{The moon and star} #เดือนประดับดาว

   ความใฝ่ฝันในมหาลัยฯของเฟรชชี่ปี1หลายๆคนก็คงไม่พ้นเรื่องการได้เป็นดาว,เดือน แต่นั่นก็แค่ส่วนน้อย เพราะส่วนใหญ่จะเน้นไปทางส่องดาว,เดือนแทน แต่สำหรับผม'ต้องมนต์'การที่ผมมาเรียนมหาลัยนี้ก็เพราะผม..

'แอบปลื้มเดือน'

ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมแอบปลื้มเดือนของมหลัยนี้มานานพอสมควรเลย ไม่สิแอบปลื้มมานานแล้วต่างหาก จากการที่'ปลื้ม'ก็กลายเป็น'ชอบ' จากชอบก็กลายเป็น'รัก' ความรู้สึกมันเปลี่ยนไปเร็วมาก แต่ผมจะไปห้ามความรู้สึกตัวเองได้อย่างไรกันล่ะจริงมั้ย? ผมรู้จักกับเดือนมหาลัยหรือพี่'อิน'มาตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ถ้าถามว่าทำผมถึงปลื้มพี่อินหน่ะหรอ ก็เพราะ..

'เขาดึงมือผมขึ้นมาจากก้นเหวอันมืดมิดไงหล่ะ..'

ช่วงนั้นเป็นช่วงจุดบอดของชีวิตเลยหล่ะวันนั้นฝนตกหนักมาก พ่อแม่แยกทางกัน ธุระกิจที่บ้านที่กำลังไปได้สวยก็พังไม่เป็นท่า แม่ทิ้งพ่อไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นที่ต่างประเทศ พ่อป่วยหนักจนผมกับพี่เกือบจะลาออกมาหาเงินรักษา แต่พ่อก็ห้ามไว้เสียก่อน พ่อเลยตัดสินใจทิ้งผม..เพื่อไม่ให้เป็นภาระของผมและพี่ พ่อเลยหนีไปอีกคน จนถึงตอนนี้ผมกับพี่ก็อยู่กับอา'เมท'มาตลอด ส่วนพ่อกับแม่ก็หายเงียบไปเลย ตอนนั้นผมเสียใจและเครียดจนเกือบ'ฆ่าตัวตายเพราะโรคซึมเศร้า' แต่ก็ได้'พี่อินมาช่วยไว้เสียก่อน' คำพูดตัดพ้อที่เหมือนคำด่าของเขาทำให้ความคิดปัญญาอ่อนของผมหยุดชะงักกระทันหัน คำพูดที่ดูเหมือนการยุยงมันทำให้ผมคิดได้ คำพูดที่ว่า

"ถ้าเกิดมาแล้วโง่ขนาดจะฆ่าตัวตายก็ทำไป ถ้าคิดว่าอยู่ไปไม่มีความสุขก็โดดลงไปซ่ะ แต่ถ้านายโดดลงไปแล้วคนที่เสียใจที่สุดก็คงเป็นตัวนายเองนั่นแหล่ะ.."

คำพูดที่ดูเป็นการทิ้งระเบิดลูกโตไว้พร้อมที่จะระเบิด แต่ไฟที่จุดก็มอดไปซะก่อนเพราะ 'ความอ่อนแอของตัวเอง' ถ้าผมตายไปพ่อกับแม่ก็คงไม่นั่งเสียใจหรอก เขาไม่ได้รักผมซะหน่อย สิ่งเดียวที่ผมทำได้ตอนนั้นคือ'รักตัวเอง'

Tw:ying