Remenber(TVXQ)

ลำดับตอนที่ #8 : -*-ตอนที่ 8-*-

8
ขณะที่ฉันกำลังจะออกจากประตูโรงเรียนเพื่อที่จะกลับบ้าน ใครบางคนก็เรียกฉันเอาไว้
“เดี๋ยว” นายแจจุงนั่นเอง
“มีอะไร”
“เธอจะไปไหนน่ะ”
“ก็กลับบ้านน่ะสิ”
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ไม่จำเป็นหรอก” ขณะที่ฉันทำหน้าไม่ใส่ใจแล้วเดินต่อนายแจจุงก็คว้าแขนฉันเอาไว้
“ฉันบอกว่าจะไปส่งก็จะไปส่งสิเล่นตัวอยู่ได้”
“รุ่นพี่ต้องการอะไรกันแน่”
“ความรัก”
“อะไรนะ”
“เปล่า ถือซะว่าไม่ได้ยินก็แล้วกัน” รุ่นพี่พูดพลางหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“แต่เมื่อกี้ฉันได้ยิน รุ่นพี่!” ขณะที่ฉันกำลังรอคำตอบจากเขาทำไมหัวใจฉันต้องเต้นแรงด้วย
“เธออยากรู้จริงๆเหรอ” รุ่นพี่หันมาถามฉันต่อหน้าเขาใกล้กับหน้าฉันมากแทบจะติดกันอยู่แล้วตอนนี้รู้สึกใบหน
้ามันร้อนผ่าวยังไงก็ไม่รู้
“ทำไมเธอต้องหน้าแดงขนาดนั้นด้วยอย่าบอกนะว่าเธอตกหลุมรักฉันแล้ว”รุ่นพี่พูดพลางทำห
น้าทะเล้นใส่ ฮึ คนผีทะเลใครจะไปชอบคนอย่างนายกันย่ะ
“คะใครจะไปชอบคนอย่างรุ่นพี่กัน ฉันคนนึงล่ะที่ไม่!”
“เหรอ แต่เมื่อกี้หลักฐานมันฟ้อนอยู่ที่หน้าเธอนะ”
“มันร้อนต่างหากล่ะ ร้อน ทำไมมันร้อนอย่างนี้นะ”ฉันพูดพลางโบกมือไปมา
“เธอไม่ต้องมาอ้างเลยนี่มันหน้าหนาวนะ”
“แต่ฉันร้อนนี่”
“เธอร้อนหรือเธออายกันแน่หะ”
“ฉะฉัน” โอ๊ย ทำไมมันหน้าขายหน้าอย่างนี้นะคำถามของหมอนั่นเล่นเอาตอบไม่ถูกเลยแหะ
“หึ ฉันชนะ” รุ่นพี่พูดพลางชูมือขึ้นแล้วเขกหัวฉัน
“โอ๊ย!รุ่นพี่ฉันเจ็บนะ”
“ฮะฮะฮะ” ขณะที่ฉันกำลังจับหัวตัวเองอยู่นั้นรุ่นพี่ก็หัวเราะออกมาทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาด้วย
แล้วเราก็หัวเราะด้วยกันอยู่อย่างนั้น
“เออ แล้ววันนี้รุ่นพี่ยุนโฮไม่มาเหรอค่ะ”
“ไม่มา อ๊ะ รู้สึกเธอจะสนใจมันมากเลยนะ”
“คะ”
“เธอชอบมันเหรอ”
“เปล่าค่ะไม่ใช่อย่างนั้นเพียงแต่ว่า...”
“เธอไม่ต้องพูดแล้ว” ว่าแล้วรุ่นพี่แจจุงก็เดินจากไปแล้วไม่หันกลับมามองอีกเลย การกระทำนั้นให้ฉันเหวอไปพักนึงก่อนตั้งสติได้แล้วตะโกนด่าว่า
“อะไรว่ะ ไหนบอกว่าจะไปส่งไง พวกผู้ชายนี่สักแต่พูดจริงๆบอกมาตรงๆก็ได้นิว่าขี้เกียจเดินแหม ทำให้เราหลงดีใจแล้วก็เดินจากไปอย่างนี้นะเหรอใช้ได้ที่ไหนกันหะ อ๊ะ แล้วทำไมเราต้องหลงดีใจอะไรกับหมอนี่ด้วย ท่าทางเราจะเพี้ยนจริงๆหรือว่าไม่สบาย สงสัยจะใช่”
ว่าแล้วฉันก็พูดเองตอบเองเหมือนคนบ้าทำให้คนแถวๆนั้นหันมามองฉันด้วยสายตาแปลกๆ
“มองอะไรไม่เคยเห็นคนหรือไงหะ”คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ว่าแล้วฉันก็เดินกลับบ้านไปคนเดียว
##ที่บ้าน##
“กลับมาแล้วค่า”
“กลับมาแล้วเหรอ”
“แม่!”
“อะไรเสียงดังอะไรหนวกหู”
“แม่ทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วจัง”
“ทำไมเสียใจเหรอ”
“เปล่าดีใจต่างหากล่ะ”ว่าแล้วฉันจึงวิ่งเข้าไปกอดแม่
“ยุนโซ”
“ค่ะแม่”
“แม่มีเรื่องจะบอกลูก”
“อะไรค่ะ”
“ตอนนี้ฐานะเราไม่ได้เหมือนเมื่อก่อน”
“หนูรู้ค่ะแม่”
“ตอนนี้รายได้แม่ไม่ค่อยจะดี แม่จึงอยากให้หนูช่วยไปหางานพิเศษทำได้ไหมลูก”
“ได้สิค่ะแม่ว่าแต่หนูจะไปหางานทำที่ไหนล่ะ”
“ไม่ต้องห่วงแม่มีเพื่อนที่เปิดร้านอาหารอยู่ที่เมียงดงแม่ติดต่อเพื่อนแม่ให้แล้ว”
“เหรอจ้ะว่าแต่ชื่อร้านอะไรเหรอแม่”
“ร้านBeautiful Lifeน่ะจ๊ะเดี๋ยวแม่จะพาลูกไปพรุ่งนี้ ว่าแต่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ลูกเรียนครึ่งวันใช่หรือเปล่า”
“ใช่ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวลูกเรียนเสร็จก็ไปหาแม่ที่ร้านนี้เลยนะจ๊ะ ลูกรู้จักใช่ไหมเพราะร้านเพื่อนแม่คนนี้เค้ามีชื่อเสียงโด่งดังมาก ถ้าลูกไม่แน่ใจลูกก็ถามเพื่อนเอาแล้วกันนะ”
“ค่ะ”
“เอาดึกมากแล้วขึ้นไปนอนเถอะลูก”
“ค่ะ”
“เอ่อ แล้วอีกอย่างนึงลูกชายร้านเพื่อนแม่คนนี้เนี่ยหล่อมากเลยนะจ๊ะไม่แน่ลูกอาจจะชอบอีกค
นนึงก็ได้ แม่ไปเห็นมาแล้วล่ะหล่อจริงๆเลยผู้ชายอะไรก็ไม่รู้หน้าเนี่ยเหมือนผู้หญิงมากถ้าจับม
าใส่กระโปรงคงดูไม่ออกแน่ว่าเป็ผู้หญิงหรือผู้ชาย ถ้าแม่ยังสาวๆอยู่นะป่านนี้คงจะ....”
“แม่ค่ะ”
“แต่คนหัวแข็งอย่างลูกคงไม่ชอบคนที่หน้าตาหรอกใช่ไหมจ้ะ”
“ค่ะ”
“แล้วเจอกันพรุ่งนี้ฝันดีนะลูก”
“แม่ก็เหมือนกันนะค่ะ”
“จ้ะ”
แม่เนี่ยจริงๆเลยสงสัยจะชอบคนที่หน้าตาแงมๆเพราะพ่อเราก็หล่อใช่เล่น อืม นอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า