Remenber(TVXQ)

ลำดับตอนที่ #15 : +*~*+ ตอนที่ 15 +*~*+

15
ขณะที่ฉันกำลังจะไปส่งรุ่นพี่ยุนโฮที่หน้าบ้านเพราะตอนแรกรุ่นพี่จะอยู่ต่อแต่ฉันว่า
ควรกลับไปได้แล้ว
“ให้ฉันอยู่ต่อเถอะน๊า”
“ไม่ได้.. รุ่นพี่ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกน่าแล้วไม่ต้องหาข้ออ้างว่าเสื้อผ้าไม่แห้งด้วยเพราะต
อนนี้ก็แห้งหมดแล้วเหนไหม”ฉันชี้ไปที่ตัวรุ่นพี่พลางยิ้มให้เขาด้วยสายตาจับผิด
“รู้แล้วๆ”รุ่นพี่พูดพลางเกาหัวแบบเลี่ยงไม่ได้
พอฉันเปิดประตูบ้านมาก็พบหญิงชราคนหนึ่งแต่งตัวดูภูมิฐานและก็ผู้หญิงคนนึงซึ่งค่อนข
้างมีอายุแล้วยืนรออยู่
“คุณย่า” รุ่นพี่ยุนโฮพูดขึ้น
“คุณย่าเหรอ”ฉันพูดพลางหันหน้ากลับไปมองรุ่นพี่แบบงงๆ ตอนนี้สีหน้ารุ่นพี่ซีดมาก
“ยุนโฮ”ผู้หญิงอีกคนพูดขึ้นด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า
“แม่”
“แม่งั้นเหรอ”ฉันพูดพลางสงสัยไหนบอกไม่มีแม่ไง
“หึ ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าไปยุ่งกับคนพวกนั้น ไม่ได้เจอกันตั้งนานดูซิโตเป็นสาวซะแหละสวยซะด้วย หล่อนคงหลอกหลานให้เอาเงินมาป่นเปลอมันกับแม่ล่ะสิ”หญิงชราพูด
“คุณย่า!..หุบปากเดี๊ยวนี้นะครับ”รุ่นพี่พูดอย่างเหลืออด อะไรหุบปากเหรอพูดอย่างงั้นกับผู้ใหญ่ยังไงกันน่ะ
“นิๆ กะแกกล้าสั่งย่าให้หุบปากอย่างงั้นเหรอ หุบปาก เหอะ ยัยนั่นคงล้างสมองหลานฉันหมดแล้ว โอ๊ย ฉันจะเป็นลมซังฮีๆ”หญิงชราเรียกผู้หญิงคนที่รุ่นพี่เรียกว่าแม่ เดี๊ยวนะเหตุการณ์นี้เหมือนเคยเกิดขึ้นกับฉันเมื่อสมัยก่อน
“คุณแม่ค่ะใจเย็นๆค่ะ”
“ยุนโฮๆ กลับบ้านเดี๊ยวนี้ห้ามติดต่อกับมันเด๊ดขาดนะ ย่าจะให้อภัยหลานที่พูดกับย่าเมื่อกี้นี้กลับบ้านกัน ไปเร็ว”หญิงชราพูดพลางดึงชายเสื้อรุ่นพี่ยุนโฮ แต่รุ่นพี่ก็ยืนอยู่อย่างนั้น ส่วนผู้หญิงอีกคนก็ยืนจ้องหน้าฉันแล้วน้ำตาคลอจะล้นมาจากเบ้าตา
“ไม่ได้หรอกครับคุณย่าผมจะอยู่ที่นี่กับยุนโซ”
“อะไรกันฉันนึกว่าแกจะลืมนังเด็กนั่นไปแล้วซะอีก”
“ไม่ ผมไม่มีทางลืมยุนโซเด๊ดขาด คุณย่าอย่ามาทำอย่างงี้นะครับผมรักเธอ เธอเป็นน้องสาวผมนะครับ คุณย่า”รุ่นพี่พูดพลางน้ำตาคลอเบ้า
“ฉันจะบอกอะไรแกให้นะฉันไม่มีวันรับมันเป็นหลานหรอก”
“คุณย่าๆทิ้งยุนโซไม่ได้นะครับเธอต้องอยู่อย่างลำบากมาตลอดทั้งๆที่เธอก็เป็นหลานคุณ
ย่าเหมือนกัน”
“ยุนโฮ!”นี่มันอะไรกันเรื่องอย่างงี้มันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว ฉันเอามือกุมหัวพลางทำหน้าสับสนฉันงงไปหมดแล้ว พอรุ่นพี่เหนท่าทางอย่างงั้นของฉันก็รีบเดินมาหา
“เป็นอะไรหรือเปล่า เธออย่าสนใจเรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นพูดนะ”รุ่นพี่พูดพลางจับแขนฉัน
“อย่ามายุ่งกับฉันนะ นายเป็นใครกันแน่”ฉันสลัดมือรุ่นพี่ออก
“.................”รุ่นพี่ยืนเงียบไปพลางก้มหน้าฉันจึงถามด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า
“รุ่นพี่เป็นพี่ชายฉันเมื่อ10ปีที่แล้วใช่ไหม”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด
“....................”
“ใช่ไหม”
“(พยักหน้า)” พอฉันรู้คำตอบฉันรีบเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา
“ขอบคุณนะที่มาให้ฉันเหนหน้าอีก แต่ฉันไม่ต้องการ”ฉันพูดแล้วมองหน้ารุ่นพี่ซึ่งตอนนี้น้ำตาก็ไหลออกมาเช่นกัน แล้วฉันก็หันไปมองผู้หญิงสองคนนั้น
“ขอโทษนะค่ะคุณนาย ต่อไปจะไม่มีเหตุการณ์อย่างงี้เกิดขึ้นอีกและฉันกับแม่ก็ไม่ได้หวังสมบัติของพวกคุณน
ายเลยซักนิดค่ะ เราอยู่กันได้”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ”รุ่นพี่พูดพลางมองหน้าฉัน
“ไม่ใช่อย่างงั้นแล้วมันอย่างไหนกันเหล่า! คนหลอกลวงนี่คงมาแกล้งทำดีกับฉันเหมือนเมื่อ 10 ปีก่อนใช่ไหมล่ะ คงเห็นฉันเป็นตัวตลกล่ะสิท่า” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ขมขื่น
“ฉันไม่ได้หลอกลวงเธอนะ”รุ่นพี่พูด
“ไม่ได้หลอกลวงเหรอแล้วที่โกหกว่าอยู่คนเดียวโกหกว่าแม่ตายล่ะ”
“หะ”แม่ของรุ่นพี่ยุนโฮร้องออกมาด้วยความตกใจกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้นี้
“ยุนโซ ขอร้องล่ะได้โปรดเข้าใจฉันว่าฉันรู้สึกยังไง”รุ่นพี่พูดพลางจับมือฉันแน่นฉันพยายามส
ลัดมือแต่ก็ไม่หลุด
“ฉันไม่รู้ว่ารุ่นพี่รู้สึกยังไงแล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย เข้าใจไหม” ฉันพูดด้วยน้ำตาที่ไหลพราก
“พี่รักเธอๆเข้าใจไหม”รุ่นพี่พูดพลางกอดฉันแน่น อย่าทำอย่างงี้ได้ไหมฉันรู้สึกเจ็บที่ใจจัง
“ฮือ...ก็พี่ทำไมไม่พูดความจริงออกมาล่ะ”ฉันถามออกไป
“ก็ฉันกลัวว่าเธอจะรังเกียจฉันพอฉันรู้ว่าเธอมาเป็นเด็กใหม่ของโรงเรียนนี้ฉันก็อยาก
พูดกับเธออยากได้ยินเสียงเธออีกฉันกลัวว่าถ้าบอกความจริงเธอไปเธอจะเกียจฉัน ฉันขอโทษ”
“ไม่รุล่ะยังไงเราก็ไม่ควรที่จะติดต่อกันอีก ปล่อยได้แล้ว”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ถ้าฉันปล่อยเธอจะหายโกรธฉันไหม”
“ฉันไม่รู้ แต่ได้โปรดปล่อยเถอะครอบครัวรุ่นพี่รออยู่”ฉันพูด ถึงจะไม่อยากออกจากอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนั้นแต่มันจำเปนนี่นา แล้วรุ่นพี่ก็ยอมปล่อย
“ฉันคิดว่าเราไม่ควรจะเจอกันอีก” ฉันพูดพลางหลบสายตารุ่นพี่
“อืม” รุ่นพี่พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“เราควรลากันตั้งแต่ตอนนี้”
“อืม”
“ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันมีความสุขมาก”
“อืม”
“โชดดีนะ”
“............”
“รุ่นพี่ไม่มีอะไรจะพูดกับฉันมั้งเหรอมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้”รุ่นพี่ก้ม
หน้าพลางกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
“…ฉันรักเธอ” พอฉันได้ยินคำนี้ฉันถึงกับน้ำตาไหลออกมาอีกรอบความจริงแล้วฉันอาจจะหลงรักรุ่นพี่ตั้
งแต่ทีแรกแล้วก็ได้มั้งอาจจะเป็นเพราะฉันเป็นคนขี้เหงาตั้งแต่เด็กพอมีคนเข้ามาถึงได
้หลงรักไปซะหมด เปนบ้าไปแล้วหรือไงเราเป็นพี่น้องกันนะรักกันไม่ได้หรอกความจริงเขาอาจจะรักฉันเหมือ
นน้องสาวคนนึงก็ได้
“อืม ฉันก็รักพี่แต่ในฐานะพี่ชายเท่านั้นนะ”ฉันกัดฟันพูดมันออกมาทั้งๆที่ไม่ตรงกลับใจฉัน
เลย
“อืม ฉันก็เหมือนกัน”พอฉันได้ฟังคำนั้นก็ถึงกับน้ำตาไหลพรากด้วยความเสียใจ
“ฉันไปนะ”ฉันพูดพลางกำลังจะเดินเข้าบ้าน
“ยุนโซ....พี่ขอโทษ”พอฉันได้ยินคำนั้นฉันรู้สึกเสียใจมากกับคำๆนั้นมันกรีดลึกลงไปในหัวใจฉัน ฉันวิ่งเข้าบ้านไปเหมือนเมื่อ10ปีก่อน

ความรู้สึกของ ชองยุนโฮ
คุณย่าคงจะสะใจมากเลยล่ะสิท่า ดูสิยืนยิ้มเชียวเมื่อไรจะตายๆไปซะน่ะคุณย่าทำมันพังหมดเลย
“คงสะใจล่ะสิท่า”ผมพูดถากถางคุณย่า
“ก็คงงั้นมั้งแกนะตาสว่างได้แล้วนะ”คุณย่าพูดพลางเดินขึ้นรถไป แล้วแม่ก็เดินเข้ามาหาผม
“รักผู้หญิงคนนั้นมากเลยใช่ไหม”
“แม่”
“อืม แม่เข้าใจไม่ต้องเสียใจนะเราจะรับเด็กคนนั้นมาอยู่บ้านเราดีไหม”คุณแม่พูดพลางลูบหัว
ผม
“จริงเหรอครับคุณแม่รับยุนโซได้เหรอครับ”
“แม่จะพยายามขอพ่อให้แล้วก็กล่อมคุณย่าให้เองเพราะคุณพ่อของเราก็รักยุนโซอยู่แล้วจร
ิงไหมจ้ะ”คุณแม่พูดพลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ครับ แต่เร็วๆหน่อยนะครับ”ผมพูดพลางทำหน้าดีใจ นี่เธอจะได้มาอยู่บ้านผมแล้วถ้าเป็นอย่างงั้นเธอก็คงหายโกรธผมได้ไวขึ้นแน่
“แต่มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอด้วยนะ”
“ครับผมจะไปขอโทษเธออีกครั้งและอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เธอเข้าใจต่อไปนี้ผมกับเธอก็ค
งไม่ต้องแยกจากกันอีกใช่ไหมครับ”
“จ้ะ”
คุณแม่นี่ใจดีไม่เปลี่ยนเลยท่านเป็นคนเดียวที่เข้าใจความรู้สึกผมแต่คงคิดว่าผมรักยุ
นโซเหมือนน้องสาวล่ะสิท่าไมงั้นคงไม่ทำให้ถึงขนาดนนี้หรอก ยุนโซเธอจะรู้ไหมนะว่านี่ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายระหว่างเรา แม่นี่น่าจะบอกไวกว่านี้อีกหน่อยเล่นเอาผมบ่อน้ำตาแตกต่อหน้าสาธาระชนน่าขายหน้าชำห มัดคิดว่าครั้งนี้จะครั้งสุดท้ายจริงๆซะอีก