Remenber(TVXQ)

ลำดับตอนที่ #6 : -*-ตอนที่ 6-*-

6
เรื่องเล่าของชองยุนโฮ
ผมเจอเธอแล้วผมเจอรักแรกของผมแล้ว เธอคนนั้นน้องสาวคนละแม่ของผม เธอยังดูสวยเหมือนเดิมแต่ทำไมเธอถึงผอมจังเลยเธอไม่ได้กินข้าวหรือไงนะ ผมคิดถึงเธอมากเลยทำไมเธอถึงจำผมไม่ได้นะอาจจะเป็นเพราะตอนนั้นเธอยังเด็กมากก็เป็นไ
ด้ ผมเจอเธอครั้งแรกตอนเธออายุ 6 ขวบ ส่วนผมอายุ 8 ขวบ เราเจอกันครั้งแรกเพราะทางบ้านของผมรู้ข่าวเรื่องที่พ่อมีเมียน้อยนั้นก็คือแม่ของเธอ ตอนนั้นจุนซุเพิ่งอายุได้ 6 ขวบเท่ากับเธอ แต่จะถือว่าจุนซุเป็นน้องของเธอก็ได้เพราะจุนซุเกิดหลังยุนโซไม่กี่เดือน จุนซุคลอดก่อนกำหนดเพราะตอนที่แม่กำลังตั้งท้องจุนซุแม่ได้ทราบข่าวเรื่องที่พ่อมีเม
ียน้อย แม่จึงเครียดมากเลยส่งผลกระทบไปถึงเด็กในท้อง จุนซุจึงเกิดมาด้วยสภาพที่ไม่ค่อยแข็งแรง จุนซุมีโรคประจำตัวคือหอบเพราะตอนจุนซุเกิดมาจุนซุไม่หายใจหมอจึงรีบเอาตัวจุนซุไปที
่เครื่องช่วยหายใจของเด็กทารก ตอนนั้นคุณย่าบอกว่าจุนซุตัวเล็กมากและตัวเหลืองไม่เหมือนเด็กคนอื่นๆที่ผิวขาวผ่องเป็นยองใย จุนซุต้องใช้เครื่องช่วยหายใจตั้งแต่ยังเล็ก หมอบอกว่าปอดของจุนซุไม่แข็งแรงเหมือนเด็กคนอื่นๆจึงติดเชื้อได้ง่ายหมอบอกว่าถ้าจุนซุไม่ใช้เครื่องช่วยหายใจอาจจะตายได้แม่จึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้จุนซุมีชีวิตรอดเราจึงเสียเงินไปเยอะมากแต่จนแล้วจนรอดพ่อก็ไม่กลับมา เพราะก่อนที่พ่อจะไปทำงานที่ปูซานพ่อไม่รู้ว่าแม่ตั้งท้องจุนซุอยู่ พ่อจึงไปเช่าคอนโดอยู่ที่นั้นสักพักกับแม่ของยุนโซจากนั้นสองคนนั้นก็อยู่กินกันแบบเงียบๆตามประสาคู่รักกันธรรมดา ตอนนั้นผมโกรธพ่อมากเพราะพ่อไม่รักษาสัญญากับแม่ พ่อบอกว่าพ่อจะกลับมาภายใน 2 ปี แต่นี่ร่อไป 4 ปีแล้วพ่อก็ยังไม่กลับมา แม่ก็ผ่ายผอมลงทุกวันข้าวก็ไม่ยอมกินคิดถึงแต่พ่อ ที่จริงแล้วพ่อกับแม่ไม่ได้แต่งงานกันด้วยความรักแต่ถูกพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายจับให้แต่
งงานกันมากกว่าพ่อจึงไม่ได้รักแม่อย่างที่ควรจะเป็นพ่อจึงไปตามหารักแท้ที่ปูซานละมัง ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมทนไม่ไหวแล้วคุณย่าก็เหมือนกัน เราสองคนจึงลงทุนไปหาพ่อที่ปูซาน พอย่าเจอพ่อที่ปูซานพ่อตกใจมากแล้วรีบให้ย่าเข้ามาในบ้านแล้วย่าก็เจอกับเมียเก็บของ
พ่อ ย่าไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ได้เจอกับลูกสะใภ้อีกคน ย่าจึงพูดว่า
“นั้นใครเมียแกอีกคนหรือไง”
“ครับคุณแม่”พ่อพูดพลางก้มหน้าเหมือนสำนึกผิดต่อย่าแล้วหันมามองหน้าผม
“พ่อขอโทษนะยุนโฮ พ่อขอโทษ” พ่อพูด ผมได้แต่นิ่งเงียบ
จากนั้นแม่ของยุนโซก็ยกน้ำมาให้คุณย่าแล้วกล่าวสวัสดีคุณย่า
“สวัสดีค่ะ คุณแม่”
“ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่ แทซกกลับบ้านกับแม่เดี๋ยวนี้ไม่เห็นหรือไงว่าซังฮีกับลูกรอลูกอยู่”
“แม่ครับแต่ผมทิ้งซารากับยุนโซไว้ไม่ได้”
“อะไรกัน นี่แกถึงกับมีเมียที่นี่ถึงสองคนเชียวเหรอ”ย่าพูดพลางทำหน้าตกใจ
“ไม่ใช่ครับคุณแม่ ยุนโซน่ะเป็นลูกสาวคนเดียวของผม ผมทิ้งแกไม่ได้แกยังเด็กอยู่เลย”อะไรกันผมมีน้องสาวด้วยเหรอ
“เหรอแกทิ้งลูกสาวคนเดียวของแกไว้ไม่ได้แต่แกกลับทิ้งลูกชายทั้งสองคนของแกไว้ได้อย่
างนั้นเชียวเหรอแกเป็นพ่อประสาอะไรกัน”
“อะไรนะครับ ลูกชายทั้งสองของผม”
“คุณพ่อค่ะ” มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในบ้านแล้วโผเข้ากอดผู้เป็นพ่อ
“ยุนโซหนูเพิ่งกลับจากโรงเรียนเหรอลูก” พ่อถามเด็กผู้หญิงคนนั้น
“ค่ะ คุณพ่อค่ะหนูสอบภาษาอังกฤษได้ที่หนึ่งของชั้นหนูเก่งไหมค่ะคุณพ่อ”
“เก่งมาก ลูกสาวของพ่อเก่งที่สุดเลย ยุนโซหนูสวัสดีคุณย่าซิลูก”
“คุณย่าเหรอค่ะ”
“ใช่แล้ว คุณย่าของลูก” ตอนพ่อพูด คุณย่าทำสีหน้าไม่พอใจแล้วมองยุนโซด้วยสีหน้าหน้ากลัวเด็กผู้หญิงคนนั้นเลยทำหน้าเหม
ือนกับจะร้องไห้ออกมาแต่ก็พูดสวัสดีคุณย่า
“สวัสดีค่ะคุณย่า” เมียเก็บของพ่อที่ยืนมองอยู่ห่างๆมองหน้าลูกสาวด้วยความเป็นห่วง
“เออ..ยุนโซเดี๋ยวลูกพาพี่ชายไปเดินเล่นที่ชายทะเลก่อนนะ พ่อมีธุระที่ต้องทำ ยุนโฮดูแลน้องด้วยนะลูก” พ่อพูดพลางมองหน้าผม ผมจึงมองหน้าเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอดูกลัวๆผมยังไงก็ไม่รู้
“พี่ชาย เราไปเดินเล่นกะกันเถอะ”เธอพูดพลางมองหน้าผม ผมจึงไม่ตอบอะไรแล้วเดินตามเธอไป
เราเดินมาได้สักพักโดยที่ไม่พูดอะไรเลย เธอมองหน้าผมเป็นระยะๆพอผมจ้องกลับไปเธอก็จะหลบสายตาผมทันที
“พี่ชาย พะพี่ชาย” เธอเรียกผม
“มีอะไร” ผมตอบเสียงห้วน
“ทำไมคุณย่าคนนั้นถึงหน้ากลัวจังเลย พี่ชายก็อีกคน ทั้งคุณย่าทั้งพี่ชายเกลียดหนูใช่ไหมค่ะถึงไม่มีใครพูดกับหนู”เธอพูดพลางน้ำตาคลอเบ้
า พอเห็นหน้าเธอแล้วผมก็โกรธเธอไม่ลง
“เปล่า”
“แล้วทำไมถึงไม่พูดกับหนูล่ะ”
“ฉันไม่ชอบพวกผู้หญิง มันน่ารำคาญ” ผมตอบแบบไม่รู้จะตอบว่าอะไร
“งั้นพี่ชายก็ต้องไม่ชอบหนูด้วย” เธอพูดพลางน้ำตาคลอเบ้า
“ใครบอกว่าฉันไม่ชอบเธอ”ผมเรียบพูดกลับไป
“ก็พี่ชายบอกว่าพี่ชายไม่ชอบผู้หญิง”
“งั้นเธอก็กำลังจะบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงงั้นสิ ไม่ยักรู้” ผมพูดพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“พี่ชาย!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธ แกล้งเธอนี่มันสนุกจริงๆ
“อะไร เรียกอยู่ได้ หนวกหู” ผมพูดพลางเอามืออุดหู
“หนูเกลียดพี่ชายแล้ว พี่ชายว่าหนูไม่ได้เป็นผู้หญิง”เธอพูดพลางร้องไห้ผมเห็นเช่นนั้นจึงทำตัวไม่ถูก ผมทำรุนแรงกับเธอไปเหรอเนี่ยผมจะทำยังไงดีเธอร้องไห้ไม่หยุด หน้าขายหน้าชะมัด ดูสิคนมองกันใหญ่แล้ว
“เออ...งะเงียบซะ(เธอมองหน้าผม) ฉะฉันขอโทษ จริงๆแล้วเธอเหมือนผู้หญิงมาก เออผู้หญิงน่ารักด้วย” ผมพูดพลางทำสีหน้าไม่ถูก ตอนนี้หน้าคงแดงจัดแน่
“พี่ชายไม่สบายเหรอ” เธอถาม
“เปล่า”
“แล้วทำไมหน้าแดงขนาดนั้นล่ะ”เธอถามพลางจองหน้าผม
“ เออ มันร้อนนะร้อนทำไมที่ปูซานถึงได้ร้อนขนาดนี้นะ”ผมพูดพลางปัดมือไปมากลบเกลื่อนความอาย ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยพูดกับผู้หญิงอย่างนี้เลย เธออาจจะเป็นคนแรกก็ได้
“งั้นเราไปซื้อไอศกรีมกันเถอะ”เธอพูดพลางจูงมือผมไป ผมเริ่มหน้าแดงอีกแล้วเป็นอะไรไปนะหรือว่าเราจะไม่สบายจริงๆ
“พี่ชายจะเอารสอะไร” เธอถาม
“สตอเบอร์รี่” ผมตอบ
“น่าแปลก”
“อะไร”
“ผู้ชายชอบกินรสสตอเบอร์รี่ด้วยเหรอ เพิ่งเคยเห็น”
“ทำไมน่าแปลกมากนักหรือไงงั้นฉันเอารสอื่นก็ได้” ผมพูดพลางมองหน้าเธอ
“ไม่แปลกๆเอารสนี้ละ”เธอพูดพลางจับมือผมไม่ให้เปลี่ยน(หน้าแดงอีกแล้ว)
“ป้าค่ะเอารสสตอเบอร์รี่สองอันค่ะ” เธอสั่งป้าขายไอศกรีม
“เธฮก็ชอบรสสตอเบอร์รี่เหรอ”
“เปล่า”
“งั้นทำไมถึงสั่งรสนี้ล่ะ”
“ก็เห็นพี่ชายชอบกินหนูก็เลยอยากกินมั่ง”
“ประสาท”
เรานั่งกินไอศกรีมกันสักพักหนึ่ง ผมก็คิดว่านี่มันก็มืดแล้วเราควรกลับบ้านกันดีกว่าเดี๋ยวจะจำทางไม่ถูก ระหว่างที่เราเดินมาถึงหน้าบ้านก็ได้ยินเสียงเอ๊ะอะโวยวายข้างใน
“พี่ชายข้างในบ้านมีอะไรเหรอน่ากลัวจังเลย”เธอพูดพลางเกาะแขนผม
“ไม่ต้องกลัวนะ มีพี่อยู่ข้างๆ พี่จะปกป้องเธอเอง” ผมพูดแบบนี้เป็นด้วยเหรอเนี่ยผมยังไม่เคยพูดให้จุนซุฟังเลยสักครั้งทั้งๆที่จุนซุมีส
ภาพอ่อนแอกว่ายุนโซตั้งเยอะ
“พี่ชาย” เมื่อยุนโซได้ยินผมพูดเช่นนั้นเธอก็ยิ่งจับแขนผมแน่นยิ่งขึ้น ผมผลักประตูเข้าไปก็พบพ่อที่กำลังเอ๊ะอะโวยวายอยู่ พ่อปาข้าวของที่มีอยู่ในบ้านลงบนพื้น แม่ของยุนโซกำลังก้มหน้าร้องไห้อยู่ที่พื้นส่วนคุณย่าที่นั่งที่อยู่ตรงโซฟากำลังมอง
ด้วยสีหน้าที่พออกพอใจ ผมมองสถานการณ์เช่นนี้จึงเหลือบไปมองยุนโซที่ตอนนี้หน้าเต็มไปด้วยน้ำตาผมจึงลากยุนโ
ซไปที่อื่น
“ยุนโซไม่เป็นไรนะ” ผมถามยุนโซที่ตอนนี้เอาแต่นิ่งเงียบ
“พี่ชาย..อะอึก อื้อ” เธอโผเข้ากอดผม พอผมเห็นเธอร้องไห้เช่นนี้ผมอยากจะฆ่าย่าซะให้ตายทำไมคุณย่าไม่พูดดีๆกับพ่อและแม่ขอ
งยุนโซนะ ผมคิดได้ว่ายุนโซไม่มีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้มันเป็นความผิดของพ่อที่น่าจะหักห้ามใจตัวเอง ผมคิดได้เช่นนี้จึงกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น
“ยุนโซอย่าร้องไห้ เธอต้องเข้มแข็งนะรู้ไหม พี่คงจะอยู่ปกป้องเธอที่นี่ไม่ได้ในตอนนี้”
“ทำไมล่ะพี่ชายจะไปไหน” เธอมองผมตาแป๋ว
“พี่คงต้องกลับบ้านไปหาแม่และจุนซุ”
“จุนซุงั้นเหรอใครคือจุนซุ”
“น้องชายของพี่”
“น้องชายงั้นเหรอแล้วหนูล่ะ”
“เธอก็เป็นน้องสาวฉันน่ะสิ โง่จริง”
“เย้! ดีจังเลยหนูฝันว่าอยากมีพี่ชายมาตั้งนานแล้ว”
“ยุนโซรู้ตัวหรือเปล่าว่าเธอน่ะโชดดีแค่ไหนที่มีพี่ชายอย่างพี่”
“ไม่เห็นจะโชดดีเลย”
“ว่าไงนะ”
“เปล่า”
“เธอนี่มัน..ฉันอุตสาห์พูดดีด้วยแล้วนะ”
“ล้อเล่นน่า มีพี่ชายอย่างพี่โชดดีที่สุดเลย”พอได้ยินเธอพูดเช่นนี้หน้าผมก็เริ่มแดงอีกครั้ง
“พี่ชายเป็นอะไรร้อนอีกแล้วเหรอ”
“อือใช่ ร้อนเนอะ”
“ไม่เห็นจะร้อนเลย”
“เข้าบ้านกันเถอะ” ขณะที่ผมกำลังเดินทางกลับบ้านพร้อมยุนโซก็เห็นพ่อยกกระเป๋าเดินทางขึ้นรถของย่า อะไรกัน
“พ่อค่ะ พ่อจะไปไหน” ยุนโซถามแต่พ่อไม่ยอมตอบ
“ยุนโฮขึ้นรถลูก” พ่อเรียกผม
“พ่อกำลังจะไปไหนน่ะ” ผมถาม
“กลับบ้าน”
“แล้วยุนโซล่ะครับพ่อ”
“..........”
“กลับบ้านเถอะหลานรัก” คุณย่าพูดพลางมาจับแขนผมให้เดินไปที่รถ
“ไม่ แล้วยุนโซจะอยู่คนเดียวได้ยังไง”
“เป็นอะไรไป ไม่เห็นเหรอไงว่าแม่ยัยเด็กนั่นรออยู่ในบ้าน”
“ย่าครับยุนโซก็เป็นหลานย่านะครับ”
“ไม่ ยัยเด็กนั่นไม่ใช่หลานฉัน ฉันมีหลานแค่สองคนนั่นก็คือแกกับจุนซุเท่านั้น”
“ย่าครับ” ผมพูดพลางจับมือยุนโซเหมือนกลัวว่าเธอจะหนีหายไปไหน พ่อไม่ได้พูดอะไรได้แต่นั่งรออยู่ในรถ แต่อยู่ๆยุนโซก็สะบัดมือออกจากมือผม
“พี่ชายไปเถอะ คุณย่ากับคุณพ่อรออยู่ในรถ”
“รู้ตัวก็ดีแล้ว ขึ้นรถเดี๋ยวนี้นะแกเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าแกเกลียดคนที่นี่”
เมื่อคุณย่าพูดจบยุนโซก็มองหน้าผม ผมจึงมองเธอด้วยสีหน้าที่บอกว่าไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ
“ขึ้นรถเดี๋ยวนี้!” คุณย่าสั่ง
“ยุนโซฉันไม่เคยคิดอย่างนั้นนะ ถึงเมื่อก่อนฉันจะเคยคิดแต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว”
“พี่กลับไปซะเถอะ” พอเธอพูดจบเธอก็วิ่งเข้าบ้านไปโดยไม่หันกลับมามองผมอีก
“ยุนโซ!” ผมเรียกเธอเลียงดังแต่เธอก็ไม่หันกลับมา ตอนนั้นผมรู้สึกเจ็บปวดมากผมไม่มีแรงที่จะยืนอีกต่อไปแล้วผมคิดถึงเธอเหลือเกินผมกลั
วว่าถ้าผมกลับบ้านไปแล้วผมจะไม่ได้เจอเธออีก
“โธ่ หลานรักอย่าไปสนใจคนพวกนั้นเลยกลับบ้านกันเถอะนะลูก”ย่าพูดพลางกอดผมจากนั้นผมก็ร้อง
ไห้ออกมา ตั้งแต่ผมจำความได้ผมไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นเลยนะแต่นี่กลับให้คนอื่นเห็นง่ายๆอย่า
งงั้น น่าขายหน้าชะมัด ว่าแล้วคุณย่าก็ลากผมขึ้นพร้อมเดินทางกลับบ้าน
(จบเรื่องเล่าของยุนโฮ)