เรามาขอพรให้โลกนี้ดูสวยงามกันเถอะ

น่ะตอนที่ผมยังเป็นเด็กผมได้อยู่กับคนในครอบครัวตอนนั้นผมมีความสุกมาก..ที่ได้อยู่ด้วยกัน..ได้จัดวันเกิด..ได้ไปเที้ยวในโลกกวาก...ได้เรียนรู้สิงต่างๆที่อยู่ในรอบตัวเรา ครอบครัวที่แสนอบอุ่นของผม..ผมรู้สึกได้ความรักในคนรอบข้าง

แต่แล้วเรื่องพวกนี้.....ก็เปลี่ยนแปงไป...ตามเวลา

จน.......สิ่งพวกนี้......มันเกิดขึ้นมา

(ณ ปันจุบัน)

พ่อครับ!!....คุณพ่อ,.....ไม่นะแย่แล้ว!!!...คุณพ่อ!!!!

เรื่องพวกนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นจากพวกเรานิ!?

พ่อ: อ๊ากกก!!!!

เมื่อเมืองบ้านเกิดของพวกเราเกิดความวุ่นวายอย่างหนักหนวง...จากสิ่งมีชีวิตที่ผมไม่รู้จาก

เสียงกรี๊ดร้องของผู้คนที่เกิดความวุ่นวายด้วยสิ่งมีชีวิตที่ผมไม่รู้จัก..

บ้านเมืองเต็มไปด้วยเปลวไฟร้อนระอุ

นะที่ผม นะที่ตอนนี้ ผมได้อยู่บ้าน บ้านที่เคยมีความสุงมีรอยยิม...แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นบ้านที่สิ่งมีชีวิตถูกทำลายพักไปหมดแล้ว...มีแต่ทราบปลัดพังที่เหลืออยู่

พ่อ:ลูกพ่อ.!...หนี้ไปซะ!!..หนี้ไปกลับครอบกลัวของคนอื่นช่ะตรงนี้พ่อเอาตัวรอดได้!!

ผม:นี้พ่อพูดอะไรของพ่อเนี้ยย!!!ผมไม่ยอมทิ้งพ่อไว้ตรงนี้หรอก!!!

ผมได้ออกแรงยกกนหินที่ทับคุณพ่อไว้อยู่..

หนั..ก....หนักซะมัด!!!ยกไม่ขึ้นเลยยย.บ้าจริง!!

"คุณพี่ทิมค่ะ.. คุณพ่อค่ะ...

เสียงผู้หญิงนั้น.......โมริ....โมริ

"เออนี้!! โมริ!!มาช้วยพี่ยกกนหินบ้านี้ออกไปจากพ่อทีเร็วเข้าา!!

ผมเรียงโมริ ที่เป็นน้องสาวของผมมาช่วยออกแรง..

:อืม... (โมริพูด)

โมริรีบวิ่งมาช้วยคุณพ่อทันที..แต่ที่ทำมันไปมันไม่ช้วยอะไรเลย..มันไม่ขยับเลยชักนิน!!โธโว็ยย!!

ขยับหนอยสิฟ่ะ!!!!!โธโว็ยยย!!

"พี่คะ!!!...มันไม่ขยับเลยย..ยยแถมยังหนักมากอีกด้วย!! (โมริพูด)

"รู้แล้ววววน่าาา!!!! ช้วยออกแรงอีกนินหนึ่งนะโมริ!!!

"อึ่ง..ง อึ....ค่ะ!!

ผมกับน้องสาวของผมช้วยกันออกแรงอย่างสุดชีวิตเพื่อที่จะช้วยพ่ออกมาจากกนหิน..ทับทมคุณพ่ออยู่

พ่อ:เปล่าประโยชน์ลูก...มันไม่ช้วยอะไรได้หรอกลูก!!

"ลูกรีบพาน้องสาวหนีเอาชีวิตรอดก่อนท่างนี้ไม่ต้องหวงพ่อ..ท่างนี้พ่อช้วยตัวเองได้

"จะบ้าเหรอพ่อ!!...พ่อพูดอะไรนะ..ผมไม่เข้าใจสักนิน!!!!

"ลูกจงเชื่อพ่อเถอะ....พ่อดูแล่ตัวเองได้..แต่ตอนลูกต้อง..รี..บ

"ไม่สิพ่อ!!พ่ออย่าพูดแบบนี้สิ...ที่บอกว่าช้วยตัวเองได้..ทักๆที่กนหินกำลังทับทบพ่ออยู่เนี่ยยนะ!!

ตู้ม!!!!!

กรี๊ดดดด!!!!!!!(เสียงกรี๊ดจากผู้คน)

ทันที่ผู้คนได้กรี๊ดเสียงร้องนั้น..ผมได้หันไปมองจากเสียงกรี๊ดของผู้คนที่ร้องหนักขึ้นเรื่อยๆ...

ผมก็ได้พบเห็น....

สิ่งที่...ที่ผมไม่รู้ที่อยู่ใกลๆ....กำลังเครื่อนที่มาหาทางเรา

"นั้นมันอะไรกัน?!

"สิ่งมีชีวิตตัวประหลาดกำลังเครื่องที่มาท่างนี้

อ..อ.ะไรนะ?!!(น้องสาวพูด)

เร็วเข้า!!!!รีบพาน้องสาวหนี้ไปซ่ะ!!!!(พ่อรีบตะโกนออกมาทันทีเมื่อเห็นสิ่งพวกนี้ที่กำลังเครื่องเข้ามา

ทองฟ้าดีแดงเต็มไปด้วยควันไฟ..

"วันนี้คือวันสินโลกเหรอเนี้ย.....

ผมได้หันไปที่พ่อที่โดนกนหินทับด้วยความสินหวัด

"พ่อครับบ~~

ผมกับพ่อได้มองหน้ากันคุณพ่อกำลังสืออะไรบ้างอย่างเป็นครั้งสุดท้าย...กับพ่อและลูก

"รีบพาลูกไปที่ที่ปลอยภัยซ่ะ....และดูแล่....น้องสาวและครอบครัวของเราแทนพ่อด้วยน่ะสัญญานะลูก

"คุณพ่อ..ครับ..

ในความรู้สึกนี้..รู้สึกว่ากำลังที่จะเสียใจที่กำลังเสียบุคคนสำคัญไปในชีวิตของคนในครอบครัวของเราไป..ไม่....ผมคิดในใจ..ผมคิดในใจ..ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นจริงๆ...นี้คือฝันร้ายใช้ไหม

ตอนที่ผมกำลังคิดในเรื่องบนหัวผมอยู่

คุณพ่อก็ได้หันไปลูกสาวของตัวเอง

"นี้โมริ....โมริลูกพ่อ

"คุณพ่อค่ะ!...คุณพ่อ

โมริได้นั่งลงที่พื่นข้างๆของคุณพ่อที่โดนกนหินทับไว้อยู่

"ฮึก...ฮึก..คุนพ่อค่ะ..ฮึก..อึ

เสียงร้องไห้ของโมริที่กำลังเสียใจ..

คุณพ่อได้เอามือเยืองสุดท้ายไปแตะที่แกบของลูกสาวเป็นครั้งสุดท้าย...พร้อมกับยดนํ้าตาของลูกสาวผ่านไปที่มือของคุณพ่อ..

"พ่อคะ...ฮึก...พ่อ..จะกลับมาหาพวกหนูไหมค่ะ...ฮึก..

"อย่าร้องไห้แบบนี้สิลูก....ลูกสาวของพ่อจะอายุ16แล้วนะ...ลูกโตแล้ว...อย่าร้องไห้แบบนี้สิไม่น่ารักเลยนะ^^

"พ่อค่ะ!!!!!......ไม่เอาแบบนี้สิ!!! ฮึก..

แล้วเรื่องที่พ่อเคยสัญญาของพวกหนูละ!!

พ่อเคยบอกว่าจะพาหนูไปเที้ยวทะเลอีกครั้งไม่ใช้เหรอค่ะ!!!พ่อเคยบอกว่าจะพาหนูไปดูดาวตกด้วยกันในคืนนี้ละ!!!...ท่าหนูขาดพ่อไป...และใครจะพาหนูดาวตกที่สัญญากับพ่อไว้ละค่ะ...แล้วพ่อเคยสัญญา

กับพวกหนูไว้ว่าพ่อจะอยู่กับหนูตรอยไปไม่ใช้ค่ะ

โมริเริ่มร้องไห้หนักเรือยๆแล้ว

"พ่อ..ขอโทษนะที่พ่อ.....ทำตามสัญญาของลูกไว้ไม่ได้

"ฮึ..ฮึก...

ตอนนั้นผมยืนอยู่เฉยๆกับบ้านเมืองที่กำลังจะหายไปควันเต็มทองฟ้าสีแดง...ผมทำใจไม่ได้..ผมยืนดูแค่เขาคุยกัน...ชีวิต....นี้สินะ..ความรูสึกที่ชีวิตเกิดความศูนย์เสีย..มันเป็นแบบนี้เองสินะ....ความรู้สึกนี้สิน่ะ....มันช่าง...เจ็บปวดจริงๆ.....

"นี้ทิม..ทิมลูกพ่อ...

พ่อได้หันมามองที่ผม...

"ครับพ่อ~~

"ฝากหนูแล่สัญญาของพ่อได้ไหม...ท่าเกิดว่าเหตุการนี้สงบลง...ช้วยทำตามสัญญาแทนพ่อให้โมริด้วยนะ...ทะเลและดาวตกคืนนี้...อย่าลืมพาน้องสาวไปด้วยละ...ทำได้ไหม

"ครับ....ผมสัญญา...ผมจะทำตามสัญญาแทนพ่อเอง!!!

"(พ่อได้ยิมออกมา)ดีมากลูก^^

"พ่อครับ-ค่ะ~~ (ผมกับน้องสาวของผมพูดพร้อมกัน)

ตู้มมมมม!!!!!!

หลักจากนั้นเสียงมันก็ได้ดังขึ้นนน!!!

ผมกับน้องสาวของผมได้หันไปมองสิ่งที่เกิดเสียง..

สิ่งที่ได้เห็น...พวกตัวประหลาดกำลังใกล้เข้ามาแล้ว

(เสียงชาวบ้านแถวๆนั้น) มันมาาาาแล้วววว!!!!กรี๊ดด

หนี้เร็วเข้าาาา!!!...เร็วว!!!...กรี๊ดดดด!!!!!

"ทีมมม!!!!!รีบพาน้องสาวหนี้ไปที่หลบภัยเร็วเข้า!!!!

"อะ..แต่คุณพ่อค่ะ!!!!

"ไม่มีแต่แล้ว!!รีบไปซ่ะ!!!!

"โมริ...ไปกันเร็ว!!

"ไม่!!!....หนูจะไม่ทิ้งพ่อไป!!!"

"โมริรีบไปเถอะนะ!!!มันไม่มีเวลาแล้วนะไม่งั้นพวกเราได้ตายกันหมดแน่!!!!

"ไม่!!!!หนูจะอยู่กับพ่อ!!!!

"ลูกสาวของพ่อ....ไปเถอะนะ

"คุณพ่อค่ะ~~ฮึก..

"หนูแล่ตัวเองดีๆด้วยละ...^^ยิ้ม

ผมได้จับมือโมริเอาไว้

"ไปได้แล้ววว!!โมริ!!

"พ่อค่ะ!!!

"ไปได้แล้วว!

ผมจับมือน้องสาวและรีบวิ่งออกไปทันที

"พ่อค่ะ!!!...ไม่น่ะ!!!!คุณพ่อออออ!!!!

โมริได้ตะโกนร้องไห้ออกมาาา!!!ที่ได้เสียคุณพ่อไป

ผมเข้าใจดี...ศูนย์เสียบุคคลสำคัญที่เรารักไป...

เป็นเรื่องที่เจ็บปวดมาก...มากถึงมากที่สุด...แต่ก็ช้วยไม่ได้คนเราก็ต้องการศูนย์เสียกันบ้างทุกๆคน

ผมจับมือน้องสาวเอาไว้และวิ่งไปพร้อมกัน

เป้าหมายวันนี้คือศูนย์หลบภัค..มีคนออกพญายมไปที่ๆนั้น...ที่นั้นครงจะปล่อยภัคนะ...

น่ะที่เมืองตอนนี้อยู่แย่มากถูกทำลายเกือบไปหมด

พวกนี้มันตัวอะไรกันแน่....สิ่งมีชีวิตจากนอกโลกงั้นเหรอ

ตอนนี้ผมกำลังวิ่งไปที่ศูนย์หลบภัย...ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันอีกไกลไหม...ท่าผมจะไปถามผู้คนดู...แต่แถวๆนี้กลับไม่มีผู้คนเหลืออยู่เลย...สงสัยครงพากันออกพญายมไปที่ศูลย์หลบภัคกันแล้วละมั้ง

บ้าจริง...แล้วจะรู้ไหมเนี้ยว่าศูนย์หลบภัคมันอยู่ตรงไหนกันแน่!!

ตอนที่ผมกับน้องสาวของผมกำลังเดินท่างตามหาท่างศูนย์หลบภัย...

"โอ๊ยย!!!

โมริล้มลง.

"โมริ!!เป็นไรไหม!!

"ฮึ....ไม่...ไม่เป็นไร...รีบไปกันได้แล้ว..ว

เมื่อโมริกำลังรุกขึ้นยืน

โอ๊ยย!!

โมริได้ลมลงอีกครั้ง

"โมริ!

ผมได้จับตัวโมริไว้ทัน

"โมริ..ยังเดินไหว้ไหม

"ห..นู......หนูยังไหว้

"เจ็บเท้าสินะ..ไม่ต้องโกโหพี่ก็ได้งั้นขึ้นหลักพี่เลยละกัน..อืมขึ้นซ่ะ

ผมได้นั้งย่อๆลงและหันหลักให้โมริขึ้นหลัก

"เอิ่ม...แต่

"อืม..ไม่มีแต่แล้วรีบขึ้นมาเถอะน่ะ

ผมทำหน้ารีบเฉย...

......

โมริทำหน้ากล้าๆอายๆ...

"ขึ้นมาสิ

โมริทำหน้าแบบตัดสินใจทำหน้าแบบกล้าๆ

โมริได้ขึ้นมาที่หลักของผม..

"โอ๊ะ!..แอ๊ะ.หนักขึ้นแยอะเลยนะ..55

"เอ๋!!....

โมริได้ตกใจเมื่อพี่ชายได้พูดคำนี้ไป..

"จริงๆ..งั้นเหรอ!!...อุตส่าห์ฉันกินน้อยที่สุดแล้วนะ!!!

โมริได้กระดุกกระดิกหลักของผมด้วยความไม่พอใจ

"โอ๊ะ..!..เอ๋อย่ากระดุกกระดิกสิ..พี่แค่ล้อเล่นน่าา555

"ฮืม!!!-3-พร้อมกับหันหน้าไปที่อื่น..

สงสัยน้องสาวของผมคงจะงอลผมไปซ่ะแล้ว..

แต่ดูไปดูมาน้องสาวของผมก็ดูรักน่ะ...

"อ่าาา!งั้นเราไปกันเถอะ..

พวกผมได้ออกเดินท่างกันพร้อมกับแบกน้องสาวของผมที่เจ็บเท้าขึ้นหลักไปด้วย..

ผมเดินไปสักพัก..โมริก็ได้เอาหน้าแนบไปที่ไหล้ของผม...

"อืมมม....คิดถึงตอนเด็กๆจังเลยเนาะว่าไหม

"เอ๋..โมริได้ทำหน้างงๆ

"เราไม่ได้ขี่คอมาตั้งนานแล้วน่าาา....ได้ทำแบบนี้เราคิดถึงตอนเด็กๆจัง..ที่เราเคยเล่นขี่คอกันนะ..

"...ง..งั้นเหรอ..จริงสิ...ตอนนั้นเรายังเล่นด้วยกันตามภาษาเด็กๆ....เหมือนกับว่าในตอนฉันมีความสุงมากเลยละนะ...เอ๋ตอนนั้นฉันจำได้ว่าพี่ได้แยงขนมโมจิของชอบหนูไป....แต่พี่กลับพูดว่ามีหมาป่าตัวใหญ่แยงขนมโมจิหนูไป...แต่คิดไปคิดมามันฟังดูบ้าบอมากเลยพี่เนี่ยย(โมริได้พูด)

"แฮกๆ..ตอนนั้นพี่ยังเด็กๆอยู่เลยนิน่าาา55

โมริได้ยิ้มออกเล็กน้อย..พร้อมกับเสียงหัวเราะเล็กๆน้อยๆ

"คิกๆ^^

สงสัยโมริคงจะหายเสียใจแล้วสินะ....หึ

"อยากกลับไปตอนที่เรายังเด็กๆอีกจัง....ได้เจยหน้าพ่อและแม่พร้อมๆกัน....ตอนนั้นผมครงมีความสุงมากๆ

ได้เจยคุณพ่อและแม่...แต่ตอนนี้....

ผมได้เงียบไปสักพัก

"เป็นอะไรงั้นเหรอ.?..ทำไมดูเงียบๆละ

โมริได้มองมาที่ด้วยสงสัย

"....อืม....เปล่าหรอก....ไปกันได้แล้ว

แล้วไอพวกตัวประหลาดสงสัยคงจะไม่ตามมาสินะ..

หลักจากนั้นก็มีเสียงรถเดินผ่านมา..ผมได้หันไปมองทันที

"เอ๋!..นั้นรถนี่..

รถของผู้ที่กำลังเดินท่างออกพญายมไปอย่างที่ศูกย์หลับภัย

"ท่างนี้ครับบ!!!.(พระเจ้ายังไม่ทิ้งพวกเราไปสินะ)

"ขอโทษด้วยนะครับ... พอดีเราไม่มีเครื่องมือในการเดินทางเราขอติดรถคุณไปด้วยได้ไหมครับ..

เป็นรางชายอายุไว้ผู้ใหญ่...ท่าท่างใจดีได้มองที่ผม

"อ๋อ...ได้เลย!!ขึ้นมาได้เลยครับ..

อ่าขอขอบพระคุณมากเลยครับ!!

"อ่า...ไม่เป็นไรๆ..ในวิกิลแบบนี้คนเราก็ต้องช้วยเหลือกันอยู่แล้ว..

ครับ!!ยิ้มด้วยความดีใจ

แล้วผู้ชายคนนี้ได้มองมาที่น้องสาวของผมด้วยความสงสัย

"แล้วผู้หญิงคนที่อยู่ข้างหลักของเธอเป็นอะไรไปงั้นนี้เหรอ?

"อ๋อนี้.คือน้องสาวของผมเองครับ..(นี่ๆโมริผมได้หันไปที่น้องสาวของแต่เขาดันหลับไปซ่ะแล้ว)

"เอ๋!?..หลับไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ยยย!!

ผู้ชายทเจ้าของรถได้หัวเราะออกมาเล็กน้อย

"ฮ่าๆ..เป็นพี่น้องที่อบอุ่นดีจริงๆเลยนะ^^

เอาละขึ้นมาได้แล้วก็เดี๋ยวฉันจะพลาไปส่งที่ศูลย์หลบภัยเอง..เส้นท่างของเราเหมือนกันเราจะไปที่นั่นกัน

"อ่ะ..ครับ..ขอบคุณมากนะครับ

ผมได้เปิดประตู่หลักรถ..ผมก็ได้เห็นเด็กอายุไม่เกิน7-8ขวดสองคนหนังอยู่หลักคน

สวัสดีฮ่ะพี่ชาย^^

สวัสดีค่ะพี่ชาย^^

เด็กหญิง กับ เด็กชาย...

คงจะเป็นพี่น้องกันสินะ...

อ่า...สวัสดี.

"พวกพี่ขอนั่งด้วยนะ

นี้โมริ...นอนที่ตักพี่ไปก่อนนะ...

โมริหลับสนิท...

"หลับสนิทเลยนะ...ครงจะเหนือนมากเลยสินะ..ที่เราได้เจยเรื่องอะไรแบบนี้นะ..ที่เราได้ทิ้งพ่อไป..

เธอเองก็ครงกำลังเจ็บปวดอยู่สินะ...

ผมรูปหัวโมริที่กำลังนอนที่ตักของผมอยู่

หลักจากนั้นเด็กชายคนนี้ก็ได้พูดขึ้นออกมาว่า

"นี่พี่ชายครับ...พี่ชื่ออะไรเหรอครับ..

เด็กชายคนจกมองผมด้วยถ้าทีหน้าตาหน้ารัก

"อ่อ...พี่ชื่อทีมนะ...แล้วน้องละ

"ผมชื่อชาโด

"ช้วนหนูชื่อยาโกะค่ะ..

"อ่อชาโดและยาโกะสินะ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ

"เด็กหญิงก็ได้ถามผมอีกที

"แล้วพี่สาวคนนั้นละค่ะ..°^°

"อ่อคนนี้ชื่อโมริจังนะ

"ว้าวว!!~~ชื่อน่ารักจัง.!=^^=

//หลังจากนั้นผู้ชายใจดีก็หันมาพูด..

ขอโทษที่มาขัดจังว่ะการคุยนะเด็กๆ..เหมือนว่าข้างหน้าจะไปต่อไม่ได้แล้วละ..

"มีพวกซากรถจำนวนมากขัดขวางถนนไว้อยู่...เราครงไปต่อไม่ได้แล้วละ...

"เอ๋..(พวกผมได้ออกจากรถทันที)

"สงสัยเราครงต้องเดินเท้าไปแล้วละ..ที่นี้ดูพักไปหมด..แย่จังโชคไม่ดีเอาซ่ะเลย..

ผมได้อุบโมลิขึ้นหลักของผม

"แล้วศูนย์หลบภัยเนี่ย..มันอีกใกลไหมครับ

(ผมถาม)

"อืมมม.....ถ้าเราตั้งใจเดินครงไม่ใกลหรอกมั้ง..

"(แฮ่ยๆ....สุดท้ายเราก็ต้องเดินเท้าไหม่เหมือนเดิมสินะ...ฉันเดินจนปวดขาแล้วเนี่ย..ไม่ใช้ว่าตายก่อนที่ถึงที่ศูนย์หลบหรอกเหรอ...)เห้ยย~~ผมได้หายใจออก

ชีวิตเราต่อจากนี้จะเป็นยังไงต่อนะ....

ผมได้มองไปท้องฟ้า..และคิดในใจอยู่เสอม..ชีวิตต่อจากนี้ครงไม่สวยงามอีกต่อไป...หลักจากที่ไอพวกตัวสัตว์ประหลาดนั้นออกมา...ผมคิดอยู่ตลอดเลยว่าชีวิตเราจะเป็นยังไงต่อกัน..กังวลชะมัดเลยเว็ยย!

"นี้เจ้าหนู..

"อ-อ่าครับ...

"ฉันลืมแนะนำตัวไปเลย..ฉันชื่อบอส..ยินดีที่รวมเดินท่างด้วยกันนะพ่อหนุ่ม..(ชายใจดีได้ส่งยิ้มให้)

"อ-ครับ..ครับฝากด้วยนะครับ

"พี่ชายครับบ!!..คิดในแง่ดีว่าเราได้ออกกำลังกายไปด้วยไง...(เด็กน้อยผู้ชายพูด)

ว้าว~~เด็กน้อยคนนี้คิดในแง่เป็นด้วยแฮ่~~

"คุณบอสนี้..ครงสอนลูกเก่งมากๆเลยสินะครับ..

"ไม่หรอก...แม่เขาสอนเขาให้ตักหากละ..

"คุณแม่เหรอ?

"ใช้แล้วๆค่ะ...คุณแม่น่ะเคยสอนหนูไว้ว่า..ถ้าเกิดเรื่องอะไรที่ไม่ดี..จงคิดในแง่บวกไว้ตลอดค่ะ..^^

(เด็กน้อยผู้หญิงพูด)

"อ่องั้นเหรอ...คุณแม่หนูสอนมาดีมากๆเลยนะ^^

(รู้แล้วว่าทำไมเด็กสองคนนี้ถึงไม่ตกใจกับสถานการณ์ของโลกที่ขึ้นอยู่ในตอนนี้..ถือว่าเป็นข้อดีอย่างมากเลยในการคิดในแง่บวก..)

"เออ..แล้วคุณแม่ของคุณบอสหายไปไหนเหรอครับ..ไม่ได้มาด้วยกันหรอกเหรอ..

"อืม~~ (บอสได้ก้มหน้าลง)

และน้องชาโดและเนโกะ..ก็ได้ก้มหน้าลงเหมือนกัน

เหมือนพวกเขากำลังทำหน้าเศร้ากันอยู่

"น้องชาโด ....

"น้องเนโกะ ....

"อ-เออ..เอิ่มมม...เกิดอะไรขึ้นเหรอครับช้วยเล่าให้ผมฟันหนอยได้ไหมครับ..

"คุณแม่เรา ปวดเป็นโรคน่ะ..

"โรคเหรอ??

"ปวดเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายนะ..

"เออ..เอิ่มม...เรื่องคุณแม่ของพวกคุณ..ผมเสียใจด้วยนะครับ..ผมขอโทษนะครับ!!ที่ผมอยากรู้อยากเห็นไปทั่ว..

"อืม...ไม่เป็นไรๆ...ไม่ได้ว่าซ่ะหน่อย..55

รู้สึกผิดยังไงไม่รู้แฮ่..ทำให้คนอื่นคิดยอดเรื่องอดีตที่ให้พวกเขานั้นเสียใจ.ไม่น่าอยากรู้อยากเห็นเลยเรา..

"คุณแม่ของพวกเราเป็นคนดีมากๆเลยค่ะ...ได้สอนอะไรเรารายอย่างที่พวกหนูไม่รู้..ทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดี..สอนให้หนูชนะความกลัวและประเชิญหน้ากับมัน..เป็นสิ่งๆเดียวที่ทำให้พวกหนูแข็งแกร่งขึ้นได้

หลักจากเมื่อถึงเวลาวันนั้น..ที่แม่ต้องจากพวกเราไป

ในตอนนั้นหนูกลัวมากๆ..กลัวว่าแม่จะจากพวกเราไป..แต่แม่ได้ถึงทิ้งคำครั้งสุดท้ายให้พวกหนูว่า

"จงเค็มแข่ง....และจงสู่มันอย่าให้มันทำร้ายลูกได้....(คำพูดครั้งสุดท้ายของแม่ เยโกะและชาโด้)

"คำสอนของแม่..ทำให้พวกหนูอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้จงอย่ากลัวประเชิญหน้ากับมัน..และพวกหนูก็ผ่านความกลัวพวกนั้นมาได้..กลัวที่จะศูนย์เสียกลัวสิ่งที่เราจาก...มันเป็นเรื่องปกติของธรรมชาติเป็นเรื่องธรรมดาสิ่งที่เราได้พบและได้จากกัน..ของสิ่งที่เราอยากอยู่ด้วย..มันก็ไม่ได้อยู่กับพวกเราได้ตลอดไป

เป็นสิ่งพวกหนูพวกเราจะต้องเจยมัน..สึกหนูจะไม่ชอบก็เถอะ..ใครที่ไหนที่จะชอบความศูนย์เสียกันละ..เราก็อยากสิ่งที่เราชอบมาอยู่กับเรากันทั้งนั้นแหละ..

"ว้าวว~สุดยอด~

ผมนี้กับอึ้งคำสอนของเด็กน้อยคนนี้..ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า..เด็กขนาดนี้...จะรู้ดีอะไรขนาดนี้..เห็นแล้วน่าอิจฉากับเด็กน้อยคนนี้จริงๆ...มีเด็กที่ไหนจะได้รู้เยอะกับเด็กน้อยคนนี้อีกไหมเนี่ยย

เราได้เดินไปด้วยคุยไปด้วย

"อืมมม..พวกเธอได้ถามเรื่องพวกเราไปแล้ว

เเล้วเรื่องของพวกเธอละ...ทำไมมากันแค่นี้สองพี่น้องกันละพ่อและแม่ของเธอหายไปไหนละทิม.?

"ฮ่ะ!!.....เอิ่ม~~

ผมได้หยุดเดินทันทีที่ได้ยินแบบนี้..

"เอ๋!?..เป็นอะไรเหรอทิม? (คุณบอสพูด)

"....เอิ่ม (หลักจากนั้นผมก็ได้นึกยอดตอนที่ผมได้อยู่เหตุการตอนที่พ่อโดน กรหินทับ..และตอนที่คุณแม่ของผมยังมีชีวิตอยู่....ผมได้คิดเห็นภาพอีกครั้งมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวด...หวัดว่าคงจะลืมและจะไม่คิดเห็นมันแล้วซ่ะอีก....แต่ต้องมากลับมาคิดไหม่อีกความทรงจำนั้น...ความทรงจำนั้น!!...ผมคิดเรื่องตอนที่ผมมีความสุขกับครอบครัว..ความทรงจำนั้น!!

"นี่..ทิม!!?..เป็นอะไรหรือเปล่า?ฉันพูดอะไรไม่ดีออกไปหรือเปล่า?

"อ่ะ!?...ไม่ใช้อย่างงั้นหรอกครับ!!?

"อ๋อเหรอ!?...ถ้าฉันพูดอะไรไปโดนทำให้ทิมรู้สึกไม่ดีท่างนี้ก็ขโทษด้วยเช่นกันนะ..

"เปล่าหรอกครับ!?...ม-ไม่เป็นไร..แฮ่ๆ

แม่ของผมงั้นเหรอ....(ผมก็ได้นึกย้อนภาพไปอีกครั้งตอนที่แม่ผมยังมีชีวิตอยู่...ตอนที่ผมยังเด็กๆ

(ย้อนไป ที่13 เมษายน)

ในฤดูร้อนระอุ...ในยามเช้าที่สดใส....

ผมได้วิ่งเล่นเข้าไปที่บ้านกับน้องสาวของผม..

"คุณแม่ครับ-บบ...

"อ๋อ..ทิมกลับมาแล้ว..ไปวิ่งเล่นที่มาล่ะหืม ทิม โมบิ(คุณแม่พูด)

รอยยิ่มของแม่ดูมีเสน่ห์หลงไหล..ดูสงามผมสีนํ้าตาลมอญ..ดูสวยง่ามเหมือนนางฟ้าลงมาชู่โลกมนุษย์ในยามคํ่าคืน...ลงยามมาเกิดไหม่ในโลกมนุษย์นำท่างยามส่งแสงสว่างในยามคํ่าคืน..

นี้แหละคุณแม่ของผม.มุมมองของผม!!

"นี้คุณแม่ครับ-บ เที่ยงนี้ทำไรกินเหรอครับ!?

"อ๋อ..งั้นสินะ?!..เที่ยงนี้กินไรดีน้าาา!???

"อ่า!!!..ผมขอแพนเค้กๆ!!

"ง-งืม..หนูขอแพนเค้นด้วยค่ะ..(โมลิพูด)

"ได้จ้าๆ...โอเค งั้นเที่ยงนี้กินแพนเค้นกันน่ะ

"เย้!!..งั้นของผมขอเอาแพนเค้นเยอะๆเลยน่ะแม่

"หนูด้วยๆ°^°

"เห๋~~กินเยอะไปมันไม่ดีน่ะ

"อ่า~~นี่แพนเค้นได้แล้วจ้าา..

"ว้าวว/ว้าววว ผมกับโมลิน้องสาวของผมได้ร้องด้วยความดีใจ..ในอาหารเที่ยงนี้..

"ทานเลยนะครับ/ทานเลยนะค่ะ

//งับบบบ///งื้ยยยยยย!!!!!!อร่อยยยยยย!!!!

//งับ/งับ//งับ//งับ/งับ//งับบบ!!

"เห๋~~อย่ากินเร็วสิ!..เดี๋ยวก็ติดคอเอาหรอกน่าา

//งืมมม~~อาหารฝีมือแม่อร่อยที่สุดแล้วววว!!ว่าแม่จะทำอะไรให้ผมกินมันก็อร่อยไปหมดเลยยละ!!

//งืมๆ//กินๆ

//แหร่ๆ...ชมแม่อย่างงี้แม่ก็เขินแย่เลยสิ..ถ้าอร่อยก็กินให้หมดๆเยอะๆเลยน่ะ^^

เมื่อโมลิน้องสาวของผมกำลังกินแพนเค้นหมดเหลือแค่อันสุดท้าย..

ผมได้แอบแย้งแพนเค้นอันสุดท้ายของโมลิแอบขโมยไปกิน..

"เอ๋?...แพนเค้นอันสุดท้ายของหนูหายไปไหนแล้วซ่ะละ.!!??

เมื่อโมลิน้องสาวของผมได้เห็นสิ่งผิดปกติเขาได้หันมาท่างผมทันที..

"นี่!!..พี่ชาย!!..นี่พี่ชายแย้งแพนเค้นอันสุดท้ายของหนูไปใช้ไหมค่ะ!!!

"เห๋~~พี่เปล่าซ่ะหนอย...งับ..งับ

"อย่ามาโกหกหนูหนอยเลยน่ะ..หนูรู้นะค่ะว่าพี่ชายแอบเอาขโมยแพนเค้นอันสุดท้ายของหนูไปน่ะอย่าคิดว่าหนูไม่รู้น่ะ!!

"พี่เปล่าซ่ะหน่อยนะ~~

"ไม่ต้องมาเปล่าซ่ะหน่อยเลย!!

"อืมมม..ช้วยไม่ได้สิน่ะ..ฉันคงต้องบอกความลับของบ้านหลังนี้ซ่ะแล้วสิ..

"อ-เอ๋?..ความลับ?

"อืมๆ!!..ใช้แล้ว!ความลับของบ้านหลักนี้ไงละ!

"เอ๋?

"นี้รู้อะไร...ว่าบ้านหลังเนี่ยมีปีศาจร้ายสิ่งอยู่ไงละ

"ปีศาลร้าย.?

"อืม!!ปีศาลร้าย..ตนนี้มันบักชอบแย่งขโมยของกินของคนอยู่ตลอยด้วยที่เราไม่รู้ตัว

"ห-เห๋~~!(โมลิเริ่มทำท่ากลัว)

"ถ้าใครทำให้ปีศาลตนนี้ โกรธหรือหิวหรือไม่พอใจกับสิ่งที่เราทำ..เขาจะแอบจับเด็กตอนที่อยู่คนเดียว...แบบไม่รู้ตัวไปกินไงละ!!!(ทำท่าน่ากลัว)

"เ-เ-ห๋จริงเหรอ!!!~~(โมลิเริ่มกลัว)

"ใช้แล้ววว~~เออพี่ลืมไป..ว่าปีศาลร้ายตนนี้ของโปรดของเขาก็คือ...เป็นเด็กน้อยผู้หญิงน่ารักๆเนื้อหอมซ่ะด้วยยย~~~

"ไม่น่ะ!!!!(โมลิได้ตะโกนออกมาด้วยความกลัว)

"แฮ่กๆๆ...ท่าอย่างงั้น..ฉั-นจ-ะ โอ๋ยย!!

ไม่ทันไรนั้นคุณแม่ก็เดินออกมาหยิกหูผม

"นี่ทิม..ไปพูดอะไรให้น้องกลัวอีกแล้วละเหอะ!?

"เอ๋...เปล่าซ่ะหนอย~~

"อย่ามาโกหกเลยยยน่ะ..แม่ได้หยิกหูผมแรงกว่าเดิท

"โอ๋ยๆๆเจ็บนะแม่!!

"ฮืออออ~~แม่ค่ะ!!หนูกลัว!!ฮืออออ

"ทิมขอโทษน้องเดี๋ยวนี้เลยน่ะ..

"งืมมม~~นี่โมลิ

"ฮืออกระอึก...กระซิก..หึ~~??

"เอ่อ~~คือเรื่องนี้พี่แค่ล้อเล่นน้องเองนะ..พี่ขอโทษนะ..ตามจริงบ้านหลักนี้มันไม่มีปีศาลร้ายอะไรนั้นหรอกพี่ล้อเล่นเองนะ

"กระอึด! เห๋!?

"ตามจริงที่พี่ทำแบบนี้ก็เพราะว่า..เพื่อปิดบังไม่ให้โมริรู้ว่าพี่แอบขโมยแพกเค้นอันสุดท้ายของน้องไปกินเองพี่ขอโทษด้วย-ย..ยกโทษให้พี่ด้วย..งั้นเอาอย่างงี้ให้พี่ทำอะไรก็ได้ตามที่น้องขอ..เพื่อลงโทษ.พี่จะยอมทำตามทุกอย่างตามที่น้องขอ..แค่ครงพอใจได้แล้วนะ...หยุดร้องไห้ได้แล้ววละ..

"พู-ดจริงเหรอพี่ชาย?

"อืม..ยอมทำทุกอย่างเลยเพื่อไม่ให้โมลิร้องไห้

"พูดแล้วน่ะ!!!!

"เอ๋!?

โมลิได้และลิ้นใส่ผม แบ่~~~

"เอ๋...นี้เธอโกหกฉันงั้นเหรอ!!ตามจริงเธอไม่ร้องไห้จริงๆสิน่ะ!!

"ก็ไม่เท่ากับที่ทิมไปขโมยของน้องแกล้งน้องและแต่งเรื่องโกหกน้องกลัวไปด้วยหรอกละน่ะ สัญญาก็คือสัญญานะทิม (แม่พูด)

"อย่า ลืม น่ะ พี่ ช่าย^^

"งืมมม..รู้แล้วน่าาโธ~~

"อิอิ

"เมื่อยกโทษกันแล้ว...รังวันวันนี้แม่..แม่จะทำแพนเค้นอันไหม่ให้ดีไหม..

"ดี/ดี!!!!

"ฮ่าๆๆ...งั้นแม่ทำให้ไหม่นะ...

"ของหนูขอเอาเยอะๆนะค่ะ~~และของพี่ชายหนูขอเอาของพี่ชายด้วยนะค่ะ...

"เห๋!! ทำไมงั้นละ!!??

"เอ๋..พี่ชายพูดเองไม่ใช้เหรอค่ะว่าจะทำตามขอทุกอย่างที่หนูบอกนะ

"เห๋..เรื่องนั้นมันอะ....พี่ขอโทษไปแล้วไม่ใช้งั้นเหรอ

"หืม..แค่ขอโทษเองจะไปพอที่ไหนละ.

"โมลิ!!

"อ่าๆๆได้แล้วจ้าาาาแพนเค้นสำหรับ โมลิและทิมนะ

"งั้นทั้งหมดเป็นของโมลินะ!!

"เห๋....ไม่เอาน้าาา!!

ผมได้เห็นแม่ยิ้ม ผมได้เห็นหัวเราะ ตอนนั้นผมรู้สึกได้ความอบอุ่นรักจากครอบครัว และแล้ว

ในตอนนั้น..พวกผมได้เจยหน้าแม่เป็นครั้งสุดท้ายในวันที่13 เมษายน ในเวลา 19 : 18 นาทีแม่ได้ไปซื้อกับข้าวเพื่อมาทำอาหารเย็นก็ได้เกิดอุบัติเหตุรถชนเสียชีวิตในเวลาเดินท่างกลับ..

เป็นภาพความทรงจำที่น่าเศร้าเสียใจมากที่สุดในชีวิตผม.... ไม่คิดเลยว่าชีวิตผมมันจะได้เจยเรื่องแบบนี้

เมื่อพวกผมรู้ข่าว ว่าแม่ได้เสียชีวิตไปแล้ว พวกผมได้เสียใจที่สุดในชีวิตอย่างมากทังจิตใจ...เป็นการศูนย์เสียในชีวิตดีๆของผมที่ได้จากไป....

นํ้าตาผมได้ไหลลงมาเมื่อผมได้คิดเรื่องนี้..ในชีวิตดีๆของผมได้จากไป...ท่าผมขอพรได้..ผมขอแค่เอาชีวิตดีๆของผมกลับคืนมาก็พอ..

"ทิม!!..เป็นอะไรไปทำไมถึงร้องไห้กันละ?(บอสได้พูดขึ้นมา)

"พี่ชายฮ่ะ?!เป็นไรไปอะ

"เอ๋!! ผมได้เอามือไปเช็ดที่นํ้าตาของผมที่ไหลออกมา

"เออ..คือฉันขอโทษด้วย..ที่ทำให้ทิมเสียใจนะฉันไม่น่าพูดเรื่องนี้เลย..ของโทษด้วยที่ฉันพูดอะไรไปโดนเข้า!!

"อ่ะ..ไม่ใช้อย่างงั้นหรอกน่ะครับบ!!แค่ฝุ่นมันเข้าตานะครับ..นํ้าตาของผมถึงไหล~~ขอโทษนะครับที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง..

"เห๋~~พี่ชายฮ่ะฝุ่นเข้าตาเหรอ..เหมือนร้องไห้จริงๆเลยฮ่ะ!!??

"ไม่เป็นไรๆไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอกพี่สบายดีเห็นไหมยังยิ้มอยู่เลย ผมได้ยิ้มให้พวกเขาดูว่าผมสบายดีไม่ได้เป็นอะไร

"งั้นเหรอ โอเคไม่เป็นไรก็แล้วไป พี่ไม่ต้องยิ้มให้พวกเราดูก็ได้

"อ่า-า ฮ่าๆ-า

แต่ละคนล้วนมีความศูนย์เสียเหมือนกับเรา..นี้เราไม่ใช้ตัวคนเดียวสิ..เหมือนกับเด็กน้อยเนโกะพูด

"ทุกคน!!เงียบๆอย่าเสียงดัง

"อะไรเหรอครับ!?

ผมได้มองไปที่บอสมอง สิ่งที่เราได้เห็นก็คือ ตัวประหลาดนั้น

"ทุกคนอยู่เฉยๆไว้

ตัวมัน เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีสี่ขา เขี้ยวเล็บแหลมคมมีสองตาดีแดงชํ้าน่ากลัว ผิวหนังสีแดงเรียบเนียน

กลับหางยาวที่แหลมครบ ตัวพวกนี้มันคือตัวอะไรกันแน่และมันมาจากไหนกัน..

"พ่อค่ะ..หนูกลัว-ว (เด็กน้อยผู้หญิงพูด)

"เห๋ยๆ..อันนี้ผมไม่ไหวหรอกน่ะ..ที่ผมจะชนะความกลัวมันได้...อันนี้มันน่ากลัวเกิดกว่าผมจะรับได้~~(เด็กน้อยผู้ชายพูด)

หลักจากนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมา

กิ๊กกกกกก!!! กิ๊กกกก!!!! กิ๊กกกก!!!!!กิ๊กกกก!!!!!!!

เสียงพวกนี้มีคติกิริยากับสัตว์ประหลาดพวกนั้น

เหมือนเขาจะสนใจเสียงนั้น..และสัตว์ประหลาดนั้นก็ได้วิ่งไปหาเสียงนั้น.

"ม-มันไปแล้ว!!??

"นี้มันอะไรกัน?

เสียงพวกนี้มีคติกิริยากับสัตร์ประหลาดพวกนั้นงั้นเหรอ และเสียงนั้นมันคือเสียงอะไรกัน เสียงที่ได้ยินผมได้ยินจากบนฟ้า. แต่บนฟ้ามันไม่มีอะไรเลยนิ?

เสียงนั้นมันมาจากไหนกัน..

"ฉันคิดว่าเราควรรีบไปจากที่นี้กันเถอะ! บอสได้พูด

"เอ๋แล้วเรื่องศูนย์หลบภัยละครับ!?

"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเดี๋ยวค่อยหาท่างที่หลัง..เท่าๆที่รู้ในที่นี้ไม่ปล่อยภัย..เราครงต้องไปท่างอื่นหรือหาที่ซ่อนก่อน..

สีหน้าแต่ละคนเริ่มเคร่งเครียดเมื่อได้เห็นกับตัวพวกนั้น..

"แล้วเราจะไปที่ไหนกันต่อละครับบอส

"นั้น!! บอสได้ชี้นิ้วไปที่บนฟ้า..

ผมได้มองไปที่ท้องฟ้า ผมก็ได้เจยกับเครื่องบินกู้ภัยที่กำลังมาช้วยเรา!

"พวกเรารอดแล้ว พวกเรารอดแล้ว!! ฮ่าๆๆหัวเราะด้วยความดีใจ!! พวกเรารอดแล้ว ละ

(ณ ที่ศูนย์หลบภัย)

เมื่อเราได้รับความจากเครื่องบินกู้ภัย..เราก็ได้มาที่ศูนย์หลบภัย...ที่นี้มีผู้คนรอดชีวิตเยอะเป็นสวนมาก

และเราก็คือหนึ่งในนั้น เราได้อยู่ที่ๆปล่อยภัย ละมั้ง

เราได้ที่อยู่ที่นอนที่พักจาก รัฐบาล ในนวนA.C.M

ฉันคงคิดไว้แล้วว่าพระเจ้าคงจะไม่ทิ้งพวกเราไป

ผมได้ไปหาโมริที่ได้นอนหลับบนเตียงอยู่

"นอนยาวเลยน่ะ..เธอเนี่ย.

โมริได้ตื่นขึ้นมา

"เอ๋....ที่นี้ที่ไหนเหรอ? ค่าพี่ชาย (สีหน้าของตน้องสาว

ดูปำๆเบลอๆ)เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนทุกวัน

"รู้ไหมเวลา..โมริหลับ..พวกพี่ได้เจยอะไรมาบ้าง!!

"หืม?..อะไรเหรอค่ะพี่ชาย? น้องสาวได้ทำหน้างงๆ?

นี้เธอหลับมาตลอดท่างเลยงั้นเหรอเนี่ยย!?

เห๋ยยไม่ไหวจริงเลย..น้องสาวฉัน

"แต่ก็ดีแล้วละที่เธอจะไม่ได้เห็นสิ่งที่โมริต้องเจย..มันน่ากลัวมากๆเลยละ..

"เห๋!!??มันเป็นยังไงเหรอค่ะ!!??

นี้เธออยากจะรู้อีกเหรอเนี่ยย!??!

"เธอไม่ต้องรู้ละ..ดีแล้ว..

"เห๋!!?? พี่ชายหนูอยากรู้อะพี่ชายบอกหนูน้อยสิ!!

"นี่เธออย่าทำตัวเป็นเด็กไปได้สิ..นี้มันไม่ใช้เด็กแล้วนะ

แต่ว่าน้องสาวของผมก็น่ารักนะ ผมสิดำร่างผอมสมส่วนใช้ได้ ผิวขาวน่ารัก ขี้อ้าย ขี้กลัว เป็นที่ขี้เงียบไม่คอยได้พูดกับใครนอกจากพี่ชายทิม

หวัดว่าชีวิตเราครงไปได้สวยหรูนะ..

หลักจากนั้นก็มีผู้ชายใจดีเขามาหา..เขาๆคนนั้นคือบอสยังไงละ

"เอ้า..ไงทิมสบายดีไหม..คงอยู่ที่นี้สบายดีนะ

"อืม...ผมสบายดีมากเลยละครับ...ที่รอดปล่ยดภัยมาด้วยกัน..ได้ก็เพราะคุณ.ผมขอขอบคุณอย่างมากเลยนะครับที่พลาพวกผมเดินท่างอย่างปล่อยภัย..จนมาถึงที่ได้เพราะคุณคนเดี๋ยวเลย..ขอบคุณจากสุดใจมากๆเลยนะครับ!!! (ผมได้กมหัวลงเพื่อทำการขอบคุณ)

"อ-อ่าา ไม่เป็นไร...เรารอดมาได้ก็ดีแล้วละ

บอสได้มองมาที่น้องสาวของผม

"แล้วนี้น้องสาวของทิมสินะตื่นแล้วงั้นเหรอ

"เอ๋!!..(โมริได้ตกใจและความอ่าย)..เออคือ!!

ขอบคุณมากเลยน่ะค่ะที่ช้วยพวกหนูและพี่หนูเอาไว้

หนูก็ขอขอบคุณท่านมากๆเลยนะค่า!!โมริได้กมด้วยความขอบคุณ

"อ่าๆ...ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว..ฉันชื่อบอสและเธอละ

"โมริค่ะ..ยินดีที่ได้รู้จักนะ ค่ะ

"ฮ่าๆ ยินดีที่ได้รู้จัก..ถ้างั้นฉันไปก่อนนะฉันมีเด็กๆที่ต้องดูแล่..หวัดว่าคงจะอยู่กันสบายนะ.งั้นขอให้โชคดี..งั้นไปก่อนละ.บายโชคดีละ..บอสโบกมืออำลา

"โชคดีครับ-บ..ผมก็ได้โบกมืออำลาเช่นกัน

"พี่ชาย..ค่า?..ผู้ชายคนนั้น?

"อืมๆ..ผู้ชายคนนั้นเป็นคนช้วยพวกเราไว้เวลาตอนที่โมลิหลับนะ

"งั้นหรอกเหรอ...ค่า

โมลิ...ได้ทำหน้า..กังวนอะไรซักอย่าง

"โม..ริ..(ผมมองหน้าโมริด้วยเป็นห่วง)

ใน เวลา 20:30

ผมได้ทุ่มตัวลงไปที่นอน...

"อ๊ายยย...เหนื่อยซ่ะมัดในที่สุดก็ได้นอนซ่ะทีได้เจยอะไรมาเยอะแยะ...อยากที่จะพักผ่อนจังนี่โมริ

โมริกำลังนั่งกุมใจอะไรซักอย่างอยู่

"นี่โมริ..เป็นไรไป..ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?

"อ-เอ๋!!??เปล่าๆไม่ได้เป็นอะไรซ่ะหนอย~~

"เห๋...ฉันเห็นโมลินั่งกุมใจตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนะ

โมลิเป็นอะไรบอกพี่ได้นะ?!

"พี่ชายค่ะ..

"หืม?

"พี่ชาย..คิดว่าเราจะอยู่ได้กี่วันเหรอค่ะ?

"เห๋!!!..ทำไมน้องโมริถึงคิดอย่างงั้นละ!?

"อ-เปล่าค่ะ!!..หนูแค่คิดเฉยๆ...กลัวว่าจะถึงตอนนั้นกลัวว่าจะเป็นจริง...กลัวว่าจะแยกกับพี่ชายไปหนูกลัว...กลัวที่จะอยู่คนเดียว..ท่าพี่ชายจากไปกลัวว่าหนูจะอยู่คนเดียวอย่างโดนเดียวหนูว่าจะเป็นอย่างงั้นฉันไม่อยากเห็นเสียใครไปอีกแล้ว

นํ้าตาของโมลิได้ไหลลงมา สีหน้าของโมริกำลังที่จะกังวน..

ผมลุกขึ้นและสวนกอดโมริเอาไว้ทันที..

"เอ๋!!??

"ต่อจากนี้ไป..โมลิไม่ต้องเหงาอีกต่อไปแล้วละนะพี่จะอยู่กับน้องตลอดจะไม่ไปไหน..ต่อจากนี้พี่จะดูแล่น้องเอง

ผมได้ส่วนกอดอย่างแน่น

"พี่ไม่ทิ้งโมริไปไหนพี่จะอยู่กับโมริตลอดไป...พี่อยู่ตรงนี้พี่จะยังไม่ได้ไปไหน

"กระอึก...พี่สัญญากับหนูน่ะค่ะพี่จะไม่จากหนูไป

"อืมมม..พี่สัญญา...ด้วยเกียรติของพี่ชายพี่จะไม่ทิ้งน้องสาวที่น่ารักของพี่ไปได้หรอก!!!โมริเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่ พี่จะไม่ทิ้งน้องสาวของพี่เด้นขาด!!ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตามม!!!

"กระอึก..พี่ชาย!!!..ฮืยยยยย(โมริได้อบกอดผมอย่างแน่น)

"พี่สัญญากับหนูแล้วนะพี่จะไม่ทิ้งหนูไป

พร้อมกับ สะอึก สะอึง เสียงร้องไห้ของโมริ

"อืมๆ..หยุดร้องไห้ได้แล้วน่าาาทำตัวเป็นเด็กไปได้

โมริได้หยุดกอดผม...และเอามือไปเซ็นที่นํ้าตาของตัวเอง...และมองมาที่ผม..และยิ้มหวาดอย่างน่ารักให้ผม

และผมก็ได้ยิ้มกลับ..

"พี่ชาย!!!(โมริกระโดดมากอดผม)

"เห๋ยๆๆพอได้แล้วน้าา!!

หลักจากนั้นก็มีเสียงร้องจากผู้คนจากข้างนอก

"เห๋ยย!!ทุกคนดูนั้นสิ!!../ไหนๆ//อะไรกัน//

"อะไรน่ะ!!?? ผมรีบออกไปดู

"เกิดอะไรขึ้น!??!

ผู้คนได้มองไปที่ท้องฟ้า..เสียงจากผู้คนโหวร้องด้วยความดีใจ

"อะไรน่ะ!? ผมได้มองไปที่ท้องฟ้าสิ่งที่ผมได้เห็นนั้นก็คือ

"พี่ชายค่ะ..เกิดอะไรขึ้นน่ะ อ-เอ๋!? นั้นมัน!??

(ดาวตกนิ!?)

ดาวตกจากท้องฟ้าได้ตกมาต่อเนื่องอย่างสวยง่าม

"นี่พี่ชาย!!นั้นดาวตกแหละ ฮ่าๆ

โมริยิ้มด้วยความดีใจเมื่อได้เห็นสิ่งที่โมริอยากเห็น

ว้าววววสวยจัง!!!อลังการงามตาจัง

เมื่อผมได้เห็นโมริดีใจด้วยผมก็ต้องดีใจด้วยเช่นกัน..พ่อครับผมได้ทำตามสัญญาของพ่อเรียบร้อยแล้วน่ะครับโมริได้เห็นดาวตกในคํ่าคืนนี้...ตามที่บอกแล้วนะครับ..ต่อไปที่เหลือก็ต้องทะเลสินะ

โมริได้ขนมมือที่กำลังที่จะขอพรจากดาวตก

ท่าเห็นแล้วสิ่งนั้นแล้ว..ผมก็คงต้องขอพรจากดาวตกบ้างซะแล้วละ..

ผมขอให้ผมและโมริอยู่รอดปล่อยภัยไปด้วยดีไม่ทิ้งจากกัน...ขอให้เรื่องพวกนี้พนผ่านไปด้วยดี

คืนนี้เป็นคํ่าคืนที่งนงาม...ที่ทุกคนได้เห็นดาวตกกัน

ตอนนี้ทุกคนเริ่มมีหวัดจากพระเจ้า...ที่มอบความสิ่งความสวยงามให้แก่ทุกคน... เป็นคํ่าคืนที่ดีจริงๆ

"เมื่อถึงเวลาที่ดาวตกหยุดตกแล้ว..หลายคนก็แยกย้ายกันเข้านอน... คืนนี้เป็นคืนที่มหัศจรรย์มากเลยว่าไหมโมลิ

ผมได้หันไปมองที่โมริ.แต่โมริกลับนอนหลับไปซ่ะแล้ว

"นอนไปซ่ะแล้วเหรอเนี่ย!!...คิดว่าจะนอนคุยด้วยต่อซ่ะอีก..งั้นนอนหลับฝันดีนะโมริจัง..

ผมก็ได้กมทบตัวลงที่นอน อ่าาา~~

ผมคิดในใจว่าอยู่ตลอด..ว่าชีวิตต่อจากนี้จะเป็นยังไงต่อกันแน่

ฮือออ..คิดไปคิดมากังวลชะมัด!!

หวัดว่าเรื่องพวกนี้ครงจะไม่เกิดขึ้นกับพวกเราหรอกนะ...กลัวที่จะแยกจากกันนะ...ฉันก็กลัวเหมือนกัน..กลัวว่าจะแยกจากกันจริงๆ...ตามที่โมริได้พูดไว้...หวัดว่าคงจะไม่เป็นอย่างงั้นสินะ

"คงจะไม่เป็นอย่างงั้นหรอก!!อย่าคิดมากเลยทิม

นอนดีกว่าเราเหนื่อยมาเยอะแล้วเรา!!

ผมได้นอนลงบนเตียงอย่างเด่นเหนื่อย..และเผยหลับไป

เมื่อตะวันลับไปสุดท้ายตะวันก็ต้องลับมา...ในยามเช้า...แสงได้สอดส่องลงมา...เป็นตอนเช้าที่อบอุ่น

ในยามเช้าตรู่...ในตอนเช้าทุกคนได้ตื่นขึ้นมาใช้ชีวิตประจำวัน.....และพวกทหารจากรัฐก็ต้องมาดูประชนที่อยู่รอด...และสร้างความปล่อยภัยให้แก่ทุกคน

ผมได้ลืมตาอย่างช้าๆ...เมื่อผมได้ตื่นขึ้นมาในยามหลับฝันยามในคํ่าคืนที่ผ่านมาที่ อย่างเด่นเหนื่อย

"โมริ....โมริ...นี้โมริ..ตื่นยัง!?ผมได้เรียกโมริแต่ไม่มีเสียงตอบรับ

"นี่โมริ!!...โมริ!!

ผมได้หันไปมองที่นอนของโมริ..แต่โมริไม่ได้อยู่ตรงนั้น!?เขาได้หายไป!!

"โมริ!!!..ผมรีบลุกขึ้นจากที่นอน..และวิ่งออกไปหาโมลิ!!

"โมริ!!...โมริ!!!....โมริ!!!....

โมริเขาหายไปไหนกัน...ผมได้เดินตามหาไปทั่วมีผู้คนเป็นจำนวนมาดออกมาเดินเพื่อจะไปอาหารเช้าจากรัฐที่ดูแล่ประชาชน...ผมได้หันไปมองไปทั่ว..เพื่อมองหาโมริ...ผมได้มองหาทั่วๆในบริเวณนี้..แต่ก็หาไม่เจย..

"โมริ....

หลักจากนั้นก็มีผู้ชายใจดี..เดินผ่านมาพอดีคนๆนั้นก็บอสไงละพร้อมกับลูกๆของเขา..ชาโดยและเนโกะ

"เอ้า..นั้นทิมนี้..กำลังไปเอาอาหารเช้าอยู่สิน่ะ..

"อ-เออ!...คุณบอสครับบ!!!..เห็นน้องสาวของผมไหมครับ!!เห็นน้องของผมได้เดินออกมาแทวๆนี้บ้างหรือเปล่าครับ!!(ผมทำหน้าเคร่งเครียดเวลาที่น้องสาวของผมไม่อยู่ด้วย)

"น้องสาวของเธองั้นเหรอ...?

"น้องสาวของผมที่เห็นอยู่กับผมมาตลอด..ได้เห็นเขาบ้างไหมครับบ!!

บอสกำลังทำท่าที่กำลังคิดอยู่สักพัก..และทำท่าเหมือนที่จะรู้ว่าอยู่ไหน..

"อ๋อ......ฉันจำได้ว่า..ฉันเห็นหน้าตาคุ้นๆเหมือนกับน้องสาวของเธออยู่นะ...ตอนที่ฉันกำลังเดินออกไปนะ...ตอนแรกฉันคิดว่าจะเดินไปหาเขาและทักท้ายเขาซ่ะหนอย..แต่ตรงนั้นมีผู้คนเดินผ่านเยอะมากจน คลาด สายตาจากเจยไป..ฉันเลยไม่ได้ไปหาเขาเลย...

"แล้วคุณบอสเห็นน้องสาวของผมครั้งสุดท้ายจากที่ไหนเหรอครับบ-บ!!

"ก็น่ะ !?

(ตัดมาที่ภาพของโมริเป็นน้องสาวของพี่ทิม)

โมลิได้เดินกลับไปหาที่พักของตัวเอง..พร้อมกับถืออาหารชนิดหนึ่งมาให้พร้อม..

โมริได้เข้าไปที่พักของตัวเอง...

"นี่!!พี่ชาย!!!หนูเอาของกินอาหารเช้ามาให้พี่ชายด้วยละน้าา!!

สิ่งที่โมริได้กลับเข้าไปที่พักของตัวเอง..โมริกลับไม่พบพี่ชายของตัวเอง...

"พี่ชายค่าา~~??

(ได้ตัดมาที่ภาพของผมและบอสที่กำลังวิ่งมองหาโมริอยู่!!

"อยู่ไหนฟ่ะ...โมริ!!...โมริ!!..โมริไม่ชอบอยู่คนเดียวกับผู้คนเยอะๆด้วยสิ...ถ้าเป็นอย่างงั้นฉันก็เป็นห่วงแย่มากเลยสิ!!

"นี้..ทิมไม่ใช้ว่าโมลิได้กลับไปที่พักของตัวเองแล้วงั้นหรอกเหรอ..(บอสได้พูดขึ้นออกมา)

"อ-เออรู้สึกว่าครงจะเป็นย่างงั้น..เรารีบไปที่พักของเรากันเถอะ!!

"อืมมม!!

หลักจากนั้นก็ได้มีเสียงปิดสะหนานั้นดังขึ้นมา

กิ๊กกกกก!!!!!!...

เสียงนั้นตอนได้เราเจยกับสัตย์ประหลาดตัวพวกนั้นนิ?!มันคือเสียงอะไรกันแน่. เสียงของมันเหมือนกับเสียงแก้วหูที่กำลังดังอยู่..และเสียงนั้นก็ได้สงบลง

กลักจากนั้นเมื่อผมกำลังที่วิ่งกลับไปที่พักของตัวเองนั้น..ก็ได้เกิดแผ่นดินไหวเกิดขึ้น!!!

ถืนนน!!!ถืนนนนนน!!!(เสียงแผ่นดินไหว)

ผู้คนได้เริ่มกรี๊ดร้อง!!!...กรี๊ดดดด!!!...อ๊ากกก!!!

"อะไรน่ะ!!?? แผ่นดินไหวงั้นเหรอ!!!!เสียงสั่นสะเทือนไปทั่วบริเวณ

และผมก็ได้สังเกตในพื้นดินข้างล่าง...และมันขยับเหมือนมีอะไรอยู่ใต้ดิน....

ถืนนน!!!!

"อะไรน่ะ!?

หลักจากนั้นก็มีเจ้าตัวประหลาดนั้นก็ได้โพขึ้นมาจากใต้ดิน

ตู้มมม!!!!!

"อ-อ่ะ...น-นั้นมัน!!!!!!!ส-สัตว์ประหลาด...อ๊าาา

"ทุกคนหนี้เร็วววววเข้าาา!!!!!!กรี๊ยยดดด!!!

หลักจากนั้นสัตว์ประหลาดพวกนั้นก็โพขึ้นมาเป็นจำนวนมากกก!!!...และไล่ฆ่าทุกคนที่เห็น!!!!

ได้ฆ่าผู้อย่างโหดเหี้ยม

เลือดได้สาดไปที่ทุกที...!!เสียงกรี๊ยร้องจากผู้คนและความเจ็บปวด!!!ที่ถูกฆ่า!!!

"ทหาร!!กำจัดยิ่งพวกประหลาดนั้นทิ้งซ่ะ!!!!(เสียงจากพวกทหารนวนป้องกันรักษาความปล่อดภัย)

เสียงปืนจากทหารได้ถล่มยิงเข้าไปที่สัตว์ประหลาดพวกนั้น!!!

ปังงงง!!!!!ปังงงงง!!!!!ปังงงง!!!!ปังง!!!

เสียงปืนเขาปะทะดังรวยๆอย่างต่อเนื่อง

ปังงงง!!!!ปังงงง!!!!ปัง!!!

แรงปะทะทำให้เกิด ทำให้เกิดฝุ่นควันไปทั่วจนมองไม่เห็นตัวประหลาดพวกนั้น

"หยุด!!!!ตัวประหลาดพวกนั้นคงตายแล้วละ!!!

เสียงปืนได้สงบลง...

หลักจากนั้นฝุ่นควันก็ได้จ่างๆลง...และก็มีร่างจ่างๆกำลังเดินเข้ามาหา

"บ-บ้าน้าา!!! อาวุธของพวกเราทำให้อะไรพวกมันไม่ได้เลยงั้นเหรอ มันคือตัวอะไรกันแน่!!!!!

ทุกๆคนได้ตกใจเมื่อได้เห็นสิ่งมีชีวิตพวกนี้ไม่ใด้เป็นอะไรเลย

หลักจากนั้นก็ได้มีสัตว์ประหลาดได้โพเขามาโจมตีจากนั้นหลังของทหาร

ซึ่ง!!!!อ๊ากกกกก!!!!!!! สัตว์ประหลาดพวกนั้นโพขึ้นมาจากใต้ดินมาเรื่อยๆ

ผมได้เห็นภาพที่น่ากลัว...ที่คนได้ถูกฆ่าอย่างน่ากลัว

ในเหตุการนี้สิ่งแรกที่ฉันต้องคิดก็คือ

"โมริ!!!!!!

ปกป้องคนในครอบครัวคนสุดท้ายของผมไงละนั้นก็คือน้องสาวของผมคนที่ผมรักมากที่สุด

"โมริ!!!!!! ผมรีบวิ่งไปหาที่พักของตัวเพื่อไปหาโมริ

สัตว์ประหลาดพวกนั้นโพขึ้นมาทุกที่..และทำร้ายคน

เสียงร้องจากผู้คนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆทุกที

และในที่สุดก็ได้ถึงที่พักของผม

"โมริ!!!!!!

ผมได้เห็นโมรินั่งลงตรงที่หน้าที่พักด้วยความกลัว

"โมริ!!!!!พี่มาหาแล้ววว!!!//ผมรีบวิ่งไปหาโมริ

"พ-พี่ชาย~~

หลักจากนั้นก็ได้มีสัตว์ประกลาดตัวหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาประคุมน้องสาวของผม

"โมริ!!!!!!ระวังงง!!!!!

"เห๋!?

ผมได้รีบวิ่งไปประกบน้องสาวเอาไว้..และการปะทะชนกระแทกอย่างแรงระหว่างผมกับสัตว์ประหลาดตัวนั้น..

ตึ้ก!!!!!

เสียงเเรงกะแทกอย่างจังจนผมและน้องสาวของสาวกระเด็นล้มลง

"โมริ!!!!!ไม่เป็นไรใช่ไหม!!!!

โมรินอนลงหมดสติไปแล้ว

"โมริ!!!!

หลักจากนั้นสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้จ้องมาที่ผมด้วยสัตว์ดุร้ายกระหายเลือด..และพร้อมฆ่าผมได้ทุกเมื่อ

ผมได้ยิมมีดที่ตกอยู่ตรงพืนเพื่อเอามาปล่อยกันตัว

หลักจากนั้นสัตว์ประหลาดตัวนี้ก็ได้กระโดดเข้ามาโจมตีผมทันที

"อย่าเข้ามานะโว๊ยยยยย!!!!!!!!!!!.

ซึ่ง!!!!

ผมได้เอามีดเชียบเข้าไปที่ดวงตาสัตว์ประหลาดตัวนั้นจนล้มลง...แต่ว่ามันยังไม่ตาย...สัตว์ประหลาดตัวนั้นจะพยายามที่ลุกขึ้นมา

ตอนนี้ในใจลึกๆของผมจะกลัวจน ตัวแข็งก็เถอะ

และผมก็คิดภาพตอนที่ผมได้คุยกับน้องเนโกะ

"แม่หนูได้สอนหนูไว้ว่า..ท่าเรากลัวเราจะต้องแค่ประเชิญหน้ากับมัน..และสู่มัน...สิ่งนี้ทำให้หนูอยู่รอดได้จนถึงทุกวันนี้..มันสารถทำให้พวกแข็งแกร่งขึ้นได้..

"ก็แค่ประเชิญหน้ากับมันงั้นเหรอ...ก็แค่ประเชิญหน้ากับมันสินะ....

และสัตว์ประตัวนั้นก็ได้ลุกขึ้นมา..บาดแผลสามารถฟื้นฟูมาใหม่ได้

"สามารถรักษาตัวเองได้สินะ

ผมได้ยืนขึ้นและยิมมีดพร้อมสู่

"มาเลยยย!!ก็แค่ประเชิญหน้ากับมันสินะอย่าไปกลัวมัน!!!!!!!

สัวต์ประหลาดตัวนั้นก็ได้วิ่งเข้ามากระโดดโจมตีใช่ผม

"เข้ามาเลยยย!!!!ย่าาาาาาา!!!!!!!

หลักจากนั้นก็มีคนเข้ามาช้วยผมเอาไว้

"ย่ากกกก!!!!!

เข้าได้วิ่งเข้ามาชนจนสัตว์ประหราดตัวนั้น กระเด็นออกไป

"ไม่เป็นไรใช้ไหมทิม!?เขาได้หันมาบอกที่ผมเขาคนนั้นก็คือบอสยังไงละ

สัตว์ประหลาดตัวได้ลุกขึ้นมาอีกครั้ง

"ทิม!!!รีบพลาน้องสาวของเองรีบหนี้ไปซ่ะ!!!

"แล้วทำไม่บอสถึงมาอยู่คนเดียวละ?แล้วลูกๆของคุณละ อ่ะ!!!

เมื่อผมได้เห็นหน้าของบอสแล้วผมถึงต้องตกใจ

สีหน้าแบบนั้นมันเหมือนกำลังโกรธแค้น..หรือว่า!!...ไม่จริงน่ะ....

"พวกเขา...ได้ตายแล้ววละ~~เขาพูดด้วยความเสีบงเรียบเบา-าาเหมือนกับว่าเขา เขากำลังที่จะสูญเสียอะไรไปแล้ว..

"อ่ะ!!!....จริงเหรอ!!??..เนโกะกับชาโดนะ!!??

"รีบหนีไปได้ไปได้แล้ววว!!!!บอสพูดด้วยเสียงดังด้วยโกรธแค้นอย่างมาก!!!

"ท้างนี้!!เดี๋ยวฉันจัดการมันเองงง!!!!!

สูญเสียยย....อีกแล้วสินะ...ทำไมกันๆผมกมหน้าลงด้วยความเจ็บใจ!!...ทำไม...ทำไมม!!!

"ขอโทษนะครับบบคุณบอส!!!!

ผมรีบวิ่งไปหาโมริที่กำลังได้หมดสติอยู่..

ฉันได้ยินมันอีกแล้ว ฉันได้ยินอีกแล้วด้วยความ สูญเสียนี้....ฉันไม่อยากได้ยินมันอีกแล้วว!!

"โมริ!!!..โมริ!!!!..เอ๋ โมริ!!เธอมีรอยเลือด!!??

ผมหยุดอยู่นิกเมื่อผมได้เห็นโมริมีรอดแผลเป็นรูขนาดใหญ่ในบริเวณท้อง..เธอเลือดไหลไม่หยุด!!!

"พ-พ-พี่ชา-ยย~~

"โมลิทำใจไว้ดีนะๆฉันจะรีบพลาเธอหนีเดี๋ยวแหละ!!

ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูก...เมื่อผมได้เห็นสิ่งพวกนี้..โมลิกำลังนอนเจ็บอยู่..ฉันต้อง!!??...ฉันต้องง!!!ฉันต้อง!!ฉันต้องพลาเธอหนี!!!...ผมนั้นได้เสียสติไป

เหมือนกับว่าผมกำลังจะบ้า..

ผมได้อุ่บโมริเอาไว้แบบใช้วิธีแบบเปล..และผมก็วิ่งออกไปจากที่นี้!!...ผมได้วิ่งออกไปเรือยๆแบบไม่สู่ชีวิต..

"ช้วยด้วยยย!!!!!!ผมได้ตะโกนขอความช้วยเหลือ!!

"ช้วยด้วย!!!น้องสาวของผมบาดเจ็บ!!ใครก็ได้ช้วยผมด้วย!!!

มีพวกสัตว์ประหลาดจำนวนมากกกำลังฆ่าผู้คนเป็นนวนมาก

"อึ่ก!!!!...แถว....แถวนี้ไม่ปล่อยภัย....ฉันต้องรีบออกไปจากที่นี้!!!!

ผมได้ตัดสินใจวิ่งออกเข้าไปในป่าและมีผู้คนไม่มากวิ่งตามผมมาด้วยยย

และผมก็ได้วิ่งต่อไปแบบไม่คิดชีวิต..

"โมลิทำใจเอาไว้น่ะ.!!!...

สีหน้าของโมริในตอนนี้ดูแย่เป็นอย่างมาก

"เ-เจ็บ...เจ็บ.อึก!.หนูเจ็บพี่ช-ชายย..อึก!

"โมริทำใจเอาไว้ดีๆนะ...พี่ต้องช้วยโมลิออกไปให้ได้!!!

หลักจากนั้นสัตว์ประหลาดพวกนั้นก็ได้วิ่งตามมาเป็นจำนวนมาก

ผู้คนที่ได้วิ่งหนีตามผมมา...ด็ได้ถูกฆ่าไปทีละคนๆ

อ๊ากกก!!!!....เฮ้ยยยย!!!!!!....ชัม!!

"เราต้องรอดให้เราต้องรอดให้ได้!!!

ผมเลยตัดสินใจวิ่งหักเลี้ยวขวา..เพื่อให้หลุดพ้นจากการไล่ตามจากพวกสัวต์ประหลาดพวกนั้น

ซึ่งมันก็ได้ผล..พวกมันไม่เห็นผมพวกมันไม่ไล่ตามผม..พวกมันจะตามคนที่วิ่งตรงไป...และตายไปทีละคน

ในที่สุดผมก็หลุดออกจากป่าได้...และผมก็ได้ไปที่ใจกลางเมือง...ผมวิ่งไปโดยไร้เป้าหมาย

ที่นี้ไม่มีใครอยู่ดูว่างเปล่าดูเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่เลยย..ผมได้วิ่งออกไปจากที่นี้ให้ไกลที่สุดเท้าที่ทำได้...เพื่อให้รู้ว่าเราหลุดพ้นจากพวกนั้นแล้ว..เราอย่างห่างไกลจากพวกมัน..ผมจะไม่ได้เห็นความสูญเสียอีก...

ผมได้วิ่งไปที่ใจกลางเมืองของเมืองแห่งนี้

และในที่สุดผมก็มาถึงใจกลางเมืองแห่งนี้

ที่นี้ดูพังไปหมดเลย

ผมได้คุกเข่าลงด้วยความเนื่อยล้า

ตึกตังๆ(เสียงหัวใจของผมที่ดังขึ้นเรื่อยๆ)

พร้อมกับเสียงหายใจของผม...เสียงหายใจด้วยความเนื่อยล้า..ที่วิ่งหนีตายกันมา

"นี่เรา....รอดตายแล้วสินะ...

หลักจากนั้นก็ได้เกิดแผนดินไหว..สิ่งของสร้างตึกในบริเวณได้พังทลายลงมา...

พร้อมกับเสียงปริศนาเสียงเหมือนกับแก้วหูทีมันกำลังดังขึ้น

และแล้วพวกสัตว์ประหราดนั้นก็ได้วิ่งตรงมาที่ผมทุกทิ้ศท่าง..บ้างตัวโพขึ้นมาใต้ดินบ้างตัวก็วิ่งตามเส้นทางมา..เหมือนพวกมันรู้ว่าตัวผมนั้นอยู่ที่ไหน

และแล้วสัตว์ประหราดพวกนั้น...ก็ได้วิ่งวนรอบผมเป็นวงกลม.....นี่พวกผม...คือมนุษย์คนสุดท้ายของโลกใบนี้สินะ..

ผมได้กมหน้าลงแบบสินหวัด..

"หรือว่านี้คือจุดจบของพวกเรางั้นสินะ...

"พ-พี่ชายค่-าา(โมริได้มองมาที่ผมด้วยสีหน้าที่ซีดเป็นอย่างมาก)

"โมริ!?

"พ-พี่ช-ายค่-า....หนูขอโทษนะค่ะ..ที่หนูได้ทิ้งพี่ชายไปพี่ชา-ยไปนะ

"โมริ!?..ไม่สิ!!!!พี่ตั้งหากที่ต้องขอโทษ!!!!ที่พี่ดูแล่น้องไม่ได้!!!พี่ขอโทษนะโมริ...!!พี่ขอโทษ!!

นํ้าตาของผมได้ไหลลงมา..

โมริ...ก็ได้เอามือมาแตะที่หน้าของผม..อย่างช้าๆ

"พี่ช-ายค่ะ....ตลอดที่ผ่านมา..ที่หนูได้อ-ยู่กับ-พี่ชาย หนูมีความสุขมากๆเลยค่ะ...หนูได้ดูดาวตกกับพี่ชาย...ได้อยู่ด้วยกันกับพี่ชาย...หนูก็มีความสุขมากๆแล้วละ..ถึงจะเป็นเวลาอันสั้นก็เถอะ...แต่..พี่ชาย..ก็พยายามทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อพี่จะช่วยหนูไว้

"โมริ!?

"พี่ช-ายค่ะ...หนูอย-ากจะบอก..อะไรกับพี่ชายเป็นครั้งสุดท้ายจะได้ไหมค่ะ..

"อ-ะไร...งั้นเหรอ?!โมริ.

"ห-นู..นะ......หนู..นะ!!.. รักพี่ ชาย..นะค่ะหนูน่ะ..ชอบ-และรัก พี่- ช-าย.มาก ที่สุดเลย.ละ...

นํ้าตาของโมริได้ไหลออกมา...พร้อมกับมือที่โมริไว้แตะที่หน้าผม..ก็ได้ลงอย่างช้าๆ

"นี่!!โมริ!!?นี้ไม่ใช้เวลามาพูดอะไรแบบนี้นะ..นี่โมริ!..โมริ .นี่!!โมริ!!..โมริ!!..โมริอย่าเงียบแบบนี้ซิพี่ไม่ชอบเลยนะ...นี่!!โมริ!!นี่ นี่!!โมริ..โมริ!!พูดอะไรชักหนอยสิโมริ..โมริ!!

โมริดูเงียบเกินไป....โมริดูเงียบเกินไปแล้วว!!

นี่!!โมริ!!!เป็นอะไรไปน่ะ!!!!นี่โมริ!!โมริ!!!

"ไม่จริงน่ะโมริ!!อย่าทำแบบนี้สิ!!!ไม่เอานะ!!

ผมได้เอามือมาไว้ตรงบริเวณจมูกของโมริเมื่อตรวจดูว่า..โมริเขายังหายใจอยู่หรือเปล่า...สิงที่พบก็คือ...โมริ....เขา...ไม่หายใจแล้ววว...

"โมริ!!...ไม่จริงน่า!?

ผมได้ตกใจเมื่อโมริ..นั้นไม่มีลมหายใจแล้ว..

แต่ผมก็ยังไม่เชื่อด้วยสายตา

"นี่!!ฮ่าๆ..นี่!โมริอย่าแก้ลงตายแบบนี้สินี้มันไม่ตลกเลยนะ..ฮ่าๆ...

เธอดูเงียบ...เธอไม่ตอบอะไรผมเลย...

ผมเลยตัดสินใจ..ผมได้เอาหูของผมไปแนบกับหน้าอกของโมริ..เพื่อดูว่า..โมรินั้น..หัวใจยังเต้นอยู่หรือเปล่า...สิ่งที่ได้ยินก็คือ.....ความเงียบความว่างเปล่ามันดูเงียบ!!!...โมรินั้น....ได้ตายจากเราไปแล้ว....

"......

"......ฮ่าๆๆ

" ฮ่าฮ่า..

"ฮึกฮึก!!...อ๊ากกก..กกกกกกกกกก!!!!!!!!!!อ๊ากกกกกกกกก!!!!!(ผมได้ตะโกนร้องด้วยความสุดเสียงที่สุดในชีวิตของผม!!!! ที่เสียใจที่สุดในชีวิตของผม

ครอบครัวคนสุดท้าย..ของผม น้องสาวคนเดียวของผม.ได้จากโลกนี้ไปซ่ะแล้วว

"อ๊ากกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!อ๊ากกกกกกก!!!!!!!!!

"อ๊ากกกกกกก!!!!!!!!!..ฮึกฮือ..อ๊ากกกกกกก!!!!!

"ฮึกฮีอ..อ๊ากกกกก!!...อ๊ากกก!!!..

ผมได้เสียใจมากที่สุดในชีวิต..ในโลกใบสุดท้าย!

ตอนนี้ฉันคือ....มนุษย์คนสุดท้าย..ของโลกใบนี้..

"โมริ!!!พี่ขอโทษ!!!!พี่ขอโทษโมริ!!!!พี่ขอโทษ!!!!

ที่พี่ทำตามสัญญาของน้องไม่ได้...พี่ขอโทษ!!พี่ขอโทษนะโมริ!!พี่ขอโทษ.ที่พี่ทำตามสัญญาไม่ได้

พี่เป็นพี่ไม่ดีเอง!!...ที่ดูแล่คำสัญญานี้ไม่ได้!!....

หลักจากนั้นสัตย์ประกลาดพวกนั้นที่วิ่งรอบเป็นวงหลม..ก็ได้เข้าใกล้หาผมอย่างช้าๆ

นี่สินะ...คือจุดจบ...ได้เห็นความสูญเสีย..

ได้เห็นคนถูกฆ่า.....ได้เห็นน้อง.สาวคนสุดท้ายที่จากพี่....มีแต่ความความสูญเสีย..ในชีวิต

และได้เห็นชีวิตของตัวเองเป็น.ครั้งสุดท้ายของผม

ผมได้อยู่ออมกอดของร่างน้องสาวอันไร้ วิญญาณ

นี่สินะ...จุดจบของโลกใบนี้..

ก้อนเมฆที่บังดวงอาทิตย์เอาไว้ก็ได้เปิดส่งลงมาที่ผมอย่างพอดี

ผมได้มองไปที่บนฟ้า..ที่แสงส่งลงมา..

ผมได้ยกมือขึ้นที่แสงพระอาทิตย์ได้ส่งลงมา..

ถ้าผม ....สมารถขอพรได้ทุกสิ่งละก็...ผมขอแค่อย่างเดียว..ผมขอแค่เอาชีวิตอันเป็นที่รักผม..คืนมาก็พอ...ผมขอแค่นี้แหละ!!!!

หลักจากนั้น...ก็มีแสงดันโพ ลงมา..เป็นแสงขนาดใหญ่เหมือนกับวงเวทย์ขนาดใหญ่..ล้อมรอบๆผมเอาไว้..ทันไดนั้น.ในบริเวณก็ได้ระเบิดลงมาเป็นบริเวณกวากพร้อมกับวงเวทย์ลงมาล้อมรอบผม

กลักจากนั้น...ผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรต่อจากนั้นเลย

ที่ๆผมมองเห็นนั้น...มันเป็นสีขาวไปหมด..มองไปท่างไหนก็เป็นสีขาว...หรือนี้จะเป็นโลกหลังความตายงั้นเหรอ...ฉันตายแล้วสิน่ะ..ฉันตายแล้วจริงๆสินะ

แล้วฉันควรทำอะไรต่อละ....

"ต่อไปเจ้าก็ต้องช่วย จักรวาลขอวนายเอาไว้ไงละ.....(เสียงปริศนา)

"นั้นใครน่ะ.!!??

"มนุษย์น้อยแสนน่ารักของข้า...ไม่ต้องตกใจไป..ข้าไม่ได้ทำอะไรเจ้าหรอก...

"แล้วคุณเป็นใครกัน.!!??แล้วฉันอยู่ไหน!!??ฉันตาย แล้วงั้นเหรอ?

"เจ้ามนุษย์ตัวน้อยแสนหน้ารักของข้า...ไม่ต้องเป็นห่วงตัวเจ้าไปนักหรอก...เจ้ายังไม่ได้เป็นอ่ะไร...และข้าก็เป็นคนช้วยให้มนุษย์คนสุดท้ายของโลกใบนี้อย่างเจ้าเอาไว้เจ้าต้องมีชีวิตรอดอยู่เถอะ.....เจ้ามนุษย์คนสุดท้าย..ทิม...

"ชีวิตงั้นเหรอ...ฉันไม่ต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ต่ออีกต่อไปแล้วฉันไม่อยากเห็นความสูญเสียอันเจ็บปวดนี้อีกแล้ว..แล้วอีกอย่างคุณรู้จักผมได้ยังไงกัน....นี่คุณเป็นใครกัน..

"ข้าคือใครงั้นเหรอ....ข้าจะบอกให้ละกัน...ข้าคือจุดเริ่มต้นของเวลาของจักรวาล..หรือเรียกง่ายๆก็คือข้าก็คือสิ่งชีวิตรุ่นแรกของเวลายังไง....ข้าเกิดจากสิ่งที่ไม่มีตัวตน..หรือเรียกง่ายๆก็คือ..ข้าเป็นคนสร้างตัวข้าเองขึ้นมายังไงละ

"สิ่งมีชีวิตคนแรกงั้นเหรอ...หรือว่าท่านคือพระเจ้าเหรอ

"พระเจ้างั้นเหรอ.!?..ไม่หรอกข้าไม่ใช้พระเจ้าหรอกหรือจะเรียกว่าพระเจ้า...ก็แหละแต่เจ้าเลย....พระเจ้าที่เจ้าพูดถึงนี้...ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพระเจ้ามันหมายถึงอะไร.....แต่ที่รู้ๆข้านั้นไม่เคยสร้างที่มีนามว่าพระเจ้ามาก่อนเลย..

"ท่านไม่ใช้พระเจ้างั้นเหรอและท่านคือใคร

"ข้าก็บอกเจ้าไปแล้วไง....ว่าข้าคือจุดเริ่มตนของเวลา...

"ฉันไม่เข้าใจ.....

"ถ้างั้นข้าต้องบอกเจ้าเสียแล้วสิ....ข้านั้นเป็นคนสร้างมีชีวิตทุกสิ่งในจักรวาลทุกจักรวาล...และเวลา

"นี้คุณเป็นคนสร้างทุกอย่างในจักรวาล

"ยังไงๆก็เป็นพระเจ้าอยู่ดี

"ทำไมมนุษย์อย่างเจ้าถึงเข้าใจยากซ่ะจริงถ้ายังงั้น

งั้นเจ้ารู้จักนามที่มนุษย์เรียกว่าเทพใช้ไหม

"เทพ

"ใช้แล้วเทพนี้คือสิ่งที่พวกมนุษย์นับถืออยู่ใช้ไหม

"ก็บ้างคนนะ

"บ้างคนงั้นเหรออืมมม!!ข้าเข้าใจละ..เทพนั้นสิ่งที่พวกเจ้านับถือ...นั้นมันก็แค่สิ่งเล็กๆน้อยของข้าที่มอบหน้าทีดูแล่สิ่งมีชีวิตและจักรวาลทุกตน.เทพแต่ละอกจะมีสิ่งที่แตกต่างกัน...ตามที่เขาต้องการ

"งั้นเหรอ!!...คุณคือจุดเริ่มต้นของเวลางั้นเหรอ..

แล้วทำไมคุณถึงช้วยผมไว้ละ..

"เรื่องนั้นก็เพราะ..ว่า...จะให้เจ้าช่วย จักรวาลแท่นข้าหนอย

"ช้วย..จักราลแท่นท่าน.!?..ทำไมกันทำไมต้องเรื่องผมละท่านก็มีพลังสารถทำได้ทุกสิง..เป็นตัวจุดเริ่มของเวลาทำไมท่านถึงไม่ทำเองละ

"ก็ทำแล้วไง...ก็เจ้ายังไงละ

"ข้างั้นเหรอ...ทำไมละ!?

"ข้าอยากให้เจ้าช่วยจักรวาล..ก็เพราะว่าอยากให้เจ้าไปจัดการคนๆหนึ่ง

"จัดการ!?..คนหนึ่ง!?..แล้วให้ข้าไปจัดการนั้นคือใครกัน

"ก็ตัวเจ้าเองยังไงละ

"ตัวข้า.!?..ให้ฉันจัดการตัวเองงั้นเหรอ...คือจะให้ฉันฆ่าตัวตายยังงั้นเหรอ??!

"ฮ่า...ฮ่า...เจ้ามนุษย์ตัวน้อยแสนหน้ารักของข้า

เจ้าไม่ต้องคิดมากไป...เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง..งั้นข้าจะมอบพลังให้แก่เจ้า...

"พลังงั้นเหรอ?

"ใช้แล้ว..พลัง...พลังนี้คือตัวตนของข้าข้าเรียกมันว่าพรยังไงล่ะ...พลังนี้จะสามรถขอได้ทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่พลังอื่นก็ไม่สารถจัดการได้ยังไงละ

คือเจ้าจะขอได้ทุกสิ่งที่เจ้าต้องการที่จะขอตามสบายใจที่เจ้าอยากได้...แต่จงใช้พลังนี้ไปท่างที่ถูกละอย่าเอาพลังนี้ไปท่างที่ผิดซ่ะละ!!!.ถ้างั้น

"ถ้างั้นจะทำไมเหรอครับ?

"เจ้าก็ต้องวนเวียดยังงี้ต่อไปจนกว่าเจ้าหาท่างออกเจยหรือทำภารกิจของเจ้าสำเร็จ

"ภารกิจของข้าก็คือ..จัดการตัวเอง

ฮ่าๆๆๆ!!!ผมได้หัวเราะออกมา

"ภารกิตขอฉันก็คือให้ฉันฆ่าตัวเองตายเนี่ยยนะ..ตลกสิ้นดีเลยว่ะ..ข้าก็ไม่อยากมีชีวิตรอดอยู่แล้วนิ..ฆ่าตัวเองตายๆไปก็จบเรื่อง

"เจ้าก็รองทำดูสิ...

"เอ๋!??

"ถ้าเจ้าทำตัวโง่ๆอย่างงั้น...เจ้าก็ได้กลับมาที่เดิมอยู่

จนกว่าภารกิจของเจ้าจะเสร็จสิ้นหรือทำให้จักรวาลนี้สงบสุขได้...เจ้าก็สามารถไปเกิดไหม่ได้หรือเจ้าอยู่ต่อก็เรื่องของเจ้า...หรืออยากให้เจ้าหายไปก็เรื่องของเจ้า...ข้ามีแค่นี้แหละมีอะไรจะพูดอีกต่อไหม

"ข้าไม่เข้าใจ...ข้าต้องทำไง...ภารกิจอะไรกันข้าไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย...ข้าจะต้องทำยังไงกันน

"ข้าก็บอกไปแล้วไง...เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง

งั้นภารกิจของเจ้า...ข้าส่งเจ้าไปที่ดาวดวงหนึ่งเป็นดาวที่ใช้เวทย์กัน.ข้าจะส่งเจ้าไปที่ดาวดวงนั้นและใช้ชีวิตอยู่ที่นั้นจนกว่าเจ้าจะหาภารกิจของเจ้าเจยละกัน...ถ้างั้นเตรียบพร้อมละ

"ถึงฉันจะไม่เข้าใจก็เถอะ..แต่ฉันก็พยายามเพื่อทำพละกิตของฉันให้สำเร็จถึงผมจะไม่เข้าใจก็เถอะผมก็จะพยายาม

"งั้นเหรอ...ถือว่าดี....ถ้างั้นถือว่าเจ้ายอมรับภารกิจของข้าแล้วละกัน...งั้นมาเริ่มกันเลย

"อืม...ผมพร้อมแล้ว.!!

"เออ...ข้าลืมบอกเจ้าไปเลย..พลังที่ข้ามอบให้เจ้านี้นจะไม่มีใครจัดการเจ้าได้...นอกจาก

"นอกจากอะไร?

"นอกจากจะมีพลังเหมือนกับเจ้า

"มีพลังนอกเหนื่อยจากข้าด้วยงั้นเหรอ..?

"จะว่าอย่างงั้นก็ใช้..ข้าเป็นคนเชิญพวกเขามาแหละเหมือนกับเจ้าตอนนี้....งั้นข้าจะบอกเจ้าเลยละกันคนที่มีพลังเหมือนกับเจ้า..มันจะนำท่างเจ้าไปชู่ภารกิของเจ้า...เจ้าจะได้รู้ภารกิตของเจ้าเองว่าจะต้องทำยังไง.....และอีกอย่างหนึ่งอย่าพยายามให้พวกที่มีพลังเหมือนกับเจ้านั้นฆ่าเจ้าได้ละกัน...เจ้าครงจะรู้นะถ้าเจ้าตายมันจะเกิดอะไรขึ้น....

"อืม...ผมรู้แล้ว...

"อืม..งั้นมาเริ่มสนุกกับพลังพรของเจ้ากันเถอะ

หลักจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงระเบิดรอบๆตัวผม

ตูม!!!!

และผม..ก็ได้ตื่นขึ้นมาจากดาวดวงหนึ่ง..

ผมได้ลืมตาขึ้นมา..กับแสงแดดส่งลงมา..อย่างอบอุ่น....

"ที่นี้ที่ไหนกัน!!..โลกใหม่งั้นเหรอ..ผมได้มองดูรอบๆมันเหมือนมีอะไรมันระเบิดแถวนี้...ต้นไม้ได้ถูกหักพังบริเวณรอบของผม.....ผมได้ลุกขึ้นยืนอย่างส่งสัย

"นี้สินะ...โลกใหม่ของเรา...ภารกิจ

(จบEP1)