รักนายมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #8 : วันที่โครตซวย

ครืดดด!! ปัง!!????
(เสียงเปิดประตูเลื่อนด้วยความแรง)

แก๊ง : ไอ่ไอออออ!!! มึงเป็นอะไรใครทำมึงTT // ไอ่แก๊งเปิดประตูวิ่งพรวดพราดเข้ามา

ไอ : อย่าเว่อร์เหอะ กูไม่ได้เป็นไรแล้ว???‘ // ผมตอบกลับรีแอคของมันด้วยความเหนื่อยหน่าย

แก๊ง : อย่าตัดเยื่อใยกูแบบนั้นเส้ ไอ่เพื่อนเลวกูอุส่าเป็นห่วง ชิ!! // ไอ่แก๊งกอดอกนั่งลงทำท่างอนตุ๊บป่องยังกับเด็กน้อย

ไอ : ถ้าไม่มีอะไรแล้วกูนอนก่อนนะ // ผมไม่สนใจพร้อมนอนหันหลังให้มัน

แก๊ง : สัส!! ง้อกูหน่อยก็ได้มั้งไอ่เลว ทำไมมันไม่แทงมึงให้ตายๆไปเลยนะ

ไอ : กูขอโทษละกันที่กูยังไม่ตายและยังอยู่ดี // ผมหันกลับมาตอบมัน

แก๊ง : หมอบอกมึงกลับบ้านได้เลยนะ กูถามมาแล้ว // มันพูดแบบหน้านิ่งๆพร้อมชูนิ้วโป้งขึ้นมา

ไอ : รับทราบ ทำดีมากครับเพื่อนรัก // ผมลุกขึ้นมาทำท่าเดียวกับมัน

11:00 ??•?

ผมได้ออกจากโรงพยาบาลในตอนสาย แล้วตรงไปเรียนต่อในทันที โชคดีที่วันนี้มีเรียนตอน 13:00 แค่วิชาเดียว

ณ.มหาลัย????

ผมเดินมาถึงตึกเรียนแล้วแต่ในตอนนี้หน้าตึกเรียนของผมมีคนยืนมุงดูอะไรบางอย่างอยู่เต็มไปหมด ผมไม่ได้สนใจมากนักจึงแหวกฝูงชนเพื่อจะเข้าตึกไปเรียน แต่ในตอนที่กำลังแหวกผ่านฝูงชนเข้าไปผมก็ได้เหลือบไปเห็นว่าคนที่กำลังโดนมุงอยู่ในตอนนี้คือ "ดอลล่า"

หมอนั่นกำลังมีเรื่องกับรุ่นพี่ที่คณะของผมอีก 3 คนอยู่ ผมที่เห็นแบบนั้นก็รีบเลี้ยวมุ่งตรงไปที่กลางวงในทันที

ไอ : มีเรื่องอะไรกัน // ผมไปยืนข้างหลังดอลล่าแล้วกระซิบถาม

ดอลล่า : ไอ่พวกกากนี่อยู่ๆก็มาไล่ให้ออกไปยืนที่อื่นอะดิ

รุ่นพี่ : ออกไปจากตึกคณะกูดิ คณะกูไม่ต้อนรับลูกมาเฟียอันธพาลอย่างมึง // รุ่นพี่กอดอกยืนพูดเชิงหาเรื่อง

ดอลล่า : กูก็แค่มารอเพื่อนกูแล้วมึงเสือกไรด้วยว่ะ มึงซื้อที่ใว้หรอห้ะ!! // ดอลล่าก็ไม่ยอมเหมือนกัน

ไอ : เออคือพี่ครับ มันมารอผมเองแหละครับ พี่ช่วยปล่อยๆไปหน่อยได้ไหม อย่ามีเรื่องกันเลย // ผมช่วยเข้ามาห้าม

รุ่นพี่ : เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึงปะ อย่าเสือกดิ // รุ่นพี่ผลักผมออกจนผมล้มลง

ไอ : อ๊ะ!! อะไรเนี่ย!! // ผมล้มลงกับพื้นเมื่อยกมือขึ้นมาดูก็พบกับแผลถลอกใหม่ที่มือ

ดอลล่า : เห้ย! มายุ่งอีกทำไมเนี่ย!! // หมอนั่นช่วยพยุงผมขึ้น

ไอ : อะไรว่ะเนี่ย! แผลเก่ายังไม่หายแผลใหม่มาอีกแล้วหรอห้ะ // ผมมองรุ่นพี่ด้วยความโกรธ

รุ่นพี่ : อะไร มองไม กูไม่ได้ตั้งใจนะเว่ย!!

ดอลล่า : เห้ย!!.....// เมื่อเห็นเลือดที่มือของผมหมอนั่นก็ลุกทำท่าจะต่อยรุ่นพี่คนนั้น

ไอ : แม่งเอ้ย! เป็นรุ่นพี่แล้วจะกร่างอะไรก็ได้หรอห้ะ! วันซวยอะไรเนี่ยเห็นมั้ยแหกตาดูมือผมดิ กะอีแค่ขอโทษมันยากมากใช่ไหมห้ะ! จะบ้าตายแค่เป็นลูกมาเฟียจะยืนตรงไหนก็ต้องมีใบอนุญาติรึไง โตแล้วส้ะปล่าวยังทำตัวเป็นไปได้ นี่ก็มามุงอะไรกัน ไป แยกย้ายไปเรียน ไป!!!!! // ผมฉุนขาดจากความซวยที่ส้ะสมมาบวกกับความโมโห

รุ่นพี่ : เออ ขะ...โทษพอใจยัง ไปก็ได้ว่ะ // แล้วรุ่นพี่ก็ยอมกลับไปแต่โดยดี

ส่วนวงล้อมในตอนนั้นก็รีบกระจายตัวในทันทีหลังจากโดนผมว่าไป มันสมควรโดนว่าไหมละมามุงอะไรกันอยู่ได้ หงุดหงิดชะมัด วันซวยอะไรของผมเนี่ยอยู่กับหมอนี่ทีไรก็ได้แต่แผลตลอดเลย

แก๊ง : เก่งมากครับคุณเพื่อน // แปะๆๆๆๆๆ

ไอ : งั้นฉันไปเรียนละนะ // ผมหันหลังเดินกลับเข้าตึกเรียน

ดอลล่า : เดี๋ยว!! // หมอนั่นดึงมือผมเดินออกจากตึกเรียนไป

ไอ : อะไรของนายฉันจะไปเรียนแล้ว // ผมดึงมือกลับมา

ดอลล่า : ไปทำแผลก่อน // หมอนั่นยืนทำหน้าซื่อบื่อมองผม

ไอ : ไม่ต้องอะ จะไปเรียนแล้ว ไปละแล้วเจอกัน!! // ผมไม่สนใจแล้วหันเดินกลับเข้าตึก

ดอลล่า : อย่าดื้อดิ! // หมอนั่นเอาผมแบกขึ้นบ่าแล้วพาวิ่งไป

ไอ : เห้ย! จะทำอะไรเนี่ย! ปล่อยนะเว่ย สัสเอ้ย!! // ผมดิ้นไปมาแต่ไม่เป็นผลเลย ตังแค่นี้ไปเอาแรงมาจากไหนเยอะแยะเนี่ย!!

ดอลล่า : อย่าดื้อดิ อยู่เฉยๆไม่เป็นรึไง // แล้วผมก็ถูกลากตัวไปห้องพยาบาลจนได้???‘

โปรดติดตามตอนต่อไป.........

> ชอบไม่ชอบยังไงบอกกันได้น้า <

จะอัพให้จนจบเลยนะเพราะเขียนไว้นานแล้วอยากปล่อยเรื่องใหม่ติดตามกันด้วยน่าาา(≧▽≦)