ผมเป็นแค่เมียเก่า(Mpreg)

บทนำ

ดี ดรากอน คลับ เกาะฮ่องกง

ในแวดวงธุรกิจ คงไม่มีใครไม่รู้จักแก๊งสี่ยอดกุมาร นักธุรกิจหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรง ที่มีเครือข่ายธุรกิจครอบคลุมทั่วทั้งประเทศ ปกติการรวมตัวกันเพื่อดื่มกินหาความบันเทิง มักจะเกิดขึ้นในที่รโหฐานใต้ฟ้าราตรีเมืองไทย

ทว่า ค่ำคืนนี้ คมกริช ธนวรรษ รามิล ต้องเหมาเครื่องบินส่วนตัว มาไกลถึงเกาะฮ่องกง เพื่อมาแฮงค์เอาต์กับไอ้เพื่อนยากอย่าง พีทธระ บัดนี้ ทั้งสี่หนุ่มรวมตัวกันที่ผับหรู แทนที่จะเป็นบนเรือยอชต์ ลอยล่องทะเลอันดามันพร้อมกับเด็กๆ อย่างที่โปรดปราน

“ไอ้เสี่ย อยากแดกเหล้า มึงช่วยนัดกูให้เร็วกว่านี้หน่อยดิวะ”

“กูบอกมึงตั้งแต่เมื่อวานแล้วไง”

“เหี้ยสิมึง กว่ากูจะทำเรื่องข้ามน่านฟ้ากับขอจอดได้ กูเหนื่อย” ธนวรรษบ่นพีทธระด้วยความชินปาก พวกเขามักเรียกพีทธระว่าเสี่ย มาตั้งแต่วัยหัวเกรียน เพราะเจ้าตัวมักจะเปย์เก่ง ถูกใจเสี่ย จ่ายไม่อั้น โชคดีว่ามันหาเงินเก่ง ลงทุนทำอะไรล้วนคืนทุนไว กอบโกยกำไรสม่ำเสมอ

“ไอ้ตั้นก็บ่นจริงมึงนี่ เดี๋ยวขากลับกูขับให้” รามิลเลิกคิ้วสูง

“เอาจริงดิ พวกมึงไปก่อนเลย กูไม่รีบ” คมกริชรีบเอ่ยชิงตัวหนี ใครจะให้นักบินตกกระป๋อง เพราะไม่ยอมบินอย่างรามิล ทำหน้าที่นักบินให้ เชิญเลย เขาขอเซย์กู้ดบาย

“แหม ทิ้งกูเลยนะ ไอ้มีด” ธนวรรษตัดพ้อคมกริชผู้ได้ฉายาในกลุ่มว่ามีด มาจากคำว่า คม ในชื่อนั่นแหละ

“xไรล่ะ ให้ไอ้รามขับเครื่องบิน มันจะพาไปโผล่ยูเครนเอาสิ แค่ขับรถตามจีพีเอส มันยังพากูหลงไปสุสาน” ได้ทีคมกริชยกเรื่องเก่าขึ้นมาขยี้

“สัสเหอะ กูไว้ใจสิริ” รามิลสบถ

“ไปเหอะ มึงไปกันสองคนนั่นแหละ กูติดล้อเครื่องบินไปลอนดอนกับไอ้เสี่ยพีทก็ได้”

พวกเขาหันมาหาเพื่อนที่เอาแต่นั่งเงียบ ทว่า เก้าอี้ตรงนั้นไร้เงาของพีทธระ บนโต๊ะเหลือเพียงแก้วกับน้ำแข็งนอนนิ่งด้านล่าง ที่เป็นหลักฐานว่า เจ้าตัวเคยนั่งอยู่จริง ๆ

“หายหัวไปไหน” คมกริชเกาหัวพึมพำ หากไม่เห็นซากแก้ว เขาเกือบคิดว่าโดนผีหลอก

“ดู๊ ดู ดู มันทำ ให้กูขับเครื่องบินมาเพื่อดูแก้วเหล้าต่างหน้า” ธนวรรษส่ายหน้าคับข้องใจ ต้องยกแก้วดื่มหนัก ๆ เมื่อคนที่โทรย้ำเขาติดๆ ให้ลากคอเพื่อนมาเจอ กลับหายไปไม่บอก

เป็นเวลาสี่ปี หากอยากพบปะสังสรรค์กันพร้อมหน้า พวกเขาต้องรอโอกาสที่พีทธระ บินมาทำงานใกล้ประเทศไทย พวกเขาจึงจะตามมาสมทบ ที่เป็นแบบนี้ ไม่ใช่มันเป็นนักโทษหนีคดี แต่เป็นเพราะมันต้องการประท้วงแม่บังเกิดเกล้าของมัน

ไม่มีใครแย้มพรายว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากคืนแต่งงาน ไอ้เสี่ยของพวกเขาเดินทางไปต่างประเทศกะทันหัน จวบจนทุกวันนี้ มันยังไม่เคยกลับเมืองไทยเลยสักครั้ง แม้ว่าน้องสายฟ้าผู้เป็นภรรยาจะตั้งครรภ์และคลอดลูกชายน่ารัก

พวกเขาไปเยี่ยมเล่นกับหลานบ่อยครั้ง แต่พ่ออย่างไอ้เสี่ยกลับไม่เคยได้เจอหน้าลูกเลยสักครั้ง

เสียงเพลงจากในคลับดังกระหึ่ม เกินกว่าจะสนทนากับคนในสายรู้เรื่อง ร่างสูงใหญ่จึงได้ลุกจากโต๊ะที่มีทั้งสาวน้อยและหนุ่มน้อย นั่งพะเน้าพะนอเอาอกเอาใจ

“ว่าไงครับแม่”

[พีท คุณชาญบอกว่าลูกอยู่ที่ฮ่องกง]

“ครับแม่ ผมมาดูโรงแรมแถวอ่าววิคตอเรีย”

[กลับมากรุงเทพบ้างสิลูก ที่นี่ก็มีปัญหา]

“มีใบหย่ารอผมอยู่หรือเปล่าล่ะครับ”

ปลายสายเงียบ แต่เขายังได้ยินเสียงทอดถอนใจเล็ดลอดมา ช่วยไม่ได้นี่นะ ถ้าอยากให้เขากลับไปบริหารงานที่นั่น แม่ก็ต้องกำจัดบุคคลที่เขาไม่ชอบหน้าไปไกลๆ

แม้จะเป็นแม่ของลูก แต่เขาไม่ต้องการ

[เฟย์เป็นแม่ของน้องพลับนะ จะให้ไล่เขาได้ยังไง น้องพลับต้องมีแม่]

“ผมหาแม่เลี้ยงให้ลูกผมได้ไม่ยากหรอกฮะ”

[แต่น้องพลับต้องการแม่เขา แม่จริงๆ แม่ที่อุ้มท้อง คลอดเขามา]

“งั้นไม่เป็นไรครับ ให้น้องพลับได้อยู่กับแม่เขานั่นแหละ ส่วนแม่ก็แค่... ไม่ได้อยู่กับผม”

[เดี๋ยวสิ พีท]

พีทธระตัดสาย เรื่องนี้เขาคุยกับแม่มามากเกินพอแล้ว ที่เหลือก็ให้แล้วแต่ท่าน เขายังยืนยันจะไม่กลับไปเหยียบเมืองไทย

ตราบใดที่นายเฟย์ หนุ่มหน้าหวาน ลูกเลี้ยงแสนรักของแม่ มิหนำซ้ำยังพ่วงตำแหน่งภรรยาของเขา ยังกินดีอยู่ดีที่นั่น

เมื่อใบหย่ายังไม่ถึงมือเขา ก็อย่าหวังเลย ว่าเขาจะกลับไป!!!

หากถูกจริต ช่วยกดติดตาม  ด้วยนะครัช อับตอนทุกวัน