาหารอร่อยจังเลย”
“แน่อยู่แล้วเพราะฉันเปนลูกเจ้าของร้านอาหารนิ”
“คุณแม่รุ่นพี่คงจะสอนทำอาหารให้รุ่นพี่เยอะเลยนะค่ะ”
“ก็อาจจะใช่”
“ผิดกับฉันเลยเปนผู้หญิงแท้ๆกลับทำอาหารไม่ได้เรื่อง”
“ใครว่าล่ะถ้าเธอไม่เอาเกลือใส่ลงไปให้ฉันกินมันคงอร่อยกว่านี้”
“รุ่นพี่รู้ด้วยเหรอค่ะว่าฉันใส่เกลือลงไป”
“แน่นะสิเค็มขนาดนั้นคิดว่าเปนน้ำตาลหรือไง”
“ขอโทดก็ได้”
“เธอนิถ้าทำตัวดีๆก็น่ารักเหมือนกันนะ”
“คะ”
“อะไรติด” ว่าแล้วรุ่นพี่ก็เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดตรงริมฝีปากฉันให้ หน้าเราเกือบจะชนกันอยู่แล้ว โอ๊ย ใจเต้น ทำไมยิ่งดูใกล้ๆยิ่งหล่อ พอฉันได้สติฉันก็พูดว่า
“รุ่นพี่เดี๊ยวฉันเช็ดเองก็ได้ค่ะ”
“เขินล่ะสิ”
“เปล่าซักหน่อย”
“เธอเขินจริงๆด้วย”
“บอกว่าเปล่าไงเหล่า!”
เราสองคนนั่งกินไปเล่นไปกันอย่างสนุกสนานโดยไม่รุเลยว่าใครคนนึงกำลังมองดูเราอย่างเ
จ็บปวดอยู่