Remenber(TVXQ)

ลำดับตอนที่ #2 : -*-ตอนที่ 2-*-

2
ตอนพักเที่ยงขณะที่ฉันกำลังเดินไปเข้าห้องน้ำก็ไปชนเข้ากับใครบางคน
“ขอโทษค่ะ”
“........”
“ขอโทษค่ะ” ทำไมถึงไม่ตอบนะ พอฉันเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นเขามองกลับมาด้วยสีหน้าที่เศร้าหมองสายตาเต็มไปด้วยความเจ
็บปวดเหมือนกับพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ทำไมดวงตาถึงได้สั่นเทาขนาดนั้นนะ นี่ฉันชนเขาแรงมากขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันเป็นผู้หญิงนะแรงคงไม่เยอะขนาดทำให้ผู้ชายร้องไห้ได้หรอกหรือว่าฉันยีบเท้าเขาตอน
ชน
“เจ็บมากเลยเหรอค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจชนคุณหรอกนะค่ะ” ฉันพูดพลางทำสีหน้าไม่ถูกพลางปัดมือไปมาแล้วก็นึกอะไรขึ้นได้ในกระเป๋ากระโปรงฉันมีล
ูกอมอยู่นี่นาอาจทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นได้บ้าง ว่าแล้วฉันจึงคว้าลูกอมในกระเป๋ากระโปรงออกมาแล้วยื่นให้เขา
“เอาลูกอมไหมค่ะ” ฉันพูดพลางส่งลูกอมไปให้เขา
“เธอเห็นฉันเป็นเด็กเหรอ”เขาพูดพลางทำสีหน้าเย็นชา(หน้ากลัวชะมัด)
“เปล่านะค่ะเพียงแต่ว่าของสิ่งนี้อาจจะทำให้คุณอารมณ์ดีขึ้นได้บ้าง”
“อย่างนั้นเชียวหรอก ถ้ากินไอ้นี่เข้าไปก็จะทำให้อารมณ์ดีขึ้นได้งั้นเชียวเหรอ”เขาพูดพลางมองหน้าฉัน (ทำไมต้องจ้องขนาดนั้นด้วย)
“ค่ะ เวลาฉันอารมณ์ไม่ดีฉันก็จะกินไอ้นี่เข้าไปแล้วมันจะทำให้รู้สึกดีขึ้น”ฉันพูด
“งั้น ฉันจะรับมันไว้” เขาพูดพลางยิบลูกอมจากมือฉัน
ฉันส่งยิ้มให้เขาทีนึงแล้วก่อนที่ฉันจะเดินจากไป ฉันก็เผลอไปมองป้ายชื่อที่ติดอยู่บนหน้าอกเขา
“ชองยุนโฮ” ฉันพูดพลางมองหน้าเขา หมอนี่นี่เองที่นามสกุลเดียวกับฉัน (ดูดีๆแล้วหล่อชะมัด)
“ถ้าเรื่องนามสกุลน่ะเธอก็ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรหรอกนะเราก็แค่นามสกุลเหมือนกันเท่านั้
น เธอก็น่าจะรู้นี่ว่าคนเกาหลีนะนามสกุลซ้ำกันเยอะจะตายไป”เขาพูดเหมือนอ่านใจฉันออก
“ค่ะ..ฉันไปได้หรือยังค่ะ” ฉันพูดพลางมองหน้าเขา
“อือ”
“เออ..เดี๋ยวยุนโซถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกได้นะ” เขาพูดพลางมองหน้าฉันทีนึงก่อนจะเดินจากไป
อะไรของเขาว่ะ นี่ฉันดูหน้าสังเวชมากนักหรือไงถึงมีแต่คนจะมาคอยอุปถัมภ์ฉันอยู่เรื่อย เดี๋ยวก่อนเค้ารู้ชื่อฉันได้ไง เออใช่ก็ฉันมีป้ายชื่อเหมือนเขานี่นาเขาก็น่าจะอ่านป้ายชื่อฉันแต่เท่าที่สังเกตุเขา
ไม่เคยมองป้ายชื่อฉันเลยนี่นาแล้วเขารู้ได้ไงนะอาจจะมีคนบอกก็ได้มั้ง เฮ้อช่างมันเถอะ