ถ้าวันนึงต้องตายจริงๆ จะไม่เสียดายเวลาที่ผ่านมา

ข้อมูลเบื้องต้น

   “หากวันนึงชีวิตเด็กคนนี้ต้องจบลง ฉันจะไม่เสียดายเวลาที่ผ่านมาเพราะทำสุดความสามารถของตัวเองที่มีทั้งหมดแล้ว แต่ดูเหมือนว่ามันจะไร้ประโยชน์ แทบจะไม่มีค่าต่อคนรอบข้างเลย” 

หรือการมีตัวตนของเรานั้นมันมีแค่ในโลกของเรา คนรอบข้างอาจจะเข้าไม่ถึง มันไม่ง่ายเลยที่เด็กคนนึงจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเพราะว่าต้องใช้ชีวิตกับ โรคซึมเศร้า ต้องกินยาทุกวัน ต้องเป็นคนที่เข้มแข็งแค่ไหนกับที่ร้องไห้แบบไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น ต้องเข้มแข็งแค่ไหนกับไม่ว่าจะแตกสลายซักเท่าไหร่ฉันก็ยังยิ้มให้กับปัญหาที่ต้องเจอ หากวันใดวันนึงไม่กินยามันก็อาจจะทำให้อยากตายมากขึ้น เพราะว่าไม่รู้ว่าตัวเองจะใช้ชีวิตไปเพื่อใคร และจะอยู่ต่อไปทำไมในเมื่อคนที่เราอาจจะอยู่ใช้ชีวิตด้วยกับทำให้เราแตกสลายมากขึ้น โรคนี้มันไม่ได้แย่แต่แค่คนรอบข้างจะมองเราว่าเราคือตัวปัญหา หรือ เด็กมีปัญหา เราก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ครูมองเราเป็นเด็กมีปัญหา ครูเคยเรียกเราไปคุยเขาบอกว่ามีปัญหาอะไรให้บอกเขาได้ตลอดเขาพร้อมที่ตะช่วยเสมอ แต่พอเอาเข้าจริงๆครูก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย มีแต่หมอเท่านั้นที่ช่วย ครั้งแรกที่ได้สัมผัสกับความว่าซึมเศร้า ครั้งแรกที่ต้องกินยาระงับประสาททุกเช้า ครั้งแรกที่ต้องกินยาปรับอารมณ์ทุกวัน 

   “มีเรื่องเครียดตั้งมากมายทำไมถึงผ่านมันมาได้ อยู่ใช้ชีวิตต่่อไปทำไมจะทำไม่ได้??"  มันคือคำถามที่เราถามตัวเองทุกวันว่าทำไมถึงจะใช้ชีวิตต่อไม่ได้เพราะไหนๆเราก็ผ่านอะไรมาตั้งเยอะแล้ว คำตอบคือ เราเลือกที่จะอยู่เพราะคนที่เรารัก  ถ้าหากขาดคนรักไปนั่นหมายความว่า ชีวิตเราอาจจะจบลง หลายคนอาจจะไม่เข้าใจแต่ถ้าได้เจอกับตัวจริงๆอาจจะไม่ปฏิเสธได้เลยว่านี่คือความจริง กับคนที่ต้องเผชิญกับโลกอันโหดร้าย กี่ครั้งแล้วที่พยายามจะจบชีวิตลง ทุกวันต้องภวานาให้ตัวเองไม่ต้องตื่นมาอีก มันเหนื่อยเกินคำบรรยาย มันเหนื่อยจนเราไม่รู้จะหาคำอะไรมาปลอบใจตัวเองแล้ว ความรักเท่านั้นที่จะเยียวยาทุกสิ่ง แม้วันมันก็ต้องหายไป แต่จะทำยังไงได้เมื่อความรักต่อลมหายใจของเด็กคนนึง

เมื่อเรารู้ว่าคนรอบข้างหรือคนใกล้ตัวเป็นซึมเศร้า เราไม่ควรพูดกับเขาว่า สู้ๆนะ เดี๋ยวก็ผ่านไปได้ เรื่องแค่นี้เอง ห้ามเด็ดขาด แต่เราควรจะให้กำลังใจ