ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หอเฟิร์สนัมเบอร์วัน
เมื่อฉันซื้อชุดนักเรียน ชุดพละ และหนังสือวิชาต่างๆ เสร็จ ฉันก็ตรงไปที่บอร์ดหน้าห้องธุรการ
“อ๊ะ!! เจอแล้ว อยู่หอเฟิร์สนัมเบอร์วัน” ฉันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดีใจสุดๆ ก่อนที่จะดูรายละเอียดต่อไป
มาดูห้องพักที่บอร์ดหน้าหอและย้ายสิ่งของที่จำเป็นมาไว้ที่หอวันที่ 25 มิถุนายน
“นั่นไง!! ชื่อเรา ห้อง 207”
“อืม! เพื่อนร่วมห้องของเรา เคสุวัจน์”
เอ๊ะ!!! เคสุวัจน์ เคยได้ยินที่ไหนน้า ช่างเถอะคงไม่เกี่ยวกับเราหรอก เอากระเป๋าไปไว้ดีกว่า
แห๋! แห๋! (หอบค่ะ) เหนื่อยเป็นบ้าเลยอยู่ตั้งชั้น 2 แถมห้องยังอยู่ไกลชิบ แห๋! แห๋!
“เฮ้ย!!!! นายปากสุนัข นายมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไงเนี้ย”
“ฉันต่างหากที่ต้องถามนาย นี่มันห้องฉัน ออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้ ชิ้ว! ชิ้ว!” โห! ดูมั้นดูมัน ไล่ฉันอย่างกับหมูกับหมา ชิ ต้องเอาคืนบ้าง
“นายนั่นแหละต้องออกไปนายปากม๋า ปากสุนัข ชิ้ว! ชิ้ว!” ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกับโบกมือไล่
\"หน็อย!!!! ฉันไม่ได้ชื่อนายปากม๋า ปากสุนัขนะ ฉันชื่อ ‘เค’ จำไว้ด้วย ชิ”
เค! เค!! เอ๊ะ!!! เค เคสุวัจน์!!!! ทำมั้ยทำไมฉันไม่สะกิดใจตั้งแต่แรกนะ แล้วฉันต้องมาอยู่ห้องเดียวหมอนี่เนี้ยนะ ซวย ซวย ซวยกำลังสอง
“นายคงจะชื่อ ‘ปาล์ม’ ล่ะสินะ แล้วนายมาทำอะไรอยู่ห้องนี้ ฉันอยู่ห้องกับนายนัตพงศ์นะ เอ๊ะ!? หรือว่านายเป็น นายเป็น”
ฮิ ฮิ นายนี่ทำหน้าเหวอหวา คงจะตกใจมากล่ะสิ แต่น่ารักชิบเลยอ่ะ
“ใช่!! ฉันเป็นนัตพงศ์คนนั้นล่ะ” ฉันลุกขึ้นพร้อมกับปัดก้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นและทำน่าสะใจสุดๆ
“โธ่เว๊ย!!! ทำไมซวยอย่างงี้วะ” ชิ ฉันต่างหากล่ะที่เป็นคนที่ควรจะพูด
“นี่! ฉันก็ซวยเหมือนกับนายนั้นล่ะ แต่ตอนนี้อาจารย์ก็จัดให้แล้ว เปลี่ยนก็ไม่ได้แล้ว ฉันว่าเราควรจะจัดของให้เสร็จ แล้วไปฟังอาจารย์ปราศรัยนะ”
“ฮึ ไม่ต้องมาสั่งฉัน” ชิ เรื่องมากชะมัด
หลังจากที่ทะเลาะกับนายเคและจัดข้าวของเสร็จ ฉันก็เพิ่งมาสังเกตห้องเนี้ยแหละ ในห้องนับว่าไม่หรูหรามาก มีเตียง 2 เตียง โต๊ะสำหรับเขียนหนังสือพร้อมเก้าอี้อย่างละ 2 ตัว ตู้เสื้อผ้า 2 ตู้ โดยจัดไว้คนละฝั่งของห้อง เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างถูกจัดไว้ให้สำหรับ 2 คน แต่ก็ดีนะที่เตียงไม่ได้ชิดกัน ไม่ยังงั้นคงถีบกันตายกันไปข้างนึงแน่!!!!!
“สวัสดีนักเรียนที่น่ารักของครูทุกคน ครูชื่อ “ปฐมพงษ์” เป็นผู้ดูแลหอนี้และเป็นอาจารย์ประจำชั้นของนักเรียนด้วย มาเข้าเรื่องกันดีกว่า หอเฟิร์สนัมเบอร์วัน คือหอ 1 ของม.ปลายปี 1 (ก็ม.4ไง!!) เมื่ออยู่หอนี้ต้องอยู่ห้องม.4/1 หอพักของเราจะมีห้องต่างๆไว้ให้นักเรียนได้ใช้กัน อันได้แก่ ห้องนั่งเล่น ห้องนอน ห้องอาบน้ำรวม”
หา!!! อะไรนะห้องอาบน้ำรวม หวาแล้วเราจะไปรอดมั้ยล่ะเนี้ย แง้
“ห้องประชุม ห้องกิจกรรมซึ่งเราสามารถจะจัดงานเลี้ยงหรือกิจกรรมอะไรก็ตาม มา จัดที่ห้องนี้ ด้านหลังของหอเรามีสวนดอกไม้ด้วย และข้อนี้เป็นข้อที่สำคัญที่สุดคือเราทุกคนไม่เว้นแม้แต่อาจารย์คนใดก็ตามต้องปฏิบัติตามกฎข้อต่างๆของหอแต่ถ้าละเมิดกฎครูจะลงโทษต่างๆนานาไม่ว่าล้างห้องน้ำ ทำความสะอาดหอตลอด 1 อาทิตย์ วิ่งรอบสนาม 10 รอบ นี่เป็นแค่ยกตัวอย่างนะแต่ถ้าละเมิดจริงๆ อาจจะโดนโหดกว่านี้ก็ได้ 55555”
หวา!! นี่แค่ยกตัวอย่างนะเนี้ย ยังไงซะให้ตายฉันก็จะไม่ละเมิดกฎเด็ดขาด แล้วไมจารย์ต้องทำหน้าเจ้าเล่ห์งั้นด้วยง่ะ ชักเริ่มหนาวๆซะแล้วสิ
“เอาล่ะ! ครูจะติดกฏไว้หน้าบันไดของแต่ละชั้น เราจะอยู่กันที่นี่จนเปิดเรียน ทำความรู้จักกันไว้ล่ะ อ้อ!! เราจะเปิดเรียนเทอม 1 พร้อมกันทุกชั้นในวันที่ 1 พฤษภาคมนี้ ถ้าเข้าใจแล้วก็แยกย้ายกันเข้าห้องได้”
หลังจากที่ประชุมเกี่ยวกับหอพักเสร็จแล้วฉันก็เดินออกมาที่ระเบียงซึ่งจะเป็นทางที่จะไปห้องนอนของนักเรียน
“นี่!! นายปากม๋ารอฉันด้วยสิ” หมอนี่เดินเร็วชะมัด จะรีบไปตายที่ไหนยะ แน๊! ยังไม่หยุดเดินอีก รู้จักยัยปาล์มไปแล้วมั้งเพ่
ย้า!!!!!!!!!!!!!!!!
โอ้ย!!!!!!!!!!!!
หิหิเป็นไงล่ะ เจอลูกถีบอันแสนจะน่าพิศมัยของยัยปาล์มสุดสวยเข้าแล้ว หลังจากที่นายนั่นเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสด้วยฝีมือของฉัน แล้วก็ส่งสายอาฆาตมาให้ฉันกินเป็นการตอบแทน
“นายไม่ต้องมาเดินตามติดฉันเป็นทาสอย่างนี้ก็ได้ ฉันไม่ได้ร่ำรวยอะไรขนาดนั้นหรอก แล้วก็อีกอย่างถึงฉันจะเป็นลูกนายกฯฉันก็ไม่มีวันติดกับนายหรอกน่า”
“นะ นายหมายถึงอะไรน่ะ”
“อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ หึ นายจะมาตามประจบฉัน ทำให้ฉันไว้ใจแล้วจะขโมยของๆฉัน ของที่ฉันรักมากที่สุดใช่มั้ยล่ะ” หมอนี่พูดเรื่องอะไรเนี้ย แต่เมื่อกี้รู้สึกเป็นเองรึป่าว รู้สึกว่าหมอนี่จะมีน้ำใสๆไหลออกมาจากตาด้วย แต่เสียดายเห็นไม่ชัดหมอนี่หันไปก่อน
“นายปากม๋า……” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิด แต่แล้วนายปากม๋าก็หันมา สายตายังจ้องฉันอย่างเคียดแค้นเหมือนเดิมแล้วพูดขึ้นด้วยคำพูดที่ทำให้ฉันสบายใจขึ้น
“อีกอย่าง ฉันไม่ได้ชื่อนายปากม๋า เลิกเรียกฉันอย่างนี้ซักที”
“ก็ใครใช้ให้มาด่าฉันเสียๆ หายๆ อย่างนี้ล่ะ แบร้!!!!” ฉันพูดขึ้นแล้วแลบลิ้นใส่นายปากม๋า
“ชิ ฉันไปก่อนล่ะ”
“เดี๋ยวรอฉันด้วย”
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาตามฉัน”
“ฉันไปด้วยนะนะนะนะนะ”
“แล้วนายจะเดินตามหลังฉันมาทำไมเนี้ย”
“คือว่า คือ……”
“อะไรล่ะ”
“ฉัน ฉัน ฉัน” จะบอกหมอนี่ดีมั้ยเนี้ย
“นายทำไม”
“ฉันจำห้องไม่ได้” ฉันพูดให้ค่อยเท่าที่จะค่อยได้
“อะไรนะ”
“ฉันจำห้องไม่ได้” ฉันพูดดังขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็นิดหน่อยเท่านั้น
“อะไรนะ”
“ฉันจำห้องไม่ได้ด้ด้ด้ด้ด้ด้” ฉันตะโกนใส่นายปากม๋าเพื่อตัดความรำคาญ แต่ฉันก็เพิ่งมารู้สึกตัวว่า ฉันทำให้ทั้งหอรู้ถึงความเซ่อซ่าของฉันแล้ว
“5555555555” ว๋าย!!! หมอนี่หัวเราะออกมาสุดเสียงเลยค่า หยุดได้แล้ว ฉันอายเค้า
“นี่! ไอ้บ้าหยุดได้แล้ว ฉันอายเค้าน้าาาาาาา”
“โทษที โทษที ฉันกลั้นไม่อยู่ 55555”
“นี่! ฉันบอกให้หยุด ไม่ได้ยินหรือไง”
“5555555555555555”
“นายว่าโปรตีนมีประโยชน์รึป่าว”
“นายถามอะไรปัญญาอ่อนอย่างนี้น่ะ ก็ต้องมีประโยชน์สิ”
“ได้ ถ้างั้นฉันจัดให้” หิหิ สมน้ำหน้า คุณผู้อ่านคิดถูกแล้วค่ะ ฉันถีบหมอนี่หน้าไถลกับพื้นเลย
“ไอ้บ้า ไอ้ ไอ้ ไอ้ ชิ”
“เถียงไม่ออกล่ะสิ สมน้ำหน้า” ฉันเอ่ย ก่อนที่กำลังจะเดินออกไป แต่นายปากม๋าพูดประโยคนี้ขึ้นมาน่ะสิ ฉันถึงคิดได้
“เดี๋ยว! นายจะไปไหนน่ะ จำห้องตัวเองได้แล้วหรอ”
“เอ่อคือ เอ่อ…….”
“ฮึ จำไม่ได้ล่ะสิ นายนี่เซ่อซ่าจริงๆ มา ตามฉันมา” นายปากม๋ายันตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินนำหน้าฉันไป ฉันตามไปติดๆ แล้วเอ่ยถามนายปากม๋าว่า
“นายหายโกรธฉันแล้วหรอ”
“ถือว่าเจ๊ากันไปก็แล้ว” ว้าย นายนี่ก็พูดดีกับเค้าเป็นเหมือนกันแฮะ เห็นทีต้องมองนายปากม๋าใหม่ซะแล้ว
“ขอบคุณ”
“อ๊ะ!! เจอแล้ว อยู่หอเฟิร์สนัมเบอร์วัน” ฉันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดีใจสุดๆ ก่อนที่จะดูรายละเอียดต่อไป
มาดูห้องพักที่บอร์ดหน้าหอและย้ายสิ่งของที่จำเป็นมาไว้ที่หอวันที่ 25 มิถุนายน
“นั่นไง!! ชื่อเรา ห้อง 207”
“อืม! เพื่อนร่วมห้องของเรา เคสุวัจน์”
เอ๊ะ!!! เคสุวัจน์ เคยได้ยินที่ไหนน้า ช่างเถอะคงไม่เกี่ยวกับเราหรอก เอากระเป๋าไปไว้ดีกว่า
แห๋! แห๋! (หอบค่ะ) เหนื่อยเป็นบ้าเลยอยู่ตั้งชั้น 2 แถมห้องยังอยู่ไกลชิบ แห๋! แห๋!
“เฮ้ย!!!! นายปากสุนัข นายมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไงเนี้ย”
“ฉันต่างหากที่ต้องถามนาย นี่มันห้องฉัน ออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้ ชิ้ว! ชิ้ว!” โห! ดูมั้นดูมัน ไล่ฉันอย่างกับหมูกับหมา ชิ ต้องเอาคืนบ้าง
“นายนั่นแหละต้องออกไปนายปากม๋า ปากสุนัข ชิ้ว! ชิ้ว!” ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกับโบกมือไล่
\"หน็อย!!!! ฉันไม่ได้ชื่อนายปากม๋า ปากสุนัขนะ ฉันชื่อ ‘เค’ จำไว้ด้วย ชิ”
เค! เค!! เอ๊ะ!!! เค เคสุวัจน์!!!! ทำมั้ยทำไมฉันไม่สะกิดใจตั้งแต่แรกนะ แล้วฉันต้องมาอยู่ห้องเดียวหมอนี่เนี้ยนะ ซวย ซวย ซวยกำลังสอง
“นายคงจะชื่อ ‘ปาล์ม’ ล่ะสินะ แล้วนายมาทำอะไรอยู่ห้องนี้ ฉันอยู่ห้องกับนายนัตพงศ์นะ เอ๊ะ!? หรือว่านายเป็น นายเป็น”
ฮิ ฮิ นายนี่ทำหน้าเหวอหวา คงจะตกใจมากล่ะสิ แต่น่ารักชิบเลยอ่ะ
“ใช่!! ฉันเป็นนัตพงศ์คนนั้นล่ะ” ฉันลุกขึ้นพร้อมกับปัดก้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นและทำน่าสะใจสุดๆ
“โธ่เว๊ย!!! ทำไมซวยอย่างงี้วะ” ชิ ฉันต่างหากล่ะที่เป็นคนที่ควรจะพูด
“นี่! ฉันก็ซวยเหมือนกับนายนั้นล่ะ แต่ตอนนี้อาจารย์ก็จัดให้แล้ว เปลี่ยนก็ไม่ได้แล้ว ฉันว่าเราควรจะจัดของให้เสร็จ แล้วไปฟังอาจารย์ปราศรัยนะ”
“ฮึ ไม่ต้องมาสั่งฉัน” ชิ เรื่องมากชะมัด
หลังจากที่ทะเลาะกับนายเคและจัดข้าวของเสร็จ ฉันก็เพิ่งมาสังเกตห้องเนี้ยแหละ ในห้องนับว่าไม่หรูหรามาก มีเตียง 2 เตียง โต๊ะสำหรับเขียนหนังสือพร้อมเก้าอี้อย่างละ 2 ตัว ตู้เสื้อผ้า 2 ตู้ โดยจัดไว้คนละฝั่งของห้อง เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างถูกจัดไว้ให้สำหรับ 2 คน แต่ก็ดีนะที่เตียงไม่ได้ชิดกัน ไม่ยังงั้นคงถีบกันตายกันไปข้างนึงแน่!!!!!
“สวัสดีนักเรียนที่น่ารักของครูทุกคน ครูชื่อ “ปฐมพงษ์” เป็นผู้ดูแลหอนี้และเป็นอาจารย์ประจำชั้นของนักเรียนด้วย มาเข้าเรื่องกันดีกว่า หอเฟิร์สนัมเบอร์วัน คือหอ 1 ของม.ปลายปี 1 (ก็ม.4ไง!!) เมื่ออยู่หอนี้ต้องอยู่ห้องม.4/1 หอพักของเราจะมีห้องต่างๆไว้ให้นักเรียนได้ใช้กัน อันได้แก่ ห้องนั่งเล่น ห้องนอน ห้องอาบน้ำรวม”
หา!!! อะไรนะห้องอาบน้ำรวม หวาแล้วเราจะไปรอดมั้ยล่ะเนี้ย แง้
“ห้องประชุม ห้องกิจกรรมซึ่งเราสามารถจะจัดงานเลี้ยงหรือกิจกรรมอะไรก็ตาม มา จัดที่ห้องนี้ ด้านหลังของหอเรามีสวนดอกไม้ด้วย และข้อนี้เป็นข้อที่สำคัญที่สุดคือเราทุกคนไม่เว้นแม้แต่อาจารย์คนใดก็ตามต้องปฏิบัติตามกฎข้อต่างๆของหอแต่ถ้าละเมิดกฎครูจะลงโทษต่างๆนานาไม่ว่าล้างห้องน้ำ ทำความสะอาดหอตลอด 1 อาทิตย์ วิ่งรอบสนาม 10 รอบ นี่เป็นแค่ยกตัวอย่างนะแต่ถ้าละเมิดจริงๆ อาจจะโดนโหดกว่านี้ก็ได้ 55555”
หวา!! นี่แค่ยกตัวอย่างนะเนี้ย ยังไงซะให้ตายฉันก็จะไม่ละเมิดกฎเด็ดขาด แล้วไมจารย์ต้องทำหน้าเจ้าเล่ห์งั้นด้วยง่ะ ชักเริ่มหนาวๆซะแล้วสิ
“เอาล่ะ! ครูจะติดกฏไว้หน้าบันไดของแต่ละชั้น เราจะอยู่กันที่นี่จนเปิดเรียน ทำความรู้จักกันไว้ล่ะ อ้อ!! เราจะเปิดเรียนเทอม 1 พร้อมกันทุกชั้นในวันที่ 1 พฤษภาคมนี้ ถ้าเข้าใจแล้วก็แยกย้ายกันเข้าห้องได้”
หลังจากที่ประชุมเกี่ยวกับหอพักเสร็จแล้วฉันก็เดินออกมาที่ระเบียงซึ่งจะเป็นทางที่จะไปห้องนอนของนักเรียน
“นี่!! นายปากม๋ารอฉันด้วยสิ” หมอนี่เดินเร็วชะมัด จะรีบไปตายที่ไหนยะ แน๊! ยังไม่หยุดเดินอีก รู้จักยัยปาล์มไปแล้วมั้งเพ่
ย้า!!!!!!!!!!!!!!!!
โอ้ย!!!!!!!!!!!!
หิหิเป็นไงล่ะ เจอลูกถีบอันแสนจะน่าพิศมัยของยัยปาล์มสุดสวยเข้าแล้ว หลังจากที่นายนั่นเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสด้วยฝีมือของฉัน แล้วก็ส่งสายอาฆาตมาให้ฉันกินเป็นการตอบแทน
“นายไม่ต้องมาเดินตามติดฉันเป็นทาสอย่างนี้ก็ได้ ฉันไม่ได้ร่ำรวยอะไรขนาดนั้นหรอก แล้วก็อีกอย่างถึงฉันจะเป็นลูกนายกฯฉันก็ไม่มีวันติดกับนายหรอกน่า”
“นะ นายหมายถึงอะไรน่ะ”
“อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ หึ นายจะมาตามประจบฉัน ทำให้ฉันไว้ใจแล้วจะขโมยของๆฉัน ของที่ฉันรักมากที่สุดใช่มั้ยล่ะ” หมอนี่พูดเรื่องอะไรเนี้ย แต่เมื่อกี้รู้สึกเป็นเองรึป่าว รู้สึกว่าหมอนี่จะมีน้ำใสๆไหลออกมาจากตาด้วย แต่เสียดายเห็นไม่ชัดหมอนี่หันไปก่อน
“นายปากม๋า……” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิด แต่แล้วนายปากม๋าก็หันมา สายตายังจ้องฉันอย่างเคียดแค้นเหมือนเดิมแล้วพูดขึ้นด้วยคำพูดที่ทำให้ฉันสบายใจขึ้น
“อีกอย่าง ฉันไม่ได้ชื่อนายปากม๋า เลิกเรียกฉันอย่างนี้ซักที”
“ก็ใครใช้ให้มาด่าฉันเสียๆ หายๆ อย่างนี้ล่ะ แบร้!!!!” ฉันพูดขึ้นแล้วแลบลิ้นใส่นายปากม๋า
“ชิ ฉันไปก่อนล่ะ”
“เดี๋ยวรอฉันด้วย”
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาตามฉัน”
“ฉันไปด้วยนะนะนะนะนะ”
“แล้วนายจะเดินตามหลังฉันมาทำไมเนี้ย”
“คือว่า คือ……”
“อะไรล่ะ”
“ฉัน ฉัน ฉัน” จะบอกหมอนี่ดีมั้ยเนี้ย
“นายทำไม”
“ฉันจำห้องไม่ได้” ฉันพูดให้ค่อยเท่าที่จะค่อยได้
“อะไรนะ”
“ฉันจำห้องไม่ได้” ฉันพูดดังขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็นิดหน่อยเท่านั้น
“อะไรนะ”
“ฉันจำห้องไม่ได้ด้ด้ด้ด้ด้ด้” ฉันตะโกนใส่นายปากม๋าเพื่อตัดความรำคาญ แต่ฉันก็เพิ่งมารู้สึกตัวว่า ฉันทำให้ทั้งหอรู้ถึงความเซ่อซ่าของฉันแล้ว
“5555555555” ว๋าย!!! หมอนี่หัวเราะออกมาสุดเสียงเลยค่า หยุดได้แล้ว ฉันอายเค้า
“นี่! ไอ้บ้าหยุดได้แล้ว ฉันอายเค้าน้าาาาาาา”
“โทษที โทษที ฉันกลั้นไม่อยู่ 55555”
“นี่! ฉันบอกให้หยุด ไม่ได้ยินหรือไง”
“5555555555555555”
“นายว่าโปรตีนมีประโยชน์รึป่าว”
“นายถามอะไรปัญญาอ่อนอย่างนี้น่ะ ก็ต้องมีประโยชน์สิ”
“ได้ ถ้างั้นฉันจัดให้” หิหิ สมน้ำหน้า คุณผู้อ่านคิดถูกแล้วค่ะ ฉันถีบหมอนี่หน้าไถลกับพื้นเลย
“ไอ้บ้า ไอ้ ไอ้ ไอ้ ชิ”
“เถียงไม่ออกล่ะสิ สมน้ำหน้า” ฉันเอ่ย ก่อนที่กำลังจะเดินออกไป แต่นายปากม๋าพูดประโยคนี้ขึ้นมาน่ะสิ ฉันถึงคิดได้
“เดี๋ยว! นายจะไปไหนน่ะ จำห้องตัวเองได้แล้วหรอ”
“เอ่อคือ เอ่อ…….”
“ฮึ จำไม่ได้ล่ะสิ นายนี่เซ่อซ่าจริงๆ มา ตามฉันมา” นายปากม๋ายันตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินนำหน้าฉันไป ฉันตามไปติดๆ แล้วเอ่ยถามนายปากม๋าว่า
“นายหายโกรธฉันแล้วหรอ”
“ถือว่าเจ๊ากันไปก็แล้ว” ว้าย นายนี่ก็พูดดีกับเค้าเป็นเหมือนกันแฮะ เห็นทีต้องมองนายปากม๋าใหม่ซะแล้ว
“ขอบคุณ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น