คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Episode 1 :: เตรียมตัว!
ตลาดในเอดินเบิร์กยังคงคราคร่ำไปด้วยผู้คนที่เดินขวักไขว่ ร่างเล็กบอบบางของหญิงสาวคนหนึ่งเดินตรงไปเข้าร้านตัดชุดของโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กอย่างรวดเร็ว ข้างในร้านก็ใช่ว่าจะคนน้อยลงซักเท่าไหร่ เนื่องจากวันนี้เป็นวันสุดท้ายในการเตรียมตัวเข้าโรงเรียนพระราชาฯ
"เอาชุดนักเรียนหญิงแบบนี้สามชุดค่ะ" หญิงสาวคนนั้นเอ่ยเสียงหวานใสสั่งพนักงานที่เข้ามาหาเธอพลางชี้ไปที่ชุดนักเรียนที่ตั้งวางอยู่ตรงกลางร้าน
"ค่ะ รอสักครู่นะคะ" พนักงานรับคำแล้วรีบเดินไปเอาชุดนักเรียนไปห่อ และไม่นานนักพนักงานคนเดิมก็กลับมาพร้อมถุงสามถุง
"เท่าไหร่คะ" หญิงสาวถาม
"ชุดละ 600 คราวน์ สามตัว 1,800 คราวน์ค่ะ ถ้ารวมเครื่องแบบด้วยก็ 2,000 คราวน์ ค่ะ" พนักงานสาวเอ่ยตอบ ก่อนจะรับเงินจากหญิงสาวมา
ร่างเล็กเดินออกมาจากร้านขาดเสื้อผ้าก็เดินไปยังร้านข้างๆ กัน นั้นก็คือร้านขายของเบ็ดเตล็ดนั้นเอง
หญิงสาวก้าวเท้าขวาเข้าไปก็เกิดแสงสว่างวาบขึ้นมาตามไม้คทาที่วางเรียงรายอยู่ตามแท่นและที่ถูกแขวนอยู่ตามผนังด้วย
มือบางยกขึ้นระดับไหล่ ค่อยๆ เลื่อนต่ำลง แสงสว่างเหล่านั้นก็พลอยอ่อนลงตามมือที่เริ่มตกลงอยู่ด้านข้างลำตัวของหญิงสาว
กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็มีสายตานับร้อยคู่จ้องมองมายังเธออย่างสงสัย แต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากใดๆ
"อะ... เอ่อ คือว่า..... ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เชิญตามสบายเถอะค่ะ" หญิงสาวเอ่ยเสียงหวานใสออกมาอย่างขัดเขิน ก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน
ผู้คนก็เริ่มเป็นปกติ มีเพียงแต่พวกผู้ชายเท่านั้นที่ยังยืนเคลิ้มกับเสียงหวานใสนั้นกันอยู่ และแถมมาด้วยเสียงซุบซิบของเหล่าผู้คนทั้งหลายในบริเวณนั้น
"เฮ้ยๆๆ นั้นมันนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเรานี้ อยู่หอไหนนะ อยากจะอยู่ด้วยจัง~~" ชายหนุ่มคนหนึ่งกระซิบบอกเพื่อนที่อยู่ข้างๆ พลางทำท่าเพ้อฝัน
"อืม ได้อยู่ด้วยก็ดีนะ แต่ถ้าอยู่ปีสูงๆ นี้ก็ไม่กล้าว่ะ" ชายหนุ่มอีกคนตอบกลับมาพลางทำท่าเสียวๆ เพราะได้ยินชื่อเสียงของเหล่ารุ่นพี่มามาก ตั้งแต่เรื่องในโรงเรียน ยันเรื่องสงครามเมื่อคราวนี้ ..นึกแล้วเสียวสันหลังขึ้นมากระทันหัน.. ชายหนุ่มคิดอย่างเสียว (มันก็เสียวไปหมดเลยแฮะ)
" อือ เห็นด้วย แต่แค่ขอให้ได้เห็นหน้าบ่อยๆ ก็ดีเหมือนกันนะ แต่ฉันว่า ตอนนี้ซื้อของให้เสร็จก่อนดีกว่า" ชายหนุ่มคนแรกพูดออกมาอีกครั้งก่อนจะชักชวนให้เพื่อนของตนรีบๆ ซื้อของให้เสร็จไป และก็ได้การตอบรับมาเป็นอย่างดี
ส่วนร่างของหญิงสาวคนนั้นก็ยังเดินเข้าไปดูไม้คทาต่างๆ เรื่อยๆ
แล้วพลันสายตาก็ไปหยุดที่คทาขนาดกระชับมือ สีขาวสวยงาม ตรงลูกแก้วส่องประกายงดงาม เธอยกมันขึ้นมาดู และพินิจดูลวดลายสวยงามนี้
..ลายภูตสาวสวย แล้วก็สวยมากๆ ด้วย.. เธอคิด
"นั้นมันคทา 'ไอซ์เดมอนด์' ตัวคทาทำมาจากไม้โบราณอายุร่วมกว่า 1,000 ปี จากสโนวน์แลนด์ ลูกแก้วทำมาจากน้ำตาภูต ที่นานทีปีหนจะมีครั้ง เพราะน้ำตาของภูตมีไว้สำรับคนที่เขารักมากเท่านั้น ส่วนปลายภู่..............." เสียงนี้โผล่ออกมาข้างหลังของหญิงสาวอธิบายเกี่ยวกับคทาไปได้ซักพัก ก็มีเสียงแทรกเข้ามา
"ส่วนปลายภู่นี้... ทำมาจากเส้นผมของภูตหิมะที่อายุราวๆ 999 ปี ลงเวทย์โดยภูติหิมะตนแรกของสโนวน์แลนด์ สามารถต้านทานแรงเวทย์ได้มาก และสามารถใช้ได้กับทุกๆ เวทย์ โดยไม่มีอะไรในตัวคทาเสียหาย ใช่มั้ย 'โร'"
หญิงสาวเอ่ยจบก็หันหน้าอันเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และจบประโยคก็เน้นเสียคนที่ถูดเรียกสดุ้งโหยง พลางเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกักว่า...
"อะ.... อะ...... นายรู้ได้ยังไงเนี่ย เฟริน" โรเอ่ยถามอย่างงงๆ เพราะเขารู้ว่าคนของไอ้เฟริน ไม่มีทางที่จะรู้ได้เลย แต่ไหง......... กลับอธิบายได้อย่างไม่มีผิดเพี้ยนเลยล่ะ
..ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยแปลกใจอะไรเท่านี้มาก่อน.. โรพูดกับตัวเองในใจ
"ไอ่โร! คนอย่างเฟรินจะรู้บ้างแล้วจะเป็นอะไรไป ดีเสียอีก ฉันจะได้ตามนายทันไง" เฟรินพูดอย่างกวนๆ ก่อนจะตบหลังของโรดัง ป๊าบๆ!!!
"โอ้ย~!!! เฟริน!! นี้ขนาดนายอยู่ในร่างผู้หญิงนะยังแรงเยอะขนาดนี้ แล้วถ้ายังอยู่ในร่างผู้ชายฉันไม่พิการไปก่อนเรอะ" โรเอ่ยล้อๆ แต่จริงๆ แล้วเขาก็ไม่เจ็บมากเท่าไหร่ แค่ชาๆ ด้านหลังนิดหน่อยเท่านั้น นิดหน่อยจริงๆ นะ........
"ใช่นายเจ็บคนเดียวที่ไหนกันเล่า มือฉันก็ชาเหมือนกันล่ะน่า" เฟรินตอกกลับมา พลางสบัดมือไปมา เพื่อลดความเจ็บปวด
"อ่าวเหรอ นึกว่าเพื่อนเราจะกลายเป็นยัยถึกไปซะแล้ว" โรพูดอย่างกวนๆ จนเฟรินต้องสบัดสายตามาอย่างอาฆาตแค้น
"ชิ ฉันไม่เป็นหรอกน่า คอยดู ฉันจะเป็นหญิงสาวที่น่าทะนุถนอมให้ดู" เฟรินพูดออกมาเบาๆ เหมือนกับพูดกับตัวเอง แต่คนหูดีก็ต้องเป็นคนหูดีอยู่วันยังค่ำ
"ห๊ะ!! นายพูดจริงเหรอนั้นน่ะ" โรเอ่ยถามเพื่อนความแน่ใจ
"เออ!! แกนี้ยังจะมาพูดจากวนอีกนะ วันนี้ว่าจะไม่ว๊ากใส่แล้วนะ" เจ้าตัวดีตวาดแว๊ดๆ ใส่โร ก่อนจะเดินถือคทาอันใหม่ไปจ่ายตัง
"โถ่ๆๆๆ เฟริน ฉันล้อเล่นหรอกน่า อ๊ะ!! คิลมาแล้วนี้ ทางนี้ๆ คิล!!"โรเอ่ยง้อเฟริน ก่อนจะสังเกตเห็นว่าเพื่อนอีกคนของเขาเดินเข้ามาในร้านแล้วจึงโบกมือหยอยๆ เรียก
"อ่าว สวัสดีว่าไงเพื่อน โอ้โห~~~~~~!!!" คิลเดินมาทักทายโรก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ ตัวโร แล้วถึงกับต้องอุทานออกมา
"ไอ้คิล!! เป็นอะไร" เฟรินถามอย่างงงๆ เพราะอยู่ดีๆ มันก็หันมามองเธอแล้วก็อุทานซะ........
"นี้ใช่เฟรินเพื่อนฉันจริงๆ รึป่าววะเนี่ย ทำไมมันสวยขึ้นอย่างนี้วะ หรือว่าไอ่คาโลมันทำอะไรแก" คิลเอ่ยเสียงล้อๆ ใส่เฟริน ทำเอาเจ้าตัวหน้าแดงเรื่อๆ
"เฮ้ย!! นี้ฉันไม่สบายหรือแกไม่สบายกันแน่วะเนี่ย ทำไมฉันถึงเห็นแกหน้าแดงวะ ตาฉันแดง หรือหน้าแกแดง ...เฮ้ยๆๆ โร ช่วยบอกฉันทีสิวะ หรือไม่ก็ตบหัวฉันที ไม่รู้ว่าเลือดเข้าตารึปล่าว" แหนะ...ยังไม่วายแซวอีกรอบเฟรินบ่นใจในขณะที่นึกถึงคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ ที่เมื่อคิดก็ทำให้หน้าแดงเรื่อๆได้
"เอาเลยโร เอาแรงๆ เลยนะ ถ้าไม่แรงเดี๋ยวฉันจะช่วยอีกแรง" เฟรินพูดออกมาอย่างงอนๆ ก่อนจะสะบัดตัวไปรับของที่พนักงานห่อมาให้เสร็จแล้ว
"เฮ้ย อย่านะเว้ยไอ้โร ฉันล้อเล่น แค่แหย่มัน" คิลร้อนตัวรีบละล่ำละลักพูดออกมา
"ฉันไม่ทำจริงหรอกน่า หึหึ ได้เห็นเจ้าหญิงหัวขโมยงอนทั้งที หึๆๆๆ" แล้วโรก็ร่วมโรงหัวเราะไปกับคิล โดยมีสายตาของเจ้าหญิงหัวขโมยที่ถูกกล่าวหาค้อนให้เป็นช่วงๆ
"เออ จะว่าไปแล้ว ไอ้คาโลมันก็ยังไม่มาเลยนี้นา ทิ้งให้เจ้าหญิงแห่งบารามอสแอนด์เดมอสต้องมาเดินตลาดคนเดียวซะได้" คิลว่าพลางสอดส่ายสายตาไปทั่วร้าน แต่ก็ยังไม่พบแม้แต่เงาหัว (เงาหัวได้ไงฟะ เงามันสีเทา แต่หัวคาโลอะ สีเงินนะ) ของเจ้าชายแห่งคาโนวาลเลย
"มีงานยุ่งเหมือนเดิมนั้นแหละ เลยมาช้า เอ...แต่ทุกปีก็ช้าประจำนี่" เฟรินพูดขึ้น ก่อนจะเดินออกร้านไป
"เฮ้ยรอฉันด้วยสิเฟริน ฉันยังไม่ได้ซื้อของเลยนะ" คิลร้องขึ้น เมื่อเห็นยายเจ้าหญิงตัวดีเดินออกไป
"ก็รีบๆ ซื้อซะสิ ฉันจะรออยู่หน้าร้านนี้แหละ" เฟรินหันมาตอบ ก่อนจะเดินไปพิงเสาหน้าร้าน ซึ่งก็เรียกให้สายตาของหนุ่มๆ หันมามองได้ไม่ยากนัก
คิลมองตามพลางคิดว่าถ้ามีไอ่คาโลอยู่พวกผู้ชายพวกนั้นจะเป็นยังไง ... คิดแล้วหนาวแทน
"เออๆ เดี๋ยวตามไป" ว่าแล้วนักฆ่าไร้สมองก็ไปเดินดูคทากับโรซักแป๊ป ก็เดินออกมาจากร้านพร้อมๆ กับคทาอันใหม่ทั้งของโรและของคิล
"ได้แล้วใช่มั้ย" เฟรินถามขึ้นหลังจากที่ทั้งสองมายืนข้างๆ เธอ
"อืม แล้วจะไปไหนต่อล่ะ" คิลถามขึ้น
"ฉันว่าจะเอาของไปเก็บก่อน แล้วจะมาเดินเล่น หาของกินซักหน่อย" เฟรินตอบก่อนจะหันไปหาทั้งสองเป็นเชิงถามว่า 'แล้วพวกนายล่ะ'
"ฉันว่าจะไปเดินเล่นเหมือนกัน งั้นฉันไปกับแกแล้วกัน" คิลเอ่ยขึ้น และตามมาด้วยโร
"ไหนๆ ก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ไปเดินเที่ยวซักรอบจะเป็นไรไป" ว่าแล้วทั้งสามคนก็เดินไปที่ห้องพักของแต่ละคนเพื่อเอาของไปไว้ก่อน และออกมาเดินในตลาดเล่นไปพลางๆ รอเวลาเย็นเพื่อกลับหอพัก
To be continue.....?!
.........................................
แฮ่ๆ มาแต่งเล่นๆ เจ้าค่ะ ว่างๆ อ่ะนะ
แต่อย่ามาว่าข้าพเจ้านะว่า ไม่อัพเรื่องเก่าให้จบๆ ไปก่อน ดันมาแต่งเรื่องใหม่ซะได้
อันนี้ข้าพเจ้ายอมรับนะ แต่ข้าพเจ้าก็บอกแล้วไงว่า
ไม่มีคอมเม้น ก็อาจจะไม่อัพ เพราะไม่มีกำลังใจเลย
รู้มั้ย สำรับนักเขียนแล้วเนี่ยคอมเม้นคือกำลังใจอย่างมากเลยนะ
ถ้าไม่มีคนเม้นเลย เราก็รู้สึกเหมือนกับว่า เฮ้ย.. ไม่มีคนชอบเรื่องเราเลยเหรอ ถึงไม่ยอมเม้นให้เราเนี่ย
เราเสียใจมากเลยนะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เราแต่งๆ มาจนคนเข้ามาก็ตั้ง 7000 กว่าแล้ว
เราภูมิใจมากเลยนะ ว่าเราสารารถแต่งได้ขนาดนี้เลยเหรอ เหอะๆๆ
อยากบอกไว้อย่าง ที่เราแต่งนิยายมาทั้งหมดนี้เนี่ย เราไม่ได้รับอนุญาติจากพ่อแม่เลยนะ
เราแอบมาแต่งเอง ปรึกษาเพื่อนๆ แอบอัพที่โรงเรียน
มันแบบว่า มันรู้สึกคุ้มนะ คุ้มมากๆ เลยล่ะที่เราแอบพ่อแม่มาแต่งให้คนอื่นๆ ทั่วประเทศได้เห็นได้อ่านน่ะ
มีคนเข้ามาชมเรามีคนเข้ามาอ่านของเรา ถ้าเป็นคุณ คุณจะคิดยังไง
สุดท้ายนี้ก็ขอไว้อย่างหนึ่ง
ขอคอมเม้นหน่อยได้มั้ยคะ ข้าพเจ้าจะขอบพระคุณอย่างสูงเลยล่ะ
Thank you for a lot of things....... เจ้าหญิงน้อยน่ารัก
อัพเดทล่าสุด
แก้แล้วน้าค้าท่านไอโวเลท (รึป่าว) อัพเดทล่าสุด 22.35 น.
ความคิดเห็น