บันทึกรักสีเลือด

ลำดับตอนที่ #4 : กฏการแลกเปลี่ยนที่แสนจะไม่ยุติธรรม ( รีไรท์ )

  "  เป็นอะไรไปน่ะ...ร้องโวยวายเชียว "  อ. สมิเซริกล่าวอย่างดุดันพลางส่งสายตาอันคมกล้ามาทางฉัน

 "  เอ่อ....ฉัน.....เออ "  (  อึ๋ย ! มาแล้วท่าพิฆาตของยายสมิเซริ  ) ฉันคิดอย่างขบขันอยู่ในใจท่ามกลางสถานการณ์ที่แสนเลวร้าย

 "  ฉัน..ถาม..ว่า....เธอ..เป็น..อะ.... ก๊อง ก๊อง  ก๊อง "  ( เสียงระฆังเริ่มเรียนดังขึ้นมาช่วยชีวิตของฉันไว้ทันท่วงที )

 " ปล่อยมันเหอะ 'จารย์ ซากุระก็แค่ตะลึงในความหล่อของหมอนั่นเท่านั้นเอง "

 ' ที่ช่วยฉันไว้ก็ดีใจอยู่หรอกนะ มิจิรุ แต่ช่วยหาเหตุผลให้มันดีกว่านี้ไม่ได้หรอ T^T '

 " ไร้สาระจริงๆ งั้นคุณเรส์โอเรวไปนั่งข้าง ๆ  คุณอาโยอิก่อนแล้วกัน มีธุระอะไรก็ถามคุณอาโยอิหรือมาปรึกษาครูก็ได้นะจ๊ะ " อาจารย์สมิเซริพูดจบก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับโปรยรอยยิ้ม ( หว่านเสน่ห์ ) ให้กับนักเรียนชายในห้อง
 
 " ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมยัยสมิเซริชอบทำยังงั้นอยู่เรื่อย ไม่เบื่อบ้างหรือไงเนี่ย "
โมโมกิบ่นอย่างหน่ายๆ

 " เรื่องนั้นน่ะ ช่างมันเถอะ แต่โล่งอกไปทีที่ระฆังดังขึ้นมาก่อน เฮ้ย ! เป็นอะไรไปนะตั้งแต่วันที่ฉันไป ( แอบ ) หลับในคาบของอาจารย์วันนั้น แก่ก็คอยหาเรื่องฉันมาตลอดเลย กลุ้มจริงๆฟุ้ย "  ฉันถอนหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะเหลือบไปมองมิจิรุที่กำลังคุยกับเรส์โอเรวอย่างออกรส ( ทั้ง ๆที่พึ่งเจอกันนะเนี่ยนะ) ฉันคิดอย่างหมั่นไส้ในตัวของเรส์โอเรว  แล้วอาจารย์มิโยก็เดินเข้ามาสอบในคาบแรก

                                                   *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

 " กิ๊ง  กิ๊ง "  เสียงระฆังบอกพักรับประทานอาหารเที่ยงดังขึ้น  ฉันค่อย ๆหันไปเหล่มองเรส์โอเรวพลางส่งภาษาตาไปบอกเรส์โอเรวว่า( เดี๋ยวเจอกันที่ดาดฟ้านะ ) เรส์โอเรวก็พยักหน้ารับก่อนจะหันกลับไปพูดคุยกับมิจิรุต่อ

 " เชอะ...คุยกันอยู่ได้ไม่เบื่อบ้างหรือไงเนี่ย " ฉันกล่าวอย่างหัวเสีย

 " นี่...ซากุรินไปกินข้าวกันถอะ "

 " เออ..ฉันไม่ค่อยหิวนะ โมโมกิไปกับโทนาริก็แล้วนะ "

 " ได้ๆ งั้นฉันไปนะ "

 "  จ๊ะ " ฉันนั่งรอจนกระทั่งโมโมกิเดินออกไปซักพัก จึงค่อยๆเดินออกมาจากห้องแล้วตรงดึงไปยังดาดฟ้าโรงเรียน   เมื่อถึงดาดฟ้าฉันก็ทำอย่างที่เคยทำบ่อยๆ นั่นก็คือปีนขึ้นไปนั่งบนราวจับและห้อยขาออกไปด้านนอก ถึงจะเสียวแต่ก็ได้วิวที่สวยมากเลย ขณะที่ฉันนั่งมองท้องฟ้าอย่างใจลอยอยู่นั้น จู่ๆ เรส์โอเรวก็โผล่ออกมาอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง

 "นี่..คิดจะฆ่าตัวตายหรือไง "

 " ว้ายยย..นายทำอะไรของนายนะ " ฉันสะดุ้งสุดตัว

 " ก็เธอไม่ใช่เหรอที่เป็นคนเรียกฉันมา ? "  เขากล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอยู่นิดๆ

 " ตกลง..นายเป็นใครกันแน่ฮะ "  ฉันเริ่มเปิดประเด็นอย่างไม่รีรอ
 
 " เธอหมายความว่ายังไง "

 " ก็นายชอบทำตัวลึกลับ แถมทำไมต้องมาอยู่ มาเรียนกับฉันด้วย แสงแดดก็โดนได้ ชอบพูดจาแปลกๆ ยียวนกวนประสาทคนได้ไปทั่ว ประวัติของเธอก็ไม่ยอมเล่าให้ฉันฟัง แล้วเมื่อหลายวันก่อน นายถูกใครทำร้ายนายก็ไม่บอกฉันและถ้าเกิดพวกนั้นมันเกิดมาทล่มบ้านของฉันเพื่อจะจับตัวนายล่ะนายจะรับผิดชอบไหม ฉันก็เลยต้องถามนายเอาไว้ก่อน "

 " เธออยากถามไปทำไม " เรส์โอเรวถามขึ้น

 " แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไม " ฉันพูดโต้กลับไปอย่างไม่ย่อท้อ

 " อืม..อย่างน้อยถ้าฉันบอกเธอก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันหน่อยล่ะ ตามกฎการแลกเปลื่ยนที่เท่าเทียมไง "  เขากล่าวอย่างมีเลศนัย

 " ตกลง "  ฉันจึงตอบกับไปด้วยความหนักแน่น เรส์โอเรวพยักหน้าแล้วเขาก็กล่าวขึ้นว่า

 " เธอพูดแล้วห้ามกลับคำเด็ดขาดนะ "

 " อื้ม "

 " ชื่อจริงของฉันคือ  เรส์โอเรว  ฟีโอเรีย เดอะ พรินต์แวมไพร์  ออฟ  เมวเวอร์แลนด์ "  ( ที่จริงเรส์โอเรวเป็นเจ้าชายหรือนี่ ) ฉันคิดปลื้มอยู่ในใจ

 " ฉันถูกราชครูที่ต้องการอาณาจักรของพ่อฉันออกตามล่า เพราะถ้าไม่มีฉันป่านนี้ ราชครูก็คงได้เป็นคิงไปแล้ว  ฉันหนีออกมาตามคำสั่งของท่านแม่ แล้วก็มาเจอกับเธอนี่แหละ " เรส์โอเรวเงยหน้าขึ้นสบตาของฉัน จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกว่าใจเต้นแรง หน้าร้อนผ่าว หรือว่าฉัน......

 " ตามข้อตกลง ตอนนี้เธอก็รู้ความจริงแล้ว ข้อแลกเปลี่ยนของฉันก็คือ " เรส์โอเรวหยุดเว้นจังหวะพูด ก่อนจะเริ่มประโยคใหม่ว่า

 " เธอจะต้องดูแลฉัน ตลอดที่ฉันอยู่ที่โลกมนุษย์แห่งนี้ " เขากล่าวจบก็เดินกลับไปที่ประตู

 " เอะ ! เดี๋ยวก่อน ! ไม่ยุติธรรมเลยนี่  นายบอกฉันแค่นิดเดียว แต่ฉันต้องดูแลนายไปตลอดเนี่ยนะ เฮ้ ! เดี๋ยวเซ่ " ฉันรีบตะโกนเรียกเรส์โอเรว อย่างเอาเป็นเอาตาย

 " ช่วยไม่ได้ก็เธออยากตอบตกลงเอง " คำพูดที่เย็นชาของเรส์โอเรวนั้น มันช่างรุนแรงเสียจริง จนทำให้ฉันยืนตะลึงกับคำพูดนั้นอยู่นานเลยแหละ

                                                                ....................................................

 " กิ๊ง  ก่อง  กิ๊ง  ก่อง "  เสียงระฆังเลิกเรียนดังขึ้น ฉันเก็บกระเป๋าหวังที่จะรีบไป แต่ก็ยังเร็วไม่ทันเรส์โอเรว

 " จะรีบไปไหน "  เขากล่าวด้วยคำพูดที่แสนเย็นชา

 " กอ..ก็ รีบกลับบ้านไง "  ฉันยิ้มให้เรส์โอเรวหวังที่จะกลบเกลื่อน

 " ไม่ต้อง..เดี๋ยววันนี้ฉันมีงานต้องทำ "  เรส์โอเรวพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย

 " แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ "  ฉันถามอย่างสงสัย

 " ก็เธอจะต้องไปกับฉันไง ตกลงกันแล้วนี่ "  เมื่อฉันได้ยินดังนั้นก็ถึงกับตะลึงไปเลย ( วันนี้ทำไมถึงมีเรื่องที่ทำให้ฉันตกใจนักนะ )

 " ดะ..เดี๋ยวฉันตกลงว่าจะดูแลนายก็จริง แล้วทำไมฉันต้องตามนายไปด้วยล่ะ "

 " ก็เพราะนี่เป็นหน้าที่ของเธอยังไงล่ะ "

 ' เชอะ..หน้าที่ ก็เพราะอะไรล่ะที่ต้องมาทำหน้าที่แบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะปากเจ้ากรรมที่ดันไปตอบตกลงโดยไม่ได้คิดให้ดีก่อน หึ สมแล้วนี่ เฮ้ยยย ' ฉันคิดประชดตัวเอง ( ไม่รู้ว่าทำไปแล้วจะได้อะไรเหมือนกัน ) ก่อนที่จะต้องจำใจเดินไปกับเรส์โอเรว