คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Meeting อิน บ้านซากุโนะ
FIC.. THE PRINCE OF TENNIS
กริ๊งงงง.... กริ๊งงงง...
" สวัสดีค่ะ ริวซากิค่ะ"
" ซากุโนะ นี่ย่านะ พรุ่งนี้ย่าคงจะอยู่จัดงานวันเกิดกับหนูได้แล้วนะ พรุ่งนี้ย่าจะต้องไปอเมริกาด่วน เรียวมะจะแข่งรอบรองฯระดับประเทศแล้วนะ เดี๋ยวย่าจะซื้อของไปฝาก"
" ค่ะ"
" สุขสันต์วันเกิดนะ หลานย่า"
" ขอบคุณค่ะ คุณย่า"
ฉัน.... ซากุโนะ ริวซากิ ซากุโน ค่ะ อายุ 15 ปี เกิดวันที่ 14 ม.ค. ราศีมังกร ถนัดข้างขวา อยู่ปี 4 ห้อง 1 ร.ร. มัธยมเซย์ชุนค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ 13 ม.ค. แล้วค่ะ พรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดฉันแล้ว ว้าว.!! แก่ขึ้นอีกหนึ่งปีนะเนี่ย ดีใจจังพรุ่งนี้ฉันก็ อายุ 16 แล้ว แต่ก็เสียใจเหมือนกันค่ะ เพราะคุณย่าก็ต้องไปอเมริกาพรุ่งนี้ ปีนี้คุณย่าก็ไม่อยู่ เฮ้อ!! โทรหาโทโมะจังดีกว่า
" สวัสดีค่ะ บ้านโอซาคาดะค่ะ โทโมกะพูดค่ะ"
" โทโมะจังเหรอจ้ะ ฉันซากุโนะนะ"
" ซากุโนะ สุขสันต์วันเกิดจ้า"
" ขอบใจนะจ้ะ นี่!! โทโมะจัง พรุ่งนี้มาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ คุณย่าเค้าต้องพาเรียวมะคุงไปแข่งอ่ะจ้ะ"
" ซากุโนะ ...ฉันต้องขอโทษจริงๆนะ พรุ่งนี้ฉันต้องไปโอซาก้ากับคุณพ่อน่ะ คงไปไม่ได้จริงๆจ้า ขอโทษนะ"
" ไม่เป็นไรจ้ะ ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร"
" ซากุโนะ ฉันขอโทษจริงๆนะ"
" จ้า ไม่เป็นไร งั้นก็แค่นี้นะจ้ะ บายจ้า"
ว้า.....! วันพรุ่งนี้โทโมะจังก็ไม่ว่าง สงสัยฉันต้องอยู่คนเดียวจริงๆ เฮ้อ....! พรุ่งนี้เป็นวันเกิดฉันแท้ๆ ต้องมานั่งฉลองวันเกิดกับตัวเองหรอเนี่ย ไปหาอะไรทานดีกว่า เอ๊ะ ! นั่นอะไรน่ะ วางอยู่หน้าบ้านน่ะพัสดุนี่นา พอฉันเดินไปดูก็พบว่าเป็นกล่องของขวัญ ว้าวว..! มีคนให้ฉันด้วยหรอเนี่ย
‘ ให้หลานย่าที่รัก ย่าคงจะไม่ได้อยู่ฉลองวันเกิดกับหนูแต่ก็ขอให้หนูมีความสุข ’
คุณย่านี่นา อย่างน้อยเค้าก็ให้ของขวัญ อิอิ ^-^ ดีใจจัง ฉันแกะกล่องของขวัญด้วยความตื่นเต้น ในนั้นจะมีอะไรน้า..... อยากรู้จัง อ๊ะ! นั่นมันแร็กเก็ตอันใหม่นี่นา..... ว้าวววว !! ดีใจสุดๆไปเลย แร็กอันนี้ฉันจะเก็บรักษาอย่างดีเลย
ฉันเดินขึ้นห้องไปด้วยใจพองๆ ถึงแม้จะต้องฉลองวันเกิดคนเดียว แค่นี้ฉันก็สุขใจแล้วล่ะ ฉันรักคุณย่าที่สุดในโลก
ฉันอาบน้ำแล้วก็นอนทันที พอตื่นเช้าปุ๊บฉันก็อาบน้ำแต่งตัวไปเที่ยวคนเดียวเลย ฉันไปที่ที่คุณย่าพาไปบ่อยๆแล้วก็กลับบ้าน พอฉันกลับบ้านฉันก็เก็บของใส่ตู้เย็นไว้แล้วออกไปซ้อมเทนนิสที่สวนหลังบ้าน....
พอเห็นลูกเทนนิสที่มีสัญลักษณ์เรียวมะคุงของฉันแล้ว ก็อดคิดถึงเรียวมะคุงไม่ได้ อ๊ะ!! ฉันพูดอะไรน่ะ เอ๊ะ!! เมื่อกี้ฉันไม่ได้คิดนะ ก็แค่....มันแว็บมาเท่านั้นเอง ฉันกับเรียวมะคุงไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ( แต่ถ้าเป็นก็ดีน่ะสิ ) ลูกเทนนิสของฉันลูกนี้ ฉันรักแล้วก็หวงมันมากเลยเพราะว่าลูกเทนนิสลูกนี้น่ะ เรียวมะคุงเค้าก็ปกป้องลูกเทนนิสลูกนี้จาก พวก ม. ต้นกิงขะ เมื่อสามปีก่อนที่แกล้งฉันตอนนั้นด้วย เรียวมะคุงน่ะ ตอนนั้น เท่ที่สุดเลยล่ะ
ตอนนี้ก็มืดแล้วเลิกเล่นดีกว่า พอฉันเข้าไปในบ้าน ฉันเปิดตู้เย็นเข้าไป ฉันก็เห็นน้ำแฟนต้าที่ซื้อมา ฉันจำได้ว่าเรียวมะคุงน่ะ ชอบน้ำอัดลมนี้มากเลยล่ะ เฮ้อ!...จะว่าไป ตั้งแต่เรียวมะคุงไปแข่งเทนนิสที่ต่างประเทศฉันก็ไม่ได้เห็นเรียวมะคุงอีกเลยอีกไม่นานหรอกน่า.... เดี๋ยวอีกสองสามวันเรียวมะคุงก็จะกลับญี่ปุ่นแล้ว ไม่เป็นไร พรุ่งนี้คุณย่าก็กลับบ้าน เอาเถอะ อดทนหน่อย....
พอฉันตื่นขึ้นก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ชั้นล่าง รึว่าจะเป็น.... ขโมย ไม่สิ ทำไมขโมยถึงมาตั้งแต่เช้าตรู่อย่างนี้ล่ะ ขโมยอาจจะโง่ก็ได้นะ ต้องเตรียมของต่อสู้ เอ่อ....มีอะไรใช้ได้มั่งอ่ะ แร็กเก็ตไง แต่เอ๊ะ ไม่เอา แร็กอันนี้ฉันต้องเก็บรักษาเอาไว้ แล้วจะเอาอาไรดีล่ะ แต่ในขณะที่หาของเอามาใช้เป็นอาวุธอยู่นั้น ฉันก็รู้สึกว่าโจรคนนั้นเดินเข้ามาไกล้ประตูห้องฉันเรื่อยๆ ไปล็อคประตูสิซากุโนะ ไปสิ..... โอ๊ย!!! ก้าวขาไม่ออกเอาไงดี นโม แตงโม กะโปโล ขโมยขโจรช่วยไปให้พ้นด้วยเถิด........
" ริวซากิ... อาจารย์เรียกให้ไปอาบน้ำ แล้วก็ลงไปกินข้าวด้วย”
อ้าว..! นั่นมันเรียวมะคุงนี่นา มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ แถมเค้ายังเข้ามาในห้องเราด้วย ในสภาพนี้เนี่ยนะ แล้วก็เข้ามาโดยไม่ได้เคาะประตู
“ กรี๊ดดดดดด!!!!!! เรียวมะคุงบ้าที่สุด!!!!!”
ฉันกรี๊ดและตะโกนออกไปพร้อมกับปิดประตูดัง ปัง จะโทษฉันไม่ได้นะคะ เพราะว่าเป็นใครก็ต้องโมโหทั้งนั้นแหล่ะ อ๊ายยยยย!!!!! เรียวมะคุงบ้าๆๆๆที่สุด ( เอ่อ... ใครกันแน่ที่บ้า เธอหรือว่าเรียวมะกันแน่ ห๊ะ ยัยซากุโน )
60 นาทีก่อน
เรียวมะและรุ่นพี่ในทีมระดับมัธยมปลายเซชุนที่เพิ่งกับมาถึงก็รีบกลับมาที่ญี่ปุ่นอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้าย โค๊ชในทีมหรืออาจารย์ริวซากิก็ตกลงชวนมาสังสรรค์ที่บ้านอาจารย์กันก่อน
สวัสดีครับ ผมเรียวมะ เอจิเซ็น เรียวมะ ฮะ อายุ 16 ปี เกิดวันที่ 24 ธ.ค. ราศีมังกร ถนัดข้างซ้าย ( แต่ที่จริงถนัดสองข้าง ) อยู่ปี 4 ห้อง 2 ร.ร.มัธยมเซย์ชุน คร้าบบบบบบ
วันนี้ก็เป็นวันที่ผมจะได้กลับญี่ปุ่น หลังจากที่ผมแข่งเทนนิสมาตั้งนาน ตอนแรก อ.ริวซากิบอกพวกเราจะไม่ให้กลับมาอยู่แล้วผมก็เลยหาข้ออ้างว่าวันนี้เป็นวันเกิดคาลปิ้น( แมวของผมเองล่ะครับ) แต่อ.ก็ยังไม่ให้กลับผมก็เลยอ้างอีกว่าซากุโนะอยู่คนเดียว น่าเป็นห่วง แล้วโค๊ชของพวกเราก็ใจอ่อน พากลับญี่ปุ่นจนได้
“ อาจารย์ครับ แล้วที่อาจารย์พาพวกเรากลับมาเนี่ย อย่าบอกนะว่า อาจารย์มีแผนอะไร “
รุ่นพี่คิคุมารุถามอ.ริวซากิ ผมหันไปมองหน้าอ.เผื่อจะมีคำตอบที่ดี แต่คำตอบที่ได้นั้นก็คือยิ้มของอ.ที่โผล่ออกมาที่มุมปาก ผมก็ไม่ได้สนอะไรทั้งนั้นอย่างเดียวที่ผมต้องการคือ กลับบ้านเท่านั้น
“ อ. จะพาพวกเราไปใหนเนี่ย “
รุ่นพี่คิคุมารุถามอีกครั้งเพราะเห็นรถไปอีกทางหนึ่ง ผมเริ่มจะรู้สึกแล้วล่ะว่าวันนี้รุ่นพี่คิคุมารุพูดมากจริงๆเลย
“ เอาเป็นว่าเช้านี้ ก็ไปที่บ้านครูก่อนก็แล้วกันนะ วันนี้ครูเลี้ยงเต็มที่ “
เพียงแค่อ.ริวซากิพูดแค่นี้พวกเราก็ไม่มีใครขัดอาจารย์อีกเลย ( คงจะเป็นเพราะว่ากลัวไม่ได้กินของฟรี )
และแล้ว ผมก็มาถึงบ้านอาจารย์ริวซากิ
อาจารย์กดกริ่งหลายครั้งแต่บ้านก็ยังไม่เปิดสักที อ. ก็เลยหยิบกุญแจมาเปิดออกซะเลย ( โธ่เอ๊ย!!! ถ้ามีกุญแจแล้วทำไมไม่ใช้ตั้งแต่แรกล่ะ มัวกดกริ่งให้เมื่อยอยู่ได้ )
หลังจากนั้นเราทุกคนก็เข้ามาถึงในบ้าน บ้านหลังนี้เป็นบ้านหลังที่น่ารักเหมือนกัน แล้วก็ด้านหลังมีสนามที่สามารถใช้ซ้อมเทนนิสได้แต่รู้สึกว่าซากุโนะคงจะฝึกซ้อมหนักเอาการเพราะลูกเทนนิสมีแต่รอยเปราะเปื้อนไปหมด รวมทั้งรอยลูกเทนนิสบนกำแพงด้วย
พอผมเที่ยวชมบ้านเสร็จ ผมก็รู้สึกว่าที่นี่ยังจะอุ่นกว่าที่อเมริกาซะอีก ( ก็ใช่น่ะสิ ก็ที่นี่ญี่ปุ่นไม่ใช่อเมริกา ) แล้วผมก็เห็นว่าทุกคน นอกจากผมอ่ะนะ เค้ากำลังทำกับข้าวอยู่ล่ะครับ รุ่นพี่ฟูจิกำลังหั่นผัก รุ่นพี่คิคุมารุกำลังเอาเนื้อเสียบทำบาร์บีคิว รุ่นพี่คาวามูระย่างบาร์บีคิว รุ่นพี่โมโมะจังก็กำลังแย่งกันหุงข้าวกับรุ่นพี่ไคโด กัปตันเทะสึกะกำลังคลุกอะไรบางอย่างด้วยความขะมักเขม้น สุดท้ายก็คือรุ่นพี่อินูอิ กำลังทำซุปไก่หมูปลาเห็ดสูตรรีมิกซ์อยู่ เห็นอย่างนั้นแล้วไอ้เรื่องงานบ้านพวกนี้ผมก็ไม่ค่อยถนัดขอปลีกตัวออกมาดีกว่า
“ อ้าว ! เรียวมะ อาหารไกล้จะเสร็จแล้วเธอช่วยไปเรียกซากุโนะให้ครูหน่อยสิ อยู่ชั้นบน ห้องขวานะ “
ผมหันไปมองอ.ริวซากิที่กำลังหิ้วข้าวของไปให้พวกรุ่นพี่ทั้งหลายที่กำลังทำอาหารกันอยู่
“ ได้ฮะ”
ผมตอบไปแต่ที่จริงแล้วผมก็ไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่เพราะผมไม่เคยเข้าห้องผู้หญิงเลย... ยกเว้นก็แต่ห้องของแม่ผมเท่านั้นล่ะครับ แต่ก็คงไม่เลวร้ายสักเท่าไหร่ ก็แค่เปิดประตูเรียกริวซากิ แล้วก็ปิดประตู และเดินลงมาก็แค่นั้น
ผมจับลูกบิดประตูด้วยใจเต้น คงเป็นเพราะสภาพที่ไม่คุ้นเคยด้วย แต่คราวนี้หัวใจผมมันไม่ฟังอะไรเลยมัวแต่เต้นดังตุ๊บๆรัวๆอยู่นั่นแหล่ะ ไม่ใช่ว่าผมตื่นเต้นที่จะได้เจอริวซากิหรอกนะ หรือว่าจะใช่ผมก็ไม่รู้ ในที่สุดผมก็เปิดประตูเข้าไป แล้วก็เห็นริวซากิยืนอยู่มุมห้องพร้อมกับยกมือไหว้สวดมนต์อยู่
" ริวซากิ... อาจารย์เรียกให้ไปอาบน้ำ แล้วก็ลงไปกินข้าวด้วย”
ผมพูดแล้วก็รีบปิดประตูอย่างรวดเร็วที่สุด เพราะตอนที่ริวซากิเห็นผมเธอก็ทำท่าตกใจมากๆอย่างกับเห็นผี เอ๊ะ! หรือว่าผมไม่รูดซิป อันนี้ก็ไม่น่าใช่ เพราะผมตรวจเช็คดูมาตั้งแต่ก่อนลงจากรถแล้ว
“ กรี๊ดดดดดด!!!!!! เรียวมะคุงบ้าที่สุด!!!!!”
เสียงตะโกนดังลอดออกมาจากประตู เท่าที่ผมสังเกต เธอคงไม่อยากให้ใครมาเจอเธอในสภาพแบบนี้แน่ๆ เธอจะโกรธผมรึป่าวอันนั้นผมไม่รู้ ผมรู้แต่ว่าตอนนี้เสียงหัวเราะดังลั่นบ้านไปหมด ทั้งพวกรุ่นพี่แล้วก็อาจารย์ต่างพากันหัวเราะผมเพราะไอ้เสียงตะโกนของซากุโนะ
“ เอจิเซ็น นายไปทำอะไรซากุโนะจัง นายนี่น้า..... ซื่อบื้อจริงเล้ยยย ไม่มีเซ้นส์ ไม่ไหวๆ”
รุ่นพี่โมโมชิโระบ่นให้ผมใหญ่ โธ่เอ๊ย! ถ้าไม่พอใจก็มาจีบเองเด้.... เราไม่ได้คิดถึงขั้นนั้นซะหน่อย
“ น่ารักจัง ซากุโนะจังเนี่ย.... นี่ .. เอจิเซ็น นายรู้รึป่าว ว่าผู้หญิงด่าเค้าว่าผู้หญิงรักนะเฟ้ย ฮิๆๆๆ”
นี่ก็อีกคน รุ่นพี่เอจิ พูดอะไรเนี่ย ผมก็เขินเป็นนะ
“ ^-^ ว้าว..! นี่เอจิเซ็น นายเขินเป็นด้วยหรอ ^-^ หน้าแดงใหญ่แล้ว ^-^”
รุ่นพี่ฟูจิผู้ไม่เคยหุบยิ้มและไม่เคยลืมตา( แต่ก็เคยบ้างเป็นบางครั้ง ) พูดแล้วก็ยิ้มอีกตามเคย
“ อย่ามาล้อกันสิฮะ ผมไม่ได้เขินและก็ไม่ได้ทำอะไรเลยทั้งนั้น งั้นผมไปล่ะนะ”
ผมพูดและก็เดินออกไปจากที่นั่นทันทีเพราะผมไม่เคยเปลี่ยนใจจากคาลปิ้นที่รักของผมแน่นอน ผมเดินมาถึงห้องนั่งเล่นแล้วก็เปิดโทรทัศน์ทันที ผมนั่งลงบนโซฟา แต่พอผมกำลังจะนั่ง ก็มีเสียงเรียกผมในขณะที่ก้นของผมยังไม่ติดโซฟาด้วยซ้ำ
“ เอจิเซ็น กับข้าวเสร็จแล้วววววววววว!!!!!! “
รุ่นพี่คิคุมารุเรียกผมเสียงดัง แต่ผมก็ไม่ได้สนใจมากเท่าไหร่ แต่ก็เซ็งนิดหน่อยเพราะทีวีก็ยังไม่ได้ดู
“ คร้าบบบบบบบบบบบบ!!!”
ผมก็เลยตอบรับไปเสียงดังเหมือนกัน
แล้วผมก็เดินไปที่ห้องทานข้าว พอผมเข้าไป กลิ่นอาหารชวนให้น้ำย่อยทำงานยิ่งนัก ท้องของผมชักเรียกร้องอาหารแล้วล่ะ
“ ทานเลยนะคร้าบ! “
เสียงประสานของทุกคน แล้วพวกเราก็ทานกัน แต่ผมรู้สึกว่ามีเก้าอี้ตัวนึง ที่มันว่างอยู่ ใช่แล้วซากุโนะไงล่ะ ยังไม่เห็นเลย
“ เอ่อ.... อาจารย์ฮะ ริวซากิล่ะครับ “
ผมถาม แต่อย่าคิดนะครับ เพราะผมไม่ได้มีความหมายแอบแฝง และอย่าคิดเลยเถิดด้วย ( อย่าร้อนตัวดิ : คนแต่ง )
“ ไม่รู้สิ.. ทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีกก็ไม่รู้ “
อาจารย์ริวซากิตอบ ขณะที่มองไปรอบๆห้องเพื่อหาซากุโนะ
“ นี่.! เจ้าเปี๊ยก แกก็ไปเรียกซากุโนะจังอีกทีสิ ฮิๆ^-^”
นี่เป็นหลายๆครั้งที่ผมรู้สึกอยากจะต่อยรุ่นพี่เอจิ
“ หยุดแซวผมได้แล้ว ถ้าพวกรุ่นพี่อยากให้ผมไปเรียกนักละก็.... ไปเรียกเองสิฮะ “
ผมพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์สุด แล้วก็ทานข้าวต่อไป
“ หึๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวครูไปเรียกเองก็ได้”
อาจารย์ริวซากิลุกออกจากที่นั่งแล้วก็เดินขึ้นไปบนชั้นบน
โธ่เอ๊ย ! แย่จริงๆเลย กระโปรงตัวนี้ใส่ยากจริงๆ เสียเวลาไปนานรึยังน้า..... หิวข้าวจัง ป่านนี้คงทำกับข้าวเสร็จแล้วล่ะมั้งเนี่ย.... โอ๊ย!!! เปลี่ยนเป็นกางเกงตัวสีฟ้าตัวนี้ดีกว่า เอ๊ะ! นั่นเสียงคุณย่านี่...
“ ซากุโนะ ลงมากินข้าวกันเถอะจ้า”
เสียงคุณย่าจริงๆด้วย เรียกไปทานข้าวแล้วล่ะสิ
“ ค่า.... แป๊บเดียวนะคะ ไกล้จะเสร็จแล้ว”
แปลกมั้ยคะ ว่าทำไมฉันต้องพิถีพิถันเรื่งเสื้อผ้านัก ก็เพราะว่าฉันต้องการดูดีที่สุดเวลาอยู่ต่อหน้า เรียวมะคุง
วันนี้ฉันก็ตกใจเหมือนกันนะ เพราะว่าจู่ๆ คุณย่าก็กลับมา ทั้งๆที่บอกว่าจะไปอีกสองสามวันแล้วเชียว หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
ฉันเดินลงบันไดลงมาด้วยความยากเย็นเพราะเจ้ากางเกงสีฟ้าตัวนี้กลัวมันจะยับ แล้วก็ก้าวขาฉับๆมานั่งที่โต๊ะอาหาร ก้มหน้าก้มตากินข้าว ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันไม่อยากเงยหน้าขึ้นมองใครเลย คงจะเป็นเพราะที่ฉันตะโกนลั่นบ้านเมื่อเช้าล่ะมั้ง ฉันก็เลยไม่กล้ามองใครเลย เสียงหัวเราะคิกคักจากรุ่นพี่เอจิและรุ่นพี่ฟูจิดังลอดมาเป็นระยะมันทำให้ฉันที่นั่งก้มหน้าอยู่หน้าแดงไปหมด
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-น็นมาเลลลลลลนแอแทแสแอนปส
FIC.. THE PRINCE OF TENNIS
กริ๊งงงง.... กริ๊งงงง...
" สวัสดีค่ะ ริวซากิค่ะ"
" ซากุโนะ นี่ย่านะ พรุ่งนี้ย่าคงจะอยู่จัดงานวันเกิดกับหนูได้แล้วนะ พรุ่งนี้ย่าจะต้องไปอเมริกาด่วน เรียวมะจะแข่งรอบรองฯระดับประเทศแล้วนะ เดี๋ยวย่าจะซื้อของไปฝาก"
" ค่ะ"
" สุขสันต์วันเกิดนะ หลานย่า"
" ขอบคุณค่ะ คุณย่า"
ฉัน.... ซากุโนะ ริวซากิ ซากุโน ค่ะ อายุ 15 ปี เกิดวันที่ 14 ม.ค. ราศีมังกร ถนัดข้างขวา อยู่ปี 4 ห้อง 1 ร.ร. มัธยมเซย์ชุนค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ 13 ม.ค. แล้วค่ะ พรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดฉันแล้ว ว้าว.!! แก่ขึ้นอีกหนึ่งปีนะเนี่ย ดีใจจังพรุ่งนี้ฉันก็ อายุ 16 แล้ว แต่ก็เสียใจเหมือนกันค่ะ เพราะคุณย่าก็ต้องไปอเมริกาพรุ่งนี้ ปีนี้คุณย่าก็ไม่อยู่ เฮ้อ!! โทรหาโทโมะจังดีกว่า
" สวัสดีค่ะ บ้านโอซาคาดะค่ะ โทโมกะพูดค่ะ"
" โทโมะจังเหรอจ้ะ ฉันซากุโนะนะ"
" ซากุโนะ สุขสันต์วันเกิดจ้า"
" ขอบใจนะจ้ะ นี่!! โทโมะจัง พรุ่งนี้มาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ คุณย่าเค้าต้องพาเรียวมะคุงไปแข่งอ่ะจ้ะ"
" ซากุโนะ ...ฉันต้องขอโทษจริงๆนะ พรุ่งนี้ฉันต้องไปโอซาก้ากับคุณพ่อน่ะ คงไปไม่ได้จริงๆจ้า ขอโทษนะ"
" ไม่เป็นไรจ้ะ ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร"
" ซากุโนะ ฉันขอโทษจริงๆนะ"
" จ้า ไม่เป็นไร งั้นก็แค่นี้นะจ้ะ บายจ้า"
ว้า.....! วันพรุ่งนี้โทโมะจังก็ไม่ว่าง สงสัยฉันต้องอยู่คนเดียวจริงๆ เฮ้อ....! พรุ่งนี้เป็นวันเกิดฉันแท้ๆ ต้องมานั่งฉลองวันเกิดกับตัวเองหรอเนี่ย ไปหาอะไรทานดีกว่า เอ๊ะ ! นั่นอะไรน่ะ วางอยู่หน้าบ้านน่ะพัสดุนี่นา พอฉันเดินไปดูก็พบว่าเป็นกล่องของขวัญ ว้าวว..! มีคนให้ฉันด้วยหรอเนี่ย
‘ ให้หลานย่าที่รัก ย่าคงจะไม่ได้อยู่ฉลองวันเกิดกับหนูแต่ก็ขอให้หนูมีความสุข ’
คุณย่านี่นา อย่างน้อยเค้าก็ให้ของขวัญ อิอิ ^-^ ดีใจจัง ฉันแกะกล่องของขวัญด้วยความตื่นเต้น ในนั้นจะมีอะไรน้า..... อยากรู้จัง อ๊ะ! นั่นมันแร็กเก็ตอันใหม่นี่นา..... ว้าวววว !! ดีใจสุดๆไปเลย แร็กอันนี้ฉันจะเก็บรักษาอย่างดีเลย
ฉันเดินขึ้นห้องไปด้วยใจพองๆ ถึงแม้จะต้องฉลองวันเกิดคนเดียว แค่นี้ฉันก็สุขใจแล้วล่ะ ฉันรักคุณย่าที่สุดในโลก
ฉันอาบน้ำแล้วก็นอนทันที พอตื่นเช้าปุ๊บฉันก็อาบน้ำแต่งตัวไปเที่ยวคนเดียวเลย ฉันไปที่ที่คุณย่าพาไปบ่อยๆแล้วก็กลับบ้าน พอฉันกลับบ้านฉันก็เก็บของใส่ตู้เย็นไว้แล้วออกไปซ้อมเทนนิสที่สวนหลังบ้าน....
พอเห็นลูกเทนนิสที่มีสัญลักษณ์เรียวมะคุงของฉันแล้ว ก็อดคิดถึงเรียวมะคุงไม่ได้ อ๊ะ!! ฉันพูดอะไรน่ะ เอ๊ะ!! เมื่อกี้ฉันไม่ได้คิดนะ ก็แค่....มันแว็บมาเท่านั้นเอง ฉันกับเรียวมะคุงไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ( แต่ถ้าเป็นก็ดีน่ะสิ ) ลูกเทนนิสของฉันลูกนี้ ฉันรักแล้วก็หวงมันมากเลยเพราะว่าลูกเทนนิสลูกนี้น่ะ เรียวมะคุงเค้าก็ปกป้องลูกเทนนิสลูกนี้จาก พวก ม. ต้นกิงขะ เมื่อสามปีก่อนที่แกล้งฉันตอนนั้นด้วย เรียวมะคุงน่ะ ตอนนั้น เท่ที่สุดเลยล่ะ
ตอนนี้ก็มืดแล้วเลิกเล่นดีกว่า พอฉันเข้าไปในบ้าน ฉันเปิดตู้เย็นเข้าไป ฉันก็เห็นน้ำแฟนต้าที่ซื้อมา ฉันจำได้ว่าเรียวมะคุงน่ะ ชอบน้ำอัดลมนี้มากเลยล่ะ เฮ้อ!...จะว่าไป ตั้งแต่เรียวมะคุงไปแข่งเทนนิสที่ต่างประเทศฉันก็ไม่ได้เห็นเรียวมะคุงอีกเลยอีกไม่นานหรอกน่า.... เดี๋ยวอีกสองสามวันเรียวมะคุงก็จะกลับญี่ปุ่นแล้ว ไม่เป็นไร พรุ่งนี้คุณย่าก็กลับบ้าน เอาเถอะ อดทนหน่อย....
พอฉันตื่นขึ้นก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ชั้นล่าง รึว่าจะเป็น.... ขโมย ไม่สิ ทำไมขโมยถึงมาตั้งแต่เช้าตรู่อย่างนี้ล่ะ ขโมยอาจจะโง่ก็ได้นะ ต้องเตรียมของต่อสู้ เอ่อ....มีอะไรใช้ได้มั่งอ่ะ แร็กเก็ตไง แต่เอ๊ะ ไม่เอา แร็กอันนี้ฉันต้องเก็บรักษาเอาไว้ แล้วจะเอาอาไรดีล่ะ แต่ในขณะที่หาของเอามาใช้เป็นอาวุธอยู่นั้น ฉันก็รู้สึกว่าโจรคนนั้นเดินเข้ามาไกล้ประตูห้องฉันเรื่อยๆ ไปล็อคประตูสิซากุโนะ ไปสิ..... โอ๊ย!!! ก้าวขาไม่ออกเอาไงดี นโม แตงโม กะโปโล ขโมยขโจรช่วยไปให้พ้นด้วยเถิด........
" ริวซากิ... อาจารย์เรียกให้ไปอาบน้ำ แล้วก็ลงไปกินข้าวด้วย”
อ้าว..! นั่นมันเรียวมะคุงนี่นา มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ แถมเค้ายังเข้ามาในห้องเราด้วย ในสภาพนี้เนี่ยนะ แล้วก็เข้ามาโดยไม่ได้เคาะประตู
“ กรี๊ดดดดดด!!!!!! เรียวมะคุงบ้าที่สุด!!!!!”
ฉันกรี๊ดและตะโกนออกไปพร้อมกับปิดประตูดัง ปัง จะโทษฉันไม่ได้นะคะ เพราะว่าเป็นใครก็ต้องโมโหทั้งนั้นแหล่ะ อ๊ายยยยย!!!!! เรียวมะคุงบ้าๆๆๆที่สุด ( เอ่อ... ใครกันแน่ที่บ้า เธอหรือว่าเรียวมะกันแน่ ห๊ะ ยัยซากุโน )
60 นาทีก่อน
เรียวมะและรุ่นพี่ในทีมระดับมัธยมปลายเซชุนที่เพิ่งกับมาถึงก็รีบกลับมาที่ญี่ปุ่นอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้าย โค๊ชในทีมหรืออาจารย์ริวซากิก็ตกลงชวนมาสังสรรค์ที่บ้านอาจารย์กันก่อน
สวัสดีครับ ผมเรียวมะ เอจิเซ็น เรียวมะ ฮะ อายุ 16 ปี เกิดวันที่ 24 ธ.ค. ราศีมังกร ถนัดข้างซ้าย ( แต่ที่จริงถนัดสองข้าง ) อยู่ปี 4 ห้อง 2 ร.ร.มัธยมเซย์ชุน คร้าบบบบบบ
วันนี้ก็เป็นวันที่ผมจะได้กลับญี่ปุ่น หลังจากที่ผมแข่งเทนนิสมาตั้งนาน ตอนแรก อ.ริวซากิบอกพวกเราจะไม่ให้กลับมาอยู่แล้วผมก็เลยหาข้ออ้างว่าวันนี้เป็นวันเกิดคาลปิ้น( แมวของผมเองล่ะครับ) แต่อ.ก็ยังไม่ให้กลับผมก็เลยอ้างอีกว่าซากุโนะอยู่คนเดียว น่าเป็นห่วง แล้วโค๊ชของพวกเราก็ใจอ่อน พากลับญี่ปุ่นจนได้
“ อาจารย์ครับ แล้วที่อาจารย์พาพวกเรากลับมาเนี่ย อย่าบอกนะว่า อาจารย์มีแผนอะไร “
รุ่นพี่คิคุมารุถามอ.ริวซากิ ผมหันไปมองหน้าอ.เผื่อจะมีคำตอบที่ดี แต่คำตอบที่ได้นั้นก็คือยิ้มของอ.ที่โผล่ออกมาที่มุมปาก ผมก็ไม่ได้สนอะไรทั้งนั้นอย่างเดียวที่ผมต้องการคือ กลับบ้านเท่านั้น
“ อ. จะพาพวกเราไปใหนเนี่ย “
รุ่นพี่คิคุมารุถามอีกครั้งเพราะเห็นรถไปอีกทางหนึ่ง ผมเริ่มจะรู้สึกแล้วล่ะว่าวันนี้รุ่นพี่คิคุมารุพูดมากจริงๆเลย
“ เอาเป็นว่าเช้านี้ ก็ไปที่บ้านครูก่อนก็แล้วกันนะ วันนี้ครูเลี้ยงเต็มที่ “
เพียงแค่อ.ริวซากิพูดแค่นี้พวกเราก็ไม่มีใครขัดอาจารย์อีกเลย ( คงจะเป็นเพราะว่ากลัวไม่ได้กินของฟรี )
และแล้ว ผมก็มาถึงบ้านอาจารย์ริวซากิ
อาจารย์กดกริ่งหลายครั้งแต่บ้านก็ยังไม่เปิดสักที อ. ก็เลยหยิบกุญแจมาเปิดออกซะเลย ( โธ่เอ๊ย!!! ถ้ามีกุญแจแล้วทำไมไม่ใช้ตั้งแต่แรกล่ะ มัวกดกริ่งให้เมื่อยอยู่ได้ )
หลังจากนั้นเราทุกคนก็เข้ามาถึงในบ้าน บ้านหลังนี้เป็นบ้านหลังที่น่ารักเหมือนกัน แล้วก็ด้านหลังมีสนามที่สามารถใช้ซ้อมเทนนิสได้แต่รู้สึกว่าซากุโนะคงจะฝึกซ้อมหนักเอาการเพราะลูกเทนนิสมีแต่รอยเปราะเปื้อนไปหมด รวมทั้งรอยลูกเทนนิสบนกำแพงด้วย
พอผมเที่ยวชมบ้านเสร็จ ผมก็รู้สึกว่าที่นี่ยังจะอุ่นกว่าที่อเมริกาซะอีก ( ก็ใช่น่ะสิ ก็ที่นี่ญี่ปุ่นไม่ใช่อเมริกา ) แล้วผมก็เห็นว่าทุกคน นอกจากผมอ่ะนะ เค้ากำลังทำกับข้าวอยู่ล่ะครับ รุ่นพี่ฟูจิกำลังหั่นผัก รุ่นพี่คิคุมารุกำลังเอาเนื้อเสียบทำบาร์บีคิว รุ่นพี่คาวามูระย่างบาร์บีคิว รุ่นพี่โมโมะจังก็กำลังแย่งกันหุงข้าวกับรุ่นพี่ไคโด กัปตันเทะสึกะกำลังคลุกอะไรบางอย่างด้วยความขะมักเขม้น สุดท้ายก็คือรุ่นพี่อินูอิ กำลังทำซุปไก่หมูปลาเห็ดสูตรรีมิกซ์อยู่ เห็นอย่างนั้นแล้วไอ้เรื่องงานบ้านพวกนี้ผมก็ไม่ค่อยถนัดขอปลีกตัวออกมาดีกว่า
“ อ้าว ! เรียวมะ อาหารไกล้จะเสร็จแล้วเธอช่วยไปเรียกซากุโนะให้ครูหน่อยสิ อยู่ชั้นบน ห้องขวานะ “
ผมหันไปมองอ.ริวซากิที่กำลังหิ้วข้าวของไปให้พวกรุ่นพี่ทั้งหลายที่กำลังทำอาหารกันอยู่
“ ได้ฮะ”
ผมตอบไปแต่ที่จริงแล้วผมก็ไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่เพราะผมไม่เคยเข้าห้องผู้หญิงเลย... ยกเว้นก็แต่ห้องของแม่ผมเท่านั้นล่ะครับ แต่ก็คงไม่เลวร้ายสักเท่าไหร่ ก็แค่เปิดประตูเรียกริวซากิ แล้วก็ปิดประตู และเดินลงมาก็แค่นั้น
ผมจับลูกบิดประตูด้วยใจเต้น คงเป็นเพราะสภาพที่ไม่คุ้นเคยด้วย แต่คราวนี้หัวใจผมมันไม่ฟังอะไรเลยมัวแต่เต้นดังตุ๊บๆรัวๆอยู่นั่นแหล่ะ ไม่ใช่ว่าผมตื่นเต้นที่จะได้เจอริวซากิหรอกนะ หรือว่าจะใช่ผมก็ไม่รู้ ในที่สุดผมก็เปิดประตูเข้าไป แล้วก็เห็นริวซากิยืนอยู่มุมห้องพร้อมกับยกมือไหว้สวดมนต์อยู่
" ริวซากิ... อาจารย์เรียกให้ไปอาบน้ำ แล้วก็ลงไปกินข้าวด้วย”
ผมพูดแล้วก็รีบปิดประตูอย่างรวดเร็วที่สุด เพราะตอนที่ริวซากิเห็นผมเธอก็ทำท่าตกใจมากๆอย่างกับเห็นผี เอ๊ะ! หรือว่าผมไม่รูดซิป อันนี้ก็ไม่น่าใช่ เพราะผมตรวจเช็คดูมาตั้งแต่ก่อนลงจากรถแล้ว
“ กรี๊ดดดดดด!!!!!! เรียวมะคุงบ้าที่สุด!!!!!”
เสียงตะโกนดังลอดออกมาจากประตู เท่าที่ผมสังเกต เธอคงไม่อยากให้ใครมาเจอเธอในสภาพแบบนี้แน่ๆ เธอจะโกรธผมรึป่าวอันนั้นผมไม่รู้ ผมรู้แต่ว่าตอนนี้เสียงหัวเราะดังลั่นบ้านไปหมด ทั้งพวกรุ่นพี่แล้วก็อาจารย์ต่างพากันหัวเราะผมเพราะไอ้เสียงตะโกนของซากุโนะ
“ เอจิเซ็น นายไปทำอะไรซากุโนะจัง นายนี่น้า..... ซื่อบื้อจริงเล้ยยย ไม่มีเซ้นส์ ไม่ไหวๆ”
รุ่นพี่โมโมชิโระบ่นให้ผมใหญ่ โธ่เอ๊ย! ถ้าไม่พอใจก็มาจีบเองเด้.... เราไม่ได้คิดถึงขั้นนั้นซะหน่อย
“ น่ารักจัง ซากุโนะจังเนี่ย.... นี่ .. เอจิเซ็น นายรู้รึป่าว ว่าผู้หญิงด่าเค้าว่าผู้หญิงรักนะเฟ้ย ฮิๆๆๆ”
นี่ก็อีกคน รุ่นพี่เอจิ พูดอะไรเนี่ย ผมก็เขินเป็นนะ
“ ^-^ ว้าว..! นี่เอจิเซ็น นายเขินเป็นด้วยหรอ ^-^ หน้าแดงใหญ่แล้ว ^-^”
รุ่นพี่ฟูจิผู้ไม่เคยหุบยิ้มและไม่เคยลืมตา( แต่ก็เคยบ้างเป็นบางครั้ง ) พูดแล้วก็ยิ้มอีกตามเคย
“ อย่ามาล้อกันสิฮะ ผมไม่ได้เขินและก็ไม่ได้ทำอะไรเลยทั้งนั้น งั้นผมไปล่ะนะ”
ผมพูดและก็เดินออกไปจากที่นั่นทันทีเพราะผมไม่เคยเปลี่ยนใจจากคาลปิ้นที่รักของผมแน่นอน ผมเดินมาถึงห้องนั่งเล่นแล้วก็เปิดโทรทัศน์ทันที ผมนั่งลงบนโซฟา แต่พอผมกำลังจะนั่ง ก็มีเสียงเรียกผมในขณะที่ก้นของผมยังไม่ติดโซฟาด้วยซ้ำ
“ เอจิเซ็น กับข้าวเสร็จแล้วววววววววว!!!!!! “
รุ่นพี่คิคุมารุเรียกผมเสียงดัง แต่ผมก็ไม่ได้สนใจมากเท่าไหร่ แต่ก็เซ็งนิดหน่อยเพราะทีวีก็ยังไม่ได้ดู
“ คร้าบบบบบบบบบบบบ!!!”
ผมก็เลยตอบรับไปเสียงดังเหมือนกัน
แล้วผมก็เดินไปที่ห้องทานข้าว พอผมเข้าไป กลิ่นอาหารชวนให้น้ำย่อยทำงานยิ่งนัก ท้องของผมชักเรียกร้องอาหารแล้วล่ะ
“ ทานเลยนะคร้าบ! “
เสียงประสานของทุกคน แล้วพวกเราก็ทานกัน แต่ผมรู้สึกว่ามีเก้าอี้ตัวนึง ที่มันว่างอยู่ ใช่แล้วซากุโนะไงล่ะ ยังไม่เห็นเลย
“ เอ่อ.... อาจารย์ฮะ ริวซากิล่ะครับ “
ผมถาม แต่อย่าคิดนะครับ เพราะผมไม่ได้มีความหมายแอบแฝง และอย่าคิดเลยเถิดด้วย ( อย่าร้อนตัวดิ : คนแต่ง )
“ ไม่รู้สิ.. ทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีกก็ไม่รู้ “
อาจารย์ริวซากิตอบ ขณะที่มองไปรอบๆห้องเพื่อหาซากุโนะ
“ นี่.! เจ้าเปี๊ยก แกก็ไปเรียกซากุโนะจังอีกทีสิ ฮิๆ^-^”
นี่เป็นหลายๆครั้งที่ผมรู้สึกอยากจะต่อยรุ่นพี่เอจิ
“ หยุดแซวผมได้แล้ว ถ้าพวกรุ่นพี่อยากให้ผมไปเรียกนักละก็.... ไปเรียกเองสิฮะ “
ผมพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์สุด แล้วก็ทานข้าวต่อไป
“ หึๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวครูไปเรียกเองก็ได้”
อาจารย์ริวซากิลุกออกจากที่นั่งแล้วก็เดินขึ้นไปบนชั้นบน
โธ่เอ๊ย ! แย่จริงๆเลย กระโปรงตัวนี้ใส่ยากจริงๆ เสียเวลาไปนานรึยังน้า..... หิวข้าวจัง ป่านนี้คงทำกับข้าวเสร็จแล้วล่ะมั้งเนี่ย.... โอ๊ย!!! เปลี่ยนเป็นกางเกงตัวสีฟ้าตัวนี้ดีกว่า เอ๊ะ! นั่นเสียงคุณย่านี่...
“ ซากุโนะ ลงมากินข้าวกันเถอะจ้า”
เสียงคุณย่าจริงๆด้วย เรียกไปทานข้าวแล้วล่ะสิ
“ ค่า.... แป๊บเดียวนะคะ ไกล้จะเสร็จแล้ว”
แปลกมั้ยคะ ว่าทำไมฉันต้องพิถีพิถันเรื่งเสื้อผ้านัก ก็เพราะว่าฉันต้องการดูดีที่สุดเวลาอยู่ต่อหน้า เรียวมะคุง
วันนี้ฉันก็ตกใจเหมือนกันนะ เพราะว่าจู่ๆ คุณย่าก็กลับมา ทั้งๆที่บอกว่าจะไปอีกสองสามวันแล้วเชียว หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
ฉันเดินลงบันไดลงมาด้วยความยากเย็นเพราะเจ้ากางเกงสีฟ้าตัวนี้กลัวมันจะยับ แล้วก็ก้าวขาฉับๆมานั่งที่โต๊ะอาหาร ก้มหน้าก้มตากินข้าว ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันไม่อยากเงยหน้าขึ้นมองใครเลย คงจะเป็นเพราะที่ฉันตะโกนลั่นบ้านเมื่อเช้าล่ะมั้ง ฉันก็เลยไม่กล้ามองใครเลย เสียงหัวเราะคิกคักจากรุ่นพี่เอจิและรุ่นพี่ฟูจิดังลอดมาเป็นระยะมันทำให้ฉันที่นั่งก้มหน้าอยู่หน้าแดงไปหมด
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-น็นมาเลลลลลลนแอแทแสแอนปส
FIC.. THE PRINCE OF TENNIS
กริ๊งงงง.... กริ๊งงงง...
" สวัสดีค่ะ ริวซากิค่ะ"
" ซากุโนะ นี่ย่านะ พรุ่งนี้ย่าคงจะอยู่จัดงานวันเกิดกับหนูได้แล้วนะ พรุ่งนี้ย่าจะต้องไปอเมริกาด่วน เรียวมะจะแข่งรอบรองฯระดับประเทศแล้วนะ เดี๋ยวย่าจะซื้อของไปฝาก"
" ค่ะ"
" สุขสันต์วันเกิดนะ หลานย่า"
" ขอบคุณค่ะ คุณย่า"
ฉัน.... ซากุโนะ ริวซากิ ซากุโน ค่ะ อายุ 15 ปี เกิดวันที่ 14 ม.ค. ราศีมังกร ถนัดข้างขวา อยู่ปี 4 ห้อง 1 ร.ร. มัธยมเซย์ชุนค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ 13 ม.ค. แล้วค่ะ พรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดฉันแล้ว ว้าว.!! แก่ขึ้นอีกหนึ่งปีนะเนี่ย ดีใจจังพรุ่งนี้ฉันก็ อายุ 16 แล้ว แต่ก็เสียใจเหมือนกันค่ะ เพราะคุณย่าก็ต้องไปอเมริกาพรุ่งนี้ ปีนี้คุณย่าก็ไม่อยู่ เฮ้อ!! โทรหาโทโมะจังดีกว่า
" สวัสดีค่ะ บ้านโอซาคาดะค่ะ โทโมกะพูดค่ะ"
" โทโมะจังเหรอจ้ะ ฉันซากุโนะนะ"
" ซากุโนะ สุขสันต์วันเกิดจ้า"
" ขอบใจนะจ้ะ นี่!! โทโมะจัง พรุ่งนี้มาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ คุณย่าเค้าต้องพาเรียวมะคุงไปแข่งอ่ะจ้ะ"
" ซากุโนะ ...ฉันต้องขอโทษจริงๆนะ พรุ่งนี้ฉันต้องไปโอซาก้ากับคุณพ่อน่ะ คงไปไม่ได้จริงๆจ้า ขอโทษนะ"
" ไม่เป็นไรจ้ะ ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร"
" ซากุโนะ ฉันขอโทษจริงๆนะ"
" จ้า ไม่เป็นไร งั้นก็แค่นี้นะจ้ะ บายจ้า"
ว้า.....! วันพรุ่งนี้โทโมะจังก็ไม่ว่าง สงสัยฉันต้องอยู่คนเดียวจริงๆ เฮ้อ....! พรุ่งนี้เป็นวันเกิดฉันแท้ๆ ต้องมานั่งฉลองวันเกิดกับตัวเองหรอเนี่ย ไปหาอะไรทานดีกว่า เอ๊ะ ! นั่นอะไรน่ะ วางอยู่หน้าบ้านน่ะพัสดุนี่นา พอฉันเดินไปดูก็พบว่าเป็นกล่องของขวัญ ว้าวว..! มีคนให้ฉันด้วยหรอเนี่ย
‘ ให้หลานย่าที่รัก ย่าคงจะไม่ได้อยู่ฉลองวันเกิดกับหนูแต่ก็ขอให้หนูมีความสุข ’
คุณย่านี่นา อย่างน้อยเค้าก็ให้ของขวัญ อิอิ ^-^ ดีใจจัง ฉันแกะกล่องของขวัญด้วยความตื่นเต้น ในนั้นจะมีอะไรน้า..... อยากรู้จัง อ๊ะ! นั่นมันแร็กเก็ตอันใหม่นี่นา..... ว้าวววว !! ดีใจสุดๆไปเลย แร็กอันนี้ฉันจะเก็บรักษาอย่างดีเลย
ฉันเดินขึ้นห้องไปด้วยใจพองๆ ถึงแม้จะต้องฉลองวันเกิดคนเดียว แค่นี้ฉันก็สุขใจแล้วล่ะ ฉันรักคุณย่าที่สุดในโลก
ฉันอาบน้ำแล้วก็นอนทันที พอตื่นเช้าปุ๊บฉันก็อาบน้ำแต่งตัวไปเที่ยวคนเดียวเลย ฉันไปที่ที่คุณย่าพาไปบ่อยๆแล้วก็กลับบ้าน พอฉันกลับบ้านฉันก็เก็บของใส่ตู้เย็นไว้แล้วออกไปซ้อมเทนนิสที่สวนหลังบ้าน....
พอเห็นลูกเทนนิสที่มีสัญลักษณ์เรียวมะคุงของฉันแล้ว ก็อดคิดถึงเรียวมะคุงไม่ได้ อ๊ะ!! ฉันพูดอะไรน่ะ เอ๊ะ!! เมื่อกี้ฉันไม่ได้คิดนะ ก็แค่....มันแว็บมาเท่านั้นเอง ฉันกับเรียวมะคุงไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ( แต่ถ้าเป็นก็ดีน่ะสิ ) ลูกเทนนิสของฉันลูกนี้ ฉันรักแล้วก็หวงมันมากเลยเพราะว่าลูกเทนนิสลูกนี้น่ะ เรียวมะคุงเค้าก็ปกป้องลูกเทนนิสลูกนี้จาก พวก ม. ต้นกิงขะ เมื่อสามปีก่อนที่แกล้งฉันตอนนั้นด้วย เรียวมะคุงน่ะ ตอนนั้น เท่ที่สุดเลยล่ะ
ตอนนี้ก็มืดแล้วเลิกเล่นดีกว่า พอฉันเข้าไปในบ้าน ฉันเปิดตู้เย็นเข้าไป ฉันก็เห็นน้ำแฟนต้าที่ซื้อมา ฉันจำได้ว่าเรียวมะคุงน่ะ ชอบน้ำอัดลมนี้มากเลยล่ะ เฮ้อ!...จะว่าไป ตั้งแต่เรียวมะคุงไปแข่งเทนนิสที่ต่างประเทศฉันก็ไม่ได้เห็นเรียวมะคุงอีกเลยอีกไม่นานหรอกน่า.... เดี๋ยวอีกสองสามวันเรียวมะคุงก็จะกลับญี่ปุ่นแล้ว ไม่เป็นไร พรุ่งนี้คุณย่าก็กลับบ้าน เอาเถอะ อดทนหน่อย....
พอฉันตื่นขึ้นก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ชั้นล่าง รึว่าจะเป็น.... ขโมย ไม่สิ ทำไมขโมยถึงมาตั้งแต่เช้าตรู่อย่างนี้ล่ะ ขโมยอาจจะโง่ก็ได้นะ ต้องเตรียมของต่อสู้ เอ่อ....มีอะไรใช้ได้มั่งอ่ะ แร็กเก็ตไง แต่เอ๊ะ ไม่เอา แร็กอันนี้ฉันต้องเก็บรักษาเอาไว้ แล้วจะเอาอาไรดีล่ะ แต่ในขณะที่หาของเอามาใช้เป็นอาวุธอยู่นั้น ฉันก็รู้สึกว่าโจรคนนั้นเดินเข้ามาไกล้ประตูห้องฉันเรื่อยๆ ไปล็อคประตูสิซากุโนะ ไปสิ..... โอ๊ย!!! ก้าวขาไม่ออกเอาไงดี นโม แตงโม กะโปโล ขโมยขโจรช่วยไปให้พ้นด้วยเถิด........
" ริวซากิ... อาจารย์เรียกให้ไปอาบน้ำ แล้วก็ลงไปกินข้าวด้วย”
อ้าว..! นั่นมันเรียวมะคุงนี่นา มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ แถมเค้ายังเข้ามาในห้องเราด้วย ในสภาพนี้เนี่ยนะ แล้วก็เข้ามาโดยไม่ได้เคาะประตู
“ กรี๊ดดดดดด!!!!!! เรียวมะคุงบ้าที่สุด!!!!!”
ฉันกรี๊ดและตะโกนออกไปพร้อมกับปิดประตูดัง ปัง จะโทษฉันไม่ได้นะคะ เพราะว่าเป็นใครก็ต้องโมโหทั้งนั้นแหล่ะ อ๊ายยยยย!!!!! เรียวมะคุงบ้าๆๆๆที่สุด ( เอ่อ... ใครกันแน่ที่บ้า เธอหรือว่าเรียวมะกันแน่ ห๊ะ ยัยซากุโน )
60 นาทีก่อน
เรียวมะและรุ่นพี่ในทีมระดับมัธยมปลายเซชุนที่เพิ่งกับมาถึงก็รีบกลับมาที่ญี่ปุ่นอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้าย โค๊ชในทีมหรืออาจารย์ริวซากิก็ตกลงชวนมาสังสรรค์ที่บ้านอาจารย์กันก่อน
สวัสดีครับ ผมเรียวมะ เอจิเซ็น เรียวมะ ฮะ อายุ 16 ปี เกิดวันที่ 24 ธ.ค. ราศีมังกร ถนัดข้างซ้าย ( แต่ที่จริงถนัดสองข้าง ) อยู่ปี 4 ห้อง 2 ร.ร.มัธยมเซย์ชุน คร้าบบบบบบ
วันนี้ก็เป็นวันที่ผมจะได้กลับญี่ปุ่น หลังจากที่ผมแข่งเทนนิสมาตั้งนาน ตอนแรก อ.ริวซากิบอกพวกเราจะไม่ให้กลับมาอยู่แล้วผมก็เลยหาข้ออ้างว่าวันนี้เป็นวันเกิดคาลปิ้น( แมวของผมเองล่ะครับ) แต่อ.ก็ยังไม่ให้กลับผมก็เลยอ้างอีกว่าซากุโนะอยู่คนเดียว น่าเป็นห่วง แล้วโค๊ชของพวกเราก็ใจอ่อน พากลับญี่ปุ่นจนได้
“ อาจารย์ครับ แล้วที่อาจารย์พาพวกเรากลับมาเนี่ย อย่าบอกนะว่า อาจารย์มีแผนอะไร “
รุ่นพี่คิคุมารุถามอ.ริวซากิ ผมหันไปมองหน้าอ.เผื่อจะมีคำตอบที่ดี แต่คำตอบที่ได้นั้นก็คือยิ้มของอ.ที่โผล่ออกมาที่มุมปาก ผมก็ไม่ได้สนอะไรทั้งนั้นอย่างเดียวที่ผมต้องการคือ กลับบ้านเท่านั้น
“ อ. จะพาพวกเราไปใหนเนี่ย “
รุ่นพี่คิคุมารุถามอีกครั้งเพราะเห็นรถไปอีกทางหนึ่ง ผมเริ่มจะรู้สึกแล้วล่ะว่าวันนี้รุ่นพี่คิคุมารุพูดมากจริงๆเลย
“ เอาเป็นว่าเช้านี้ ก็ไปที่บ้านครูก่อนก็แล้วกันนะ วันนี้ครูเลี้ยงเต็มที่ “
เพียงแค่อ.ริวซากิพูดแค่นี้พวกเราก็ไม่มีใครขัดอาจารย์อีกเลย ( คงจะเป็นเพราะว่ากลัวไม่ได้กินของฟรี )
และแล้ว ผมก็มาถึงบ้านอาจารย์ริวซากิ
อาจารย์กดกริ่งหลายครั้งแต่บ้านก็ยังไม่เปิดสักที อ. ก็เลยหยิบกุญแจมาเปิดออกซะเลย ( โธ่เอ๊ย!!! ถ้ามีกุญแจแล้วทำไมไม่ใช้ตั้งแต่แรกล่ะ มัวกดกริ่งให้เมื่อยอยู่ได้ )
หลังจากนั้นเราทุกคนก็เข้ามาถึงในบ้าน บ้านหลังนี้เป็นบ้านหลังที่น่ารักเหมือนกัน แล้วก็ด้านหลังมีสนามที่สามารถใช้ซ้อมเทนนิสได้แต่รู้สึกว่าซากุโนะคงจะฝึกซ้อมหนักเอาการเพราะลูกเทนนิสมีแต่รอยเปราะเปื้อนไปหมด รวมทั้งรอยลูกเทนนิสบนกำแพงด้วย
พอผมเที่ยวชมบ้านเสร็จ ผมก็รู้สึกว่าที่นี่ยังจะอุ่นกว่าที่อเมริกาซะอีก ( ก็ใช่น่ะสิ ก็ที่นี่ญี่ปุ่นไม่ใช่อเมริกา ) แล้วผมก็เห็นว่าทุกคน นอกจากผมอ่ะนะ เค้ากำลังทำกับข้าวอยู่ล่ะครับ รุ่นพี่ฟูจิกำลังหั่นผัก รุ่นพี่คิคุมารุกำลังเอาเนื้อเสียบทำบาร์บีคิว รุ่นพี่คาวามูระย่างบาร์บีคิว รุ่นพี่โมโมะจังก็กำลังแย่งกันหุงข้าวกับรุ่นพี่ไคโด กัปตันเทะสึกะกำลังคลุกอะไรบางอย่างด้วยความขะมักเขม้น สุดท้ายก็คือรุ่นพี่อินูอิ กำลังทำซุปไก่หมูปลาเห็ดสูตรรีมิกซ์อยู่ เห็นอย่างนั้นแล้วไอ้เรื่องงานบ้านพวกนี้ผมก็ไม่ค่อยถนัดขอปลีกตัวออกมาดีกว่า
“ อ้าว ! เรียวมะ อาหารไกล้จะเสร็จแล้วเธอช่วยไปเรียกซากุโนะให้ครูหน่อยสิ อยู่ชั้นบน ห้องขวานะ “
ผมหันไปมองอ.ริวซากิที่กำลังหิ้วข้าวของไปให้พวกรุ่นพี่ทั้งหลายที่กำลังทำอาหารกันอยู่
“ ได้ฮะ”
ผมตอบไปแต่ที่จริงแล้วผมก็ไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่เพราะผมไม่เคยเข้าห้องผู้หญิงเลย... ยกเว้นก็แต่ห้องของแม่ผมเท่านั้นล่ะครับ แต่ก็คงไม่เลวร้ายสักเท่าไหร่ ก็แค่เปิดประตูเรียกริวซากิ แล้วก็ปิดประตู และเดินลงมาก็แค่นั้น
ผมจับลูกบิดประตูด้วยใจเต้น คงเป็นเพราะสภาพที่ไม่คุ้นเคยด้วย แต่คราวนี้หัวใจผมมันไม่ฟังอะไรเลยมัวแต่เต้นดังตุ๊บๆรัวๆอยู่นั่นแหล่ะ ไม่ใช่ว่าผมตื่นเต้นที่จะได้เจอริวซากิหรอกนะ หรือว่าจะใช่ผมก็ไม่รู้ ในที่สุดผมก็เปิดประตูเข้าไป แล้วก็เห็นริวซากิยืนอยู่มุมห้องพร้อมกับยกมือไหว้สวดมนต์อยู่
" ริวซากิ... อาจารย์เรียกให้ไปอาบน้ำ แล้วก็ลงไปกินข้าวด้วย”
ผมพูดแล้วก็รีบปิดประตูอย่างรวดเร็วที่สุด เพราะตอนที่ริวซากิเห็นผมเธอก็ทำท่าตกใจมากๆอย่างกับเห็นผี เอ๊ะ! หรือว่าผมไม่รูดซิป อันนี้ก็ไม่น่าใช่ เพราะผมตรวจเช็คดูมาตั้งแต่ก่อนลงจากรถแล้ว
“ กรี๊ดดดดดด!!!!!! เรียวมะคุงบ้าที่สุด!!!!!”
เสียงตะโกนดังลอดออกมาจากประตู เท่าที่ผมสังเกต เธอคงไม่อยากให้ใครมาเจอเธอในสภาพแบบนี้แน่ๆ เธอจะโกรธผมรึป่าวอันนั้นผมไม่รู้ ผมรู้แต่ว่าตอนนี้เสียงหัวเราะดังลั่นบ้านไปหมด ทั้งพวกรุ่นพี่แล้วก็อาจารย์ต่างพากันหัวเราะผมเพราะไอ้เสียงตะโกนของซากุโนะ
“ เอจิเซ็น นายไปทำอะไรซากุโนะจัง นายนี่น้า..... ซื่อบื้อจริงเล้ยยย ไม่มีเซ้นส์ ไม่ไหวๆ”
รุ่นพี่โมโมชิโระบ่นให้ผมใหญ่ โธ่เอ๊ย! ถ้าไม่พอใจก็มาจีบเองเด้.... เราไม่ได้คิดถึงขั้นนั้นซะหน่อย
“ น่ารักจัง ซากุโนะจังเนี่ย.... นี่ .. เอจิเซ็น นายรู้รึป่าว ว่าผู้หญิงด่าเค้าว่าผู้หญิงรักนะเฟ้ย ฮิๆๆๆ”
นี่ก็อีกคน รุ่นพี่เอจิ พูดอะไรเนี่ย ผมก็เขินเป็นนะ
“ ^-^ ว้าว..! นี่เอจิเซ็น นายเขินเป็นด้วยหรอ ^-^ หน้าแดงใหญ่แล้ว ^-^”
รุ่นพี่ฟูจิผู้ไม่เคยหุบยิ้มและไม่เคยลืมตา( แต่ก็เคยบ้างเป็นบางครั้ง ) พูดแล้วก็ยิ้มอีกตามเคย
“ อย่ามาล้อกันสิฮะ ผมไม่ได้เขินและก็ไม่ได้ทำอะไรเลยทั้งนั้น งั้นผมไปล่ะนะ”
ผมพูดและก็เดินออกไปจากที่นั่นทันทีเพราะผมไม่เคยเปลี่ยนใจจากคาลปิ้นที่รักของผมแน่นอน ผมเดินมาถึงห้องนั่งเล่นแล้วก็เปิดโทรทัศน์ทันที ผมนั่งลงบนโซฟา แต่พอผมกำลังจะนั่ง ก็มีเสียงเรียกผมในขณะที่ก้นของผมยังไม่ติดโซฟาด้วยซ้ำ
“ เอจิเซ็น กับข้าวเสร็จแล้วววววววววว!!!!!! “
รุ่นพี่คิคุมารุเรียกผมเสียงดัง แต่ผมก็ไม่ได้สนใจมากเท่าไหร่ แต่ก็เซ็งนิดหน่อยเพราะทีวีก็ยังไม่ได้ดู
“ คร้าบบบบบบบบบบบบ!!!”
ผมก็เลยตอบรับไปเสียงดังเหมือนกัน
แล้วผมก็เดินไปที่ห้องทานข้าว พอผมเข้าไป กลิ่นอาหารชวนให้น้ำย่อยทำงานยิ่งนัก ท้องของผมชักเรียกร้องอาหารแล้วล่ะ
“ ทานเลยนะคร้าบ! “
เสียงประสานของทุกคน แล้วพวกเราก็ทานกัน แต่ผมรู้สึกว่ามีเก้าอี้ตัวนึง ที่มันว่างอยู่ ใช่แล้วซากุโนะไงล่ะ ยังไม่เห็นเลย
“ เอ่อ.... อาจารย์ฮะ ริวซากิล่ะครับ “
ผมถาม แต่อย่าคิดนะครับ เพราะผมไม่ได้มีความหมายแอบแฝง และอย่าคิดเลยเถิดด้วย ( อย่าร้อนตัวดิ : คนแต่ง )
“ ไม่รู้สิ.. ทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีกก็ไม่รู้ “
อาจารย์ริวซากิตอบ ขณะที่มองไปรอบๆห้องเพื่อหาซากุโนะ
“ นี่.! เจ้าเปี๊ยก แกก็ไปเรียกซากุโนะจังอีกทีสิ ฮิๆ^-^”
นี่เป็นหลายๆครั้งที่ผมรู้สึกอยากจะต่อยรุ่นพี่เอจิ
“ หยุดแซวผมได้แล้ว ถ้าพวกรุ่นพี่อยากให้ผมไปเรียกนักละก็.... ไปเรียกเองสิฮะ “
ผมพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์สุด แล้วก็ทานข้าวต่อไป
“ หึๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวครูไปเรียกเองก็ได้”
อาจารย์ริวซากิลุกออกจากที่นั่งแล้วก็เดินขึ้นไปบนชั้นบน
โธ่เอ๊ย ! แย่จริงๆเลย กระโปรงตัวนี้ใส่ยากจริงๆ เสียเวลาไปนานรึยังน้า..... หิวข้าวจัง ป่านนี้คงทำกับข้าวเสร็จแล้วล่ะมั้งเนี่ย.... โอ๊ย!!! เปลี่ยนเป็นกางเกงตัวสีฟ้าตัวนี้ดีกว่า เอ๊ะ! นั่นเสียงคุณย่านี่...
“ ซากุโนะ ลงมากินข้าวกันเถอะจ้า”
เสียงคุณย่าจริงๆด้วย เรียกไปทานข้าวแล้วล่ะสิ
“ ค่า.... แป๊บเดียวนะคะ ไกล้จะเสร็จแล้ว”
แปลกมั้ยคะ ว่าทำไมฉันต้องพิถีพิถันเรื่งเสื้อผ้านัก ก็เพราะว่าฉันต้องการดูดีที่สุดเวลาอยู่ต่อหน้า เรียวมะคุง
วันนี้ฉันก็ตกใจเหมือนกันนะ เพราะว่าจู่ๆ คุณย่าก็กลับมา ทั้งๆที่บอกว่าจะไปอีกสองสามวันแล้วเชียว หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
ฉันเดินลงบันไดลงมาด้วยความยากเย็นเพราะเจ้ากางเกงสีฟ้าตัวนี้กลัวมันจะยับ แล้วก็ก้าวขาฉับๆมานั่งที่โต๊ะอาหาร ก้มหน้าก้มตากินข้าว ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันไม่อยากเงยหน้าขึ้นมองใครเลย คงจะเป็นเพราะที่ฉันตะโกนลั่นบ้านเมื่อเช้าล่ะมั้ง ฉันก็เลยไม่กล้ามองใครเลย เสียงหัวเราะคิกคักจากรุ่นพี่เอจิและรุ่นพี่ฟูจิดังลอดมาเป็นระยะมันทำให้ฉันที่นั่งก้มหน้าอยู่หน้าแดงไปหมด
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
ความคิดเห็น