คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode 2 :: ความหลังเมื่อครั้งเยาว์วัย 2 & ณ ปัจจุบัน 100%
ในวันที่ท้องฝ้าแจ่มใส นกน้อยนกใหญ่ต่างแข็งกันขับขานเสียงเพลงออกมาอย่างไพเราะ ดอกไม้นานาพันธ์ก็ต่างแย่งกันส่งกลิ่นหอม
แต่กลับมีคนที่ทำหน้าเศร้า ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่คนหนึ่ง....
"โถ่~~ น้องหญิง พวกเราก็ไม่ได้ไปไหนไกลเสียหน่อย อยู่แค่เอเดนนี้เอง เจ้าก็ไปเที่ยวหาพวกเราได้นี้นา อย่าทำหน้าเศร้าไปเลยนะ" ชาเบรียนพยายามง้องอนเจ้าหญิงตัวยุ่งอย่างสุดความสามารถ
"หญิงคงไม่ได้ไปหรอกเพคะ ท่านพ่อคงไม่ยอมให้หญิงไปแน่ๆ เลย" เฟลิโอน่าพูดอย่างเศร้าสร้อยพลางมองหน้า ชาเบรียน และวิเวียน
"พี่หญิงคะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะ หญิงเห็นแล้ว หญิงจะร้องตามนะ อีกอย่าง ใช่ว่าพวกเราอยากจะกลับกันซักเท่าไหร่นักหรอกเพคะ" วิเวียนพูดเสริมขึ้น พลางน้ำตาคลอเบ้า
"พี่ไม่ร้องก็ได้จ๊ะ แต่หญิงต้องสัญญานะ ว่าจะกลับมาที่นี้อีกน่ะ" เฟลิโอน่าเอ่ยพลางยกนิ้วก้อยขึ้น เพื่อทำการสัญญา
"หญิงสัญญาเพคะ" วิเวียนเอ่ยอย่างร่าเริง พลางยกมือขึ้นเกี่ยวก้อยด้วย
"เจ้าพี่ด้วยนะเพคะ ต้องกลับมานะเพคะ" เฟลิโอน่าหันมาพูดกับชาเบรียนเป็นเชิงขู่
"จ้าๆ พี่สัญญา พี่จะกลับมานะ" ชาเบรียนพูดอย่างยิ้มๆ ก่อนจะเดินขึ้นเกวียนไป
"หญิงไปก่อนนะเพคะ" วิเวียนพูดจบก็ก้าวขึ้นเกวียนตามพี่ชายของตนไป
"ขอให้โชคดีน้า~~!!" เฟลิโอน่าตะโกนตามเกวียนที่แล่นออกไปของกษัตริย์วิลเลี่ยม
"ฮึก แล้วอย่าลืมที่สัญญาไว้ล่ะ ฮึก ฮือๆ" เฟลิโอน่าร้องไห้สะอึกสะอื้นจนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องปลอบเสียยกใหญ่
"เอาน่าๆๆ ยังไงน้องหญิงก็ยังมีพี่อยู่อีกทั้งคน" คาโลพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้เจ้าหญิงจอมยุ่ง
"ก็แค่วันนี้วันเดียว พรุ่งนี้เจ้าพี่ก็ต้องกลับแล้ว" เฟลิโอน่าเอ่ยตัดพ้อ
"ก็ยังดีที่พี่ยังได้อยู่อีกวันหนึ่งนะ" คาโลพูดยิ้มๆ พลางยกมือลูบผมยาวสลวยของเฟลิโอน่า
"ก็จริงระเพคะ งั้น............... เจ้าพี่ต้องตามใจหญิงนะ" เฟลิโอน่าพูดพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์ ทำเอาคนพูดเริ่มชักจะไม่แน่ใจ
"ได้จ๊ะ" คาโลตอบไปอย่างไม่มั่นใจ
"งั้น..... วันนี้หญิงจะนำเจ้าพี่เที่ยวให้ทั่วเมืองหลวงของเดมอสเล้ย!! ดีมั้ยเพคะ" เฟลิโอน่าพูดอย่างร่าเริง ซึ่งต่างจากเมื่อกี้ลิบลับ พลางส่งยิ้มหวานมาให้คาโล
"ได้สิ" คาโลตอบรับอย่างยินดี เพราะยังไงอยู่ในวังก็คงไม่มีอะไรให้ทำมากนัก
แล้วทั้งสองเจ้าหญิงเจ้าชายก็ตัดสินใจแอบหนีเที่ยว!!
.............................................................
"เจ้าพี่คาโลเพคะ หญิงอยากดูตรงโน้นเพคะ" เฟลิโอน่าพูดพลางชี้ไปนู่นนี้ แล้วลากตัวเจ้าชายน้ำแข็งที่ไม่แสดงอาการใดๆ ทั้งสิ้น ไปมาระหว่างตลาด
จนเจ้าหญิงตัวแสบยอมพัก เพราะเดินจนเหนื่อย
ทั้งสองมาหยุดพักที่ริมแม่น้ำที่จะไหลไปถึงนครจันทรา เฟลิโอน่าทรุดตัวนั่งลงริมน้ำทันทีอย่างไม่กลัวเสื้อผ้าจะเปื้อน
"น้องหญิง มันเปื้อนนะ แล้วก็ระวังจะตกลงไปในแม่น้ำนะ" คาโลเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรหรอกเพคะเรื่องชุดน่ะ" เฟลิโอน่าพูดพลางลุกขึ้นอย่างพรวดพราด จนทำให้ตัวของตนเองเซ
"น้องหญิงระวัง!!!!" เจ้าชายคาโลตะโกนออกมาอย่างตกใจที่เห็นร่างเล็กๆ ของเจ้าหญิงตัวแสบเอนไปมาอ่ยางน่าหวาดเสียวว่าจะตกลงไปในแม่น้ำ
"เหวอออออ~~ เจ้าพี่!!! ช่วยหญิงด้วย!!!" เฟลิโอน่าตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง แล้วร่างเล็กๆ นั้นก็ตกลงไปในแม่น้ำ
ตูม!!!
"แค่กๆ เจ้าพี่........ช่วย........หญิง.......ด้วย" เจ้าหญิงตัวแสบพูดได้แค่นั้นร่างของเธอก็จมลงไปใต้น้ำ ทำเอาเจ้าชายน้ำแข็งตกใจ กระวนกระวายจนไม่รู้จะทำยังไงดี
คิดได้เพียงว่า ...จะต้องช่วยน้องหญิงให้ได้...
ตูม!!!
เจ้าชายคาโลกระโดดตามลงไปเพื่อจะช่วยเจ้าหญิงองค์น้อย
คาโลดำผุดดำว่ายอยู่นานก็ไม่เจอร่างเล็กๆ นั้น แม้แต่น้อยทำเอาเขาขวัญเสีย แต่เมื่อกวาดไปถึงใต้น้ำลึกที่มีก้อรหินอยู่ก็พบร่างเล็ก ที่ชายกระโปรงติดอยู่กับก้นหิน จึงทำให้ร่างเล็กนั้นไม่สามารถลอยขึ้นมาบนผิวน้ำได้
คาโลรีบดำน้ำลงไป และจัดการดึงชายกระโปรงออก แล้วดึงร่างไร้สติของคนตัวเล็กขึ้นเหนือน้ำ
ซ่า!!
ทั้งสองร่างเล็กๆ โผล่พ้นน้ำแล้ว คาโลรีบว่ายขึ้นฝั่ง และทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นทันที
คาโลวางมือทาบบนหน้าอกของเฟลิโอน่าเพื่อทำการปั๊มหัวใจ
อึก!! แค่กๆๆ!! ร่างเล็กไอออกมาจนน้ำที่กลืนเข้าไปออกตามมาด้วย
"น้องหญิง น้องหญิงไม่เป็นอะไรแล้วนะ" คาโลร้องออกมาอย่างดีใจ พลางยกตัวคนตัวเล็กกว่าขึ้นมากอดจนแน่น
"หญิง......หญิง.......หญิงกลัววววว ฮือๆๆๆๆๆๆ" เฟลิโอน่าปล่อยโฮออกมาเมื่อรู้ว่าอยู่ในอ้อมกอดของคาโลทันที
...................................................................
"ลูกหญิง ลูกหญิงเป็นอะไรไป ทำไมพวกเจ้าตัวเปียกเช่นนี้ล่ะคาโล แล้วเมื่อเช้าพวกเจ้าหายไปไหนมา รู้มั้ยว่าพ่อของเจ้าเป็นห่วงเจ้าแค่ไหน" เอวิเดสเมื่อเห็นร่างสองร่างที่เข้ามาด้วยเนื้อตัวที่เปียกมะลอกมะแลก จึงถามคำถามมาเป็นชุดใหญ่
"กระหม่อม.........." ยังไม่ทันที่เจ้าชายคาโลจะได้พูดอะไร เสียงเล็กๆ ออกแหบๆ ของเจ้าหญิงตัวน้อยก็ดังขัดขึ้น
"เมื่อเช้า..... หญิง... หญิงพาเจ้าพี่ไป....เอ่อ....หนีเที่ยวไปที่ตลาดเพคะ แล้วลูก...... ลูกก็ตกลงไปในแม่น้ำ..... ตะ.... แต่ลูกไม่เป็นอะไรแล้วเพคะ..... เจ้าพี่ช่วยลูกไว้..... เอ่อ .....ลูกกับเจ้าพี่เลยเปียกเช่นนี้เพคะ" เฟลิโอน่าเล่าไปพลาง สังเกตุสีหน้าของเอวิเดสไปพลาง แต่ก็ต้องหวั่น เมื่อสีหน้าของเอวิเดสนั้นยิ่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ
"เฟลิโอน่า~~!!!" เอวิเดสขานเรียกชื่อของลูกตัวเองด้วยน้ำเสียงที่ต่ำๆ
"คะ.....คะ??" เฟลิโอน่าตอบรับอย่างตะกุกตะกัก เพราะกลัวสีหน้าเช่นนี้
"พ่อขอสั่งไม่ให้ลูกออกไปไหนอีกแล้ว หรือถ้าจะไปไหนต้องไปกับพ่อหรือแม่ของเจ้าเท่านั้น เข้าใจมั้ย!!!" ท่านเจ้าเอวิเดสตรัสอย่างเกรี้ยวกราด ทำเอาเจ้าหญิงองค์น้อยที่ตัวเล็กอยู่แล้ว ตัวเล็กเข้าไปอีก
"หญิง..... หญิงแค่อยากจะไปเที่ยวกับเจ้าพี่เป็นครั้งสุดท้าย แต่ถ้าหญิงขอท่านพ่อ แล้วท่านพ่อจะให้มั้ยล่ะเพคะ ฮึก หญิงแค่..... หญิงแค่อยากจะมีความทรงจำกับเจ้าพี่คาโลให้มากที่สุดเท่านั้น พรุ่งนี้..... พรุ่งนี้เจ้าพี่ก็จะกลับเอเดนแล้ว ฮึก ฮือๆๆๆ"
เฟลิโอน่าปล่อนโฮออกมาทันทีที่พูดจบ พร้อมกับวิ่งออกไปจากห้องโถง
"เอวิเดส เจ้าพูดแรงเกินไปแล้วนะ อย่างน้อยเจ้าก็ไม่ควรจะตวาดลูกของเจ้าเช่นนั้น" บาโรเอ่ยเตือนเพื่อนรัก
"ขะ....ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าแค่... เป็นห่วงลูกเท่านั้น" เอวิเดสพูดพลางทรุดตัวลงนั่งกับโซฟา
"คาโล เจ้าก็ควรจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วนะ เดี๋ยวเจ้าจะไม่สบายเข้า" บาโรหันมาพูดกับลูกชายของตน
"กระหม่อม" คาโลตอบรับเพียงแค่นั้น แล้วก็เดินจากไป ใจก็อยากจะไปหาน้องหญิง แต่ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะดีกว่า
"ท่านพี่ ข้าว่าท่านควรจะไปขอโทษลูกนะเพคะ" อลิเซียเอ่ยขึ้นขัดความเงียบในห้องโถง
"อืม แล้วข้าจะไป" เอวิเดสพูดแค่นั้นก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง
.............................................................
วันต่อมา
เสียงนกร้องจุ๊บจิ๊บฟังดูไพเราะน่าฟัง กลิ่นดอกไม้จากสวนหลังวังเดมอสก็หอมชื่นใจเสียนี้กระไร เป็นการส่งอาคันตุกะที่ดีทีเดียว
ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันที่เจ้าชายคาโลและกษัตริย์บาโรต้องกลับไปที่เอเดน
คาโลพยายามชะเง้อคอดูว่าน้องหญิงของเขาจะมาไหม แต่ก็ไร้วี่แวว
"คาโล ไปได้แล้วลูก" บาโรกล่าวขึ้นพลางก้าวขาขึ้นเกวียน
"ครับ" คาโลเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะก้าวขาซ้ายขึ้นเกวียนตามพระบิดา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเล็กที่ติดจะหอบและแหบพร่า
"เจ้าพี่~!!!" เฟลิโอน่าที่ตื่นสายรีบวิ่งมาที่หน้าวังทันทีที่เตรียมตัวเสร็จ แล้วก็ทันเวลาพอดี
"น้องหญิง" คาโลร้องออกมาเบาๆ อย่างดีใจ
"เจ้าพี่ ฮึก เจ้าพี่สัญญานะคะ ว่าเจ้าพี่จะกลับมา ฮืออออ" เฟลิโอน่าพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น
"พี่สัญญา" คาโลพูดยิ้มๆ พลางยกมือเช็ดน้ำตาให้เจ้าหญิงตัวน้อยของเขา
"จริงนะคะ" เฟลิโอน่าพูดออกมาอย่างดีใจ
"จริงสิ แล้วเจอกันใหม่นะ" คาโลพูดแค่นั้นก็เดินขึ้นเกวียนไปทันที เพราะเขาไม่อยากจะอยู่ดูสภาพของน้องหญิงเขาอีกแล้ว
"เจ้าพี่ต้องกลับมานะเพคะ~~~!!!!" เฟฃิโอน่าตะโกนไล่หลังเกวียนเล่มใหญ่ที่วิ่งฉิวห่างออกไปเรื่อยๆ
"เจ้าพี่ต้อง.....กลับ......มา.......นะ......เพคะ" แล้วร่างเล็กๆ นั้นก็ล้มลงทันที แต่ดีที่ท่านเจ้าเอวิเดสทรงรับไว้ได้ทัน
"ลูกหญิง.......ลูกหญิง!! ทำไมตัวร้อนเช่นนี้กัน หมอหลวง!!! หมอหลวง!!!" ท่านเจ้าเอวิเดสเมื่อได้สำผัสกับตัวของลูกสาวก็ต้องตกใจ เพราะตัวของเธอร้อนมาก
คงจะเป็นเพราะเมื่อวานนี้เธอตกน้ำแล้วไม่รักษาตัวเอง เลยทำให้ไข้ขึ้น และเช้านี้ที่เธอตื่นสายก็เพราะสาเหตุนี้
.............................................................
ณ ปัจจุบัน
"เสด็จพ่อเพคะ~~!!" เสียงเรียกจากหญิงสาวหน้าตาสะสวยนางหนึ่ง ที่กำลังเดินไปมาเหมือนตามหาใครอยู่
"พ่ออยู่นี้ลูก มีอะไรรึ ถึงตะโกนเรียกพ่อเสียดังลั่นวังเชียว" เอวิเดสโผล่ออกมาหลังพระธิดาของตน เล่นเอาเจ้าตัวตกใจจนตัวลอย
"โธ่~!! เสด็จพ่อเพคะ ลูกตกใจนะเพคะ~~ คือลูกมีเรื่องจะถามเพคะ จริงหรือเปล่าคะที่ท่านพ่อจะให้ลูกไปเรียนื้เอดินเบิร์กน่ะเพคะ" เฟลิโอน่าในวัย 15 ปี เอ่ยถามรัวเร็วเป็นปืนกลทันที
"อ๋อ จ่ะๆๆ พ่อจะให้ลูกไปเรียนที่นั่น ทำไมล่ะ หรือว่าลูกไม่อยากจะไป" เอวิเดสเอ่ยแหย่ลูกสาว
"อยากไปสิเพคะ ทำไมจะไม่อยาก ก็.....ตั้งแต่วันนั้น.......... ทุกคนก็ไม่เคยส่งข่าวคราวมาเลย หญิง..... หญิงเลยอยากจะไปดูทุกคน ว่าทุกคนจะสบายดีมั้ย ก็เท่านั้น แล้วหญิงก็จะไปเรียนเอาความรู้ด้วยเพคะ" เฟลิโอน่าตอบเป็นชุด
"จ้าๆ งั้นพ่อคงจะให้แม่ของเจ้าจัดการเรื่องนี้นะ คงอีกไม่กี่วันเจ้าก็คงจะได้เดินทางไปบารามอส แล้วก็เข้าเอดินเบิร์กไปเลย" เอวิเดสอธิบายตามโปรแกรมอย่างยิ้มๆ เพราะเห็นสีหน้าของพระธิดาของตน
เฟลิโอน่ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะดีใจที่จะได้ไปเจอท่านตาไฮคิงของเธอ และจะได้เข้าเรียนโรงเรียนพระราชา และอาจจะได้เจอเพื่อนๆ ของเธอก็เป็นได้
พูดมาถึงตรงนี้ก็น้อยใจนัก ทั้งเจ้าพี่ชาเบรียน เจ้าพี่คาโล น้องหญิงวิเวียน ทุกคนไม่เคยส่งข่าวคราวมาบอกสารทุกข์สุขดิบของพวกเขาเลย เธอนั้นคอยเฝ้ามองออกไปหน้าวัง บางวันก็ออกไปเฝ้าหน้าวังตากฝนตากแดดจนเป็นลมเป็นแล้งไปแล้วหลายรอบ
แต่ก็ไม่มีแม้แต่วี่แววของจดหมาย หรือแม้แต่ตัวที่จะเฉียดมาที่นี้
เธอรึอุตส่ารอ รอแล้วรอเล่า แต่ก็ไม่มีเลย.......................
To be continue.........................?!?
เย้ ในที่สุดก็ครบร้อยซะทีหนอ
ขอโทษด้วยนะคะที่อัพช้าอ่ะค่ะ เนื่องมาจาก มีการบ้าน+มีสอบย่อย+โดนแม่ด่า+เป็นหวัด
และล่าสุดเพิ่งไปโรงพยาบาลมาอ่ะ เกือบได้นอนโรงบาลแล้วมั้ยล่ะ เรื่องนี้ขอไม่เล่าแล้วกันค่ะ
เพราะเล่ามาเยอะแล้ว เอาไว้จะเขียนเป็นไดแล้วกัน ถ้าว่างอ่ะ
อ้อ เรื่องสุดท้าย ช่วยอ่านทีนะคะ ขอร้องงงง
หนูจะอัพก็ต่อเมื่อ คอมเม้นครบ 10 นะคะ ขอกำหนดหน่อยเถอะ
เห็นใจหน่อยนะคะ เพราะนักเขียนก็ต้องการกำลังใจอ่ะ นะๆๆ ขอร้อง Pleaseeeeeeee
โฮ่ แก้ไขแล้วงับ แต่ไม่รู้ยังมีผิดอีกหรือเปล่า คงไม่ว่ากันนะคะ มันเบลอๆ อ่า
ความคิดเห็น