Remenber(TVXQ)

ลำดับตอนที่ #12 : +*~*+ ตอนที่ 12 +*~*+

12
ชองยุนโฮ [part 3]
ผมจะทำยังไงดีภาพที่ผมเหนน่ะมันเปนเรื่องจริงใช่ไหม รู้สึกปวดใจจัง ยุนโซอย่าชอบแจจุงนะ ภาพที่ผมเหนคือภาพที่ยุนโซกำลังหยอกล้อกับแจจุงอย่างสนุกสนานโดยไม่รุเลยว่าผมเจ็บปว
ดแค่ไหน ดูจากสายตาเธอก็คงชอบแจจุงมากเช่นกัน แล้วพี่ล่ะเธอเคยชอบพี่บ้างไหม ตอนนี้ฝนเริ่มจะทยอยตกลงมาแต่ผมไม่คิดที่จะหาที่หลบฝนหรอก ผมยังคงจ้องพวกเค้าสองคนอยู่อย่างเดิม ฝนเริ่มจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆน้ำอ่ะไรไม่รุไหลลงมาจากดวงตาทั้งสองข้างของผม รู้สึกหนาวจังปวดหัวด้วยสงสัยผมจะไม่สบายซะแล้ว ผมยืนอยู่ตรงนี้นานเท่าไรแล้วนะ เสื้อผ้าผมเปียกปอนไปหมดแต่ผมก็ไม่แคร์ผมแคร์สายตายุนโซที่มองแจจุงมากกว่า แล้วสักพักยุนโซกับแจจุงก็โผล่ออกมา ทั้งสองถือร่มอยู่ในมือคนล่ะคัน พอยุนโซเห็นผมเธอดูตกใจไม่น้อยเลยแต่สิ่งที่ทำให้ผมอึ้งก็คือเธอทิ้งร่มแล้ววิ่งมาหา
ผม
“รุ่นพี่ยุนโฮ ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ”
“ฉันขอโทษ”
“พี่ขอโทษเรื่องอะไรกัน ดูซิตัวเปียกปอนไปหมด”
“ตอนนี้เธอก็เปียกเหมือนฉันนั้นแหละ ว่าแต่เธอทิ้งร่มทำไม”
“นั่นสิแล้วฉันทิ้งร่มทำไม”ว่าแล้วเธอก็มองหาร่มพอเจอเธอก็รีบไปหยิบร่มที่ทิ้งไว้แล
้วเธอก็วิ่งกลับมาหาผมพร้อมยื่นร่มมาให้ผมด้วย เราสองคนจึงได้อยู่ร่มคันเดียวกัน มีความสุขจัง
“ยัยติ๊งต๊อง”
“พี่นั่นแหละบ้ารึเปล่ามายืนตากฝนอยู่ได้”
“ หึๆ”
“ยังจะมายิ้มอีก หน้ารุ่นพี่ดูซีดมากเลยไม่สบายรึเปล่า” ว่าแล้วเธอก็ยื่นมือมาจับหน้าผากผม อุ่นดีจัง
“คิดว่าถ่ายMVกันอยู่หรือไง ”แจจุงพูด
“โหตัวร้อนจี๋เลย รุ่นพี่ไหวไหมค่ะ”
“อืม”
“นิๆพวกนายคิดว่าโลกนี้มีกันอยู่แค่สองคนหรือไง แล้วฉันล่ะ”แจจุงพูดแล้วชี้นิ้วมาที่ตัวเอง(แต่ไม่มีใครสน)
“แต่ดูท่าทางจะไม่ไหวนะค่ะ”
“นิหัดฟังคนอื่นพูดซะมั้ง เซ่!!” ก็ยังไม่มีใครสนอยู่ดี
“ให้ฉันไปส่งบ้านดีกว่านะค่ะ”
“อ้าวไหนบอกว่าจะให้ฉันไปส่งเธอที่บ้านไงล่ะ”แจจุงพูดอย่างเหลืออด
“อ้าวรุ่นพี่ยังอยู่นี่อีกเหรอค่ะ”
“นี่เธอ” แจจุงทำหน้าเหวอราวกับพูดไม่ออก สมน้ำหน้า
“หึๆ” ผมขำ
“ขำอะไร” แจจุงถาม
“เปล่าไม่มีอ่ะไร” ผมทำหน้าไม่รุไม่ชี้ โอ๊ย ปวดหัวอีกแล้ว ผมจึงเอามือไปจับที่หน้าผากตัวเอง
“รุ่นพี่เป็นไรหรือเปล่าค่ะ”เอาล่ะถึงเวลาผลิกวิกฤตเป็นโอกาส
“โอ๊ย ปวดหัวจังเลย ยุนโซ”ว่าแล้วผมก็เอาหน้าซบลงตรงไหล่ของยุนโซพร้อมกับมองหน้าเธอแล้วทำหน้าอ้อนสุดชี
วิต
“รุ่นพี่ไหวหรือเปล่าค่ะ รุ่นพี่อย่าเพิ่งเป็นอ่ะไรไปน๊า”เธอทำหน้าตื่นเหมือนกับผมไม่สบายหนักอย่างงั้นแหละแ
ต่จริงๆก็หนักเหมือนกัน ว่าแล้วเธอก็ใช้มือข้างนึงโอบไหล่ผมพร้อมเอามือกดศีรษะของผมให้หน้าผมไปอยู่ใกล้กับต
้นคอเธอแล้วผมก็ใช้มือข้างที่อยู่ติดกับเธอมาโอบไหล่เธอเช่นกัน มีความสุขจัง(อีกแล้ว)
“นิไอ้ยุนโฮมากไปแล้วนะ” แจจุงพูดพลางชี้หน้ามาที่ผม
ผมมองหน้าแจจุงแล้วส่งยิ้มเยาะไปให้ พอแจจุงเห็นก็ตะโกนโว้ยวาย
“นิเหนไหมว่ามันแกล้งน่ะ”
“รุ่นพี่แจจุงนิไม่ไหวเลยกลับเข้าบ้านไปเลยไป”
“นี่เธอไล่ฉันเหรอ”
“ก็ใช่น่ะซิ ชิ” เธอหันหน้าไปทางอื่น แจจุงเลยโมโหจนพูดไม่ออกกลับเข้าบ้านไป หะๆสมน้ำหน้า ขณะที่ผมกำลังยืนยิ้ม หน้าอยู่ในซอกคออยู่นั้น(เริ่มเมื่อยแล้วนะเนี่ยเพราะผมตัวสูงกว่ายุนโซมากผมเลยต้อง
ย่อขาหนักเลยแต่ไม่เปนไรเพื่อที่จะได้อยู่ในอ้อมกอดของยุนโซผมทนได้อย่างที่เค้าว่าร
ักแท้ต้องมีอุปสรรค)เหมือนเธอจะสังเกตเหนผมเธอจึงถามว่า
“รุ่นพี่หายปวดหัวแล้วเหรอค่ะ” ผมเหวอไปพักนึง
“อ๋อ ยังปวดอยู่เลย พี่เริ่มไม่ไหวแล้วล่ะ” แล้วผมก็เอามืออีกข้างนึงมาโอบตัวด้านหน้าของยุนโซไว้ การเปนไข้ในครั้งนี้มันทำให้ผมรู้ซึ้งว่ามันก็มีดีเหมือนกันเมื่อก่อนผมไม่ชอบเอาซะเ
ลยแต่เดี๊ยวนี้เริ่มชอบแล้ว
ตอนนี้เหมือนเรากำลังกอดกันอยู่เลย แล้วผมก็เงยหน้าไปมองยุนโซเหนหน้าเธอแดงอยู่
“เป็นอ่ะไรหรือว่าติดไข้จากพี่” ยุนโซมองผมแบบอึ้งๆพร้อมกับเอามือลูบหน้าตัวเองไปมา น่ารักจัง
“เปล่าซักหน่อย...เออว่าแต่บ้านรุ่นพี่อยู่ไหนอ่ะ”แย่ล่ะ ถ้าผมบอกว่าบ้านผมอยู่ไหนความต้องแตกแน่ เพราะคุณย่าต้องถามประวัติเธอและเธอก็อาจจะรุแล้วจริงก็ได้ ถ้างั้น
“บ้านฉันน่ะอยู่ไกลมาก ถ้าเธอจะไปส่งฉันจริงๆฉันต้องตายกลางทางแน่”
“ไม่ รุ่นพี่ไม่ตายหรอก งั้นเอาอย่างงี้แล้วกันไปพักบ้านฉันก่อนก็ได้”
“อืม”
“งั้นฉันเรียกแท็กซี่ก่อนนะ”เธอมองหาแท็กซี่ด้วยท่าทางทุลักทุเลเพราะอีกมือนึงต้องก
อดผม(จริงๆแค่พยุงเท่านั้นแหละ)อีกมือต้องถือร่ม ว่าแล้วเธอก็ใช้มือที่ถือร่มนั่นแหละโบกแท็กซี่ อ๊ะ เย็นจัง ฝนมันกระเด๊นเข้ามาในร่มแล้ว
“แท็กซี่!”แท็กซี่จอดตรงหน้าเรา
“ไปกันเถอะค่ะ”เธอพูดพร้อมกับดันผมเข้าไปข้างในก่อนที่จริงผมก็ไม่ได้อ่อนแออ่ะไรมาก
นักหรอกแต่เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกับยุนโซผมถึงได้ทำถ้าเธอรู้คงโกรธผมหน้าดู พอผมเข้าไปผมก็รีบเขยิบให้ยุนโซนั่งเพราะกลัวเธอเปียกฝน พอเธอเข้ามาเธอก็ทำท่าแปลกใจแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
พอผ่านไปซักพักทำไมไม่จับหน้าผมมาซบซักที สงสัยจะอายไม่เปนไรผมเปนคนซบเองก็ได้ พอเหน อย่างงั้นผมก็เอาหน้าไปซบเธอใหม่ เธอทำหน้าตกใจเล็กน้อย หนาวจังเลย
“รุ่นพี่หนาวเหรอค่ะ”
“อืม แต่ไม่เปนไรหรอก” เธอทำท่าลังเลว่าจะถอดเสื้อนอกออกให้ผมดีไหมและเธอก็ตัดสินใจถอดเสื้อนอกออกมาคลุมตั
วผม นั่นอ่ะไรน่ะ เหนเสื้อชั้นในแล้ว เพราะชุดนักเรียนเราเสื้อเชิ๊ตข้างในเปนสีขาวพอโดนน้ำมันก็ทำให้เหนได้ อาจจะเปนเพราะเมื่อกี้เธอโดนฝนก็เลยเปียกไปถึงด้านใน ไอ้บ้าเอ๊ยตาลุงคนขับมองใหญ่แล้วนี่ถ้าผมสบายดีจะต่อยหน้าให้ เหมือนเธอจะรุตัวว่าถูกมองเธอจึงเอามือกอดอกผมสังเกตเหนหน้าเธอหน้าเธอแดงเอามากๆไม่
ได้การล่ะ พอเหนอย่างงี้แล้วผมก็ส่งสายตาอาฆาตไปที่ตาลุงคนขับพอตาลุงเหนสายตาผมก็รีบหันสายตาก
ลับไปขับรถทันที ผมเริ่มรู้สึกผิดกับเธอแล้วล่ะ เอาไงดี ถ้าส่งให้เธอเธอต้องถามแน่ ทางที่ดีที่สุดคือ ว่าแล้วผมก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วกอดเธอทันที เธอดูตกใจไม่น้อยเพื่อไม่ให้เธอสงสัย
“ฉันหนาวจังเลย” ผมพูดพลางกอดเธอแน่นขึ้นอีก คราวนี้ก็ไม่มีใครเหนหน้าอกของเธอแล้วนอกจากผม ว่าฮ่าๆๆๆๆ
(จบเรื่องเล่าของชองยุนโฮ)


(เรื่องนี้ยุนๆเราแอบหื่น ต่อไปก็จะเปนเรื่องของนางเอกแล้วล่ะค่ะแต่คงต้องรอหน่อยน๊า)