Remenber(TVXQ)

ลำดับตอนที่ #14 : +*~*+ ตอนที่ 14 +*~*+

14
7 โมงเช้า
“อือ หนาวจัง” ฉันสะลืมสะลือพลางหาหมอนข้าง(ปกติฉันเปนคนที่ติดหมอนข้างมาก)อ๊ะ เจอแล้ว อืม หมอนข้างนุ่มดีจังอุ่นดีด้วยสบายจังเลย ฉันหลับต่อพลางกอดหมอนข้างแน่น
ตอนเที่ยง
ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมด้วยอาการงงๆ อ๊ะ นั่นอะไรน่ะ หมอนข้างนี่นา ทำไมไปอยู่ตรงนั้นได้ล่ะและเมื่อคืนนี้ฉันกอดอ่ะไรล่ะพอหันไปด้านข้างก็เหนว่าเปนรุ่
นพี่นอนหลับเปนตายอยู่ อ๊าก เมื่อคืนหมอนข้างที่ว่าก็เปนรุ่นพี่อ่ะสิเนี่ย ฮือๆ ทำไมถึงเปนอย่างงี้ไปได้ล่ะ ขณะที่ฉันกำลังคิดถึงเรื่องเมื่อคืนรุ่นพี่ก็ตื่นพร้อมกลับถามว่า
“เมื่อคืนหลับสบายหรือเปล่า”ฉันหันหน้ากลับไปมองเขาแล้วตอบกลับ
“สะสบาย”
“เปนอะไร ปวดหัวเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วก้มหน้าทำไม”
“แคะขี้ตาอยู่มั้งถามมาได้”
“นิเธอฉันถามดีๆนะ”
“โอเคๆ”
“นี่...เมื่อคืนเนี่ยเธอช่วยฉันได้เยอะเลยนะ”รุ่นพี่พูดพร้อมหน้าแดง
“อะไรๆ ไหนดูซิไข้ลดยัง”ก่อนที่รุ่นพี่จะพูดอะไรเลยไปกันใหญ่ฉันก็รีบเปลี่ยนเรื่อง
“อืม ไข้ลดลงตั้งเยอะ”
“ก็เพราะเธอนั้นแหละ ยัยบ๊อง”
“เพ้ออะไร ไข้ลดแล้วกลับบ้านไปเลยไป”
“อะไรถึงกลับไล่กันเลยเหรอ ฉันยังไม่หายดีซะหน่อย”
“งั้นก็ให้แม่พี่ช่วยดูให้สิ”
“ฉันไม่มีแม่”
“อะไรนะ”
“ฉันต้องอยู่ตัวคนเดียว เธอเข้าใจหรือยัง”รุ่นพี่พูดพลางทำหน้าเศร้า
(ความคิดยุนแบบมินิ ผมต้องโกหกเธอไปก่อนเพราะไม่อยากให้เธอรู้ความจริงไปมากกว่านี้และอีกอย่างผมยังอยาก
อยู่กับเธอต่อด้วย ฮิๆ)
“งั้นรุ่นพี่อยู่ต่อก็ได้ งั้นฉันไปทำข้าวต้มให้กินนะ”
“ข้าวต้มฝีมือเธอเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ อะไรกันเมื่อวานยังบอกอร่อยอยู่เลยไม่ใช่เหรอ”
“ก็ฉันกลัวเธอเสียใจต่างหากล่ะ วันนี้สั่งข้าวกล่องมากินเถอะนะ”รุ่นพี่พูดเสียงอ้อนวอน
“แล้ววันนี้ล่ะ”
“ฉันเปนห่วงตัวเองมากกว่าเปนห่วงเธอ ฉันไม่อยากโดนล้างท้องเหมือนยูโน วงดงบังชินกิหรอกนะ”เอาเปนว่าฉันขอถอดคำพูดเมื่อวานที่บอกว่ารุ่นพี่แสนดีแล้วกัน เชอะ
“แต่นั่นมันโดนยาพิษต่างหากล่ะ”
“ก็ใช่น่ะสิ กินกับข้าวเธอรสชาติก็เหมือนกับกินยาพิษนั่นแหละ”
“ก็ได้ๆสั่งข้าวกล่อง ฉันไม่อยากเถียงด้วยแล้ว”ฉันพูดพลางกดโทรศัพท์
“เอาข้าวกล่อง 2 ค่ะ”
###################################################
“อิ่มจังเลย” ฉันพูดพลางลูบท้องตัวเอง
“อืม เมื่อคืนนี้”
“วันนี้อากาศดีจังเลยนะ”ว่าแล้วฉันก็ทำเปนมองนอกหน้าต่าง
“เมื่อคืนนี้”
“โอ๊ะ มีนกด้วย”
“นิๆไม่ต้องทำเปนโอเวอร์เลยนะ ฉันแค่อยากจะถามว่าเมื่อคืนนี้เธอเอากางเกงในฉันไปซักหรือยัง”
“ยะยัง”
“ทำไมยังไม่เอาไปซักอีกล่ะ รู้ไหมว่ามันลำบากแค่ไหนลองเปนเธอบ้างจะรุสึกยังไง”
“ก็ฉันลืมนิ”
“ไปๆไปซักเดี๊ยวนี้เลย”
“รู้แล้วๆฉันไปซักให้เดี๊ยวนี้แหละ”แล้วฉันก็ลุกไปหยิบเสื้อผ้าของรุ่นพี่โดยจะเอาไป
ซักแต่แล้วรุ่นพี่ก็มาขวางไว้แล้วก็หาของที่อยู่ในเสื้อผ้า
“มีอะไร”
“เอาเสื้อผ้ามานี่ก่อน”
“ทำไมจะช่วยซักเหรอ”
“ฝันไปเถอะ”แล้วรุ่นพี่ก็หาต่อโดยหยิบกางเกงในขึ้นมากำไว้ในมือแน่น
“ถ้าฉันให้เธอซักกางเกงในให้ฉันเธอก็รู้ไซด์ฉันหมดอ่ะสิแค่เธอรุว่าวันนี้ฉันใส่กางเ
กงในสีอะไรฉันก็อายจะแย่อยู่แล้ว”
“โถ่ นึกว่าอะไร”
“ไปได้แล้ว”
“เชอะ”พอฉันซักเสร็จก็เอาไปตากแล้วฉันก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างคุ้นๆ
## ฟู่ ฟู่ ##
พอฉันเข้ามาในห้องก็แทบช็อต!สิ่งที่ฉันเหนก็คือรุ่นพี่กำลังเอาไดร์เป่าผมแม่ฉันมาเป่ากางเกงในของเขาอยู่
“รุ่นพี่ทำอะไรน่ะนั่นไดร์เป่าผมแม่ฉันนะ”
“รู้แล้ว”
“รู้แล้วทำไมยังทำเหล่า! เอามานี่”ฉันแย่งไดร์เป่าผมมา
“เอ้า ก็วันนี้แดดไม่ออกแล้วต่อให้ตากเมื่อไรจะแห้งเหล่าแม่คุณ”
“ไม่รุล่ะ ยังไงก็ใช้ไม่ได้ใช้พัดลมแทนสิ”
“ไม่เอาใช้พัดลมเป่ามานก็เย็นน่ะสิ ยิ่งหน้าหนาวอยู่ด้วย”
“แล้วจะเอายังไงล่ะ”
“ก็”แล้วรุ่นพี่ก็มองไปที่ไดร์เป่าผม
“ก็ได้ ถ้าแม่ฉันรุมีหวังโดนด่าตายแน่”
“ขอบคุณ”รุ่นพี่รับมาด้วยท่าทางที่ดีใจสุดชีวิต เฮ้อ ถ้าแม่กลับมาแล้วใช้ไดร์นี่เป่าไม่อยากจะนึกสภาพเลยว่าจะเปนยังไง