mistake

ลำดับตอนที่ #4 : ความลับ ความเจ็บปวด

บี๊นๆ เสียงแตรรถของอาคิระดังเข้าไปถึงในบ้านของก้อย
"มาแล้วๆ"เก่งรีบวิ่งออกมาทันที
"ยัยก้อยโว้ย เร็วๆเข้าสิ แกแต่งไปก็ไม่สวยไปมากกว่านี้แล้วแหละ"

"ไอ้พี่บ้า"ก้อยเดินถมึงตามาแต่ไกล 

      ทันทีที่อาคิระเห็นก้อยเดินออกมาก็รู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่เก่งพูดนั้นผิด วันนี้ก้อยดูสวย และน่ารักแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ก้อยปล่อยผมยาวสลวยของเทอลงมา ปิดเสื้อกล้ามสีชมพูสดใสของเธอและแม้หน้าอันสวยงามนั้นถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางบางเบาก็ทำให้ก้อยดูสวยมากกว่าทุกวัน และถึงแม้ว่าอาคิระจะสนิทกับก้อยมากแค่ไหน แต่เค้าเองก็ยังไม่เคยเห็นก้อยในชุดลำลองแบบนี้มาก่อน
    
"ห๋า นี่ยัยนามิน้องนายไปด้วยหรอ"

"ทำไมย่ะ ฉันไปแล้วจะทำไม"

"ให้ไปกับเธอน่ะ ฉันว่าฉันไม่ไปยังจะดีกว่า"เก่งทำท่าจะถอยหลังกลับ

"เชอะ นายไม่กล้าไปละสิ กลัวฉันจะจะไปขวางทางที่นายจะนอกใจเพื่อนฉันใช่มั๊ย"

"จะบ้าหรอ คนอย่างชั้นน่ะ จะมีใครมาขวางก็จีบได้อยู่แล้วและ" 
"แล้วอีกอย่างน่ะฉันไม่ใช่แฟนเพื่อนเธอ จำไว้!"
เก่ง และ ก้อยก้าวขึ้นรถก่อนที่คนขับรถของอาคิระจะออกรถไปสู่สนามบิน

      ระหว่างทางมีแต่ความเงียบงัน ไม่ใช่แค่คู่ของเก่งกับนามิที่เอาแต่เขม่นใส่กันเท่านั้น ก้อยกับอาคิระเองต่างคนก็ต่างเงียบจนทำให้บรรยากาศในรถเริ่มอึดอัด
"เออ หายดีรึยังละก้อย"อาคิระเริรมเปิดประเด็นเพื่อไม่ให้บรรยากาศอึดอัดเกินไป

"กะ ก็ ดีขึ้นแล้วหละ"

"ฉันขอโทดนะ เรื่องเมื่อวานน่ะ"ร่างสูงพยายามพูดให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้

"อะ อืม ไม่เป็นไรหรอก นายคงไม่ได้ตั้งใจ" คำพูดของก้อยที่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเท่าไหร่ แต่หากร่างสูงข้างๆสนใจและหันมามองใบหน้าของเธอซักนิด เขาจะได้เห็นใบหน้าที่เขินอายของเธอคนนี้ คนที่ไม่เคนแสดงความอ่อนไหวให้กับใครได้เห็น

ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันอีกจนกระทั้งถึงสนามบิน ไม่นานนักหลังจากที่ทั้งหมดมาถึง เครืองก็ออก
.................................
ทันทีที่เครื่องลงจอดที่กระบี่ ทั้งหมดก็ตรงไม่ที่บ้านพักตากอากาศของอาคิระและนามิทันที

"วู้ๆๆๆๆ ถึงกระบี่แล้ว"ก้อยวิ่งตรงไปที่ทะเลก่อนใคร และเล่นน้ำเหมือนกับเด็กๆ
ส่วนคนอื่นๆก็ลงทะเลตามไปทีหลัง ตอนนี้ต่างคนต่างก็เล่นน้ำกันจนลืมเรื่องก่อนที่จะมาถึงที่นี่ไปจนหมดสิ้น

"เห้อ นานเท่าไหร่แล้วน่ะที่ฉันไม่ได้มาที่สวยๆแบบนี้ ขอบคุณนะอาคิระที่พาชั้นมาที่นี่"ก้อยกล่าวขอบคุณร่างสูงข้างๆหลังจากที่พวกเขา ขึ้นมาจากเล่นน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อยแล้ว

"อืม เข้าบ้านกันเหอะ ดึกแล้ว เดี๋ยวจะไม่สะบาย"
ก้อยไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เดินตามชายหนุ่มตรงหน้าเข้าบ้านไสตล์ดูโรแมนติค ตัวบ้านทาด้วยสีโทนเหลืองอ่อน ทำให้ดูอบอุ่น หากว่าได้มากับคนรัก

"อ้าว แล้วนี่ พี่ชายฉันกับนามิหายไปไหนกันอ่ะ"ร่างบางถาม

"อ่อ พวกเขาไปซื้อข้าวกันอ่ะ"
"เดี๋ยวคงกลับมา มานั่งรอก่อนเถอะ"

ด้านเก่งกับนามิ

"นี่เธอจะซื้ออะไรก็รีบๆซื้อสิ ฉันอยากกลับบ้านแล้วน่ะ"เก่งบ่น

"โอ๊ะ บ่นอยู่ได้ น่ารำคาญจริงๆ"
"อ๊า น่ะร้านอะไรอะ"

"ไหน อ่อ นั่นนะหรอ เขาเรียกร้านยาดอง"

"ยาดองคืออะไรหรอ"

"ห๋า เธอไม่รู้จักหรอ"

"อืม อย่าลืมสิว่าชั้นพึ่งกลังมาเมืองไทยปีเดียวเองน่ะ"
"พาชั้นไปกิหน่อยดิ นะนะ"

"ไม่ได้ มันเป็นเหล้านะ ผู้หญิงอย่างเธอกินไม่ได้หรอก"

"โหยไม่เป็นไรหรอกน่า ตอนนามิอยู่ญี่ปุ่นนามิก็เคยดื่มโซจูนะ" นามิไม่พูดพร้ำทำเพลง เธอรีบวิ่งไปสั่งยาดองแล้วกระดกรวดเดียวจนหมดแก้ว

"อ๋า อร่อยจัง ขออีกแก้วคะลุง"นามิสั่งยาดองเพิ่มอีก

"เห้ยเพลาๆหน่อยนามิเด๋วก็เมากันพอดีหรอก"

"ไม่ต้องมาพูดเลย ฉันยังไม่ได้สะสางเรื่องที่นายนอกใจเพื่อนฉันเลยน่ะ"
"ขออีกแก้วค่า" นามิไม่ฟังอะไรทั้งสิ้มแถมยังสั่งต่ออีกเรื่อยๆ

"นามิพอแล้วน่า เธอเมามากแล้วน่ะ"

"ม่ายยยย ช้านม่ายเมา"นามิยังยืนยันทั้งๆที่แทบจะประครองสติต่อไปไม่ไหวแล้ว
"นี่ ช้านถามนายเจงๆเหอะ ทามมายนายถึงนอกใจเพื่อนฉันนะ"

"นามิฉันขอบอกเธอเป็นครั้งสุดท้ายน่ะ ว่าฉันไม่ได้ชอบเพื่อนเธอ" 
"และก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเพื่อนเธอด้วย"

"ถ้าง้าน นายมาบอกเพื่อนช้ายว่าชอบค้าวทามมายล้า"

"ฉันไม่ได้จะบอกเพื่อนเธอ ฉันตั้งใจจะบอก เออ บอก"

"บอกครายห๋า"

"ช่างมันเถอะ กลับบ้านกันซะที"

"ม่าย นายต้องบอกช้านก่อน ม่ายง้านช้านม่ายกลาบ"

"อะ เอ่อ คนที่ฉันจะบอก คน ที่ฉันจะบอก ก็คือ"

..................................................

"โอ๊ย ทำไมป่านนี้พวกนั้นยังไม่กลับมาอีกนะ หิวจะแย่อยู่แล้ว"

"นั่นนะสิหายไปไหนกันน่ะ"
"อ่อ ในครัวมีมาม่าอยู่ งั้นชั้นไปทำให้นะ"

"อืม เร็วๆล่ะ ไม่งั้นชั้นจะกินหัวนายแทน"ก้อยวื่งไล่อาคิระจนไปถึงห้องครัว

ไม่นานนักร่างสูงก็เดินออกมา พร้อมกับมาม่าชามใหญ่
"มาแล้วๆ"

"หูย เป็นมาม่าที่น่ากินที่สุดเลยหล่ะ งั้ฉันกินละนะ อ้าม"
อาคิระได้แต่แอบหัวเราเพื่อนหญิงของเขา กับการทำอะไรเหมือนเด็กๆที่ไม่เคยเปลี่ยน หลังจากที่ก้องกินเสร็จ(หรือจะเรียกว่าสวาปามดีน่ะ - -!)ก้อยกับอาคิระก็กับไปนอนเหยียดยาว หันหัวชนกันและเท้าไปคนละข้างที่โซฟาหน้าทีวี เพื่อรอคนที่ยังไม่กลับมา

"เออ คิระ นารู้ป่ะ ยัยเอมมี่น่ะ ได้คบกับคนที่เขาแอบชอบแล้วน่ะ"ก้อยพูดขึ้น

"ดีจังเนอะ การที่เราได้คบกับคนที่เรารักน่ะ มันดีจังเลยน่ะ"
"แต่การที่เรา แอบชอบใครซักคนแล้วบอกไม่ได้อ่ะ มันน่าเจ็บปวดมากเลยน่ะ"

"พูดเหมือนรู้ดียังงั้นแหละ นายมีคนที่แอบชอบหรองัย"ก้อยถามด้วยความอยากรู้ ในใจของเธอเต้นระส่ำ ไม่รู้ว่ามันเป้นเพราะเธอตื่นเต้นแทนเพื่อน หรืออยากจะรู้ความในใจของเพื่อนคนนี้ว่ามีผู้หญิงโชคดีคนไหนที่ได้อยู่ในใจของเขากันแน่

"มีสิ" 

"ใครล่ะ แล้วฉันรู้จักเค้ารึเปล่า"ใจของก้อยิ่งเต้นแรงขึ้นอีก

"รู้สิ เธอต้องรู้จักเขาอยู่แล้ว" คำพูดของชายหนุ่ม มันทำให้หัวใจดวงหนึ่งของร่างบางอีกฝาก แทบจะแหลกสลายไปเพียงเพราะคำพูดเพียงไม่กี่คำของเขา ความเจ็บปวดรวดร้าว ราวกับว่าหัวใจของเธอจะแตกละเอียดเป็นชิ้นๆตรงนั้น

"อาคิระ"

"อะไรหรอ"

"ฉันง่วงแล้ว ไปนอนก่อนน่ะ"ร่างบางลุกออกไปจากที่นั้นทันที ในใจหวังเพียงว่า หากเธอได้เดินออกไปจากตรงนั้น มันจะช่วยบรรเทา และยับยั้งความรู้สึกเจ็บปวดทรมานภายในจิตใจของเธอได้
     / ปัง... /น้ำตาของร่างบางไหลออกมาทันทีที่เธอปิดประตูห้อง น้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความปวดร้าวภายใน เธอร้องจนแทบจะขาดอากาศหายใจ ภายในมันบอบช้ำมากจนเกินไป เกอนก่าผู้หญิงคนหนึ่งจะรับได้ 

       'อาคิระ นาคงไม่รู้ว่านายเป็นคนๆแรกที่ฉันพูดได้ว่า รัก คนๆแรกที่ทำให้ฉันได้รู้จักกับความรักที่ไม่ใช่แบบคนในครอบครัว หรือเพื่อนฝูง แต่ในสายตาของนายแล้ว นายคงเห็นฉันเป็นแค่เพื่อนคนนึงเท่านั้น นายไม่เคยรู้เลย ว่าฉันคิดยังไง ไม่รู้แม้กระทั้งชั้นรู้สึกยังไงกับนาย มันคงผิดที่ตัวของฉันเอง ที่ฉันไม่ยอมที่จะพูดคำๆนั้น คำว่ารักนายออกไป ฉันมันไม่กล้าพอเอง มันเลยทำให้ในวันนี้ ฉันต้องเจ็บปวด เจ็บจนแทบบ้า ฉังคงโทดใครไม่ได้ใช่มั้ย ที่นายไม่เลือกฉัน ไม่ได้รักฉัน อย่างที่ฉันคนๆนี้มันรักนาย' 
       
       น้ำตาของหญิงสาวยังคงไหลอาบแก้มของเธอเรื่อยๆ ไม่เว้นจังหวะแม้แต่ซักนิดให้เธอได้มีโอกาสที่จะฝืนยิ้ม และแสดงความดีใจให้กับเพื่อนสนิท คนนนี้ ของเธอ มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเธอไม่ถามถึงคนๆนั้นของเขา และคงจะดีกว่าถ้าเรื่องคนรักของเขาจะเป็นความลับแบบนั้นตลอดไป 

<EMBED SRC="http://www.phatlung.com/music/filewma584125474a/Basher_GernLuey.wma" HEIGHT="40" WIDTH="170" AUTOSTART="true" VOLUME="50%" MASTERSOUND></EMBED>