กระต่ายกับเจ้าหญิงน้อย

ลำดับตอนที่ #3 : บทกลอนแห่งรอยยิ้ม

กระต่ายกับเจ้าหญิงน้อย 3

ในค่ำคืนที่เหน็บหนาวของคืนนี้กระต่ายก็มาคุยกับดวงจันทร์

แต่คืนนี้ดวงจันทร์บอกกับกระต่ายว่า

คืนนี้เจ้าหญิงไม่ค่อยมีเวลา

ไม่รู้ว่าจะสามารถมาคุยกับกระต่ายได้รึเปล่า

แต่กระต่ายก็บอกกับดวงจันทร์ว่า

ไม่ว่าอย่างไรกระต่ายก็จะรอเจ้าหญิงน้อย

แม้ว่าจะนานแค่ไหนก็ได้ก็จะรอเพื่อที่จะได้คุยกับเจ้าหญิงน้อย

และการรอของกระต่ายก็ทำให้ได้คุยกับเจ้าหญิงน้อยจริงๆ

เจ้าหญิงน้อยเดินออกมาดูดวงจันทร์

กระต่ายจึงได้คุยกับเจ้าหญิงน้อย

การได้คุยกับเจ้าหญิงน้อยแต่ละครั้งของกระต่าย

แม้จะเป็นเพียงแค่เวลาสั้นๆก็ทำให้กระต่ายตัวนี้มีความสุข

วันนี้สายลมพัดข้อความมาบอกกระต่าย

บอกว่าเพื่อนของเจ้าหญิงน้อย

ตอนนี้ไม่ได้อยู่กับเจ้าหญิงน้อยเพราะว่า

เพื่อนของเจ้าหญิงน้อยออกเดินทางไปหาประสบการณ์

ตอนนี้เจ้าหญิงน้อยเลยต้องอยู่คนเดียว

ทำให้กระต่ายเป็นห่วงเจ้าหญิงน้อยมาก

กลัวว่าเจ้าหญิงน้อยจะเหงา

เวลาเจ้าหญิงน้อยไปทำงานก็ต้องอยู่คนเดียว

กระต่ายจึงเขียนใบไม้ฝากสายลมช่วยเอาไปให้เจ้าหญิงน้อย

เขียนไปว่าถ้าเจ้าหญิงน้อยเหงาเมื่อไหร่

ขอให้เจ้าหญิงน้อยมองดวงจันทร์เวลากลางคืน

เพราะกระต่ายจะรอคุยกับเจ้าหญิงน้อยทุกคืนๆ

และจะพยายามทำให้เจ้าหญิงน้อยไม่เหงา

ขอเพียงเจ้าหญิงน้อยอย่ารำคาญกระต่าย

ส่วนกระต่ายนั้นมีเวลาให้เจ้าหญิงน้อยเสมอ

กระต่ายตอนนี้มีเพื่อนมากขึ้นกระต่ายจึงไม่เหงา

กระต่ายชอบเสียงเพลงชอบฟังเสียงลม

ที่พัดผ่านใบไม้เป็นเสียงที่ทำให้กระต่ายรู้สึกสบาย

คืนนี้เจ้าหญิงน้อยมามองดวงจันทร์

เร็วเป็นพิเศษกระต่ายเลยถามเจ้าหญิงน้อย

ว่ามีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่า

เจ้าหญิงน้อยบอกว่ามีชายมาชอบเจ้าหญิงน้อย

เจ้าหญิงน้อยจึงมาปรึกษากระต่าย

เพราะเจ้าหญิงน้อยไม่ได้ชอบชายคนนี้เลย

แต่อยากให้เป็นเพื่อนกันมากกว่า

กระต่ายจึงบอกวิธีให้กับเจ้าหญิงน้อยใช้

ซึ่งเป็นวิธีที่กระต่ายคิดว่านุ่มนวลที่สุด

ก็คือการบอกกับเขาคนนั้นว่า

เจ้าหญิงน้อยมีคนชอบอยู่แล้ว

และคงเป็นเพราะกระต่ายหวังเล็กๆว่า

ถ้าคนคนนั้นถามเจ้าหญิงว่าใครคือ

คนที่เจ้าหญิงน้อยชอบ

เจ้าหญิงน้อยจะบอกไปว่าเป้นกระต่าย

แต่เขาคนนั้นเพียงได้ยินว่า

เจ้าหญิงน้อยมีคนชอบอยู่แล้ว

เค้าก็เลิกถามและจากไป

และเวลาผ่านไปจนเพื่อนของเจ้าหญิงน้อย

กลับมาเพื่อนของเจ้าหญิงน้อยก็บอกกับกระต่าย

ในเรื่องราวที่เคยได้ไปเจอมาและกระต่าย

ก็เล่าเรื่องราวของกระต่ายให้เพื่อนของเจ้าหญิงน้อยเช่นกัน

เพื่อนของเจ้าหญิงน้อยเป็นคนพูดเก่ง

และกระต่ายก็ได้คุยกับเพื่อนเจ้าหญิงน้อยทางดวงจันทร์

มีเพียงสองคนเท่านั้นที่กระต่ายคุยด้วยทางดวงจันทร์

แต่การมาของเจ้าหญิงน้อยและเพื่อนของเจ้าหญิงน้อย

จะมาคนละเวลากันกระต่ายได้คุยกับเพื่อนเจ้าหญิงน้อยนานๆครั้ง

ไม่ค่อยบ่อยเพราะเพื่อนเจ้าหญิงน้อยเป็นคนชอบท่องเที่ยว

ไปในที่ต่างๆและได้รู้จักผู้คนมากมาย

ในความคิดของกระต่ายคิดว่า

เพื่อนของเจ้าหญิงน้อยมีความสามารถในเรื่องการอ่านนิสัยคน

เพื่อนของเจ้าหญิงน้อยจึงมีเพื่อนมากมาย

การที่เจ้าหญิงน้อยรู้จักผู้คนมากมายก็อาจจะเป็นเพราะ

เพื่อนของเจ้าหญิงน้อยเป็นคนแนะนำให้รู้จัก

กระต่ายจึงบอกกับเพื่อนเจ้าหญิงน้อยให้ช่วย

ดูแลเจ้าหญิงน้อยให้ดีเพราะกระต่ายเป็นห่วงเจ้าหญิงน้อยมาก

วันหนึ่งกระต่ายก็คิดอยากจะส่งข้อความซึ้งๆให้เจ้าหญิงน้อย

และก็อยากจะลองถามว่าเจ้าหญิงน้อยจะคิดถึงกระต่ายไหม

กระต่ายจึงพยายามแต่งกลอนหวานๆให้กับเจ้าหญิงน้อย

ในตอนแรกกระต่ายคิดว่าการแต่งกลอนเป็นเรื่องง่ายๆ

แต่ไม่เลยกระต่ายไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไงดี

กระต่ายจึงพยายามหาประโยคที่จะเริ่มแต่งกลอน

โดยกระต่ายนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ในตอนหัวค่ำ

แล้วมีลมพัดเข้ามาและกระต่ายก็ได้มองขึ้นไป

บนท้องฟ้าและได้เห็นดวงดาวมากมาย

จึงลองนำสิ่งเหล่านี้มาแต่งเป็นกลอน

จึงได้ว่า

ดวงจันทร์ทอแสงความห่วงใย

ของดวงใจกระต่ายน้อยตัวนี้

ส่งความรักความคิดถึงความหวังดี

ด้วยสายลมอบอุ่นนี้ไปหาเธอ  



เมื่อกระต่ายแต่งได้ดังนั้น

กระต่ายจึงรีบส่งจดหมายใบไม้

ไปให้เจ้าหญิงน้อยเมื่อเจ้าหญิงน้อยได้

อ่านจดหมายคืนนั้นเองกระต่าย

จึงถามเจ้าหญิงน้อยว่าชอบกลอนที่กระต่ายแต่งให้ไหม

และเจ้าหญิงน้อยก็ตอบเพียงว่า”ก็ดี”แล้วเจ้าหญิงน้อยก็ยิ้ม

ถึงแม้เป็นคำชมสั้นๆง่ายๆ

แต่กระต่ายก็ยิ้มอย่างมีความสุข

เพราะกระต่ายได้ทำให้เจ้าหญิงน้อยยิ้มได้

คืนนี้กระต่ายหลับฝันดีเป็นที่สุด

เป็นเพราะรอยยิ้มของเจ้าหญิงน้อยนั่นเอง

วันรุ่งขึ้นกระต่ายมีความรู้สึกว่าเดียวดายอีกรั้ง

กระต่ายได้เรียนรู้อะไรบางอย่างในการรู้จัก

หรือการได้คบกันในฐานะเพื่อน

ที่ได้รู้จักกันใหม่ๆหรือได้รู้จักในระยะเวลาอันสั้น

เราจะวัดความจริงใจกับใครไม่ได้

แม้เราจะไว้ใจเค้ามากเพียงใดเพราะ

เค้าคนนั้นยังคงไม่ไว้ใจเราง่ายๆ

กระต่ายจึงได้เหมือนอยู่คนเดียวเพราะ

เพื่อนใหม่ของกระต่ายก็มีเพื่อนของเขาอยู่แล้ว

เราจะให้เค้ามาอยู่เป็นเพื่อนเราใกล้ๆ

ตลอดไม่ได้เค้าก็ต้องอยากอยู่กับเพื่อนที่

เค้าสนิทมากกว่าอยู่แล้ว

การได้ไปไหนแต่ละที่กับเพื่อนของกระต่าย

บางครั้งกระต่ายยังรู้สึกไม่สบายใจ

เพราะเพื่อนของกระต่ายนี้ก็มาเพื่อนของเขาไปด้วย

เพื่อนของเขามีเยอะมาก

แต่กระต่ายไม่รู้จักเลยกระต่ายจึง

รู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียว

แต่แล้วเวลาผ่านไปไม่นานกระต่ายก็ได้รู้จักเพื่อนใหม่

อีกหลายคน คนที่กระต่ายรู้จักก็ไม่ใช่ใครที่ไหน

เค้าก็เป็นพวกเพื่อนของเพื่อนกระต่ายนั่นเอง

กระต่ายจึงได้เรียนรู้ว่า

เวลาสามารถให้เรามีเพื่อนมากมาย

และการได้รู้จักใครสักคนเป็นเรื่องง่าย

แต่การที่เราจะไว้ใจคนๆนั้น

หรือการที่จะให้คนๆนั้นมาไว้ใจเรานี่สิ

เป็นเรื่องที่ทำได้ยาก

เพราะถึงแม้เค้าจะดูเหมือนไว้ใจเรา

แต่ลับหลังใครก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเค้าจะคิดกับเรายังไง

แต่กระต่ายเองก็คิดว่าไม่ควรคิดมากเรื่องนี้

เพราะเมื่อเวลาผ่านไปเราก็จะรู้เอง

ว่าใครจะจริงใจและเข้าใจเรามากแค่ไหน

แต่สำหรับคนที่กระต่ายไว้ใจมากที่สุดก็มีแล้ว

เวลาผ่านไปกระต่ายก็เจอเรื่องโชคร้ายอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้ออกจะร้ายแรงกว่าเดิม

กระต่ายถึงขนาดขยับปากพูดไม่ถนัด

กระต่ายจึงฝากดวงจันทร์ให้บอกเพื่อนของเจ้าหญิงน้อยด้วยว่า

กระต่ายประสบอุบัติเหตุ

แต่กระต่ายไม่อยากบอกเรื่องนี้กับเจ้าหญิงน้อย

เพราะครั้งนี้กระต่ายอายในความซุ่มซ่ามของตนเอง

วันต่อมาเพื่อนกระต่ายก็มาพร้อมกับแมวตัวหนึ่ง

และเพื่อนของกระต่ายก็แนะนำให้กระต่ายรู้จัก

วันรุ่งขึ้นกระต่ายก็ยังเจ็บแผลอยู่

และก็อยู่กับเพื่อนๆและแมว

แมวอาสาจะทำแผลให้กระต่าย

กระต่ายก็รู้สึกดีที่มีใครมาดูแล

แต่เวลาผ่านไปแมวตัวนี้ก็ไม่อยู่กับเพื่อนๆของเขา

และก็บางครั้งกระต่ายก็ไม่มีใครทำแผลให้

แต่ถึงอย่างไงในที่สุดกระต่ายก็หายดี

คืนนั้นเองกระต่ายจึงรีบมาดูดวงจันทร์

เพื่อจะได้คุยกับเจ้าหญิงน้อย

และก็เหมือนว่าเจ้าหญิงน้อยจะรู้

เรื่องที่กระต่ายเจ็บตัวแล้ว

กระต่ายนึกว่าจะได้ยินคำว่าเป็นห่วงกับเจ้าหญิงน้อย

แต่กระต่ายกลับได้ยินเสียงหัวเราะแทน

กระต่ายก็เสียใจแต่แล้ว

กระต่ายก็ดีใจเมื่อได้ยินคำๆจากเจ้าหญิงน้อย

คือการที่เจ้าหญิงน้อยถามกระต่ายว่าเป็นไงบ้าง

คราวหน้าก็หัดระมัดระวังตัวซะบ้าง

กระต่ายก็เลยรู้สึกดีที่เจ้าหญิงน้อยเป็นห่วง

อีกไม่นานกระต่ายก็จะได้เวลากลับแล้ว

กระต่ายต้องจากเพื่อนใหม่

กระต่ายจึงเริ่มรู้สึกเศร้าใจ

ชีวิตนี้ทำให้เราพบผู้คนมากมายแต่เมื่อ

เวลาผ่านไปเราก็ไม่สามารถอยู่กับทุกๆคนที่

เราสนิทด้วยได้ที่อยู่คงเหลือก็คือความทรงจำดีๆ

แต่เมื่อเราจากกันก็ใช่ว่าเราไม่สามารถคุยกันได้อีก

เพราะเราสามารถคุยกันได้อีกแต่

คงยากที่ใจได้เจอกันอีกเพราะทุกคน

ก็มีความฝันของตัวเองที่จะต้องทำ

ถ้ามีโอกาสกระต่ายก็อยากพบกับเพื่อนๆ

ที่เจอในครั้งนี้อีกครั้ง





รอยยิ้มที่ควบคู่เสียงหัวเราะ

คงเป็นเพราะความซุ่มซ่ามเราใช่ไหม

อยากได้ยินสักคำว่าห่วงใย

พอจะบอกกันได้ไหมนะคนดี



คำบางคำจากเธอสร้างความสุข

เพราะทุกทุกเวลามีความหมาย

ปลดความทุกข์ที่มีให้ผ่อนคลาย

เรื่องร้ายๆก็ผ่านพ้นไปด้วยดี



แม้เจ็บตัวแต่มีคนเป็นห่วง

ก็เป็นช่วงเวลาดีมีความหมาย

ถึงคราวนี้ตัวฉันจะโชคร้าย

แต่ก็คล้ายมีความสุขเพราะมีเธอ





                                                                              -= Prince Rabbit =-