Remenber(TVXQ)

ลำดับตอนที่ #1 : -*-ตอนที่ 1-*-

1
ฉันชื่อ ชองยุนโซ อายุ 17 ปี ปัจจุบันยังไม่มีแฟนและไม่คิดจะมีด้วย ฉันคิดว่าผู้ชายสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้สักคนแล้วฉันก็เกลียดผู้ชายเจ้าชู้เป็นชีวิตจิตใจ
ฉันเป็นนักเรียนใหม่ของที่นี่ ฉันเพิ่งย้ายโรงเรียนมากลางคันเพราะทางบ้านของฉันเกิดล้มละลายขึ้นมา เราจึงต้องย้ายมาอาศัยที่กรุงโซลเพราะที่นี่ประชากรหนาแน่น เจ้าหนี้คงหาจับเราได้ยาก พ่อของฉันทิ้งฉันกับแม่ไปตั้งแต่ฉันอายุ 6 ขวบ อาจจะเป็นเพราะว่าแม่เป็นเมียเก็บของพ่อมั้ง พ่อก็เลยทิ้งเราไปหาเมียตัวจริงของพ่อที่อยู่โซล ก่อนหน้านี้แม่ทำกิจการทำกระเป๋าสะพายของผู้หญิงและส่งออกไปต่างประเทศโดยทางเรือเพร
าะบ้านฉันติดกับทะเล จังหวัดปูซานนั่นเอง แต่ทีนี้เรือเกิดล้มกลางทะเลของทุกอย่างสูญหายไปกับน้ำ เราจึงหมดตัวคงเหลือไว้แต่บ้านและเครื่องทำอุปกรณ์แถมเจ้าหนี้มาอีกคน เพราะเจ้าหนี้รายนี้เป็นลูกค้ารายใหญ่และของที่อยู่ในเรือก็เป็นของที่เจ้าลูกค้าคนน
ี้สั่งทั้งนั้น และถ้าจะถามว่าเจ้าลูกค้าคนนี้กลายเป็นเจ้าหนี้ได้ยังไงนะเหรอก็เขาได้โอนเงินมาในบั
ญชีแม่รีบร้อยแล้วนะสิ เพราะฉะนั้นแม่ก็เลยเอาเงินจำนวนนี้ไปหาที่อยู่ใหม่แทนจะคืนเงินเค้าไป เพราะถ้าคืนมีหวังเราสองแม่ลูกได้อดตายแน่!
(จบการบรรยายสถานภาพของตัวเอง)
ตอนนี้ฉันเดินมาถึงหน้าประตูห้องเรียนแล้ว ถ้าฉันคำนวนไม่ผิดตอนนี้พวกเค้าคงเรียนคาบแรกแล้วมั้ง ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเลือนประตูให้เปิดออก
“ขออนุญาตเข้าห้องค่ะ”
“เธอใช่ไหมที่เป็นนักเรียนใหม่” อาจารย์ถามพลางมองหน้าฉัน
“ค่ะ”
“ ทุกคนฟังทางนี้หน่อยจ๊ะ ทุกคนคงจะทราบกันอยู่แล้วใช่ไหมว่าวันนี้จะมีเพื่อนใหม่เข้ามาเรียนกับเราหนึ่งคน เข้ามาแนะนำตัวซิจ๊ะ” อาจารย์สาวสวยพูดพลางเรียกฉัน
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อชองยุนโซ มาจากปูซาน ขอฝากตัวด้วยนะค่ะ”
“ทำไมนามสกุลเดียวกับรุ่นพี่ยุนโฮเลยล่ะ”
“นั่นน่ะซิ”
“น้องสาวที่อยู่ปูซานมั้ง”
“รุ่นพี่ยุนโฮมีน้องสาวด้วยเหรอ เท่าที่เห็นก็มีแต่น้องชายสุดน่ารักก็คือชองจุนซุไม่ใช่เหรอ”
“หรือว่าญาติ”
“ญาติรุ่นพี่ยุนโฮอยู่ที่ปูซานด้วยเหรอ”
“ไม่รู้เหมือนกันเท่าที่สืบมาทั่วประเทศเกาหลีก็มีนามสกุลรุ่นพี่ยุนโฮอยู่ตระกูลเดี
ยว”
เสียงคนในห้องซุบซิบนินทากันโดยเฉพาะพวกผู้หญิง นินทาเรื่องอะไรกันนะรู้สึกจะเกี่ยวกับนามสกุลฉันด้วย ทำไมเหรอนามสกุลฉันมีอะไรผิดปกติเหรอ ฉันนึกในใจพลางมองชื่อตัวเองที่ติดอยู่บนหน้าอก
“เงียบๆ กันหน่อยทุกคน ยุนโซเธอไปนั่งใกล้ยองฮีแล้วกันนะจ๊ะ”อาจารย์พูดพลางชี้ไปที่เก้าอี้ที่ว่างอยู่ ตรงนั้นมีเด็กผู้หญิงใส่แว่นนั่งอยู่ ฉันเดินไปตามที่อาจารย์บอกแล้วนั่งลงตรงที่ว่าง
“หวัดดี ฉันชื่อมินยองฮี”
“หวัดดี ฉันชองยุนโซ”
“เธอเป็นญาติกับรุ่นพี่ยุนโฮเหรอ”
“เปล่า ใครเหรอ”
“เธอไม่รู้จริงๆเหรอ”
“ไม่รู้...เธอคงจะลืมไปมั้งว่าฉันเป็นนักเรียนใหม่ของที่นี่”
“ใครว่า ฉันไม่ได้ลืมซักหน่อยเธอคงไม่รู้สินะว่ารุ่นพี่ยุนโฮน่ะเขาดังข้ามโรงเรียนเลยนะดังไ
ปถึงโรงเรียนที่อยู่ต่างจังหวัดเลยล่ะ”ยองฮีพูด
“แล้วไง” ฉันพูดพลางทำหน้าไม่ใส่ใจ
“นี่ เธอรู้หรือเปล่าว่ามีคนลงทุนเดินทางมาที่โรงเรียนเพื่อมาดูหน้ารุ่นพี่ยุนโฮเลยนะ”
“ฉันคนนึงล่ะที่ไม่บ้าตามพวกนั้น”
“เธอนี่เห็นคนหล่อไม่ชอบหรือไง”
“ทั้งโรงเรียนมีหมอนี่หล่ออยู่คนเดียวหรือไงถึงพูดกันไม่หยุดหย่อน”
“มี มีสิมีรุ่นพี่แจจุงอีกคนที่หล่อมากจะพูดให้ถูกต้องพูดว่าสวยมากต่างหากผู้หญิงยังชิด
ซ้ายเลยแบบหล่อสุดๆ ทอมในโรงเรียนเรายังกลับใจหันมาเป็นผู้หญิงอีกครั้งเพราะทนความหล่อของรุ่นพี่แจจุงไ
ม่ไหว”
“เฮ้อ..อะไรกันเนี่ยนี่ฉันเข้าผิดโรงเรียนหรือเปล่า ฉันเข้ามาเรียนหนังสือนะไม่ได้มาจับผู้ชาย”
“ไม่หรอกจ๊ะเธอน่ะเข้าถูกแล้ว”ยองฮีพูดพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์
ฉันจองหน้ายองฮีอยู่สักพักก็รู้สึกเหมือนมีใครบางคนมองอยู่เลยหันไปมองก็เห็นผู้ชายห
น้าตาดีคนหนึ่งส่งยิ้มมาให้ ฉันเลยเห็นหน้ากลับมาแล้วถามยองฮีว่า
“หมอนั่นใคร”ฉันถาม
“อ๋อ นายนั่นน่ะชื่อปาร์คยูชอน ฉันก็สังเกตเห็นแล้วล่ะว่ายูชุนนะมองเธอบ่อยๆตั้งแต่เธอเข้าห้องมาแล้วแต่เธอต้องระว
ังให้ดีนะนายนั่นน่ะเสือผู้หญิงชัดๆ เจ้าชู้เป็นบ้า แต่ก็มีผู้หญิงมาติดพันไม่ขาดสายเป็นประจำ”
“เพราะอะไรล่ะ”
“หล่อ รวย อิมพอร์ดมาจากอเมริกาแล้วก็มี...”
“พอๆฉันไม่อยากฟังแล้วล่ะ”
ขณะที่ฉันกำลังจัดเตรียมหนังสือขึ้นมาวางอยู่นั้นก็มีใครคนนึงเดินมาหาฉันแล้วหยุดยื
นอยู่ตรงโต๊ะ ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมามอง
“หวัดดี ฉันชื่อปาร์ดยูชอนเธอคงเป็นนักเรียนใหม่ของที่นี่สินะ”
“ก็เห็นด้วยตาอยู่แล้วนิ”ฉันพูดพลางทำหน้าไม่ใส่ใจ
“ฉันคิดว่าเธอคงได้ยินอะไรผิดๆมาจากเพื่อนข้างโต๊ะเธอแล้วงั้นสิ”ยูชอนพูดพร้อมส่งสา
ยตาอาฆาตมาที่ยองฮีจนยองฮีต้องหลบสายตา
“ฉันคิดว่าฉันคงได้ยินอะไรไม่ผิดหรอกดูจากการกระทำก็รู้แล้วว่านายเป็นยังไง”
“แล้วฉันเป็นยังไงล่ะ”
“ก็ชอบเอาเปรียบผู้หญิงไง”
“ฉันเปล่า เพื่อนเธอใส่ร้ายฉัน”
“เอาล่ะ ฉันไม่อยากเถียงกับนายแล้ว นายต้องการอะไร”
พอได้ยินคำนั้นหมอนั่นก็ยิ้มออกมา
“ต้องการเป็นเพื่อนกับเธอ”
“แต่ฉันไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับนาย ฉันมียองฮีคนเดียวก็พอแล้ว”
“ใครบอกว่าฉันจะเป็นเพื่อนกับเธอ”ยองฮีพูด
“เธอนี่ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นเลยจริงๆ น่าเสียดายนะที่ฉันมอบโอกาสให้เธอขนาดนี้แต่เธอกลับไม่คว้ามันเอาไว้”
“โอกาสอะไร”
“ลืมมันซะเถอะ เอาเป็นว่าฉันจะปกป้องเธอเอง” ยูชอนพูดพร้อมวิ่งออกไปนอกห้อง อะไรของเค้าว่ะ
“ฉันจะปกป้องเธอเอง” ยองฮีพูดพลางทำหน้าล้อเลียน
“.........”
“ดีจังเลยน๊า ยังไม่ทันไรก็มีผู้ชายมาจีบแล้ว”
“ประสาท ในสมองเธอมีแต่เรื่องพันนี้หรือไง”
“เปล่า”
“ทุกคนเข้าที่ได้แล้ว” เสียงอาจารย์ที่เข้าสอนพูด เราจึงหยุดการกระทำทุกอย่างและหยิบหนังสือขึ้นมาเรียน