เมียผมเป็นแม่บ้าน

เรื่อง เมียผมเป็นแม่บ้าน

ขออนุญาตแนะนำตัวละครหน่อยนะคะ????

พระเอก : แอชตัน เบอร์เรล (ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน)

สูง 194 ซม. หนัก78 อายุ 29 ปี

เจ้านายหนุ่มผู้พิการขาจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ พ่อแม่อยู่ต่างประเทศ มีแต่แสนดีที่เขาไว้ใจให้ดูแลเพียงคนเดียว

นางเอก : ปั้นชา รินระดา ใจดี

สูง 160 ซม. หนัก 46 อายุ 18 ปี

สาวเหนือแม่บ้านคนใหม่ที่หนีจากแดนไกลและพ่อเลี้ยงที่ชอบทำร้ายร่างกายเพื่อมาดูแลพระเอกในเมืองกรุงฯ

นางร้าย : แสนดี พิมม์พิชา รัตนโรจน์

สูง 175 ซม. หนัก 52 อายุ 25 ปี

แฟนสาวแอชตัน ลูกคุณหนู บ้านรวย ที่บ้านมีธุรกิจห้างดังทั่วประเทศ หญิงสาวผู้ใฝ่ฝันอยากมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ จึงหนีแอชตันไปหาชู้เพราะคิดว่าเขาคงไม่มีทางกลับมาหายดี

ตัวร้าย : รัน รวีชัย ไพศาลสกุล

สูง 185 ซม. หนัก 70 อายุ 29 ปี

หนุ่มรูปหล่อ พ่อรวย เป็นลูกนายกฯ และเป็นเพื่อนพระเอกที่คอยจะเอาชนะทุกอย่างโดยเฉพาะผู้หญิงของเขาอย่างแสนดี

Intro

“มึงอย่ามายุ่ง กูไม่เชื่อหรอกว่าแสนดีจะทิ้งกูไปโดยไม่ลา เขาต้องกลับมาหากูแน่ๆ เพราะเขารักกู หรือถ้าเขาจะไปจริงๆ เขาก็ต้องบอกกูก่อนสิ จะไปแบบนี้ได้ยังไง ฮือๆ” 

น้ำตาของลูกผ้ชายไหลออกมาอย่างไม่อายใคร เพราะเขาไม่มีทางเชื่อลมปากของคนอื่นแน่นอน โดยเพาะผู้หญิงตรงหน้าที่แกล้งมาดูแลเขา แต่จริงๆ คงหวังจะเอาเขาเป็นผัว เพราะแบบนี้แสนดีถึงได้หนีเขาไป

“คุณ” ปั้นชาพยายามส่งสายตาอ้อนวอนขอร้องให้แอชตันอย่าโวยวาย

“อย่ามายุ่งกับกูไง เพล้ง!” เสียงแก้วตกแตกจากที่แอชตันผลักปั้นชาไม่ให้มายุ่งด้วยจนคนตัวเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวอย่างปั้นชาล้มลงไปกองกับพื้น

“โอ้ย” ปั้นชาร้องออกมา เธอรู้สึกเจ็บเหมือนที่ฝ่ามือทับกับอะไรสักอย่าง

“อย่ามาสำออย เพราะมึงคนเดียวถึงทำให้แสนดีทิ้งกูไป” แอชตันพูดออกมาอย่างเสียงดัง แววตาแดงก่ำ อย่างไม่ยอมรับความจริงแต่พยายามโยนความผิดให้คนโน้นคนนี้

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับปั้นคะ ปั้นมาทำงานที่นี่เพราะพี่แสนดีก็จริง แต่ปั้นก็ไม่รู้ว่าพี่เขาจะหนีคุณไปนี่คะ” ปั้นชาตะคอกกลับใส่ชายหนุ่มเช่นกัน เพราะเธอเองเริ่มหมดความอดทนกับชายหนุ่มตรงหน้าที่เอาแต่เมาพูดไม่รู้เรื่อง แถมล่าสุดยังมอบแผลแก้วบาดที่ฝ่ามือสวยของเธออีกด้วย

พูดจบหญิงสาวก็ลุกขึ้นไปเอาอุปกรณ์มากวาดเศษแก้วที่ตกแตกกระจายเต็มพื้น จากนั้นเธอก็เดินเข้าห้องนอนของเธอเพื่อไปทำแผลที่โดนบาด และอีกอย่างเธอคิดว่าจะได้ปล่อยให้ชายหนุ่มสงบสติอารมณ์ตัวเองด้วย สภาพตอนนี้คงไม่เกินอีกแก้วสองแก้วก็คงเมาคาที่แล้ว

“มึงจะไปไหน” แอชตันมองหญิงสาวที่เดินจากไปอย่างไม่บอกกล่าวเขาสักคำยิ่งเพิ่มความโมโหให้เขามากขึ้น

“…..” แต่ปั้นชาไม่ได้ตอบ แม้แต่หันหน้ากลับมามองก็ไม่ทำ

“งั้นมึงจะไปไหนก็ไปเลยนะ อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก” ด้วยความโกรธบวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ จึงได้พูดอะไรที่ไม่คิดออกไป