บันทึกรักสีเลือด

ลำดับตอนที่ #3 : ตกใจ ( รีไรท์)

   " หนอย ! อยากจะลองดีใช่ไหม " จิ๊กโก๋คนหนึ่งสบดออกมาอย่างหงุดหงิด พร้อมกับสะบัดใบมืดพกสีเงินวาวออก แล้วจึงพุ่งตรงไปยังเรส์โอเรวที่ยังคงนิ่งเงียบดุจธารน้ำแข็ง

  " ถ้าพวกเจ้าอยากตายมากขนาดนั้น...ข้าก็จะช่วยส่งเสริมพวกเจ้าให้ " เรส์โอเรวยังพูดไม่ทันจบประโยคดี จิ๊กโก๋คนนั้น ก็พุ่งมีดหมายที่จะเสียบเข้าไปที่บริเวณท้องของเขาอย่างรวดเร็ว

  " ว๊ายยยย ! " ฉันร้องด้วยความตกใจพลางใช้มือทั้งสองข้างปิดตาเอาไว้ เนื่องจากฉันไม่กล้าดูฉากที่เกิดขึ้นด้านหน้า ( ฉันค่อยข้างที่จะกลัวเลือดน่ะ )

  " นี่ ! แม่คุณ ก่อนจะโวยวายอะไรน่ะ หัดดูให้ที่ถ้วนบ้างซิ  ฉันน่ะไม่ถูกฆ่าตายง่ายๆหรอก " ฉันกวาดสายตามองซ้าย – มองขวาหาเรส์โอเรว  และพอฉันเงยหน้าขึ้นไปก็พบกับ

  " เรส์โอเรว !  นายยังไม่ตายใช่ไหม " ฉันถามเขาพลางมองพินิจพิจารณาปีกสีดำที่งอกออกมาจากข้างหลังของเขาด้วยความสงสัย

  " แก..ปะ..ปีศาจ " จิ๊กโก๋คนนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความกลัวในจิตใจที่เริ่มทอดดิ่งลงสู่หุบแหวแห่งความมืด

  " หึ หึ รู้ตัวตอนนี้ก็สายไปแล้วละ เตรียมตั๋วรถ ไว้ทั่วนรกซะเถอะ "  เมื่อเรส์โอเรวกล่าวจบ เขาก็พุ่งทะยานจากฟ้าตรงไปยังจิ๊กโก๋คนนั้น แล้วฝังเขี้ยวยาวลงไปที่ต้นคอของจิ๊กโก๋คนนั้นทันที โลหิตสีแดงค่อยๆทะลักออกมาเล็กน้อยจากลำคอของชายผู้เป็นเหยื่อ

  " ปีศาจดูดเลือดหนีเร็ววว " หัวหน้าจิ๊กโก๋รีบวิ่งแจ้นไปก่อนเพื่อน แต่เรส์โอเรวก็หาได้ปล่อยเขาไปไม่ เขาสลัดตัวออกจากชายคนแรกอย่างรวดเร็ว แล้วจึงพุ่งตัวไปยังตัวหัวหน้า ( ก็คิดเอาเองอีกนั่นแหละ ) แล้วเริ่มฝังเขี้ยวแหลมคมที่ดูน่าพิศวงลงบนต้นคอของชายที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าอย่างไม่รีรอ ไม่เพียงแค่นั้น เพียงชั่วเวลาเดียวพวกจิ๊กโก๋ทั้งหมดทุกคนก็ถูกเรส์โอเรวดูดเลือดไปกันหมด
 
  " ฉันเตือนพวกแกแล้วนะ ว่าอย่าลองดีกับฉัน ให้มันรู้ซะบ้างว่าพวกแกกำลังโอ้อวดอยู่ต่อหน้าใคร " เรส์โอเรวพูดพลางปาดเลือดที่มุมปากออกพร้อมกับเดินตรงมาทางฉัน

  " กะ..เก่งเป็นบ้า แต่ว่า ( ทำไมถึงได้ดูน่ากลัวนักนะ ไม่ได้การและต้องรีบไป ไม่งั้นฉะ..ฉัน อาจจะโดนเหมือนจิ๊กโก๋พวกนั้นก็ได้ ) "  ฉันเปรยออกมาเบาๆ พลางค่อยๆ ถอยห่างจากเรส์โอเรวอย่างช้าๆ
 
  " เป็นอะไรไหม ? " 
 
  " ไม่นะ..ยะ..อย่าเข้ามานะ " ฉันตะโกนออกไปอย่างสุดเสียงด้วยความกลัว ( ทำไมล่ะ ? นี่คือแวมไพร์ที่ฉันอยากเจอไง ) 

  " ทำไมถึง..ได้...กลัว..ละ "  คำพูดที่ออกจากปากของเธอนั้นช่างแผ่วเบานัก แล้วซากุระอิจิก็สลบไป

  " กลัวฉันขนาดนั้นเชียวเหรอ " เพียงช่วงพริบตา สายตาของเรส์โอเรวก็แสดงถึงความอ่อนไหว ก่อนที่เขาจะรวบเอาร่างของซากุระอิจิแล้วบินออกไปจากบริเวณนั้น

                                        .......................................................................................

  " แฮ่ก..แฮ่ก...อย่านะ...อย่า...ได้โปรด...อย่า พรึบ " เสียงสะบัดผ้าห่มออกอย่างแรง  ฉันนั่งหายใจปนหอบอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดพลางกุมหัวใจที่เต้นระรัว จากฝันร้ายที่เผชิญอยู่เมื่อครู่

  " ฝันไป..งั้นเหรอ "  ฉันถอนหายใจเบาๆ พลางคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

  " ตอนนี้ตี 5 เองเหรอเนี่ยฉันคงต้องฝันไปแน่ ๆ เลย แย่จังที่ ดันฝันถึงคุณแวมไพร์แบบน่ากลัวอย่างนั้น " ฉันนั่งมองดูนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงอย่างใจลอย ซักพักฉันก็รู้สึกถึงฝีเท้าของใครบางคนที่กำลังย่างเข้ามาในห้องของฉัน

  " ใครนะ " ฉันถามขึ้นอย่างที่คิดว่า ถ้าเป็นขโมยจริงๆก็คงวิ่งแจ้นไปแล้ว

  " ฉันเอง..เรส์โอเรว " เมื่อฉันได้ยินชื่อของเขาก็ทำให้รู้ทันทีว่า มันไม่ใช่ความฝัน

  " จะ...จะทำอะไรฉันน่ะ ระ..หรือว่าจะมาดูดเลือดฉัน  "  ฉันกล่าวอย่างระแวงเมื่อเรส์โอเรวเดินเข้ามาใกล้ๆ

  " ฉันแค่จะมาบอกเธอ ให้ปิดปากให้ดีเรื่องที่ฉันเป็นแวมไพร์ " เรส์โอเรวพูดพลางนั่งลงข้างๆฉัน

  " นายเป็นแวมไพร์จริงๆเหรอ " ฉันถามเรส์โอเรวเพื่อความมั่นใจ เพราะในขณะนี่ความกลัวในจิตใจของฉันได้จางหายไปบ้างแล้ว
 
  " ใช่ฉัน..เป็นแวมไพร์จริง ๆ ไม่งั้นจะดูดเลือดพวกจิ๊กโก๋พวกนั้นได้ไง " เขาตอบกลับมาอย่างยียวนพลางม้วนผมของฉันเล่น

  " ได้ฉันสัญญา แต่ฉันขอถามอีกข้อสิ ? "  ฉันกล่าวด้วยหน้าตาไร้เดียงสาสุดขีด

  " คุณไปดูดเลือดพวกนั้นเข้า..แล้วเขาไม่เป็นอมตะ อย่างในตำนานเหรอ " ฉันตกใจอย่างมาก เพราะเมื่อฉันถามคำถามนั้นออกไป เรส์โอเรวกลับหัวเราะออกมา

  " ฉันจะบอกอะไรให้นะว่า " เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันก่อนที่จะกระซิบเบาๆ ว่า

  " ตำนานที่เธออ่านนะมันโกหกทั้งเพ...ต้องเป็นตำนานที่อยู่ในโลกปีศาจเท่านั้นที่ระบุเอาไว้ ไม่ใช่ทุกคนด้วย คนที่จะเป็นอมตะได้เมื่อถูกแวมไพร์กัด แต่จะต้องเป็นผู้ที่เป็นที่รักยิ่งของแวมไพร์เท่านั้น "

  " แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนั้นล่ะ "

  " ก็คงขาดเลือดชั่วขณะ ซักพักก็หายเอง "

  " แล้วเออ...คุณมีคนที่รักแล้วหรือยังล่ะค่ะ "

  " ฉันยังไม่มีหรอกและก็ไม่คิดจะมีด้วย "

  " ทำไมล่ะ "

  " ก็เพราะว่า...... " เรส์โอเรวเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะพลั้งปากให้กับคารมของสาวน้อยคนนี้ซะแล้วจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

  " เธอน่ะไม่กลัวฉันหรือไง "

  " เอ..จะว่ากลัวก็กลัวแต่ ฉันก็ชอบแวมไพร์มากเหมือนกัน เอาเป็นว่าทั้งชอบทั้งกลัวแหละค่ะ "

  " พิลึกคนจริงๆ แต่ว่าคนประเภทนี้รสเลือดมันอร่อยที่สุดเลย พอได้ลิ้มรสไปก็จะหยุดไม่ได้เลยล่ะ " พูดจบเรส์โอเรวก็เข้าไซร้ต้นคอของฉันทันที

  " ยะ..หยุด..นะ " ฉันพยายามขัดขืนสุดฤทธิ์

  " ไม่นะ...ฉันยังไม่อยากตาย " ชั่วเวลานั้นราวกับมีแรงมหาศาลมาช่วยฉันไว้ ทำให้เรส์โอเรวถึงกับถอยห่างฉันไปเกือบแขนเลยทีเดียว

  " นี่มันพลังเวทย์..แต่ทำไมถึงแข็งแกร่งจัง ทั้งๆที่เป็นมนุษย์แท้ๆ "

  " นายจะทำบ้าอะไรนะ " ฉันกล่าวพลางรวบเสื้อขึ้น เพื่อบดบังต้นคอเอาไว้

  " เชอะ..ฉันก็แค่อยากจะหลอกเธอเล่นๆ อย่างเธอน่ะ...ไม่ใช่คนที่จะเป็นอมตะได้หรอก ฉะนั้น ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว " เขาพูดพลางชี้ไปที่นาฬิกา ฉันก็หันมองตามด้วยความสงสัย และก็ได้พบกับ
 
  " ตายแล้ว ! หกโมงครึ่งแล้วเหรอเนี่ย สายอีกแน่เลย " แล้วฉันก็รีบวิ่งลงจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัว เมื่อฉันแต่งตัวเสร็จ ก็รีบออกจากบ้านไปยังโรงเรียนทันทีโดยลืมเรื่องของเรส์โอเรวไปเลย

                *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
 
  " กิ๊ง ก่อง กิ๊ง ก่อง " ระฆังวิชาโฮมรูมดังขึ้น อ.สมิเซริก็เดินเข้ามา ก่อนจะพูดขึ้นว่า

  " เอาล่ะ วันนี้จะมีนักเรียนใหม่เข้ามาเรียนที่ห้องของเรานะจ๊ะ เอ้าเข้ามาซิ " ชายหนุ่มคนนั้นก้าวเข้ามาตามคำสั่งของอ.สมิเซริ

  "  นักเรียนใหม่งั้นหรอ "  ฉันกล่าวอย่างเบื่อหน่ายพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองหน้านักเรียนใหม่ และเมื่อฉันเห็นหน้าชายหนุ่มคนนั้นก็ตะลึงทันที

  " เรส์โอเรว " ฉันตะโกนออกมาด้วยความตกใจทำให้เพื่อนทั้งห้องหันมามองฉันเป็นตาเดียวกัน