ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : วันเปิดเรียน
กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!
“อืม” ฉันขึ้นมาดูนาฬิกาปลุกที่ฉันตั้งไว้เมื่อคืน แล้วก็พบว่า
“ว๊าก!! 8 โมงแล้ว ตะ ต้อง ต้องรีบแล้วววววว” ฉันลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า แหะ แหะ ไม่อาบน้ำวันเดียวไม่เป็นไรหรอกเนอะ
ฉันเดินออกมาจากหอชาย (แหงล่ะสิ ก็โรงเรียนชายล้วนนะยะ) และรีบวิ่งเข้าโรงเรียนไป ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องม.4/1 ว๊าย!ตายแล้ว ที่นี่ไฮโซซะด้วยค่ะ ประตูเป็นแบบเลื่อนแถมยังเป็นห้องติดแอร์ด้วย ว้าว ต้องขอบคุณคุณพ่อจริง จริ๊งที่มาสอนโรงเรียนนี้
ฉันเข้าไปในห้องก็พบว่า อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ด ที่นี่มีแต่คนหล่อๆทั้งนั้นเลยค่ะ อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ! มีคนหันมาทางฉันด้วย
“เฮ้ย นายนั่นน่ะ” เรียกฉันรึป่าวเนี้ย
“นายนั่นแหละ” เมื่อแจ่มแจ้งแล้วว่านายนี่มันเรียกฉันจริงๆ ฉันจึงเดินเข้าไปหา
“มีไรหรอ” ฉันถามขึ้นด้วยคำพูดที่เป็นกันเองสุดๆ
“นั่งลงก่อนสิ นายใช่มั้ยที่เป็นรูมเมทของไอ้นั่นน่ะ” มันกระซิบแล้วชี้ไปทางนายปากม๋า เอ๊ะ หมอนั่นไปนั่งติดหน้าต่างหลังห้องด้วย กะจะเอาบรรยากาศคนเดียวเลยล่ะสิ
“ใช่ ไมหรอ”
“ฉันว่านะ ทางที่ดีนายอย่าไปยุ่งกับหมอนี่จะดีกว่า นายคงจะไม่รู้สินะว่ามันเลวแค่ไหน” หมอนี่พูดถึงเรื่องไรกัน ไม่เข้าใจโว๊ย คนอย่างนายปากม๋าผู้แสนจะหล่อเหลาเนี้ยนะจะเลวอย่างที่นายพูดได้
“หมอนี่เคยเป็นมาเฟียเก่า นายรู้มั้ยว่าแก๊งค์ไร” โห ฉันไม่ใช่พระพุทธเจ้านะโว้ย จะได้ตรัสรู้เรื่องของชาวบ้านอย่างนายได้
“ก็แก๊งค์พยัคขาวไง” เอ๊ะ ชื่อนี้คุ้นๆ แฮะ หรือว่า
“นายหมายถึงแก๊งค์พยัคขาวที่หัวหน้าสั่งให้ฆ่าพ่อแม่แล้วเผาบ้านตัวเองรึป่าว”
“ใช่ และหมอนี่แหละที่เป็นหัวหน้าแก๊งค์พยัคขาว”
“หาาาาาาาาาาาา อะไรนะ” ฉันแหกปากร้องออกมาด้วยความตกใจ
“เงียบๆ หน่อยสิ เห็นมั้ยนายนั่นหันมามองแล้ว ฉันยังไม่อยากถูกฆ่าหมกโรงเรียนนะ”
“เออ โทษๆ”
“ว่าแต่ นายชื่อไรอ่ะ”
“ฉันปาล์ม นายอ่ะ”
“ฉันเบส”
“แกนั่งตรงนี้ก็ได้นะ ยังว่างอยู่”
“ขอบใจ”
“ไม่ต้องมาขอบอกขอบใจฉันหรอกน๋า เฮ้ยอาจารย์มาแล้ว”
“สวัสดีนักเรียนทุกคน คงจะจำครูได้นะ ครูจะสอนวิชาประวัติศาสตร์นะ ส่วนคนที่มีปัญหาเอ่อ…นัตพงษ์ เอกสารกับประวัติส่วนตัวหายใช่มั้ย รีบๆไปทำซะ เอาล่ะเรามาเริ่มเรียนกันดีกว่า ฉอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ออด ออด ออด
“เฮ้อ หมดคาบเช้าซักที” เย้ จะได้กินข้าวแล้ว
“แกจะบ่นทำไมวะ ก็แกเล่นนอนทุกวิชาเลยนี่หว๋า” แหะ แหะ อย่างที่หมอนี่มันพูดแหละค่ะ ฉันนอนทุกวิชาเลย แหมจะให้ทำไงได้ ก็มันน่าเบื่อนี่
“อย่าว่าแต่ฉันเลย แกก็ใช่ย่อยนี่หว๋า น้ำลายแกจะท่วมห้องอยู่แล้ว” เบสแตะมุมปากตัวเอง โห ท่าแกเซ็กซี่มากเลยว่ะเพื่อนยาก
“เออโว๊ยจริงด้วย แหะ แหะ”
“ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว” จ๊อก จ๊อก เสียงท้องฉันเองค่ะ
โรงอาหาร
“โห คนเยอะจริงๆเลยอ่ะ”
“อย่าบ่นเลยน่ะไอ้ปาล์ม ที่นี่มีนักเรียนตั้ง 800 คน มีโรงอาหารโรงเดียว มีข้าวเหลือให้พวกเราก็บุญโขแล้วเฟ้ย”
“เออ เบส คือ ฉันคือ…….”
“มีไร”
“คือ ฉันไม่กล้าเข้าไปซื้อน่ะ ฉันกลัว” ฮิฮิฮิ ฉันแกล้งค่ะ ที่จริงมันขี้เกียจอ่ะ สมัยม.ต้น ฉันเป็นคนแรกเลยที่เบียดเข้าไปซื้ออาหารได้น่ะ จนเพื่อนๆ ต้องเรียกฉันว่า เจ้าแม่มือไว ก็แหมใครจะไปทนเข้าแถวไหวล่ะ แถวนี้ยาวเหยียดเลย มันก็ต้องใช้วิธีลัดน่ะสิ
“เฮ้ย คุณชายจริงๆ เลยเว๊ย มา ฉันซื้อให้ เอาเหมือนฉันนะโว๊ย ขี้เกียจจำ”
“อืม” เย้ แผนสำเร็จแล้ว
“แผนสูงดีนะ” ใคร ใคร ใครบังอาจมาล่วงรู้แผนการอันแยบยลของฉันยะ
“นายปากม๋า เอ่อ…….” ฉันไม่กล้าพูดเลยค่ะ นี่ฉันกลัวหรือไม่ไว้ใจกันแน่ ฉันค่อยๆขยับออกทีละก้าวทีละก้าว จนไปชนกับ
“โอ๊ย ใครเนี้ย อ้าว ปาล์ม”
“ฉันขอโทษ”
“ไม่เป็นไรๆ ดีแล้วล่ะที่ข้าวไม่หกลงพื้นก่อนน่ะ เอ๊ะ นั่น มานี่” เบสดึงฉันให้เข้าไปใกล้เขามากขึ้น
“ฉันไม่ทำอะไรเพื่อนนายหiอกน่ะ แค่มาทักทายภาษาเป็นรูมเมทกันเฉยๆ หรือว่าไม่ได้ล่ะ ฮึ” เอาอีกแล้วนายปากม๋าาาาาา หน้ากวนส้นเท้าจริงๆ
“เออ ฉันว่าเราไปที่อื่นกันดีกว่านะ” ฉันรีบห้ามทัพก่อนที่มันจะเลยเถิดไปกว่านี้
“ดีเหมือนกันว่ะ ฉันก็ไม่อยากอยู่ตรงนี้เท่าไหร่หรอก อึ้ย” ทำไมนายพูดงี้ล่ะ ฉันรีบผลักเบสออกไปจากโรงอาหารก่อนที่จะมีเรื่อง แต่…..รู้สึกเป็นห่วงนายปากม๋าจัง ฉันหันกลับไปดูนายปากม๋า เอ๊ะ หมอนั่นทำหน้าเศร้าจัง หรือว่าคิดไปเอง ช่างเถอะ รีบไปดีกว่า
ดาดฟ้าของโรงเรียน
“ทำไมแกพามาไกลนักวะ”
“ก็ฉันไม่อยากให้นายไปมีเรื่องกับหมอนั่นนิ ยังไม่อยากตายไม่ใช่หรือไง”
“เออใช่ ขอบใจว่ะที่เตือน”
“กินข้าวกันเถอะ”
มุมมองของเค
“ป้าครับขนมปังไส้เผือกอันนึงครับ” ผมสั่งขนมปังกับแม่ค้าร้านเบเกอรี่
“ดะ ดะ ได้ เอา เอาไป” ป้าร้านเบเกอรี่ยื่นขนมปังไส้เผือกมาให้ผมอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ป้าไม่ต้องกลัวผมขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมไม่ทำอะไรป้าหรอก”
“ขอบ ขอบใจ แต่ว่ารีบออกไปได้แล้ว คนอื่นเขาจะไม่กล้าเข้ามา” ผมรีบออกมาจากร้าน ก็เห็นนักเรียนกำลังซุบซิบกัน ผมมั่นใจพวกนักเรียนต้องนินทาผมแน่ ก็ใช่นิผมมันโง่เองที่ไว้ใจเพื่อนจนสูญเสียทุกอย่าง
ผมเดินขึ้นมาบนดาดฟ้า แต่ผมเห็นปาล์มและเพื่อนของเขาก่อน ผมจึงจะไปหาที่กินข้าวก่อนที่จะมีเรื่องอีก
“อืม” ฉันขึ้นมาดูนาฬิกาปลุกที่ฉันตั้งไว้เมื่อคืน แล้วก็พบว่า
“ว๊าก!! 8 โมงแล้ว ตะ ต้อง ต้องรีบแล้วววววว” ฉันลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า แหะ แหะ ไม่อาบน้ำวันเดียวไม่เป็นไรหรอกเนอะ
ฉันเดินออกมาจากหอชาย (แหงล่ะสิ ก็โรงเรียนชายล้วนนะยะ) และรีบวิ่งเข้าโรงเรียนไป ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องม.4/1 ว๊าย!ตายแล้ว ที่นี่ไฮโซซะด้วยค่ะ ประตูเป็นแบบเลื่อนแถมยังเป็นห้องติดแอร์ด้วย ว้าว ต้องขอบคุณคุณพ่อจริง จริ๊งที่มาสอนโรงเรียนนี้
ฉันเข้าไปในห้องก็พบว่า อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ด ที่นี่มีแต่คนหล่อๆทั้งนั้นเลยค่ะ อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ! มีคนหันมาทางฉันด้วย
“เฮ้ย นายนั่นน่ะ” เรียกฉันรึป่าวเนี้ย
“นายนั่นแหละ” เมื่อแจ่มแจ้งแล้วว่านายนี่มันเรียกฉันจริงๆ ฉันจึงเดินเข้าไปหา
“มีไรหรอ” ฉันถามขึ้นด้วยคำพูดที่เป็นกันเองสุดๆ
“นั่งลงก่อนสิ นายใช่มั้ยที่เป็นรูมเมทของไอ้นั่นน่ะ” มันกระซิบแล้วชี้ไปทางนายปากม๋า เอ๊ะ หมอนั่นไปนั่งติดหน้าต่างหลังห้องด้วย กะจะเอาบรรยากาศคนเดียวเลยล่ะสิ
“ใช่ ไมหรอ”
“ฉันว่านะ ทางที่ดีนายอย่าไปยุ่งกับหมอนี่จะดีกว่า นายคงจะไม่รู้สินะว่ามันเลวแค่ไหน” หมอนี่พูดถึงเรื่องไรกัน ไม่เข้าใจโว๊ย คนอย่างนายปากม๋าผู้แสนจะหล่อเหลาเนี้ยนะจะเลวอย่างที่นายพูดได้
“หมอนี่เคยเป็นมาเฟียเก่า นายรู้มั้ยว่าแก๊งค์ไร” โห ฉันไม่ใช่พระพุทธเจ้านะโว้ย จะได้ตรัสรู้เรื่องของชาวบ้านอย่างนายได้
“ก็แก๊งค์พยัคขาวไง” เอ๊ะ ชื่อนี้คุ้นๆ แฮะ หรือว่า
“นายหมายถึงแก๊งค์พยัคขาวที่หัวหน้าสั่งให้ฆ่าพ่อแม่แล้วเผาบ้านตัวเองรึป่าว”
“ใช่ และหมอนี่แหละที่เป็นหัวหน้าแก๊งค์พยัคขาว”
“หาาาาาาาาาาาา อะไรนะ” ฉันแหกปากร้องออกมาด้วยความตกใจ
“เงียบๆ หน่อยสิ เห็นมั้ยนายนั่นหันมามองแล้ว ฉันยังไม่อยากถูกฆ่าหมกโรงเรียนนะ”
“เออ โทษๆ”
“ว่าแต่ นายชื่อไรอ่ะ”
“ฉันปาล์ม นายอ่ะ”
“ฉันเบส”
“แกนั่งตรงนี้ก็ได้นะ ยังว่างอยู่”
“ขอบใจ”
“ไม่ต้องมาขอบอกขอบใจฉันหรอกน๋า เฮ้ยอาจารย์มาแล้ว”
“สวัสดีนักเรียนทุกคน คงจะจำครูได้นะ ครูจะสอนวิชาประวัติศาสตร์นะ ส่วนคนที่มีปัญหาเอ่อ…นัตพงษ์ เอกสารกับประวัติส่วนตัวหายใช่มั้ย รีบๆไปทำซะ เอาล่ะเรามาเริ่มเรียนกันดีกว่า ฉอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ออด ออด ออด
“เฮ้อ หมดคาบเช้าซักที” เย้ จะได้กินข้าวแล้ว
“แกจะบ่นทำไมวะ ก็แกเล่นนอนทุกวิชาเลยนี่หว๋า” แหะ แหะ อย่างที่หมอนี่มันพูดแหละค่ะ ฉันนอนทุกวิชาเลย แหมจะให้ทำไงได้ ก็มันน่าเบื่อนี่
“อย่าว่าแต่ฉันเลย แกก็ใช่ย่อยนี่หว๋า น้ำลายแกจะท่วมห้องอยู่แล้ว” เบสแตะมุมปากตัวเอง โห ท่าแกเซ็กซี่มากเลยว่ะเพื่อนยาก
“เออโว๊ยจริงด้วย แหะ แหะ”
“ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว” จ๊อก จ๊อก เสียงท้องฉันเองค่ะ
โรงอาหาร
“โห คนเยอะจริงๆเลยอ่ะ”
“อย่าบ่นเลยน่ะไอ้ปาล์ม ที่นี่มีนักเรียนตั้ง 800 คน มีโรงอาหารโรงเดียว มีข้าวเหลือให้พวกเราก็บุญโขแล้วเฟ้ย”
“เออ เบส คือ ฉันคือ…….”
“มีไร”
“คือ ฉันไม่กล้าเข้าไปซื้อน่ะ ฉันกลัว” ฮิฮิฮิ ฉันแกล้งค่ะ ที่จริงมันขี้เกียจอ่ะ สมัยม.ต้น ฉันเป็นคนแรกเลยที่เบียดเข้าไปซื้ออาหารได้น่ะ จนเพื่อนๆ ต้องเรียกฉันว่า เจ้าแม่มือไว ก็แหมใครจะไปทนเข้าแถวไหวล่ะ แถวนี้ยาวเหยียดเลย มันก็ต้องใช้วิธีลัดน่ะสิ
“เฮ้ย คุณชายจริงๆ เลยเว๊ย มา ฉันซื้อให้ เอาเหมือนฉันนะโว๊ย ขี้เกียจจำ”
“อืม” เย้ แผนสำเร็จแล้ว
“แผนสูงดีนะ” ใคร ใคร ใครบังอาจมาล่วงรู้แผนการอันแยบยลของฉันยะ
“นายปากม๋า เอ่อ…….” ฉันไม่กล้าพูดเลยค่ะ นี่ฉันกลัวหรือไม่ไว้ใจกันแน่ ฉันค่อยๆขยับออกทีละก้าวทีละก้าว จนไปชนกับ
“โอ๊ย ใครเนี้ย อ้าว ปาล์ม”
“ฉันขอโทษ”
“ไม่เป็นไรๆ ดีแล้วล่ะที่ข้าวไม่หกลงพื้นก่อนน่ะ เอ๊ะ นั่น มานี่” เบสดึงฉันให้เข้าไปใกล้เขามากขึ้น
“ฉันไม่ทำอะไรเพื่อนนายหiอกน่ะ แค่มาทักทายภาษาเป็นรูมเมทกันเฉยๆ หรือว่าไม่ได้ล่ะ ฮึ” เอาอีกแล้วนายปากม๋าาาาาา หน้ากวนส้นเท้าจริงๆ
“เออ ฉันว่าเราไปที่อื่นกันดีกว่านะ” ฉันรีบห้ามทัพก่อนที่มันจะเลยเถิดไปกว่านี้
“ดีเหมือนกันว่ะ ฉันก็ไม่อยากอยู่ตรงนี้เท่าไหร่หรอก อึ้ย” ทำไมนายพูดงี้ล่ะ ฉันรีบผลักเบสออกไปจากโรงอาหารก่อนที่จะมีเรื่อง แต่…..รู้สึกเป็นห่วงนายปากม๋าจัง ฉันหันกลับไปดูนายปากม๋า เอ๊ะ หมอนั่นทำหน้าเศร้าจัง หรือว่าคิดไปเอง ช่างเถอะ รีบไปดีกว่า
ดาดฟ้าของโรงเรียน
“ทำไมแกพามาไกลนักวะ”
“ก็ฉันไม่อยากให้นายไปมีเรื่องกับหมอนั่นนิ ยังไม่อยากตายไม่ใช่หรือไง”
“เออใช่ ขอบใจว่ะที่เตือน”
“กินข้าวกันเถอะ”
มุมมองของเค
“ป้าครับขนมปังไส้เผือกอันนึงครับ” ผมสั่งขนมปังกับแม่ค้าร้านเบเกอรี่
“ดะ ดะ ได้ เอา เอาไป” ป้าร้านเบเกอรี่ยื่นขนมปังไส้เผือกมาให้ผมอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ป้าไม่ต้องกลัวผมขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมไม่ทำอะไรป้าหรอก”
“ขอบ ขอบใจ แต่ว่ารีบออกไปได้แล้ว คนอื่นเขาจะไม่กล้าเข้ามา” ผมรีบออกมาจากร้าน ก็เห็นนักเรียนกำลังซุบซิบกัน ผมมั่นใจพวกนักเรียนต้องนินทาผมแน่ ก็ใช่นิผมมันโง่เองที่ไว้ใจเพื่อนจนสูญเสียทุกอย่าง
ผมเดินขึ้นมาบนดาดฟ้า แต่ผมเห็นปาล์มและเพื่อนของเขาก่อน ผมจึงจะไปหาที่กินข้าวก่อนที่จะมีเรื่องอีก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น