mistake

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนรัก

"โอ๊ย"ก้อยร้องเสียงดังหลังจากที่โดยลูกบาสกระแทกหัวเข้าอย่างแรง

"เห้ยก้อย เป็นอะไรรึเปล่า"อาคิระ หนุ่มน้อยตัวสูงรีบวิ่งเข้าไปหาก้อยเพื่อนสนิทของเค้าทันที เมื่อเห็นเพื่อนของเค้าได้รับบาดเจ็บ

"ไม่เป็นไรแล้วหละ ว่าแต่นายนี่จงใจแกล้งชั้นรึเปล่าเนี่ย"

"โถ่....รู้ซะแล้ว แย่จัง5555"อาคิระแกล้งอำก้อย

"เอ๊ะ นายนี่ ตายซะเหอะย๊ากกกกกก"พอสิ้นเสียง ก้อยก็วิ่งไล่แตะอาคิระจนทั่วสนาม จนทำให้อาคิระล้มลง ไถลไปกับพื้น

"โอ๊ะ เจ็บอ่า"อาคิระร้องขึ้น

"โหยแค่นี้ทำสำออยน่า ลุกเลยๆ"
"เห้ย ทำไมเลือดไหลเยอะอย่างนี้อ่ะ โอ๊ะ ตายแล้วๆ ชั้นขอโทดนะ ชั้นไม่ไดตั้งใจอ่ะ รอชั้นอยู่นี่ก่อนน่ะเดี๋ยวชันมา อย่าไปไหนน่ะ ชั้นไปเอายาก่อน" พอพูดจบก้อยก้รีบวิ่งไปหยิบยา แล้วทิ้งอาคิระนั่งงงอยู่คนเดียว

อาคิระได้แต่นั่งขำอยู่คนเดียว กับนิสัยของเพื่อนตัวแสบที่มักจะตกใจเกินเหตุทุกทีที่เห็นแผลของเค้า

.....อาทิตย์ที่แล้ว......
ขณะที่อาคิระกำลังเดินกลับบ้าน

"อ๊ากกกก อาคิระ นาไปทำอะไรมาเนี่ย ทำไมเลือดไหลเยอะอย่างนี้ล้า"ก้อยตรงปรี่เข้ามาเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองเลือดอาบที่ขา

"ชั้นไม่ได้เป้นอะไรซะหน่อย ก็แค่หกล้มน่ะ เทอจะตกใจอะไรมากมาย"

"นายจะบ้าหรอ แค่หกล้มเนี้ยน่ะ แล้วเลือดไหลเยอะขนาดนี้ แล้วนายก็ยังเดินอยูได้ นายไม่กลัวเลือดไหลหมดตัวรึงไงห๊า" ก้อยร่ายยาว

"เหอะๆ เทอนี่ก็พูดตลกไปได้ เทอไม่ให้ชั้นเดินแล้วชั้นจะกลับบ้านยังไงล่ะ"

"นายก็โทมาหาชั้นสิ ไม่เคยคิดอะไรด้วยตัวเองได้เลยใช่มั๊ย ให้ตายเหอะ"
"มานี่เลยๆ เด๋วชั้นทำแผลให้ แล้วชั้นจะขับรถไปส่งนายเอง"

แต่ความคิดของเค้าก็ต้องหยุดลง ทันทีที่ก้อยมาถึง

"อาคิร๊า เป็นไงบ้างรอนานรึเปล่า มาๆชั้นทำแผลให้เอง"

ตอนนั้นในสนามบาสไม่เลือใครแล้ว มีเพียงแค่พวกเค้าสองคนเท่านั้น เพราะตอนนั้นก็ใกล้จะดึกไปทุกที ไม่นานนักไฟสปอตไลท์ที่สนามก็เปิดขึ้นพร้อมๆกันกับทีก้อยเองก็ทำแผลให้อาคิระเสร็จ ก้อยเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ตนเพิ่งจะทำแผลเสจ็ดเพื่อดูอาการ ในขณะที่อาคิระเองก็ก้มลงมามองคนที่ทำแผลให้ตนทำให้หน้าทั้งสองคนเข้าใกล้กันมาก

"เอ๊ะ อาคิระ ทำไม หน้านายแดงขนาดนี้ล้า"ก้อยรีบดึงหน้าอคิระเข้ามาดู นั่นยิ่งทำให้หน้าของทั้งสองคนยิ่งใกล้กันเข้าไปอีก
"ดูสิๆ หน้านายแดงขึ้นอีกแล้ว นายเป็นอาไรอ่า นายจะเป้นอะไมกมั้ยเนี่ย ชั้นว่าเราไปหาหมอกันเถอะน้า ถ้านายเป้นอะไรไปแล้วชั้นจะเป็นยังไงล้า" ก้อยพูดไปก็ร้องห้ายไป 

"โถ่เอ้ย เทอจะร้องห้ายทำไมกัน ชั้นไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่า หยุดร้องเถอะนะ"อาคิระพูดพลางเอามือปาดน้ำตาให้ก้อย

"นายจะไม่เป็นอะไรได้ยังไงเล่า ก็หน้านายแดงขนาดนั้นอ่า ไปหาหมอกันเถอะน่ะ นะ นะ"

"ชั้นไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่า อย่าร้องเลยนะ"เค้ายิ้มพร้อมเอามือลูบหัวก้อยเบาๆ
"ชั้นว่าเรากลับบ้านกันเถอะน่ะ ชั้นเริ่มหิวแล้วล้า"

"อื้มกลับกันเถอะ  แล้วชั้นจะทำอาหารให้นายกินน่ะ"ก้อยอาสา

"เอ่อ ชั้นว่าอย่าเลยน่ะ ชั้นกลัวตายก่อนวัยอ่ะ"อาคิระพูดติดตลก

"เชอะ ไม่กินก็ไม่ต้องกินเลย ชั้นกินคนเดียวก็ได้"

"โอ๋ๆ อย่างอชั้นเลยน่ะ ชั้นล้อเล่นเฉยๆเองอ่า ดีกันน่ะๆ"อาคิระชูนิ้วก้อยมาง้อก้อยเหมือนเด็กๆ

"อืม... ก็ได้ แต่นายต้องให้ชั้นขี่หลังกลับบ้านน่ะ"

"แต่ชั้นเจ็บแขนอยู่น่ะ"อาคิระเถียง

"ชิ ชั้นไม่สนแล้ว นายอยากมาว่าชั้นทำไมล่า จะเอาไงห๋า ไม่งั้นชั้นไม่หายโกรธจิงๆด้วย"

"โอเคๆ ก็ได้ขึ้นมาเลย"
อาคิระเลยจำเป็นต้องแบกก้อยกลับไปจนถึงบ้าน

................................................................................

ติดตามตอนต่อไปกันด้วยน่ะค่ะ
ดีไม่ดียังไงก็ติชมกันด้วยน่ะค่ะ ^ ^