บันทึกรักสีเลือด

ลำดับตอนที่ #2 : ความวุ่นวาย ( รีไรท์ )

  " นี่ๆ  นายพูดอะไรนะ เฮ้ !เป็นอะไรมากหรือเปล่า "   ฉันตะโกนถามร่างอันไร้สติของชายแปลกหน้าราวกับเป็นบ้า  และในที่สุดฉันก็ยอมแพ้ และนั่งลงพักข้างๆ ร่างของเขาพลางยกนาฬิกาขึ้นอย่างไม่ใส่ใจแล้วชำเลืองตามองเวลา

  "  ตายแล้ว  !  นี่มันจะทุ่มครึ่งแล้วหรอเนี่ย ทำไงดี ทำไงดี  >_< "  ฉันโอดครวญคนเดียวอยู่พักใหญ่ จู่ๆความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวฉันราวกับโดนฟ้าผ่า   ฉันมองหน้าชายแปลกหน้าแล้วถอนใจอย่างอดไม่ได้

  " ไม่ได้..ไม่ได้ " ฉันส่ายหัวไป-มา เพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป
 
  " ถ้าโรลซาเลียรู้เข้าจะต้องโดนตัดค่าขนมแน่ๆ  ขอโทษนะ..ฉันก็อยากจะช่วยอยู่หรอก แต่ก็ไม่ได้จริงๆ " พูดจบฉันก็รีบเดินเข้าบ้านทันที

  " เอะ !! แต่ถ้าเกิดฝนตกล่ะ..ระ..หรือว่าเกิดถูกหมากัด หรือว่าเกิดหนาวตายขึ้นมา เราจะไม่เข้าข่ายฆ่าคนตายหรือเนี่ย " จู่ๆ ภาพข่าวใหญ่ในวันพรุ่งนี้ก็ปรากฏขึ้นในสมองของ " เธอ " เป็นรูปของ "เธอ "กำลังเดินไปกันตำรวจ โดยมีบรรดานักข่าวรุมถ่ายรูป  เพราะ " เธอ " ถูกจับในข้อหา  " ฆ่าคนตาย "

  " แบบนั้นฉันไม่เอาน้าาาา " ว่าแล้วฉันก็รีบกลับไปหาบุรุษลึกลับทันที " เขา "  ยังนอนอยู่ ณ ที่เดิม

  "   เห็นที...  ฉันจะต้องแบกนายเข้าบ้านแล้วละ "  เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันก็เดินเข้าไปแล้วรวบเอาร่างอันไร้สติของชายแปลกหน้ามาเกาะไว้ข้างหลัง

  "   นี่ถ้าฉันไม่เป็นแชมป์กีฬาทุกประเภทเห็นทีฉันจะต้องเหนื่อยหนักแน่เลย "   ฉันคิดในใจพลางรวบรวมกำลังแล้วลุกขึ้นปรากฏว่า

  " อะไรกันหมอนี่ทำไมถึงเบาอย่างนี้นะ "   ฉันกล่าวอย่างตะลึงกับน้ำหนักร่างของชายแปลกหน้า 

  " เค้าช่างเบาราวกับฉันกำลังอุ้มเด็กประถมยังไงอย่างนั้น "    ฉันคิดในใจ ขณะเดินเข้าไปข้างในบ้าน

  "  กลับมาแล้วค่ะ " 

  "  กลับมาแล้วหรอเจ้าค่ะ ทำไมถึงกลับซะดึกอย่างนี้เจ้าค่ะ  อุ๊ยตายแล้ว !  คุณหนูแบกใครมาด้วยนี่ "  นี่คือแม่นมของฉันค่ะ  เธอเคยเป็น แม่นมของคุณแม่มาก่อนชื่อ  โรลซาเลีย เห็นเธอห่วงฉันยังงี้ ก็ดีอยู่หรอก เสียแต่ว่าเธอดุมากนะซิ ' เฮ้ย ! คิดแล้วก็เหนื่อยใจ '

  "   ไว้ค่อยถามเถอะค่ะ  เดี๋ยวช่วยเตรียมน้ำอุ่นใส่กะละมัง  ผ้าแห้งๆ  แล้วอืม...เอ้าอาหารมาด้วยแล้วกันนะค่ะ "   เมื่อฉันสั่งแม่นมเสร็จแล้วก็แบกชายแปลกหน้าขึ้นไปยังห้องที่เตรียมไว้รับรองแขกทันที

  "   ของที่สั่งได้แล้วเจ้าค่ะ "    แม่นมเดินเข้ามาพร้อมกับถาดเลื่อน ใส่ของตามที่ฉันสั่งเป๊ะ

  "   ขอบคุณค่ะ  งั้นเดี๋ยวที่เหลือหนูจัดการเองค่ะ  นมไปพักผ่อนเถอะนะค่ะ "   ฉันพูดพลางเดินโอบแม่นมไปส่งที่ประตู

  "  ไม่เป็นไรแน่นะเจ้าค่ะคุณหนู  ถ้ายังไงจะให้ฉันชะ..ช่วย... "   แม่นมถามฉันด้วยน้ำเสียงห่วงใย

  "   น่า ! นมจ๊ะแค่นี้สบายมาก  อย่าเป็นห่วงไปเลย "   ฉันกล่าวด้วยความมั่นใจ

  "   งั้นนมไปพักผ่อนนะเจ้าค่ะ  แล้วอย่านอนดึกนะเจ้าค่ะ "   แม่นมสั่งกำชับฉัน

  "   ค่ะ  บาย ราตรีสวัสดิ์นะค่ะ "   ฉันโบกมือลาแม่นมที่กำลังเดินห่างออกไปทุกทีๆ  แล้วฉันก็เดินเข้าไปนั่งข้างๆ  ชายแปลกหน้า  พลางหยิบผ้าขึ้นมาจุ่มน้ำ บิดหมาดๆ  แล้วเริ่มเช็ดหน้าของเขา

  "  เอ... นายบอกว่าอะไรน้า ก่อนที่นายจะสลบไป  "   ฉันนั่งคิดทบทวนอยู่สักพัก และแล้วฉันก็นึกออก

  "   อ้อ !  นายชื่อ  เรส์โอเรวซิใช่ไหม "   ฉันยิงคำถามใส่เขา

  " ........ "   ไม่มีเสียงตอบจากร่างอันไร้สติ

  "  นั้นซินะ นาย  หลับอยู่จะให้ตอบได้ยังไง "  ฉันหัวเราะแห้งๆกับตัวเอง และรู้สึกว่าฉันแทบจะประสาทเสียขึ้นทุกที

  "  ฮ้าว  - _ -  เริ่มง่วงแล้วซิ  งั้นฉันกลับห้องก่อนนะ "  แล้วฉันก็เดินซะลึมซะลือไปที่ประตูก่อนที่จะเบียดตัวออกไปจากช่องประตูที่ถูแม่นมแง้มไว้แล้วเดินกลับห้องของฉันไป

                                                …………………………………………

เช้าวันรุ่งขึ้น  ฉันรีบออกจากบ้าน โดยที่ไม่ได้แวะไปดูชายแปลกหน้าเมื่อคืน (เพราะคิดว่าคงยังไม่ตื่น)  ระหว่างทางที่ฉันเดินไปโรงเรียนฉันก็เอาแต่คิดเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งโมโมกิเข้ามาทักฉัน

  " เฮ้ซากุระจัง ! "  เธอรีบวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วที่สุดของเธอ

  " สวัสดีจ๊ะ นี่ นี่ ! >_<  รู้ไหมว่าเมื่อวานนะ.... " ขณะที่ฉันจะพูดต่อจู่ๆ รถประจำทางก็มาพอดี

  " เอ้ารถมาแล้ว งั้นเดี๋ยวค่อยคุยกันบนรถนะ " โมโมกิกล่าวพลางสาวเท้าขึ้นไปบนรถ

  " อะไรกัน ? "  ฉันพึมพำเบาๆก่อนที่จะเดินขึ้นรถตามโมโมกิไป

ขณะที่อยู่บนรถประจำทาง ทั้งที่ฉันพยายามจะเล่าเรื่องของเรส์โอเรวแต่สภาพมันไม่เอื้ออำนวยเลย T_Tในที่สุดฉันก็ตัดสินใจว่าจะไปเล่าเรื่องนี้ที่โรงเรียน

  " ก๊อง ก๊อง ก๊อง "  เสียงระฆังเริ่มเรียนดังขึ้นแล้ว ฉันจึงรับติดเกียร์ม้าพร้อมจะพุ่งเข้าไป

  " หยายสายแล้ว สายแล้วไม่ทันแน่เลยต้องรีบซะแล้ว " ขณะที่ฉันกำลังจะวิ่งออกไป อาจารย์สมิเซริเจ้าเก่าขาประจำจอมหาเรื่องฉัน ก็ตะโกนเรียกชื่อฉันซะก่อน

  " ฮากุระกิ  ซากุระอิจิ " ( อึ๋ย ! เรียกซะเติมยศเชียว )  ฉันคิดอยู่ในใจพลางจำใจ ต้องเดินเข้าไปหาอาจารย์

  " มีโทรศัพท์ด่วนจากผู้ปกครอง รีบไปห้องพักครูเดี๋ยวนี้ "  อาจารย์สมิเซริตะโกนขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์

  " เฮ้อ นึกว่าจะหาเรื่องอะไรอีก " ฉันถอนใจเบาๆ

  " อะไรนะ "

  " ปะ..เปล่าค่ะ " ฉันรีบวิ่งตรงไปที่ห้องพักครูทันที ก่อนที่จะถูกเล่นงานตายคาที่

  " ฮัลโหล แม่เหรอค่ะ มีธุระอะไรละ "  ฉันยกหูโทรศัพท์ขึ้นกล่าวอย่างเบื่อหน่าย

  " แหม..แม่จะโทรมาเพราะคิดถึงลูกสาวตัวเองไม่เลยหรือไงจ๊ะ นี่..ลูกรู้ไหมว่าตอนนี้แม่กำลังเขียนนิยายใหม่อยู่เรื่องนะ "  ( ว่าแล้วต้องพูดเรื่องนี้ ) ฉันคิดอย่างคนรู้เชิง

  " ได้มันก็ได้แหละค่ะแล้วตกลง... แม่มีอะไรอีกหรือเปล่าค่ะ หนูต้องไปเรียนแล้วนะ แค่นี้นะค่ะ บายค่ะ " ฉันวางหูโทรศัพท์ลงแล้วรีบเดินกลับห้องเรียนทันที

                                                   *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

  " กิ๊ง ก่อง กิ๊ง ก่อง " เสียงระฆังเลิกเรียนขึ้น ( แล้วในที่สุดฉันก็ลืมบอกพวกเพื่อนๆ ของฉันจนได้ T_T ) ฉันเดินกลับบ้านอย่างหดหู่ ขณะที่เดินผ่านแถวๆย่านชิบุยะ ฉันก็แวะเข้าไปที่ร้านเบเกอรี่ร้านโปรดของฉันและนั่งแช่อยู่ในร้านจนกระทั่งเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
 
  " โธ่ ! ทำไมมืดเร็วอย่างนี้นะ ( ทั้งๆที่เพิ่งมานั่งเองนะเนี่ย )  " ฉันจึงเรียกเก็บบิลทันที เมื่อสังเกตเห็นท้องฟ้าภายนอกร้านที่ดูเหมือนใครซักคนที่เอาสีน้ำเงินไปทาไว้จนทั่ว จากนั้นฉันรีบออกจากร้านแล้วเดินตรงไปยังบ้านของฉันทันที

  " หือ หือ มืดจังเลย รู้งี้ออกมาเร็วกว่านี้ก็ดีหรอก " ฉันพูดขึ้นพลางรีบก้าวฉับ ฉับไปข้างหน้าอย่างสุดฝีเท้า และฉันก็สังเกตเห็นเงาของใครบางคนกำลังเดินตรงมาหาฉัน

  " ไง ! น้องสาวเดินมาคนเดียวไม่กลัวหรือจ๊ะ ถ้ายังไงจะให้พี่เดินเป็นเพื่อนน้องเอาไหม " จิ๊กโก๋ประมาณ 3-4 คน ก้าวออกมาจากพนังกำแพงที่ใช้พิงไว้  พลางเดินมาทางฉันอย่างไม่น่าไว้ใจ

  " ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวก็ถึงบ้านฉันแล้ว " ฉันกล่าวพลางเดินเลียบออกมาแต่ก็ถูกหัวหน้า ( คิดเอาเอง ) ของพวกมันจับแขนเอาไว้

  " ปล่อยนะ " ฉันตะโกนเสียงดัง แล้วขัดขืดสุดแรง แต่ฉันก็ไม่สามารถสู้แรงของผู้ชายทั้งหมดได้ ในขณะที่ฉันกำลังจะถูกลากไปจู่ๆก็มีชายคนหนึ่งมาช่วยฉันเอาไว้ " เขา " ใช้ตัวของเขากั้นระหว่างฉันกับจิ๊กโก๋พวกนั้นไว้ เมื่อฉันตั้งสติดี ๆก็เห็นว่าชายผู้นั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่ "เขา " คือ

  " เรส์โอเรว นะ..นาย มาช่วยฉันงั้นเหรอ "  ฉันเรียกชื่อของเขาอย่างถือวิสาสะ แล้วก็ล้มลงเพราะ ขาของฉันในตอนนี้ แถบจะไม่มีแรงเหลืออยู่เลย

  " อ่อนแอ จริงนะ แต่ช่างเถอะ เฮ้ ! พวกแกถ้ายังไม่อยากตาย ( เขาพูดชูนิ้วโป้งลงพื้น ) ก็รีบไปจากที่นี่ซะ " เขากล่าวอย่างท้าทาย

  " ก็สวยนะซิเจ้าหนู แกต่างหากล่ะที่ต้องถอยปาย ผู้หญิงคนนี้เป็นของพวกข้า
นะเฟ้ย "

  " งั้นหรอ เฮ้ !! เขาว่างั้นจริงหรอ " แล้ว " นาย " นั่นก็หันมาถามฉันอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

  " โธ่เอ๊ย !! นายโง่หรือเปล่า ถ้าฉันเป็นพวกของมันจริง ก็คงไปตามพวกมันโดยไม่ขัดขืนให้เสียแรงข้าวต้มหรอกยะ " 
  
  " จริงซินะ  พวกนายนี้ก็ หน้าด้านจริง จริ๊ง ผู้หญิงไม่เล่นด้วยแล้วยังจะบังคับเขาอีก กลับไปบ้านไปนอนเล่นตีหน้าตัวเองไป "

  ' เอ๋..คงกะจะพูดว่า...ให้กลับบ้านไปนอนตีพุงที่บ้านซินะ '
 
  " กาบาทวนจริงนะ เจ้าหนู ถ้าอยากเจ็บตัวนักก็ได้ เอ้า ! พวกเราลุย " ชายหัวโจกสั่งลุกน้องของตนทันทีที่พูดจบ แล้วพวกนั้นก็วิ่งตรงรี่เข้ามาหาเรส์โอเรวหมายที่จะสั่งสอน

  " แล้วอย่ามาหาว่าข้ารังแกเด็กก็แล้วกัน " เรสโอเรวเผยยิ้มที่มุมปากพลางยืนรอพวกสมุนจิ๊กโก้ที่กำลังวิ่งมาหาตนอย่างสงบราวกับว่าเขากำลังรอโอกาสอยู่ยังไงอย่างนั้น