คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : -*-ตอนที่ 10-*-
10
ชองยุนโฮ[part 1]
วันนี้ผมตั้งใจว่าจะชวนยุนโซไปเดินเล่นแถวมยองดงเพราะอยากจะซื้อเสื้อผ้าสวยๆให้เธอใ
ส่สัก 3-4ตัว เพราะนี่ก็เข้าหน้าหนาวแล้วผมกลัวว่าเธอจะหนาว วันนี้ผมก็เลยมารอยุนโซตั้งแต่เช้าเพราะไม่มีอ่ะไรทำ ระหว่างรอก็ซักซ้อมคำพูดที่จะพูดกับเธอ แล้วอยู่ๆประตูบ้านก็เปิดแล้วก็เหนเธอเดินออกมา พอเธอเหนผมเธอก็ถามด้วยสีหน้าตกใจ
“รุ่นพี่ยุนโฮมาทำอะไรที่นี่ค่ะ”
“ก็มารับเธอน่ะสิถามได้”
“ว่าแต่รุ่นพี่มารอนานหรือยังค่ะ”
“ก็สักพักแล้วล่ะ”
“งั้นเหรอค่ะต้องขอโทษด้วยนะค่ะ”
“เรื่องอะไร”
“ก็ถ้าฉันรู้ว่ารุ่นพี่จะมารับฉันคงลงมาเร็วกว่านี้”
“เรื่องแค่นี้เอง..ไปโรงเรียนกันเถอะ”
“เออ ค่ะ”
เราเดินไปโรงเรียนด้วยกันได้สักพัก ผมก็ได้จังหวะถามเธอ
“เลิกเรียนว่างหรือเปล่า”
“ค่ะ”
“หมายถึงตอนบ่ายเธอมีนัดหรือยัง”
“มีแล้วค่ะ”อ่ะไรกันใครหน้าไหนมันตัดหน้าผมว่ะ
“กับใคร”
“กับแม่ฉันเพราะวันนี้ฉันต้องไปหาแม่เพื่อที่จะทำงานพิเศษ”โล่งอก
“ทำไมเธอต้องทำงานพิเศษด้วยล่ะ”
“ก็บ้านฉันไม่ได้รวยเหมือนบ้านรุ่นพี่นี่ค่ะ”
“แล้วทำที่ไหน”
“ร้านอาหารBeautiful Life”ร้านไอ้แจจุงนี่หว่าทำไมเธอต้องไปทำงานร้านมันด้วย
“อะไรนะเธอจะไปทำงานที่ร้านไอ้จะ..”
“อะไรนะค่ะ” ผมว่าผมไม่พูดดีกว่า
“เอ่อ เปล่าเอาเป็นว่าเธอรู้ทางไปร้านอาหารนั้นหรือยังล่ะ”
“ยังค่ะแต่เดี๋ยวฉันจะลองไปถามเพื่อนดู”ดีล่ะผมจะได้อยู่กับเธอสองต่อสอง
“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“รุ่นพี่รู้จักเหรอค่ะ”
“ใช่รู้จักดีเลยด้วย”
##เลิกเรียน##
ขณะที่ผมรอเธอ(อีกแล้ว)ผมก็เกิดคิดขึ้นมาว่าถ้าเกิดแจจุงชอบยุนโซขึ้นมาผมจะทำยังไง คงไม่หรอกหมอนั่นเกลียดผู้หญิงจะตายไปวันๆเอาแต่นั่งอ่อยผู้ชายอยู่ได้รู้ตัวว่าหน้า
สวยยังจะมานั่งอ่อยอีก เชอะ ถ้าไม่มีฉันมีหวังนายได้กลายเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกันแน่ ขณะที่ผมกำลังคิดอ่ะไรเพลินๆอยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าพอผมหันหลังไปดูยุนโซมาแล้วผมรีบจัดทรงผมให้เข้าที่เข้าทาง
“รุ่นพี่ค่ะ”
“มาแล้วเหรอเราไปกันเถอะ”
“ค่ะ”
พอเดินไปได้พักนึงก็ถึงร้านไอ้แจจุงมัน ผมจึงให้ยุนโซรออยู่ข้างนอกแล้วเข้าไปข้างในร้าน ไปหาคุณป้าแม่ของแจจุง
“หวัดดีครับคุณป้า”
“เอ๋ ยุนโฮนิเปนไงมั้งไม่ได้มาร้านป้านานเหมือนกันทานอะไรก่อนไหมจ้ะ”
“อ๋อ ไม่ครับพอดีผมมีเรื่องจะรบกวน”
“อะไรจ้ะ”
“คุณป้าจำเด็กที่มาสมัครงานคุณป้าได้ไหมครับ”
“เออจ้ะ”
“คือเธอมาแล้ว”
“อ๋อ งั้นก็ให้เข้ามาสิจ้ะ”
“เออที่ผมจะพูดจริงๆก็คือ”
“หือ”
“ช่วยดูแลเธอด้วยนะครับ ถ้างานหนักเกินไปก็ได้โปรดอย่าใช้เธอเลยนะครับ เรียกผมมาทำให้ก็ได้ครับ ผมยินดี”
“เออ ยุนโฮป้าไม่ใจร้ายถึงขนาดใช้พนักงานทำงานหนักหรอกนะจ้ะ แค่เสิร์พอาหารเอง”
“เออ ครับผมพูดเผื่อไว้ครับ”
“จ้า ผู้หญิงคนนั้นคงสำคัญต่อเธอมากเลยนะจ้ะ”
“ครับ”
“ดีใจจังในที่สุดยุนโฮก็ได้มีแฟนเปนตัวเปนตนกับเค้าสักทีเปนหนุ่มแล้วนะเรา”
“ครับ”
“ผู้หญิงคนั้นโชดดีมากเลยนะจ้ะที่ได้ยุนโฮเปนแฟน”
“ครับคือเธอยังไม่ใช่แฟนหรอกครับแต่อีกหน่อยก็ไม่แน่”
“จ้า แต่ป้าว่านะถ้าป้าเปนผู้หญิงคนนั้นป้าก็คงรักยุนโฮเหมือนกันนั้นแหละ”
“เหรอครับ ขอบคุณครับก็ขอให้เปนอย่างที่ป้าพูดด้วยเถอะ”
“จ้า”
“เออ คุณป้าครับ”
“จ้ะ”
“อย่าบอกเรื่องนี้กับยุนโซนะครับ”
“รับรองจ้ะ”
“งั้นผมลาละครับ”
“จ้ะ”
พอผมเดินออกมาผมก็เหนยุนโซหันมายิ้มให้ รอยยิ้มของเธอมานทำให้ผมรู้สึกอาย ผมรู้สึกชอบเธอมากขึ้นทุกวัน ผมว่าผมหน้าเริ่มแดงอีกแล้ว ก่อนที่เธอจะสังเกตหน้าผมๆจึงพูดว่า
“เรียบร้อยแหละเธอทำงานที่นี่ได้ฉันจัดการให้แล้ว เสื้อผ้าพนักงานอยู่ในล็อกเกอร์ไปเปลี่ยนได้เลย ฉันมีธุระไปก่อนล่ะ” ก็เมื่อกี้ไอ้ชางมินมันส่งข้อความมานะสิว่าไอ้พวกหมาหมู่ที่เจอกันครั้งที่แล้วมาก่อ
กวนกลุ่มผมผมเลยต้องไปช่วยนะสิคิดแล้วเซ็งไม่งั้นผมกะจะนั่งดูยุนโซเปนเด็กเสิร์พซัก
หน่อย แล้วทำไมเธอต้องทำหน้าอย่างงั้นด้วย
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”
“รุ่นพี่เปนเจ้าของร้านเหรอค่ะ”
“เปล่า”
“แล้วทำไมทำเหมือนเปนเจ้าของร้านเลยอ่ะ”
“อ๋อ พอดีรุจักกันนะ”
“เหรอค่ะ
“ถ้าไม่มีไรฉันไปล่ะ บาย”ที่จริงผมก็อยากอยู่กับเธอต่อนะแต่ผมคงทิ้งเพื่อนที่ตอนนี้อาจกลายเปนซากศพไปแล้
วก็ได้ ผมจำเปนต้องไป พี่ไม่ได้ทิ้งเธอนะยุนโซ คิดแล้วผมก็แทบอยากจะร้องไห้ผมไม่อยากจากเธอไปอีกแล้ว พอผมรีบวิ่งไปที่จุดเกิดเหตุก็เหนชางมินกำลังโดนซ้อมอยู่ พวกแกกล้าดียังไงถึงมาซ้อมเพื่อนผม แกตายแน่ ผมรีบวิ่งกระโดดทีบมันคนที่กำลังอัดชางมินอยู่
“เห้ย ยุนโฮมาทำไงดีว่ะ”
“มึงจะบ้าไงก็อัดมันสิพวกเรามีตั้งหลายคน”
“แต่มันเก่งมากเลยนะ”
“มึงกลัวเหรอ”
“เปล่า”
“ก็เข้าไปอัดสิอัดเลย” ว่าแล้วไอ้2ตัวที่ยืนเถียงกันเรื่องที่ว่าใครจะมาสู้กับผมคราวนี้มากัน 10กว่าคนได้ ผมไม่สนใจว่าใครจะมาเปนคู่ต่อสู้ด้วยตอนนี้ผมอัดมันทั้งสองคนโทษฐานทำให้ผมอดดูตอนยุ
นโซเป็นเด็กเสิร์พ พวกแกไม่รอดแน่ ยิ่งคิดผมก็ยิ่งอารมณ์เสีย ผมทั้งกระโดดเตะ ต่อยพวกมันจนพวกมันสู้ไม่ไหว
“ยอมแล้วครับ ยอมแล้วปล่อยพวกเราไปเถอะครับ” หนึ่งในนั้นที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นพูดขึ้น มันทำให้ผมเดือดมากที่ขัดจังหวะผมกับยุนโซทำไมมันต้องมาตอนนี้ด้วยว่ะ ว่าแล้วผมก็เยียบที่หน้าอกของคนที่พูดแล้วถามกลับไปอย่างเหลืออด
“พวกมึงอยากตายกันจริงๆใช่ไหม”
“ไม่คร๊าบๆๆ”ทุกคนต่างก็พูดพร้อมกัน
“มึงกล้ามากนะ ที่มาทำลายความสุขกู แล้วก็อย่าหวังเลยว่าจะได้กลับบ้านวันนี้กูไม่บ่อยพวกมึงแน่” ว่าแล้วผมก็กระทืบคนที่อยู่ใกล้ที่สุด มันชักดิ้นชักงอกระอักเลือด แล้วขณะที่ผมกำลังจะกระทืบคนต่อไป ไอ้มินมันก็มาห้ามผม
“พอได้แล้ว ยุนโฮ นายกะจะเอาพวกมันตายเลยไง”
“ก็ใช่นะสิก็พวกมันเสือกมายุ่งตอนที่ฉันกะยุนโซกำลังจะ...”
“ยุนโซอย่างงั้นเหรอ”
“เปล่า”
“นิเปล่าไรบอกมาซะดีๆ”
“ก็....”
“เออ พวกนายน่ะไปได้แล้วๆก็อย่าทำเปนห้าวมายุ่งกับพวกเราอีกล่ะ ไม่งั้นพวกนายได้ตายจิงๆแน่!” ชางมินตะโกนพูดแล้วปล่อยพวกนั้นไป
“หมัดหนักเปนบ้าเลย”
“ใช่มันไปโมโหใครเค้ามาว่ะ”
“มันกะเอาพวกเราตายเลยนะเนี่ย”
“แม่งเซ็ง โว้ย โดนเจ้านายด่าอีกแน่”
เสียงพวกหมาหมู่ที่กระเสือกกระสนต่างกันต่างกลับบ้าน พูดคุยกัยด้วยน้ำเสียงเจ็บใจ
ความคิดเห็น