รักลวงหลังม่านอารมณ์

ลำดับตอนที่ #4 : ความรักจากผู้อุปการะ

“โอ๊ย..ฉันเข้าใจแล้ว พิมนะพ่อแม่เขายิงตัวตายเรื่องแบบนี้จึงเป็นเหมือนปมด้อยเขาจำไว้นะย่ะที่หลังจะ

ได้ไม่พูดอีก ...........ไปๆไปนอนได้แล้ว”  ป้าพิณเล่าให้ฟังพร้อมไล่ให้มุกไปนอน      คืนนั้นพิมหลับไป

ทั้งน้ำตาเธอฝันถึงพ่อแม่ของเธอว่าพ่อแม่เธอบอกว่า ‘พิมพ่อกับแม่มาคอยดูแลลูกที่บ้านหลังนี้แล้วนะ

อย่าเป็นห่วงอะไรเลย’ แต่ฝันเธอไม่จบแค่นั้น  เธอฝันเห็นหญิงสูงอายุแต่ตัวดีดุขึ้นว่า ‘เธอทั้งสองนั้นมา

ทำอะไรน่ะกล้าดียังไงขึ้นมาบนเรือนของฉัน’

‘พวกเราแค่อยากมาดูแลลูก  เราทำความผิดที่ทิ้งลูกแบบนี้เลยอยากคอยดูแลหากเรือนนี้เป็นของท่าน

ผู้หญิงพวกเราของอาศัยดูแลลูกโดยที่ไม่รบกวนอะไรหรอกท่าน’   เสียงพ่อเธอในความฝันสนทนากับ

หญิงสูงวัย

‘อืมก็ได้จะได้ช่วยดูแลฉัน  แต่แม่ลูกสาวเธอน่ะถ้าทำอะไรไม่ดีไม่งามตามขนบธรรมเนียบไทยในบริเวณ

นี้นะเธอโดนดีแน่’   พิมตกใจตื่นและพบว่าเป็นรุ่งเช้าแล้ว 

      ชีวิตของพิมหมุนเหมือนไปในแบบที่เปลี่ยนจากคุณหนูกลายเป็นสาวใช้สุดสวย  จนถึงวันที่เธอ

เรียนจบ  ในวันนั้นคุณเอ็มเลยเรียกพบ เมื่อเธอเดินเข้าไปก็พบกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มสดใส

“นั่งสิ”  คุณเอ็มเรียกสาวใช้หรือเด็กอุปการะของเขาให้นั่งที่โซฟา

“อะ..ฉันให้เป็นของขวัญวันเรียนจบของเธอ”  เอ็มพูดพร้อมยื่นกล่องแหวนให้

“ฉันไม่ขอรับหรอกคะ”  พิมตอบด้วยเสียงสุภาพและเรียบร้อย

“ทำไม....เธอรังเกียจของต่ำต้อยด้อยค่าจากต่ำด้อยอย่างฉันเหรอ”  เอ็มเริ่มขึ้นเสียง

“เปล่าคะ....ฉันเห็นว่าแค่คุณเอ็มอุปการะให้พิมได้เรียนตั้งแต่มัธยมจนจบมหาลัยก็นับเป็นบุญมากแล้ว” 
พิมตอบอย่างมีเหตุผล

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอเหรอที่ไม่เอา” เอ็มเริ่มดุ   “เอ๊ะ!คุณเอ็มคะนั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่รับของคุณ

นะ” พิมโต้กลับ

“ได้..ถ้าเธอไม่ต้องการก็คงไม่มีใครต้องการ” เอ็มเปิดกล่องขึ้นพร้อมเดินไประเบียงพร้อมกับพินิจ

แหวนเพชรวงสวยที่มีค่าหลายกระรัตและพูดว่า “ถ้าไม่ใครต้องการแกฉันก็จะทิ้งแกลงบ่อน้ำแค่นั้น

แหละ” 

“คุณเอ็ม..ค่ะ ฉันรับก็ได้คะ”  พิมจำใจรับของ    คุณเอ็มเดินตรงมาที่โซฟาที่พิมนั่งอยู่พร้อมสวมแหวน

นั้นลงนิ้วนางข้างซ้าย  คุณเอ็มช้อนใบหน้ารูปไข่เรียวสวยได้ที่ ปากที่อมชมพู เอ็มบรรจงจูปลงเบาๆ ด้วย

ความเคลิ้บเคลิ้มหญิงสาวหาได้ปฏิเสธจูบแรกของเธอไม่  ก่อนที่พิมจะกลับไปที่เรือนเล็กเอ็มได้พูดขึ้นว่า
“วันนี้มาทานข้าวกับเอ็มนะพิมเอ็มขอร้อง”   เมื่อประโยคนั่นจบลงพิมถึงกับใจสั่นระรัวเมื่อคำแทน

ตัวของคุณเอ็มที่เธอเรียกติดปากตลอดได้เปลี่ยนไปอย่างแปลก  เธอจึงรีบตอบและเดินออกไป“ได้คะ”

“ขอบคุณครับที่รัก”  พิมต้องสะดุกอีกครั้งเมิ่อเอ็มเรียกเธอว่าที่รัก

           เย็นวันนั้นพิมาทานข้าวกับคุณเอ็มสองคนโดยแปลกเป็นอย่างมากเมื่อวันนี้ในห้องอาหารไม่มีป้า

พิณคอยบริการไม่มีป้าผ่อง  มีเพียงเขาทั้งคู่ระหว่างทานข้าว เอ็มจึงพูดขึ้น “ต่อไปมานอนห้องเอ็มนะย้าย

ของจากเรือนเล็กมา” พิมถึงกับสำลัก

“ไม่เอาหรอกคะฉันเริ่มชอบเรือนเล็กนั่นแล้ว”

“ไม่! คุณต้องมาอยู่ที่เรือนนี้”

“ไม่เอาคะฉันไม่ปรารถนาสิ่งนั้น”

“ได้งั้นตั้งแต่คืนนี้ฉันจะไปนอนเรือนเล็กที่ห้องเธอด้วย”  เอ็มตอบพร้อมใบหน้าที่ยิ้มระรื่น หลังจาก

มื้ออาหารก่อนที่พิมจะลุกหนีเอ็มเพื่อไปตั้งหลัก เธอต้องสะดุ้งกับคำพูดของอ็มอีกครั้ง

“พิม..ผมรักคุณจริงๆนะ..ผมจะทำหึคุณรักผมสักวันหนึ่ง”

------------------------------------------------------------------
ขอบคุณมากๆนะ....สำหรับคำติชม
จาพัฒนาฝีมืออีก