ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ท่าอากาศยานรีจีส
“ทำไมผมต้องไปเรียนที่นั่นด้วยล่ะครับ”
เด็กหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งแม้จะรู้ว่าถามไปก็ไร้ประโยชน์ก็ตาม ก่อนถอนหายใจเฮือกเมื่อเห็นผู้มีศักดิ์เป็นอาและปู่ที่ยืนยิ้มแฉ่งเป็นการตอบแทน
“น่ายังไงที่นั่นก็ตอนรับเธออยู่แล้วน่า ถึงยังไงที่นั่นก็เป็นเมืองแห่งการเรียนรู้นะ คงมีหลายเรื่องที่ทำให้เธออยากเรียนอีกเยอะเลยล่ะ”ผู้เป็นอากล่าว
“นั่นสิ ที่นั่นคงให้ประสบการ์ณอย่างดีเลยล่ะ”ชายสูงอายุเอ่ยเสริมหลังจากเห็นหลานชายทำท่าไม่เชื่อทางสายตา
“นี่ผมยังสอยใบปริญญามาไม่พออีกเหรอไงครับ ทั้งวิศวะ วิทยาศาสตร์ สังคมศาสตร์ รัฐศาสตร์ ที่ยังขาดก็คงของแพทย์ล่ะมั้ง”เด็กหนุ่มเอ่ยพร้อมใช้สายตามองตาของอาปละปู่เพื่อค้นหาคำตอบ “หรือแอบวางแผนอะไรไว้อีกล่ะครับ”
ทันทีที่เด็กหนุ่มเอ่ยจบ2พ่อลูกถึงกับสะดุ้งก่อนสบสายตากันอย่างเลิกลั่น ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนทั้งที่รู้ว่าโดนดูออกหมดแล้ว
“ม.....ไม่มีอะไรหรอกน่าเชื่ออาสิ จริงไหมครับคุณพ่อ”
“เอ่อ... หา เอ้อใช่ๆๆ นั่นสิ บางทีไปที่นั่นอาจจะได้เจออะไรแปลกใหม่ แถมพวกทีจะเจอก็พวกอายุพอๆกับเธอทั้งนั้นเลยนะ บางทีอาจจะได้เจอคนถูกใจที่นั่นก็ได้นะ”
ผู้เป็นบิดาตอบเลิกลั่นหลังจากโดนลูกชายโยนระเบิดมาให้ก่อนจะเฉไฉออกนอกเรื่อง ผู้เป็นหลานได้แต่เหนื่อยใจแต่ก็ไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไร อย่างน้อยทั้ง2คนก็เป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยดูแลเขาหลังจากเสียพ่อและแม่ไปถึงแม้จะชอบเล่นอะไรแผลงๆไปบ้างก็ตามแต่ก็ไม่ได้มีผิดมีภัยต่อคนอื่นแต่อย่างใด
“จะทำอะไรก็ตามสบายเถอะครับว่าแต่... คุณอาต้องดูแลถึงสองบริษัทแบบนี้จะไหวเหรอครับ”เด็กหนุ่มถามเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ยังไงคุณพ่อก็อยู่ถ้าไม่ไหวก็ค่อยให้มาช่วยก็ได้นี่น่า ไหนๆก็ว่างอยู่แล้วนี่ ใช่ไหมคุณพ่อ”
“นั่นสิ ยังไงปู่ก็ยังแข็งแรงอยู่นาไม่ต้องห่วงหรอกน่า”ผู้เป็นปู่เอ่ยพร้อมตบบ่าของเด็กหนุ่มเบาๆก่อนขยิบตาให้ “อย่าลืมหาแฟนสวยๆน่าๆมาฝากด้วยล่ะ”
“ผมไม่หาหรอกน่า รู้นิสัยผมดีไม่ใช่เหรอครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงเย็นเชียบ
“เฮ้ยอย่าบอกน่ะว่าแกน่ะเป็น”อาของเขาเอ่ยพร้อมกับเดินถอยหลังอย่างระแวง
“อะไรกันเรอัส นี่แกเป็น....”ผู้เป็นพ่ออยู่ในท่าทางเดียวกับลูก ดูแค่ที่เดียวก็รู้เลยว่าสองคนนี้มีพันธุกรรมเดียวกันอย่างแน่นอน ทั้งท่าทางน่าตาและที่สำคัญนิสัย
“จะหยุดบ้าได้รึยังครับที่นี่สนามบินนะไม่ใช่ที่บ้าน แล้วผมก็ปกติดีไม่ใช่พวกลักเพศด้วย”เรอัสเอ่ยพร้อมมองปู่กับอาที่กำลังหัวเราะแฮะๆอยู่
“ทุกท่านที่เดินทางด้วยเที่ยวบิน4872ขอให้ทุกท่านขึ้นเครื่องบินด้วยค่ะ”
เสียงพนักงานที่สนามบินเอ่ยขึ้นพร้อมกับคลื่นมวลชนขนาดย่อยที่กำลังเดินทางขึ้นเครื่องบิน
“งั้นผมไปก่อนนะครับ”เรอัสเอ่ยก่อนมองไปยังสองพ่อลูกตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจนัก “อย่าก่อเรื่องอะไรระหว่างที่ผมไม่อยู่ล่ะ”
“อือ แน่นอน”สองพ่อลุกเอ่ยพร้อมกันก่อนยิ้มพรายและแน่นอนยิ้มนั่นทำให้เด็กหนุ่มสังหรณ์ใจไม่ดีเลยแม้แต่น้อย
เด็กหนุ่มตัดใจเดินจากมาก่อนเข้าช่องสำหรับผู้โดยสารขึ้นเครื่องไป ส่วน2พ่อลูกเริ่มยิ้มให้แก่กันอีกครั้งด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป....
“ในที่สุดกขค.ก็หายไปแล้วนะครับ”
“นั่นสิว่าจะเกลี้ยกล่อมได้เสียเวลาน่าดูเลยล่ะ”
“นั่นสินะครับ ในที่สุดเวลาที่เรารอคอยก็มาถึง คราวนี้เราจะทำอะไรก็สะดวกไม่มีใครขัดขวางเราล่ะ”
“ถูกต้องที่สุด งานนี้เราจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด เข้าใจนะ”
“ครับ”
ตู๊ด~~ตู๊ด~~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนที่ผู้เป็นลูกจะรับโทรศัพท์ขึ้น ก่อนเอ่ยด้วยอารมณ์เสีย
“มีอะไร”
“คือว่า...”
“อะไรล่ะ”
“......”
“นี่แกจะพูดดีๆหรือจะให้ฉันหักเงินเดือนแกหา”ชายวัยกลางคนเอ่ยด้วยน้ำเสียงโมโหมากขึ้น จนทำให้ปลายสายสะดุ้งตกใจ
“คุณหนูหายไปค่ะ ไม่รู้หายไปไหน หาจนทั่วบ้านก็ไม่เจอเลยค่ะ”
แกร๊ก
เสียงมือถือเครื่องบางเฉียบร่วงลงสู่พื้น ก่อนชายสูงอายุจะเก็บมาพูดต่อแทนบุตรชายที่แข็งเป็นก้อนหินไปแล้ว
“ตกลงยายหนูหนีออกจากบ้านใช่ไหม”ชายสูงอายุกล่าว
“ค่ะ ไม่ทราบว่าหายไปได้ยังไงค่ะ ตอนนี้ยังหาไม่เจอเลยค่ะว่ากำลังจะโทรไปที่บ้านเพื่อนของคุณหนูดูนะคะ”
“ไม่ต้องหรอกเพราะเมื้อกี้ฉันรู้สึกว่าจะเห็นยายหนูแวบๆเหมือนกัน”
“เห็นที่ไหนครับคุณพ่อ”ชายวันกลางคนรีบถามทันทีที่ได้ยินจากบิดาเอ่ยขึ้น
“ขึ้นเครื่องหลังเจ้าเรอัสแปปเดียว”บิดาเอ่ยเพียงสั้นๆ ขณะเดียวกันนั้นเครื่องบินก็กำลังออกจากท่าอากาศยานทันที”ดูท่าจะไม่ทันแล้วล่ะ”
“ม่าย~~~~~”
เรอัสนั่งลงบนที่นั่งของตนก่อนดึงกล่องสี่เหลี่ยมสีดำขนาดเล็กขึ้นมาและกดปุ่มสีดำ เล็กๆข้างบน ทันใดนั้นก็ปรากฏหน้าต่างขึ้นสี่เหลี่ยมขนาดเท่าจอโทรทัศน์ขึ้นตรงหน้า เด็กหนุ่มเลื่อนมือไปยังหน้าต่างนั้นก่อนใช้นิ้วกดลงไปยังหน้าต่างนั้น และหน้าต่างนั้นก็เปลี่ยนเป็นภาพชายวัยกลางคนที่กำลังทำอะไรบางอย่างบนโต๊ะ
เมื่อชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นก็ตกใจเล็กน้อยก่อนทักทายเด็กหนุ่ม
“สวัสดีครับท่านประธาน”
“สวัสดีรอส งานวิจัยไปถึงไหนแล้ว”เรอัสกล่าวกับชายที่อยู่ที่ภาพ
“โห มาถึงก็ถามเรื่องงานเลยนะครับ ก็คืบหน้าไปด้วยดีครับ ตอนนี้เราใกล้จะได้วัสดุพิเศษตามที่ต้องการแล้วครับ”รอสตอบเด็กหนุ่มกลับ ซึ่งเรอัสก็พยักหน้ารับรู้
“แล้วมีข่าวอื่นอีกไหม”
ทันทีที่เรอัสถาอีกฝ่ายหน้าถอดสีทันทีก่อนปรับสภาพเป็นปกติอย่างรวดเร็วก่อนตอบคำถาม
“ตอนนี้ดูเหมือนจะมีหนอนบ่อนไส้ครับ ดูเหมือนชิพชนิดพิเศษของเราจะโดนก็อปปี้ไปขายให้บริษัทคู่แข่ง ตอนนี้กำลังสืบหาคนร้ายอยู่”รอสกล่าวจบก็กลืนน้ำลาย เพราะยังไงนี่ก็เป็นสิ่งที่อยู่ในความรับผิดชอบของเขา โดยแท้จริงแล้วเขาเป็นผู้บริหารโรงงานผลิตชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิค แต่ก็ชอบในงานประดิษฐ์ชิ้นส่วนใหม่ๆ จนบ่อยครั้งที่เขาจะมาอยู่ในห้องวิจัยทำให้บางครั้งงานเกิดมีปัญหาแต่ก็ไม่เคยมีครั้งใดรุนแรงเท่าครั้งนี้มาก่อน และนี่อาจเป็นสาเหตุให้เขาหลุดจากตำแหน่งที่อยู่ก็ได้
“ไม่ต้องห่วงผมไม่ไล่คุณออกหรอกน่า แต่อย่าให้มีครั้งต่อไปล่ะ ส่วนรายงานค่อยส่งมาให้ผมทีหลังล่ะกัน แล้วก็เรื่องที่จะจัดการยังไงกับหนอนตัวนี้ก็ปรึกษาน้าผมเอาล่ะกัน”เรอัสเอ่ยรวบรัดก่อนเอานิ้วมานวดบริเวรตาซึ่งตอนนี้ดูคล้ำอย่างเห็นได้ชัด สาเหตุมาจากการเคลียร์งานต่างๆพร้อมสั่งการงานต่างๆล่วงหน้าจนทำให้เขาแทบไม่ได้นอนมาหลายวัน
รอสมองเด็กหนุ่มอย่างเห็นใจ ในตอนแรกนั้นเขาไม่ยอมรับเด็กหนุ่มคนนี้เป็นเจ้านายเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อเวลาผ่านมาเด็กหนุ่มคนนี้กลับมีความสามารถสูงกว่าผู้ใหญ่บางคน ทั้งการตัดสินใจ การบริหาร อีกทั้งยังฝ่าวิกฤษหลายอย่างมาได้อย่างอัศจรรย์จนเขายอรับจากใจจริง แต่ถึงอย่างไรตรงหน้าเขาก็เป็นเพียงเด็กหนุ่มเท่านั้นถึงแม้จะเก่งกาจเพียงไรก็ตาม แต่เขาก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไรเช่นกัน
“งับผมทำงานต่อนะครับ ส่วนประธานก็นอนหน่อยเถอะ จะเป็นหมีแพนด้าอยู่แล้ว”รอสเอ่ยก่อนทำหน้าทะเล้นก่อนรีบตัดจบการสนทนาทันที เรอัสมองหน้าต่างที่กำลังดำมืดก่อนกดปุ่มเดิมอีกครั้งทำให้หน้าต่างหายไป
เรอัสเงยหน้าขึ้นก่อนลูบหน้าตัวเอง เขารู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองล้าเพียงใด แต่พอคิดถึงหน้าปู่กับอาเมื่อครู่แล้วพาลนอนไม่หลับทันที เพราะคู่นี้มักทำอะไรพิเรนๆเสมอ บางครั้งก็แกล้งเขาเล่น บางครั้งก็สร้างอะไรประหลาดๆขึ้นมา จนตอนนี้เขาอ่อนใจที่จะต่อกรด้วย
“ปล่อยไปตามกรรมล่ะกัน”เรอัสเอ่ยก่อนปิดตาลงแล้วเอามือก่ายหน้าผากแต่ยังไม่ทันไรก็ได้เสียงใสๆที่คุ้นเคยเอ่ยทักเสียก่อน
“ขอโทษค่ะ ช่วยหลีกหน่อยได้ไหมคะ”
เรอัสลืตาขึ้นก่อนมองไปยังเด็กสาวผู้มาใหม่พร้อมยิ้มจางๆให้ แต่อีกฝ่ายนดูตกใจน่าดูทีเดียวที่เห็นเรอัสอยู่ตรงหน้า
“ว่าไงครับคุณหนู จะไปไหนเอ่ย”
“พี่เร”เสียงเด็กสาวขาดห้วงไปด้วยความตกใจ “พี่คงไม่ได้...”
เรอัสส่ายหัวเล็กน้อย“ถ้าเป็นงั้นจริงพี่คงลากเธอกลับตั้งแต่เห็นเธอที่สนามบินแล้วล่ะรีน่า”
“แล้ว...”
“พี่รู้แต่แรกแล้วว่าเธอแอบไปสอบเข้าโรงเรียนดิวิน่าแผนกเวทย์มนตร์น่ะ แล้วรู้ด้วยว่าเธอจะแอบหนีไปวันนี้เที่ยวบินนี้ด้วย”เรอัสเอ่ยอย่างเป็นต่อจนน้องสาวต่างสายเลือดจ๋อยลงไปทันตา ก่อนขยับเพื่อหลีกทางให้เรน่า“แต่พี่ไม่ได้บอกคุณอาหรอกนะ”
“แล้วพี่ไม่คิดจะห้ามเหรอ”
“คนเราล้วนแล้วแต่มีเส้นทางของตัวเองทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ดังนั้นพี่ไม่ห้ามหรอกหากเธอคิดว่านั่นคือสิ่งที่เธอเลือกแล้วและคิดว่าถูกต้องน่ะ”เรอัสเอ่ยก่อนยกมือลูบหัวน้องสาวต่างสายเลือดที่อายุต่ำกว่า1ปี ซึ่งตอนนี้เขาอายุ16 ส่วนเรน่านั้น15 “งั้นพี่ขอนอนก่อนนะไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว”
เรอัสเอ่ยก่อนเตรียมงีบหลับ แต่ก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างลอยตามลมมาทำให้เขาอมยิ้มเล็กน้อย
“อย่าทำอะไรแผลงๆล่ะครับคุณอาตอนนี้ผมมีตัวประกันอยู่ข้างๆแล้วนะ”เรอัสเอ่ยเสียงเบาเหมือนกระซิบก่อนปิดตาลงแล้วหลับอย่างสงบ....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น