ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : 16 - เขาสวีทกัน
16 - เาสวีทัน
เธอื้อแหวนเพรให้ัวเอในวันเิปีที่ยี่สิบ
แหวนเพรหนึ่ะรั เม็ให่โเ่นบนนิ้วลา
และเธอะใ้นิ้วหัวแม่มือนเอลูบวามเย็นเยียบอทอำาวใ้อุ้มืออยู่เสมอ
ยิ่้ออยู่ท่ามลานมาเท่าไร เธอะหมุนมันลมา้าใ้แล้วสัมผัสมเหลี่ยม ยับมุมปาให้โ้ึ้นนลายเป็นยิ้ม
ยับาออ้าวเินนถึุที่ทุน้อาระเห็น
เ้าวันนี้ถือไ้ว่าเป็นเ้าที่สิวารื่นสายที่สุในีวิ ั้แ่วัยเ็เาถูบัับให้้อลุึ้นมาวิ่พร้อมับเ็ใน่าย ารถูฝึเรื่อระเบียบวินัยทำให้มันลายเป็นนิสัย
เาพาเรือนร่าสูให่ในุาเยีนส์เสื้อเิ้สีำพับแนึ้นนถึ้อศอเ้ามาในห้อทาน้าว ที่ึ่เือบทุนนั่อยู่ า็พ่อรูสถิุเพราะานั้นยัี๋๋าับนเาระับแมป์ราาหลายแสน
“ผมอไ่าวสามฟอรับป้าอุ่น”
สิวารนั่ลรอาแฟาป้าอุ่นแล้วึ่อยสัเว่าพระแสนเียบเสียผิปิ ึไ้เอี้ยวหน้าไปมอ
“พระแสนันมื้อเ้าแล้วหรือไ”
“หลวน้อเรียบร้อยแล้ว” พระแสนพูเสีย่ำ เาะนิ้วับโทรศัพท์ “วันนี้โยมพี่ออมาสายว่าทุวันนะ ะแปโมแล้ว”
สิวารเลือที่ะไม่อบแล้วหันไปรับานไ่าวาป้าอุ่น
“ริ้วย เมื่อเ้าแม่ไม่เห็นเสือลไปวิ่เหมือนทุวัน” รึใวาน้ำส้มลบนโ๊ะ้าน้ายอสิวาร แล้วไปนั่ฝั่ร้ามพระแสน “เี๋ยว้อไปส่พระแสน้วยนะ”
“ให้ลุพรไปส่ เ้านี้ผมไม่ว่ารับแม่” สิวารยาแฟึ้นิบ เหล่สายาไปทาพระแสน “ทำไมรีบลับแ่เ้า ไม่รอันเพลสัหน่อย น้อส้มะเ้ารัว”
“ฮึ” พระแสนแ่นเสีย “ะรีบไปปลอาบัิ”
“ปลอาบัิ!” รึใร้อเสียสู
“พูเล่นน่ะโยมแม่ แ่นอนน้อยไปหน่อยเลยว่าะอลับเร็ว”
“ทำไมพระแสนนอนน้อยะ” เป็นเสียเทียนหอมที่แทรึ้น พร้อมร่าในุาเผ้าสีอ่อน เสื้ออระเ้าน่ารัและลิ่นน้ำหอมเลี้ิออร์ นั่ล้าแม่รึใ
พระแสนหันหน้าไปทาพี่ายัว้นเหุ โ่ิ้วเล็น้อย้าหนึ่อย่าที่ทำให้สิวารหมั่นไส้ วหน้าเลี้ยเลาไร้เส้นผมำลัยับยิ้ม
“ผีบ้านผีเรือนวนทั้ืน เสียันนอนไม่หลับ”
“ผีบ้านผีเรือน?”
เทียมหอมพึมพำสสัย ส่วนสิวารใ้มีหั่นแฮมอย่าอารม์ี “แล้วหลวน้อไม่ไ้เอาหูฟัมา้วยหรือไ”
“ฮ่า ฮ่า ลืมไว้ที่วั ไม่ิว่าลับบ้านมาหนนี้ ผีบ้านผีเรือนมันเฮี้ยน เล่นหนัโรแร เอาเสียหลวน้อไม่ไ้นอน...ทั้ืน” พระแสนทอเสียยานาอย่าใ
“ทำไมหอมไม่เยไ้ยินเลย”
“แ่พี่เยไ้ยิน” สิวารพูแทร ิ้มไ่าวับแฮมเ้าปาพร้อมัน เี้ยวนหมแล้วึ่อยพู่อ “อนนั้นสัหลายปีมาแล้ว เล่นเอาพี่ไม่ไ้นอนทั้ืนเหมือนันน้อส้ม”
สิวารพูบหยิบทิูเ็ปามอใบหูและพวแ้มอพระแสนแระเรื่อ แล้ว็เอาแ่้อไปทาเทียนหอมลอเวลา่อนะเบือนหน้าไปทาอื่น ทำเอาสิวารหัวเราะเบา ๆ
“โยมพี่ว่า หลวน้อรีบลับไปปลอาบัิะีว่า”
“ปลอาบัิ ทำไมหลวพี่้อปลอาบัิ้วยะ”
แ่เหมือนว่าพระแสนะรีบร้อน พอหลัาที่สิวารพูึ้น พระแสนทะลึ่ัวพรวไม่เอ่ยทัร่ำลาใร ยับเท้าถี่ไปทาบันไ แม้แ่าลปัร ย่ามพระยัลืมวาทิ้ไว้
“อะไรันะ พระแสนเป็นอะไร ั้นส้มอัวามพระแสนไปนะะ”
เทียนหอมั้ท่าะหยิบย่ามอพระแสนแ่ะัมือเสีย่อนเมื่อนึึ้นไ้ว่าไม่สมวร ึว้าไปแ่มือถืออพระแสนแล้วอยเท้าามออไปทันที
สิวาร้มหน้าอมยิ้มหยิบาแฟึ้นิบอย่าอารม์ี เาไม่ามา่อนเลยว่าศึหนัสัเวียนรัเมื่อืนะทำให้เาเบิบานไ้มานานี้ มุมปาเายับเป็นมุมโ้ลอเวลาอย่าน่าโมโห หัวใยัพอฟูและเ้นผิัหวะ
“อ้าว หนูโปร ะไปไหนะ” เสียแม่รึใเอ่ยเรียึทำให้สิวารเอี้ยวอไปทาโถานเรือน
“โปรำลัะลไปโรยิม” เธอลับอบเสียอ้อมแอ้ม ไม่ยอมมอไปทานที่เอาแ่้อ
“มาทาน้าว่อนสิะุโปร เ้านี้ป้าอุ่นเพิ่ไ้ส้มมาใหม่ ั่นส ๆ อร่อยมา่ะ”
ป้าอุ่นพูสมทบ แล้วรินน้ำส้มให้วาล้าสิวาร โปรปรานมอแ้วน้ำส้มแล้วเลื่อนสายาึ้นนเห็นมุมปาเายับเล็น้อย
“โปร...”
“มาิน้าวเสีย่อนเ้โปร ืนื้อเินลไปเฮียลัวว่าะเป็นลมเสีย่อน”
โปรปรานรู้สึถึวามร้อนไหลวนเวียนทั่วัว โยเพาะใบหน้าึรีบยมือับใบหูัวเอ ถูเบา ๆ ให้ลายอศาวามร้อน หย่อนร่าลที่เ้าอี้พยายามทำัวให้แสนธรรมาปิ แ่น้า ๆ ไม่ิเ่นนั้น เาหยิบานส่ให้เธอ วา้อน แล้วัไ่าวให้สอฟอ าม้วยนมปัปิ้
“ทาเนยหรือแยมไหม” เาถามเบา ๆ แล้วหยิบเนยมาใล้ ๆ ำลัะปาเนยให้ โปรปราน้อหยุมือเาไว้เสีย่อน
“โปรทำเอ” เธอพูเบามา ไม่หันไปมอสิวารเลยเพราะีพรเ้นรัวแรึ้น
“ั้นเอาน้ำส้มหน่อยนะ ป้าอุ่นรับ ผมอาแฟำอีแ้วให้เ้โปร”
โปรปรานไม่ไ้ยินเสียป้าอุ่นานรับ ทว่าเพียรู่เียวแ้วาแฟร้อนหอมรุ่น็วาลรหน้าเธอ หลัานั้นเสียในห้ออาหาร็เียบลนเธอไ้ยินเพียเสียมีและส้อมในมือนเอ ึเหลือบสายาึ้นมอ
ทุนหายไปไหนันหม..
“เอาแฮมไหม หรือะสลั ยัพอมีในู้เย็น” สิวารยัเอ่ย่อ แล้วยัไม่หยุหยิบโน้นนี่ให้เธอ
“เฮียเสือ โปรทำเอ เฮียิน้าว่อเถอะ”
“เฮียอิ่มแล้ว”
“ั้น...ไม่ลไปูเ็ ๆ ้าล่าเหรอะ”
“หึ ไม่”
“แ่เฮียเสือำลัทำให้โปรเสียสมาธิ” เธอเ้นเสีย
“เสียสมาธิ” เาะัมือาระปุแยมส้มแมนาริน แล้วยท่อนแนพาพนัพิ้านหลั เอี้ยวัวไปทั้ัวหันไปทาโปรปราน “ยัไ”
“็ที่ทำอยู่” เธอหั่นไ่าว ลแรนเิเสีย
“เฮียทำอะไรัน” สิวารยัทำน้ำเสียสสัย อีมือยาแฟึ้นิบ ้อเธอไป้วย
เร้!
“็ที่เฮียทำอยู่ ไม่้อหยิบอให้โปร โปรทำเอไ้ โปรทาเนยบนนมปัเอไ้ โปรทำทุอย่า้วยัวเอมาลอั้แ่เ็”
“ั้น็พัเสียสิ แล้วให้เฮียเป็นนทำ ไม่ีว่าเหรอ”
สิวารเลื่อนฝ่ามือาพนัพิ้านหลัโปรปราน วาแผ่วเบา้านหลัท้ายทอย เา้อลูผมที่หลุออมาาทรผมหาม้า เอานิ้วไเ้าไปแล้วมวนเล่น
“เฮียเสือ หยุนะ!”
เธอเบี่ยัวหนี แ่เายัเอานิ้วามเปลี่ยนเป็นม้วนปลายผมรหาม้าแทน
“โปร็ินไปสิ เฮียำลัยุ่”
โปรปรานทอถอนใ ในเมื่อห้ามเาไม่สำเร็ ็ปล่อยไปเถอะ ้วยวามหิวและเหนื่อยอ่อนาศึรัเมื่อืน ทำให้เธอำ้อปล่อยเรื่อนี้ไป่อน แล้วลมือทานอาหารเ้าอย่าเร่รีบ ส่วนเายัยุ่อยู่ับทรผมเธอ เี๋ยวม้วนเล่นในอุ้มือ บ้าปัปอยผมไปทัหู ปัหน้าม้าออ
“วันนี้โปรทาลิปออะไร”
“อืม น่าะาแนลเบอร์อะไรำไม่ไ้แล้ว เฮียเสือถามทำไม”
“มันสวยี” สิวารเพ่มอริมฝีปาอวบึยับเี้ยว แล้วึหยิบทิูเ็อบปาให้
“อื้อ เฮีย! โปรทำเอ” เธอเบี่ยัวหนี
“เิมน้ำส้มหน่อยไหม”
“ไม่่ะ อิ่มแล้ว”
“ั้นเี๋ยวลไป้าล่าพร้อมันเลย เ้านี้มีแ่เะบอลระับมิร ่ายนะศึแ่ับ่ายเฮีย”
“ไม่ีว่า เฮียลไป่อนเลย โปรไม่อยาเป็นเป้าสายา อีอย่านะเอาไปพูสนุปา”
“ไม่เห็นเป็นไร อีหน่อย้อแ่เ้ามาอยู่ี”
“ใรบอว่าโประแ่้วย” โปรปรานหยิบแ้วน้ำส้มึ้นยื่มำลัะวาเฮียเสือว้าออไปวาให้เอเสีย่อน
“ไม่แ่เหรอ” เาับปลายาเธอให้หันมา้อา “ลัวอะไร รู้อยู่ว่าเฮียอบ เฮียบอไว้ั้นานแล้วว่าะเอาโปรแ่เ้าบ้าน”
โปรปรานยื้อสะบัหน้าลับ แ่เฮียเสือยับีบแน่น เลื่อนใบหน้ามาใล้ึ้นอี หลุบาลมอริมฝีปา
“แ่โปร็บอไว้แ่แรเหมือนันว่าอย่าหวัเลย”
เาโน้มลมาอีนินเือบิ “อยู่ับเฮีย เฮียูแลโปรอย่าี ไม่ให้ลำบา แล้วยัประเนให้ทุอย่า ไม่เอาเหรอ”
“เสี่ยเป๊็ให้ไ้” โปรปรานเผลอหลุปาออไป ยับวาล่อแล่เม้มปานิ่
“เสี่ยเป๊?” ราวนี้เฮียเสือยืายลับปล่อยมือาปลายา
“ไม่มีอะไรหรอเฮียเสือ ำพูพล่อย ๆ อผู้หินอนน้อย” เธอรีบบอปัแล้วลุึ้น “โปรลไป่อนนะ”
โปรปรานรีบอัวเินลัโถลาบ้าน มอหาร่มันโอนเอนเห็นว่าเสียบอยู่ในล่อไม้้าฝาผนับ้านใล้ทาลบันไ ึโน้มัวลหยิบ แ่มีมือสีเ้มว้าไว้เสีย่อน ึออไป
“เฮียเสือ”
พรึบ!
เธอมอร่มันให่ถูเฮียเสือสะบัา ร่มันนี้ให่พอที่ะลุมร่าอทั้สอนนมิ
สิวารโอบเอวันมาินหน้าอเบียแผอ โน้มหน้าัวเอลเ้าหา แะริมฝีปาบนวามเ็มอิ่มที่ลอยเ่นบนวหน้า ประบ้วยวามนุ่มอุ่น เปิแย้มเธอ้วยอบปาัวเอ
“ืนนี้ เฮียะถามเรื่อเสี่ยเป๊อีที” เายัพึมพำยาม่อยสอลิ้นเ้าไปบาเบาแล้วถอยออ ้อสีแบนพวแ้มอย่าพึพอใ “บนเีย”
เาส่ร่มให้เธอแล้วเินลับไปทาห้อทำาน ปล่อยให้เธอยืนว้ารุ่นิถึเรื่อ ‘บนเีย’ ที่เฮียเสือั้ใะทำในืนนี้
มือเรียวเล็ยับำ้ามับ เธอมัะใ้ร่มเพื่อทำให้ัวเอมั่นใในารวบุมนอื่น แ่ราวนี้เธอาว่า เธอไม่สามารถวบุมสิวารไ้
วหน้ามแเอี้ยวลับไปทาโรยิม แว่วเสียนัมวย นัีฬาำลัลสนาม้อม เธอยัมีภาระหน้าที่ที่้อทำ ะนั้นเธอะผลัเรื่อนี้ไป่อน
เมื่อโปรปรานิไ้ันั้นึผ่อนลมหายใออมา ยับนิ้วทั้ห้าให้สัมผัสวามเย็นอ้ามับ เิอแล้วเินลบันไรไปทาโรยิม
รอเท้าผ้าใบสีาวาแนลย่ำลสนามห้าี่ปุ่นทอยาว สอ้าสนามเรียราย้วย้นปาล์มราาแพ เธอใ้ร่มบบัวามิในเ้านี้หลัาที่ื่นึ้นมาในห้อสิวาร
เธอพลิหน้าลในหมอนทันที้วยวามอายับิ ภายในห้อนอนอบอวล้วยลิ่นเบาบาอันน่าระทึ และมันทำให้เธอท่วมท้นไป้วยวามรู้สึบาอย่า้าในที่อยู่ลึมา ๆ
เธอนึอบุเาที่ทิ้่อว่า ถ้าเธอื่นึ้นมาเอหน้าเฮียเสือ เธอะอายมาว่านี้ - - ูเหมือนว่าเฮียเสือะรู้ัเธอีมาเินไป
โปรปรานเยหน้าึ้นาห้านุ่มใ้ฝ่าเท้าเมื่อไ้ยินเสียานีฬารวม่าย หยุฝีเท้าลยามพ้นอบสนามห้าสู่พื้นอนรี สูลมหายใยาวเ้าปอ มอรไปยัเบื้อหน้าแล้วลร่มในมือล สะบัเ็บ
านั้นึออเินอีรั้ในุที่เธอสวมใส่มาลอสิบว่าปี าเยีนส์สินนี่ เสื้ออโปโลสีแสรีนำว่า ‘่ายศรเพร’ แ่หน้าบาเบา ่าหูเพรเม็เล็ เธอเผลอยับนิ้วเพื่อสำรวแหวนเพรอัวเอ แ่ว่าเปล่า... เธอลืมมันไว้บนโ๊ะหัวเียในห้อเฮียเสือ ภายในวัแว่ไปบ้าแ่ไม่เป็นไร
านั้นึ่อยเริ่มออเินเยื้อย่า้วยท่วท่าอย่ามาริลีน มอนโร อาบเรือนร่าห่อหุ้มัวเอ้วยลิ่นาแนลนัมเบอร์ไฟน์ พาัวเอเ้าสู่ิรรมรวม่ายมวยทั่วประเทศ้วยใบหน้าแ้มรอยยิ้มว้า
ความคิดเห็น