คลังเก็บตัวละคร

ลำดับตอนที่ #41 : Serafim Travis

T
B

[10-FF]

Application

  

"มองทำไม? มีอะไรติดหน้าฉันรึไง!?"

"จะห้องอะไรก็เหมือนกันหมดนั่นแหละทุกอย่างมันอยู่ที่คน 

เผลอๆห้องนี้จะดีกว่าห้องแกที่มีแต่พวกไร้ค่าอย่างแกด้วยซ้ำนะ"

บท :: Role 3 - As beautiful as a statue 

ชื่อ - นามสกุล :: เซราฟิม ทราวิส { Serafim Travis }

ชื่อเล่น - ชื่อที่เรียก :: เซฟ { Sef / Save } [สำหรับเพื่อนสนิท] / เซรา { Sera } [สำหรับหยอกล้อหรือยั่วโมโห] / ทราวิส [ Travis] [ทั่วไป]

อายุ :: 15

เพศ :: ชาย

รูปร่างลักษณะ ::

 เซราฟิมมีผมสีบลอนด์ทองที่ออกไปทางหม่นเล็กๆมากกว่าสว่างที่ได้มาจากแม่ เขามีใบหน้าได้สัดส่วนมีโครงรูปไข่ ดวงตากลมโตที่หากใช้ช้อนตามองอ้อนใครก็ตามคนคนนั้นจะต้องยอมตามใจไปก็ได้ จมูกเล็กโด่งและเชิดขึ้นหน่อยๆ รวมถึงริมฝีปากอิ่มเป็นกระจับ ทั้งหมดนี้เซราฟิมได้รับมาจากฝั่งมารดาทั้งหมด และเป็นสิ่งที่เขาเกลียดและรักไปพร้อมๆกันดวงตาสีโรสโกลด์ทำให้ใบหน้านี้มีความหวานและสวยขึ้นอีกเท่าตัว ยังไม่นับผิวขาวเนียนนุ่มดุจน้ำนมและรูปร่างสัดส่วนที่คล้ายผู้หญิง ทั้งบอบบางและน่าถนุถนอม ทำให้เขาตกเป็นเบี้ยล่างบ่อยครั้งทั้งๆที่ไม่ได้ยินยอม หากจะให้บอกว่าส่วนไหนดูคล้ายผู้ชายที่สุดก็คงเป็นส่วนสูง 172 ของเขาเท่านั้นแหละ น้ำหนัก 58 ของเขายังถือว่าทำให้เขาค่อนข้างตัวบางกว่าผู้ชายทั่วไป

ทางด้านการแต่งตัวนั้นเซราฟิมค่อนข้างชอบอะไรสบายๆยกเว้นแต่สถานที่นั้นจะไม่สามารถแต่งแบบที่เขาชอบได้เขาก็จะแต่งสุภาพ แค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์เขาก็สามารถออกไปเที่ยวได้ แต่หากบอกว่าชอบที่สุดก็คือเสื้อที่ตัวใหญ่กว่าตัวเองนิดหน่อย แต่นั่นเขาจะใส่เฉพาะเวลาอยู่บ้านหรือนอนเท่านั้น เซฟชอบใส่กางเกงขายาวมากกว่าขาสั้นและชอบสีเบสหรือสีโทนหม่นหน่อยๆมากกว่าสีสว่างแบบที่ผู้หญิงใส่ แต่หากจะให้ใส่สีสว่างหรือสีที่โดดเด่นแสบตาเขาก็ไม่ได้ขัด แต่ไม่ใช่ทางเฉยๆ เซฟไม่เซ็ทผม ดังนั้นผมนุ่มนิ่มของเขาจึงยุ่งบ้างเป็นบางเวลา ส่วนเครื่องประดับก็มีแค่โชคเกอร์สีดำเรียบๆไม่ก็มีจี้ห้อยอยู่ เขาเคยเจาะหูอยู่ช่วงหนึ่งแต่สุดท้ายก็ปล่อยให้มันตันไปนั่นแหละ

ลักษณะการพูดการจา :: 

เซราฟิมคือผลงานอันยอดเยี่ยมของฝั่งมารดาเลยก็เป็นได้ เขาทั้งมีเสียงหวานไพเราะ จังหวะการพูดก็ดูนุ่มนิ่มไปเสียหมด เสียอย่างเดียวที่เขาเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง และนั่นทำให้เสียงนุ่มนิ่มนั้นติดทุ้มนิดๆ เซฟเป็นคนสุภาพอสมควรนอกจากเวลาเขาโมโหแล้วนอกนั้นก็นับได้ว่าเขาเป็นคนสุภาพ เขาจะแทนตัวเองว่า 'ผม' กับคนที่อายุมากกว่าเพื่อจะให้มันดูสุภาพขึ้น 'ฉัน' กับเพื่อนรุ่นเดียวกัน และจะเรียกคนที่อายุมากกว่ามากๆที่ไม่สนิทว่า 'คุณ' เรียกเพื่อนรุ่นเดียวกันที่สนิท ด้วยชื่ออีกฝ่าย เรียกเพื่อนรุ่นเดียวกันที่ไม่สนิทว่า 'นาย' 'เธอ' และเรียกคนที่ไม่ชอบหน้าหมั่นไส้รุ่นเดียวกันว่า 'แก' ส่วนรุ่นน้องจะแทนตัวเองว่า 'ฉัน' หรือ 'พี่' (ถ้าสนิท) และเรียกอีกฝ่ายว่า 'นาย' 'เธอ' หรือชื่ออีกฝ่าย(หากสนิท) และพิเศษสุดๆคือเขาแทนตัวเองว่า 'เซฟ' กับคนที่เขารู้สึกรักหรือจะบอกว่าครอบครัวหรือคนรักก็ได้

[ ปกติ ]

"เฮ้ยเซฟ! ลอกการบ้านหน่อยดิ!" เสียงเอะอะโวยวายจากเพื่อนคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมเสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มและหญิงสาวกลุ่มหนึ่งแบมือขอของจากเซราฟิมด้วยสายตาออดอ้อนปนร้อนรน วิชาที่พวกเขาว่าต้องส่งในสิบห้านาที และแน่นอนว่าพวกนี้ยังไม่เสร็จแม้แต่นิด เรียกว่า ไม่ได้แตะ

"นี่พวกนายไม่ได้ทำอีกแล้วเหรอ? พวกเธอก็ด้วย?" เสียงนุ่มของเขาเอ่ยถามกลุ่มคนตรงหน้า จนกระทั่งได้รับสายตากดดัน เขาจึงถอนหายใจและยอมยื่นสมุดของตัวเองให้พวกเขาพร้อมกล่าวย้ำ "คราวหน้าจะไม่ให้แล้วนะ!" กล่าวขู่ที่คิดว่าน่ากลัวแต่สุดท้ายก็เหมือนแมวขู่ให้กับพวกเขา ก่อนจะหันกลับมาทำงานต่อ

"นี่เขาชื่ออะไรนะ?" หญิงสาวคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยถามเบาๆ แต่เพราะอยู่ใกล้ๆเซราฟิมจึงได้ยิน 

"เซราฟิม ทราวิส ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[ กลัว ]

"ต่อยตี? ฉันจำไม่ได้นะว่าสอนให้เธอใช้มันแบบนั้น ไหนบอกเหตุผลมาซิ" เสียงทุ้มมีเสน่ห์ที่เซราฟิมหลงรักบัดนี้มันกลับถูกกดลงจนต่ำและน่ากลัวอีกทั้งบรรยากาศที่เริ่มเย็นลงเรื่อยๆและเข็มขัดหนังยี่ห้อดังในมือใหญ่ก็ทำให้เด็กที่คุกเข่าอยู่ตัวสั่นได้ไม่ยาก

"พ-พวกมันจะปล้ำเซฟ มันด่าเซฟด้วย!" เสียงสั่นๆตอบและพยามจะทำให้มีมีพลัง แต่ใบหน้าของเขาค่อนข้างซีดเซียว อีกทั้งร่างกายบอบบางก็ยังสั่นจนทำให้แม่นมที่ยืนมองอยู่รู้สึกโศกเศร้าและอยากเข้าไปคุกเข่าแทน แต่ว่าไม่ได้ นี่เป็นเวลาสั่งสอนของคุณท่าน เธอทำไม่ได้

"บอกชื่อมันมา ส่วนที่ใช้กำลัง ฉันจะลดโทษให้ แต่เธอก็ไม่ควร ให้ตัวเองได้รับอันตรายกลับมา" คุณท่านที่แม่นมพูดถึงมีสายตาเย็นชาขึ้นเขาเดินไปตรงหน้าของเซราฟิม ก่อนจะม้วนเข็มขัดและออกแรงฟาดแรงๆสองทีที่หลังของเด็กหนุ่ม จนเกิดรอยแดงขึ้นบนเรือนร่างขาวเนียน

"อึก! ฮึก--" เซฟกั้นเสียงอย่างสุดความสามารถเขายกมือขึ้นอุดปากตัวเองก่อนที่การตีครั้งสุดท้ายจบลง เขาจึงทิ้งตัวลงไปที่พื้นและร้องไห้เงียบๆ คนเป็นพ่อเมื่อเห็นแบบนั้นก็ใจอ่อนยวบ เขาโยนเข็มขัดไปอีกทางก่อนจะอุ้มลูกบุญธรรมตัวเองขึ้นมาแนบอก จับใบหน้านั้นซุกที่ไหล่แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงจนใจ

"อย่าให้เจ็บตัว เรื่องย้ายห้องหรือไล่ออกไม่ต้องกังวล แด๊ดจะไม่ด่าหนู โอเคมั้ย?" เสียงทุ้มที่กลับมาเป็นอ่อนโยนกระซิบเบาๆ พร้อมกับพยักหน้าให้กับแม่นม สาววัยกลางคนจึงซับน้ำตาตัวเองและรีบเดินออกไปเอายา ทางด้านของคนถูกตีนั้นได้แต่พึมพำคำเดิมๆ

"เซฟขอโทษ อย่าตีเซฟ เซฟจะไม่ทำแล้ว แด๊ดดี้ห้ามทิ้งเซฟนะ ... "

อย่างที่บอกไป เขาไม่ได้ห้ามให้อีกฝ่ายต่อยตี อยากให้ต่อยให้หมดด้วยซ้ำ แต่เขาไม่อยากให้

ลูกน้อยของเขาเจ็บอีก 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[ เศร้า ]

เซราฟิมทิ้งตัวลงบนเตียงควีนไซส์เขาทึ้งผมตัวเองก่อนจะร้องไห้อย่างเงียบๆ ดวงตาสีโรสโกลด์เหม่อลอยและว่างเปล่าอย่างน่ากลัว 

"ทำลายทิ้ง....ก็คงจะดี?"

เสียงนุ่มที่ติดขัดเพราะการสะอื้นค่อยๆเอ่ยขึ้นเบาๆ มือเรียวสวยเหมือนผู้หญิงหยิบเอาคัตเตอร์ที่หยิบติดมือเขาค่อยๆเลื่อนใบมีดออกมาและหันเข้าตัวเองก่อนจะกดมันลงที่ผิวแก้มทว่ายังไม่ได้ทำเช่นนั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ใครบางคนที่เขาไม่รู้จักพุ่งเข้ามาแย่งคัดเตอร์ไปก่อนจะแทนที่ด้วยอ้อมกอดอุ่นๆและคำปลอบประโลมคอยเยียวยาทำให้แววตาว่างเปล่าค่อยๆกลับมามีชีวิตอีกครั้งหนึ่งและน้ำสีใสที่ทะลักออกมาอย่างอดไม่อยู่

"ฮึก--ฮือ คุณช่วยผมทำไม!! อึก-- ช่วยผม --ฮือออออ"

และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เจอกับพ่อบุญธรรมล่ะนะ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[ โมโห ]

"วี๊ด วิ้วว เซราคนสวยจากห้องสองมาแล้วโว๊ยย แหมม คนสวยจะไปไหนจ๊ะ?" เสียงผิวปากจากกลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่งดังขึ้นพร้อมเสียงโห่แซวอย่างดังจนทำให้มีคนอื่นๆมาเฝ้ามอง บางส่วนก็มองด้วยความสงสาร บางส่วนสนใจ และบางส่วนเหยียดหยาม ส่วนเซราฟิมผู้ถูกแซวน่ะหรอ

รำคาญ หงุดหงิด 

การที่คนไม่ได้กินข้าวแถมยังเพิ่งสอบเสร็จมาเจออะไรแบบนี้เป็นสิ่งที่โครตแย่

และเขาก็จะไม่ทนต่ออะไรแบบนี้

"ไปที่ไหนก็ได้เรื่องของฉัน อย่าโง่!! มีตาก็หัดมองบ้าง หรืออยากไม่มีอีกเลย?" เสียงนุ่มนิ่มที่ปกติมักจะพูดในโทนปกติ บัดนี้กลับตวาดใส่หน้าของกลุ่มนั้นอย่างแรง เซฟาริมอดทนอย่างสุดความสามารถที่จะไม่พุ่งเข้าไปต่อยหรือแสดงกิริยาหยาบคาย รวมถึงถ้อยคำของตัวเอง

"แหมๆๆๆ มาให้พี่กอดซั---"

"หุบปาก! รำคาญ!! หน้าฉันสวยกว่าแม่แกรึไง! ทักจังวะ รำคาญโว๊ย!!!!!" สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวปรอทแตกจนได้รองเท้าคอนเวิร์สหุ้มข้อสีแดงเตะล็อคเกอร์ที่อยู่ข้างๆพวกมันอย่างแรงจนคนรอบตัวสะดุ้งโหยงเป็นแถบๆ ดวงตาสีโรสโกลด์ตวัดตามองอย่างโกรธเคือง บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปจนทำเอาคนพวกนั้นลุกขึ้นวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น

ถึงตัวจะบางแบบนั้น แต่เซราฟิมต่อยหนักไม่ใช่ข่าวลือแน่ๆล่ะ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[ มีความสุข - ดีใจ ]

"สุขสันต์วันเกิดนะเซฟ มีความสุขมากๆล่ะ" กล่องของขวัญขนาดใหญ่และกลางกองรอบเตียงไปหมดทันทีที่ลืมตา ใบหน้าหวานแสดงออกถึงความดีใจอย่างเห็นได้ชัด เซราฟิมยิ้มจนตาหยีก่อนจะพุ่งไปกอดบิดาบุญธรรมของตนแน่นๆ

"ขอบคุณครับ! รักที่สุดเลย!" หลังกล่าวขอบคุณด้วยเสียงร่าเริงแล้วชายหนุ่มก็รีบไปเปิดกล่องที่ใหญ่สุดก่อน มันคือ ตุ๊กตาหมีตัวโต ที่เขาเคยบ่นว่าอยากได้ พอเปิดกล่องอื่นๆแล้วมันก็คือของที่เขาอยากได้ทั้งหมดและนั่นทำให้เขายิ้มกว้างขึ้นไปอีก

วันเกิดของเขาปีนี้ก็มีความสุขที่สุดเลย!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อุปนิสัย ::  

เซฟาริมแปลว่าร้อนแรง และนิสัยเขาก็สามารถแผดเผาคุณได้ง่ายๆหากว่าเขาต้องการน่ะนะ :)

[หงุดหงิดง่าย]

ไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นคนความอดทนต่ำหรือหัวร้อนง่ายอะไรแบบนั้นแต่เซราฟิมค่อนข้างจะอารมณ์ขึ้นง่ายกับพวกคำดูถูกหรือการที่มีคนมาบอกว่าเขาสวย หรือ มามองด้วยสายตาหื่นๆ แต่เขามีกฏของตัวเอง เขาจะไว้ชีวิตมัน สาม ครั้ง โดยจะเมินเมินในครั้งแรก ด่าในครั้งที่สอง แต่หากมันมากกว่านั้นเมื่อไหร่ ความรุนแรงจะเกิดขึ้นในทันที เพราะแท้จริงแล้ว เขาเป็นพวก ปากจัด พอสมควร เห็นตัวเล็กกว่าผู้ชายทั่วไปก็ไม่ใช่ว่าเขาจะแรงน้อย หมัดเขาน่ะ โครตหนัก!!!

[เหวี่ยงวีนแต่เจ้าเล่ห์]

ในบางครั้งที่เขาโมโห การเหวี่ยงวีนจะเข้ามาในทันที เขาสามารถด่าคนได้อย่างไม่ต้องหยุดจนอีกคนหนึ่งหน้าชาได้ ทั้งยังสามารถต่อยหรือกระทืบได้ไม่ยั้ง ความเป็นจริงแล้ว เขาค่อนข้างมีเรื่องชกต่อยบ่อย แต่เวลากระทืบเขาเลือกส่วนที่คนส่วนใหญ่ไม่เห็น หรือในร่มผ้า แน่นอนว่าเขาฉลาดพอที่จะไม่ทำให้คนอื่นรับรู้ว่าเป็นเขาที่ทำ และรู้จักเลือกสถานที่ที่ทำ ทำยังไงก็ได้ให้เขาไม่ผิด ดังนั้นถึงจะเป็นคนเจ้าอารมณ์เอาแต่ใจหน่อยๆ เขาก็สามารถเอาตัวรอดในสังคมฟอนเฟะได้ดี

[ความคิดอ่านกว้างไกล]

เซฟไม่ใช่คนหัวโบราณ ดังนั้นเขาสามารถปรับตัวกับสิ่งใหม่ๆได้อย่างรวดเร็วและเพราะเป็นคนหัวไวอยู่แล้วทำให้เข้าใจอะไรได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นการเหยียดต่างๆหรือการกลั่นแกล้งเขาถือว่าเป็นเรื่องที่คนไร้การศึกษาทำ หากไม่มีเหตุผลมาหักล้างกันได้เขาสามารถสั่งสอนได้เพราะถือว่า ทำบุญ ให้คนโง่ 

[ขี้รำคาญ]

ด้วยเพราะมีคนมาตอแยวันละหลายๆคน มันก็อดไม่ได้ที่จะต่อยไปสักทีหรือด่าไปสักหนึ่งครั้ง ไม่งั้นเขาคงอกแตกตาย ดังนั้นแม้จะใจเย็นมากแค่ไหนแต่การโดนถามโดนเต๊าะทุกวันมันก็ทำให้เส้นอารมณ์เขาขาดผึงได้ง่ายๆเช่นการที่บอกว่าเขาน่าจะใส่กระโปรงซะหรือเขาเหมือนผู้หญิงสุดๆด้วยน้ำเสียงยียวนจนน่าหมั่นไส้ พอนานเข้า เขาจึงกลายเป็นคนที่ขี้รำคาญไปโดยปริยาย ยกตัวอย่างเช่นถ้าหากมีคนมาตื้อเรื่อยๆเขาก็จะเริ่มตวัดสายตามองแรง ถ้าหากไม่หยุดก็จะด่า หรือหากว่ามีคนให้เขาอธิบายเรื่องซ้ำๆทั้งๆที่อธิบายมาสามรอบ เขาก็จะเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา  

[ยึดติด]

ด้วยเพราะสูญเสียหลายๆมาทำให้เมื่อเจอสิ่งที่ชอบแล้วหรือมีเป้าหมาย เขาจะยึดติดกับมันเป็นพิเศษ เช่นต้องการจะสอบได้ที่หนึ่งเพื่อเข้าห้องของเด็กเก่งแต่ไม่ต้องการไปห้องที่ฉลาดเลย เขาก็สามารถทำได้ หรือการเก็บเงิน เขาก็สามารถไม่ใช้และเก็บมันได้จริงๆ แต่หากให้ชัดเจนก็จะเป็นพวกสิ่งของ อย่างเช่น    โชคเกอร์อันที่ใส่ประจำ เขาก็ได้รับมาแล้วแต่ก็ยังใส่อยู่ตลอดใครจะซื้อให้ใหม่ก็ส่ายหน้า จะใส่เรื่อยๆจนกว่ามันจะพัง หรือเขาใส่ไม่ได้ หรือการอยู่กับพ่อบุญธรรมเขาก็ค่อนข้างจะตามติดอีกคนแจ แม้แต่คนที่ดูแลเขาอย่างดีเขาก็จะช่วยเหลืออย่างถึงที่สุด ดังนั้นจะเรียกว่าเขาเป็นคนยึดติดกับของสำคัญก็ไม่แปลก

[เชื่อมั่นในตนเอง]

เขาเป็นคนมั่นใจในตนเอง แม้จะไม่สูงเสียดฟ้าแต่มันก็ทำให้เขาสามารถเดินทางใช้ชีวิตต่อได้ เขาก็ถือคติแค่ว่า 'ยังไงเราก็เลือกเอง' ดังนั้นเขาจึงสามารถน้อมรับทุกผลลัพธ์ของมันได้และทำใจอยู่กับมันได้ แต่ถึงเขาจะมั่นใจในตนเองแล้ว เขาก็ยังคงรับฟังคนอื่นเช่นกัน ทำให้คนที่รู้จักจริงๆจะพบว่าเขาเป็นคนน่าคบ

[แต่ขี้กลัว]

ถึงแม้จะทำตัวเจ้าอารมณ์และมั่นใจในตัวเอง แต่แท้จริงเขาก็แค่กลัว กลัวการเปลี่ยนแปลงจึงต้องรีบทำให้ชินกลัวของสิ่งที่ยึดติดหายไป กลัวการถูกทำร้าย กลัวการถูกทิ้งๆขว้างๆ โชคดีที่หลังจากพ่อบุญธรรมรับมา นิสัยนี้จะเบาบางลงมากเพราะการสั่งสอนทำให้กล้าหาญขึ้น แต่หากสังเกตดีๆแล้ว ตอนที่เซราฟิมกำลังต่อยคนพวกนั้นอยู่ ไหล่ของเขาสั่นนิดๆด้วยความกลัว หรือแม้แต่ตอนโดนตะคอกใส่ แม้เขาจะแรงกลับไป แต่เชื่อเถอะ ในส่วนลึกๆ เขากลัวมันมาก

งานอดิเรก :: 

-อ่านหนังสือ [การผ่อนคลายไปกับโลกจินตนาการอย่างนวนิยายหรือหาความรู้ทำให้เขาใจเย็นลงมาก]      

-ฝึกทำอาหาร [อย่างน้อยทำเป็นจะได้ไม่อดตาย หรือไม่ก็ฝึกไว้ทำให้แด๊ดกิน]

-ไปหาแด๊ดดี้หรือแม่นมเพื่อคุยเล่น [เอาเป็นว่าความสุขของเขาแล้วกัน (...) ]

-ร้องเพลง [ในบางครั้งการร้องเพลงเป็นการคลายเครียดที่ดีอย่างหนึ่ง]

-ไปเที่ยว [การไปเที่ยวเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้น มันทำให้เขารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เดินเที่ยวได้อย่างใจต้องการ]

สิ่งที่ชอบ :: 

-ตุ๊กตาหมีนุ่มนิ่ม [เวลากอดมันทำให้เขาไม่เหงาและมันยังอุ่นอีกด้วยใช้กอดนอนได้สบายมาก!]

-โชคเกอร์สีดำสนิท [ของต่างหน้าของแม่]

-ขนมหวาน [มันแก้เครียดได้ดีเลยล่ะ]

-สปาเก็ตตี้คาโบนาร่า [อาหารที่แม่ของเขาเคยทำให้กินบ่อยๆ และมันเป็นอาหารโปรดของเขาเลยล่ะ]

สิ่งที่ไม่ชอบ :: 

-แดดร้อนจ้าๆ [เขาร้อนและมันทำให้เหนียวตัว]

-การถูกชมว่า 'สวยจังเลยนะ' [เขาเป็นผู้ชาย เขา-เป็น-ผู้-ชาย ไม่มีผู้ชายที่ไหนชอบหรอก!]

-การถูกตะโกน [ไร้มารยาท! แถมยังน่ารำคาญที่สุด มันทำให้เขาสะดุ้งและอาจะทำของร่วงก็ได้!]

-กาแฟหรือของขมๆ [ไม่ถูกปากแม้แต่น้อย ไม่อร่อยสักนิด]

-สัตว์เลื้อยคลานที่เป็นขนๆหลายๆขาและแมลงสาบ [ขยะแขยง มันยั้วเยี้ยทำให้เซราฟิมอยากอ้วก]

สิ่งที่เกลียด :: 

-การถูกดูถูก [เขารู้สึกว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ควรทำและบางคนก็ทำแบบนั้นทั้งๆที่ไม่ได้ดีไปกว่าเขา มันทำให้เขารำคาญแล้วก็เกลียดมาก(ทำไมได้ยังว่าคนอื่น) ]

-ใบหน้าของตัวเอง [ทั้งเกลียดทั้งรัก เพราะเขาหน้าคล้ายแม่มาก ดังนั้นเขาจึงรู้สึกคิดถึงทุกครั้งที่ส่องกระจก แล้วใบหน้านี้ยังจะพาเรื่องซวยๆมาอีก]

กลัว :: 

-การถูกทอดทิ้ง [มันกระทบกับปมของเขาเกี่ยวกับแม่และมันทำให้เขาเกลียดการถูกทิ้งๆขว้างๆและในขณะเดียวกันก็กลัวไปด้วย]

ประวัติ :: เซราฟิม เทรวิส นั้นเป็นเด็กที่ออกแววสวยมาตั้งแต่เด็กๆแม่ของเขาตั้งความหวังกับท้องแรกของเธอไว้มากค่อนข้างแย่ที่ต้องกล่าวว่า ลินดา เลือกคู่ชีวิตอย่าง วิลเลี่ยม ผิดไปในตอนแรกวิลเลี่ยมก็เป็นคนดี เขาอยู่ในทางที่ถูกต้องและถนุถนอมเธออย่างดี แต่หลังจากแต่งงานกันแล้ว เขาก็เริ่มใช้เงินมากขึ้น และเงินที่ว่าก็เป็นของเธอ  มีบางครั้งที่ทุบตีภรรยาอย่างลินดาบ้าง แต่โชคดีที่หลังจากเธอท้อง เขาก็ยังทำตัวเป็นพ่อที่ดี แต่หลังจากเธอคลอดแล้ว สุขภาพเธอก็ไม่ดีเท่าไหร่จากการที่ร่างกายอ่อนแอและยังได้รับการดูแลหลังคลอดไม่ดีพอเมื่อเซราฟิมโตขึ้นเรื่อยๆ เขาก็เริ่มมีใบหน้าที่เหมือนกับเธอและคล้ายคลึงกับบรรดาต้นตระกูลอยู่บ้าง ซึ่งมันอันตรายต่อการใช้ชีวิตเพราะอาจจะเป็นเป้าหมายของใครต่อใครใบหน้าที่เป็นทั้งของขวัญและคำสาปไม่ค่อยมอบโชคให้เขาเท่าไหร่นัก เธอกลัว เธอกลัวว่าลูกชายคนเดียวจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต สัญชาตญาณความเป็นแม่ของเธอกู่ร้อง และนั่นคือความจริง หลังจากเธอตายแล้ว ตอนที่เซราฟิมอายุเจ็ดขวบ ตั้งแต่นั้นเขาก็เริ่มถูกพ่อแท้ๆสั่งให้ทำอะไรแปลกๆมากมาย และนั่นไม่ใช่เรื่องดี อีกทั้งยังมีเด็กชายบางคนพยามจะทำอะไรบางอย่างกับเขา เซฟกลัวมาก เขาคลุ้มคลั่งออกไปและกรีดร้องอย่างดังจนทำให้มีคนมาช่วย ทว่าเมื่อพ่อเขามารับ ทุกอย่างก็แย่ลง วิลเลี่ยมไม่ยอมให้ลูกไปเรียน เขาบอกให้เซฟเรียนอยู่ที่บ้าน ถูกเลี้ยงด้วยความรุนแรง หากทำอะไรให้เขาไม่พอใจ เซฟก็จะถูกตีอย่างแรงจนเกิดรอยแผลไปหลายวัน เขาเอาแต่พูดว่า 'ถ้าเธอโตพอแล้ว เธอจะต้องสวยมากๆ และเธอก็จะต้องเป็นของฉัน' เด็กน้อยกลัวพ่อของเขาแต่ในขณะเดียวกันก็ไม่สามารถทำอะไรได้ จนกระทั่งเขากำลังจะถูกทำเรื่องอย่างว่ากับพ่อแท้ตัวเอง แน่นอนมันคือฝันร้าย แต่มันก็แค่เกือบ เขายังปลอดภัย เพราะมีคนบุกเข้ามาก่อน พ่อของเขาถูกลากออกไปในขณะที่เขาหยิบคัตเตอร์มาเพื่อจะได้ทำลายหน้าสวยๆนี่ซะ แต่แสงสว่างสุดท้ายของเขาก็มา ชายวัยกลางคนคนหนึ่งกอดเขาไว้ ปลอบประโลมเขาอย่างอ่อนโยน พาเขาไปอยู่ด้วย ดูและถนุถนอมจนจิตใจแตกละเอียดพอจะประกอบกลับมาใหม่ได้ เลี้ยงดูเขาด้วยความรัก และส่งเขาเรียนในที่ที่เขาอยากเรียน ให้เขาทำในสิ่งที่อยากทำ มาร์คัส เขาเป็นเพื่อนของแม่ของเขา มาร์คัสกับลินดาเคยรักกันแต่สุดท้ายหล่อนก็ทิ้งเขาไป ทำให้มาร์คัสเลือกจะไปเรียนต่างประเทศแต่ยังคงติดต่อกลับมาเป็นระยะจนกระทั่งลินดาบอกว่าให้มาร์คัสรับลูกตัวเองไปเลี้ยงเพราะรู้สึกว่าวิลเลี่ยมเริ่มคิดอะไรแปลกๆ หล่อนกลัวว่าลูกชายจะเป็นอะไรไป ดังนั้นจึงบอกให้มาร์คัสติดตามเขาแบบห่างๆ มาร์คัสอยากจะแทรกแซงเรื่องการรับเลี้ยงหลายครั้งแต่เพราะพ่อแท้ๆของเขาก็มีอำนาจเช่นกันดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากจนกระทั่งวันที่วิลเลี่ยมจำทำเรื่องอย่างว่ากับลูกตัวเองเขาก็มีเหตุผลมากพอจะพาคนบุกเข้าไปรวมถึงหลักฐานต่างๆที่สืบมาก็โยนสุมไฟให้หมดจนทำให้วิลเลี่ยมหมดทางรอดและติดคุก มาร์คัสจึงได้รับเลี้ยงเซราฟิมในที่สุด

สเป็คที่ชอบ :: อย่างที่กล่าวไปว่าเขาไม่ใช่คนหัวโบราณ ดังนั้นจะหญิงก็ได้จะชายก็ไม่เกี่ยง ขอแค่เป็นที่พักให้เขาได้ และใส่ใจดูแล ไม่ทิ้งเขา รักเขาคนเดียวและเข้ากับครอบครัวที่เหลือของเขาได้ก็ใช้ได้แล้ว 

รีเควสอะไรเพิ่มเติมให้เกิดขึ้นในเนื้อเรื่องหลัก :: อยากให้มีช่วงน้องกับแด๊ดดี้นิดนึงค่ะ [แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะคะ] แล้วก็ถ้าเป็นซีนอารมณ์อยากให้น้องตื้บคนสักนิดหน่อยค่ะ หรือจะฉะกับคนคนนั้นก็โอเค! 

ถ้าเป็นไปได้อยากจะคุยหรือเป็นเพื่อนกับใคร? :: สารภาพด้วยความสัตย์จริง มอลลี่ค่ะ ;-;

ชื่อหรือเจ้าของไอเดียของตัวละคร :: เหมย

ข้อมูลเพิ่มเติม :: 

[NAME]

เซราฟิม - ร้อนแรง

ทราวิส - อัญมณีสีเหลืองทอง

[FAMILY]

แม่ - ลินดา เทรวิส [เสียชีวิต]

พ่อ(แท้ๆ) - วิลเลี่ยม เบรย์เดน [โดนจับ]

พ่อ(บุญธรรม) - มาร์คัส สเวน [ที่พึ่งหนึ่งเดียว]

[OTHER]

-เกิดวันที่ 1 ธันวาคม 

-กรุ๊ปเลือด O

-ปัจจุบันใช้นามสกุลแม่

-เข้าโรงเรียนด้วยการสอบเข้า อยู่ห้อง 2 เพราะไม่อยากเป็นจุดเด่นเท่าไหร่

-มาร์คัสเป็นนักธุรกิจไฟแรงและในบางครั้งก็ไม่มีเวลาว่างให้เซราฟิม แต่เขาก็เข้าใจได้

-เขามีเพื่อนพอสมควรโดยมากเป็นเพศที่สามแต่ก็มีเป็นผู้ชายและผู้หญิงบ้างบางส่วน

-โดนย้ายมาห้อง FF เพราะดันไปกระทืบ(คนที่พยามจะปล้ำเขาหรือ)ลูกบุคคลมีอำนาจหลายคนจนมาร์คัสช่วยไม่ได้(คนมากไป)

[PICTURE]

fullpic1 

fullpic2

fullpic3

Role play

ภายในห้องอันกว้างใหญ่ที่เงียบสนิทปรากฎร่างของคนสองคนขึ้นมา อีกหนึ่งเป็นร่างของเด็กอีกหนึ่งเป็นร่างของผู้ใหญ่ บรรยากาศที่น่าอึดอัดได้ก่อนตัวขึ้นรอบบริเวณด้วยสถานะหลายๆอย่าง อย่างที่ว่าแหละอันที่จริงถ้าไม่มีปัญหาหรือไม่ผิดปกติอะไรก็ไม่ควรถูกส่งเข้ามาในห้องนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

ผอ. :: ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่

วาจาที่เอ่ยลั่นออกมาจากคนเบื้องหน้าเชิงจะเป็นการตำหนิและประชดประชัน ไม่เพียงแค่คำพูดเท่านั้นอะไรบางอย่างที่หนักอึ้งทวีคูณเพิ่มขึ้นมาเป็นเท่าตัว

 "ผมเองก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หลังจากตะบันหน้ามันไปครับ" เซฟาริมเผยรอยยิ้มสะใจเล็กน้อยก่อนที่จะปรับมันให้สุภาพนุ่มนวลแม้จะเป็นเพียงเสียววิก็ตาม  แต่หากมองทันล่ะก็เซฟาริมพอใจมากๆที่ได้ตะบันหน้ามันไปหลายๆที ยังไงเขาก็คุยกับแด๊ดแล้ว โดนย้ายห้องก็เป็นไปตามหนึ่งในความคาดหมายนี่นะ

คนที่แก่กว่ามองลึกเข้ามาในดวงตาอย่างคาดคั้นก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาว่า...

ผอ. :: สาเหตุที่เธอตัดสินใจเลือกทำลงไปมันเพราะอะไร?

"มันพยามจะปล้ำผมครับ แถมยังพูดจาดูถูกละลาบละล้วงเหมือนคนไม่มีการศึกษาหลายรอบ" แทบจะไม่ต้องคิดเซฟาริมก็สามารถตอบได้อย่างรวดเร็ว       เขายอมรับว่าไม่ใช่คนใจเย็นเท่าไหร่นัก แต่เขายอมลงให้มันมากพอแล้ว ดังนั้นในเมื่อเลือกแล้วเขาก็จะยอมรับผลนั้นอย่างดีเลยล่ะ มันก็แค่ถูกไล่ออกไม่ก็ย้ายห้อง คนเป็นนักเรียนยงคงรอยยิ้มบางๆไว้เช่นเคยและด้วยใบหน้านี้ทำให้รอยยิ้มนั้นดูงดงามและธรรมชาติ แม้ในแววตาจะมีความวูบไหวด้วยแรงอารมณ์ต่างๆก็ตาม

เขาพยักหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะผ่อนคลายลงจากเมื่อตะกี้

ผอ. :: รู้ใช่มั้ยว่าเธอจะต้องไปอยู่ที่่ห้อง FF เธอคงได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับห้องนั้นมาบ้างแล้วใช่มั้ย?

ครั้งนี้เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะนึกถึงข่าวลือมากมายที่ตนเองเคยได้ฟังก่อนจะพยักหน้าลงช้าๆ

"พอสมควรครับผอ. แต่ยังไงห้องเรียนก็คือห้องเรียนอยู่ดีครับ จะอยู่ที่ไหนผมว่าก็เหมือนกันหมด ถ้าจะต่างก็คงเพราะเพื่อนๆในห้อง              ดังนั้นผมคิดว่าการรับตัวก็คงไม่ได้ยากลำบากไปกว่าห้องธรรมดาสักเท่าไหร่ครับ และกล่าวตามความจริงในครั้งแรก ผมคิดว่าตัวเองจะโดนไล่ออก"เสียงนุ่มนวลของนักเรียนเพียงหนึ่งเดียวในห้องยังคงกล่าวออกไปและเป็นไปอย่างที่พูด ยังไงห้องนั้นก็อาจจะดีกว่าห้องที่มีแต่ไอ่พวกที่พยามจะปล้ำเขาหรือส่งสายตาแทะโลม เขาหวังว่า นั่นก็แค่ความหวัง คงจะไม่มีใครมาตามราวีเขาอีก เซฟคิดอย่างติดตลกในใจ ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงก็เป็นไปไม่ได้นี่เขาถูกส่งไปในห้องเด็กมีปัญหานะ! มันจะสงบได้ยังไง?

เขาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะรับคำพูดของเด็กมีปัญหา ก่อนที่จะไล่อีกฝ่ายให้ออกจากห้องไปและได้อวยพรให้โชคดีตามประสาของคนที่สูงอายุกว่า

ผอ :: เฮ้อ....งานหนักอีกแล้วสิเรา