Remenber(TVXQ)

ลำดับตอนที่ #7 : -*-ตอนที่ 7-*-

7
วันต่อมาฉันมาโรงเรียนด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวไม่รู้ว่าวันนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก
หรือเปล่า สรุปแล้วเราเป็นตัวตนเหตุใช่ไหมเนี่ย ฉันเดินเข้าห้องเรียนแล้วมานั่งที่นั่งของตัวเอง วันนี้สงสัยฉันจะมาเช้าไปหน่อยคนยังไม่ค่อยมาเลยพอนั่งไปได้สักพักคนก็เริ่มทยอยกันเ
ข้ามา พอยองฮีเข้ามาก็มองฉันตาโตแล้วมาหาฉันทันที
“โอ้โหทำไม วันนี้มาเช้าจังจ๊ะ”
“นั้นมันเรื่องของฉัน”
“เกิดอะไรขึ้นโดนแม่ด่าเหรอ”
“จะบ้าเหรอตั้งแต่มาที่นี่ฉันยังไม่ได้คุยกับแม่เลยสักคำ”
“จริงดิ ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ”
“ก็แม่ฉันน่ะทำงานหนักมากเลยกว่าจะกลับฉันก็หลับแล้วพอตอนเช้าฉันก็ไม่อยากไปกวนแม่น
่ะ”
“ว่าไปแล้วชีวิตเธอก็หน้าสงสารอยู่เหมือนกันนะ”
“ใช่ เพราะฉะนั้น”
“อะไร”
“บริจาคเงินมาซะดีๆ”
“ยัยบ้า”
“โอ๊ยอย่าดึงหัวฉันได้ไหม”
“เธอต้องตายด้วยน้ำมือของฉัน”
ขนาดที่ฉันกับยองฮีกำลังเล่นกันอยู่ใครคนนึงก็เดินเข้ามาในห้อง หน้าตาเขาดูเหมือนคนไม่สบายอยู่ตลอดเวลา เขาย้อมผมสีทองเจาะหูหน้าตาน่ารักแถมห้อยตุ๊กตาปลาโลมาไว้ข้างหลังอีก ใครกันนะ
“ใครกันเหรอยองฮี หือ”
“นั่นนะน่ะชองจุนซุเป็นน้องชายของรุ่นพี่ยุนโฮน่ะแต่เขาไม่ค่อยมาโรงเรียนหรอก”
“ทำไมล่ะ”
“ก็เพราะเขาไม่สบายอยู่บ่อยๆนะสิ”
“เป็นโรคอะไร”
“โรคหอบขั้นรุนแรง”
“ขั้นรุนแรง”
“อืม ท่าทำอะไรหนักๆหรือเครียดมากเกินไปอาการก็จะกำเริบเธอต้องเห็นตอนเขาเป็นน่ากลัวมากเ
ลยเหมือนคนกำลังจะตาย รุ่นพี่ยุนโฮน่ะห่วงจุนซุมากเลยนะเพราะจุนซุน่ะเหมือนเด็กไม่รู้จักโต พอโดนอะไรกระทบกระเทือนใจเข้าหน่อยก็จะร้องไห้ รุ่นพี่ยุนโฮต้องคอยปกป้องจุนซุตลอดเวลาถ้าใครมาแกล้งล่ะก็โดนรุ่นพี่อัดซะปางตายเพร
าะฉะนั้นจุนซุจึงไม่มีเพื่อน”
จริงด้วยไม่มีใครกล้าคุยกับเขาเลยสักคนเหมือนเขาต้องโดดเดี่ยวอยู่ตลอดเวลาเหมือนกับ
ฉันตอนเด็กๆเลย ตอนนั้นรู้สึกโดดเดี่ยวมากแล้วก็น่ากลัวมากด้วย
“ทำไมไม่มีใครเข้าไปคุยกับเขาเลยล่ะ”
“ก็เขาเป็นบุคคลต้องห้ามน่ะสิ”
“งั้นฉันจะไปเป็นเพื่อนเขาเอง” พอฉันทำท่าจะลุกยองฮีก็จับมือฉันไว้
“นี่น้อยๆหน่อยทำยังกับว่าไปเป็นเพื่อนเขาแล้วเขาจะคุยด้วยงั้นล่ะไม่งั้นพวกผู้หญิง
ก็กลายเป็นเพื่อนเขากันหมดแล้วล่ะสิ”
“หมายความว่าเขาจงใจไม่มีเพื่อนงั้นเหรอ”
“ก็อาจจะใช่นอกจากรุ่นพี่ยุนโฮกับไอ้ยูชอนแล้วหมอนั่นก็ไม่มีทางคุยกับใครได้ง่ายๆหร
อก”
“ยูชอนงั้นเหรอ”
“ใช่ ไอ้ยูชอนเป็นเพื่อนคนเดียวของหมอนั่นแต่ฉันจะถือว่าไม่ได้เป็นก็แล้วกัน”
“ทำไมล่ะ”
“ก็เพราะฉันเกลียดไอ้หมอนั่นเข้าไสทุกวันนี้ฉันยังคิดอยู่เลยว่าไอ้ยูชอนมันเป็นแค่ฟ
องอากาศไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้”
“ฮะ”คำพูดของยองฮีทำให้ฉันเออ๋
“ก็เพราะยองฮีพึ่งไปสารภาพรักกับยูชอนเมื่อวันก่อนแต่โดนปฏิเสธซะหน้าเงยเธอก็เลยเกล
ียดเขายังไงล่ะ”คังซีซึ่งเป็นเพื่อนข้างโต๊ะเราหันมาบอก
“ “ยูชอนฉันชอบเธอคบกับฉันเถอะนะ” “ไม่ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”อย่างเนี่ย”
“คิกๆจริงเหรอยองฮี”ฮันกยองถาม
“ไอ้เพื่อนเวรฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด ย๊ะ”
ว่าแล้วยองฮีก็กระโดดใส่สองคนนั้นทำให้ฉันหัวเราะออกมาเพราะท่าทางของยองฮี ตลกสิ้นดี แต่แล้วฉันก็หันไปเห็นจุนซุซึ่งมองดูเราอยู่เงียบๆพอนายนั่นเห็นฉันมองกลับมา หมอนั่นก็หันขวับทันทีแต่ฉันก็มองนายนั่นอยู่อย่างนั้นจนหมอนั้นทนไม่ไหวจึงหันมาถาม
ฉันอย่างเอาเรื่องโดยไม่มีเสียง
“มองอะไร”
“เปล่า ฉันก็แค่มองเฉยๆ”ฉันก็ตอบกลับแบบไม่มีเสียงเหมือนกัน
“เธออยากตายหรือไง”
“แค่มองหน้านายฉันต้องตายด้วยหรือไง”
“แล้วเธอต้องการอะไร หันกลับไปซะ!”
“ก็นายมามองพวกฉันก่อน”
“ฉันไม่ได้มองพวกเธอ”
“แล้วเมื่อกี้อะไร”
คำถามนั้นทำให้หมอนั่นอึ้งไปชั่วขณะแล้วตอบกลับมาว่า
“ฉันกำลังมองหาเพื่อนอยู่”
“เหรอ แล้วเขาเป็นใครล่ะ”
“เดี๋ยวเธอก็รู้” จุนซุยิ้มเยาะแล้วหันหน้ากลับไปที่เดิม อะไรว่ะ พอสักพักนึงประตูห้องก็ถูกเปิดออก
“เฮ้ จุนซุ Good Morning ไงเพื่อน ฉันซื้อแฮมเบอร์เกอร์มาฝากนายด้วยล่ะ”
“ยูชอน”
“อะไร”
“มานี่ดิ”
“อะไรเพื่อนรัก”
“นี่ ยัยเนี่ย! แกล้งฉัน” ว่าแล้วจุนซุก็ชี้นิ้วมาที่ฉัน
“ไม่ได้ยินเหรอยูชอนยัยเนี่ยแกล้งฉันนะ”
“ยุนโซน่ะนะแกล้งนาย!”
“นายรู้จักยัยนี่ด้วยเหรอ”
“ใช่”
“ไม่รู้ล่ะยังไงนายก็ต้องจัดการให้ฉัน”
“เฮ๊ย นายจะให้ฉันจัดการกับผู้หญิงเนี่ยนะ”
“ใช่ เอาสิเอาเลย”
“แล้วถ้าอย่างนั้นทำไมนายไม่ทำเองล่ะ”
“ก็ ก็ ฉันไม่สบายอยู่จะให้ฉันลุกขึ้นไปต่อสู้ได้ยังไงล่ะ”
“ถ้าสู้กับผู้หญิงจะออกแรงเยอะแค่ไหนกันเชียว”
“ไม่รู้ล่ะยังไงนายต้องจัดการยัยนี่ให้ฉัน”
“เธอไปทำอะไรให้นาย”
“เธอมองหน้าฉัน”
“ฮึ”
“แถมพูดกับฉันอีกด้วยนะ”
“จุนซุ”
“นายก็รู้นี่ว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาคุยกับฉัน ยูชอน นายต้องแก้แค้นให้ฉันนะ”
จุนซุพูดพร้อมเขย่าแขนยูชอน
“จุนซุ นายโตซักทีเถอะ”
“แม้แต่นายก็ยังไม่เขาข้างฉันอย่างนั้นเหรอ”
พอยูชอนได้ยินอย่างนั้นแล้วนายนั่นก็เดินมาหาฉันทำให้จุนซุยิ้มอย่างพอใจ
“ต้องขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะ”
“ไม่จำเป็นหรอกนายไปเลี้ยงเด็กนั่นให้โตก่อนไป๊”
“เธอว่าฉันเป็นเด็กงั้นเหรอ” จุนซุว่าพลางเดินมาทางฉัน
“ใช่ แล้วจะทำไมห๊ะ นายคนไม่รู้จักโต”
“ยูชอน ดูเธอพูดกับฉันสิ”
“ก็สมแล้วที่เธอพูดกับนายอย่างนั้นก็นายไม่รู้จักโตจริงๆนี่”
“ยูชอนนายก็ว่าฉันเป็นเด็กเหรอ”
“ใช่ โตซักทีเถอะแม่นายส่งนายมาเรียนที่นี่เพื่อให้นายมีเพื่อนนะแต่นี่นายกลับไม่เอาใครเ
ลยสักคน”
“ฉันจะไปฟ้อนพี่ให้พี่มาจัดการยัยนี่แล้วก็นายด้วย”
ว่าแล้วจุนซุก็เดินออกไปจากห้องแล้วตรงไปยังทางเดินชั้นม.6นายมันไม่รู้จักโตเลยจริงๆ หลังจากนั้นไม่นานรุ่นพี่คนนึงก็เดินเข้ามาในห้อง
“นี่ยัยปีศาจ เธอแกล้งอะไรน้องเพื่อนฉัน ห๊ะ” นั่นมันนายแจจุงนิมาทำอะไรที่นี่
“แล้วนายเฮ้ยไม่ใช่แล้วรุ่นพี่มาทำอะไรที่นี่”
“แล้วใครล่ะที่ทำให้ฉันต้องมาที่นี่”
“เธอเสร็จแน่ยัยหัวเป็ด” จุนซุพูดพลางทำท่าทางเยาะเย้ย ฉันจึงตอบกลับไป
“นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันเป็นหัวเป็ด”
“ก็เธอผมเป็นเป็ดทุกวันเห็นแล้วรกหูรกตาชำมัด”
“นายรู้ได้ไงว่าฉันหัวเป็นเป็ดทุกวันในเมื่อนายเพิ่งมาโรงเรียนวันนี้เป็นวันแรก”
“ดูแค่นี้ก็รู้แล้วยัยหัวเป็ด”
“นายก็หัวฟักทองเหมือนกันนั่นแหละดูย้อมผมเป็นสีทองนึกว่าตัวเองเป็นฝรั่งหรือไงหะ”
“อย่างน้อยฉันก็ดูดีกว่าเธอนั่นแหละน่า”
“ใช่นายมันหน้าตาดีตั้งแต่เกิดอยู่แล้วนิ”
“ใช่เธอพูดถูกแต่ฉันไม่หลงกลเธอหรอก พี่แจจุงจัดการเลย”
“หึ พวกเธอก็เหมือนเด็กกันทั้งคู่นั้นแหละเถียงกันอยู่ได้น่ารำคาญ”นายแจจุงว่าพลางพลักโ
ต๊ะพร้อมเดินออกจากห้องไป ทำให้จุนซุเหวอไปพักนึงก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“เอาเป็นว่ารอให้พี่ของฉันมาก่อนเธอเสร็จแน่!”
“งั้นฉันจะรอนะ เด็กน้อย”
“เธอ! หึ” จากนั้นจุนซุก็เดินกลับไปนั่งที่ของตัวเองส่วนนายยูชอนก็ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเดินจาก
ไปหาจุนซุที่กำลังงอนอยู่
“เห็นไหมฉันบอกเธอแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับเขา แต่เมื่อกี้ได้เห็นหน้ารุ่นพี่แจจุงเต็มๆเลยตัวจริงหล่อชำมัดยิ่งดูใกล้ๆยิ่งหล่อ ไม่ใช่ๆ ต้องไม่ใช่คนแน่ๆเป็นเทพชัดๆเห็นแล้วอยากเข้าไปกอดชำมัดเลย”
“เอาอีกแล้ว” คราวนี้คังซีกับฮันกยองพูดพร้อมกัน
แล้วพวกเราก็หัวเราะกัน4คนแล้วเราก็ได้สัญญากันว่าจะเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันโดยชื่อ
ว่ากลุ่มFlower Four เย้! (ถึงชื่อจะเสร่อไปหน่อยก็เหอะ) ในที่สุดก็มีกลุ่มเป็นของตัวเองซักที