ปริศนาสมบัติแห่งอโยธยา (ayothaya code)

ณ ศูนย์ศึกษาประวัติศาตร์อยุธยา

" การบรรยายของเราจบเพียงแค่ ขอให้ผู้เข้ามาชมในวันนี้เดินดูศุนย์ศึกษาของเราได้เลยครั้บ " ชายชราผู้หนึ่ง ซึ่งทำหน้าที่ผู้บรรยายแนะนำให้ผู้ชมศุนย์ หลังจากคำบรรยาเสร็จสิ้น                                                          
" นี่แก นี่ดอกรัก นังดอกรัก"
" เบาหน่อยสิ คนหันมามองหมด ว่าแต่มีอะไรเหรอ " ดอกรัก
ผู้หมวดสาวหน้าสวย กำลังมองเหม่อจ้องรูปภาพวาดที่ดึงดูด
จนไม่ได้สนใจที่เพื่อนเธอเรียกเลย
" แก แก ชั้นเสียดายแทนคนไทยสมัยก่อนจังเลย สมบัติ เงินทองมากมาย ถูกพม่าเอาไปหมดเลย ขนาดพระพุทธรูปทอง ยังเผาเอาทองไปเลย
สมัยนี้ บาทละเป็นหมื่น รวยแนะเลยหวะแก ดูในรูปสิ
พม่าขนทองเต็มใหตั้งหลายคนเลยวะแก เสียด๊าย เสียดาย " ว่านวารีเอ่ยขึ้น  ว่านวารี เพื่อนสาวคนสนิทของดอกรัก ซึ่งทั้งสองมาทัวร์กับคณะในครั้งนี้
โดยว่านวารีเพิ่งกลับมาจากสหรัฐอเมริกา
และต้องการศึกษาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ไทยเพื่อเอาไปบอกกล่าวให้เพื่อนที่ต่างประเทศของเธอได้ฟัง
" เออ แกแล้วแกเข้าเวรหรือเปล่าวันนี้อะ "ว่านวารีเอ่ยถาม
" ไม่ เพื่อนมาทั้งที ลางานไว้แล้วยะ 7 วันเลย "
" แหม ก็นั่นนะสิ สมควรแล้วละ นานๆชั้นจะมาที มาครั้งนี้ก็แค่ 7 วันเอง
เฮ้อ" ว่านวารี ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอคงอยากอยู่ประเทศไทยมากกว่า 7 วัน

" ว่าน จะถึงเวลานัดกลับแล้วละ ไปที่รถกัน " ดอกรักกล่าวชวน
ในขณะที่ว่านวารียังคงตื่นตาตื่นใจกับรูปภาพ เรื่องเล่า
และโบราณวัตถุต่างๆ

1 เดือนผ่านไป

รุ่งอรุณสาดส่องทอแสง ยามเช้าของตลาดบางกรวยแสนวุ่นวาย พ่อค้าแม่ค้าต่างจัดของหน้าแผงของตนเพื่อรอรับลูกค้า ผู้คนในตลาดเดินกันพอประปราย เสียงรถราวิ่งผ่านไปมาอย่างเป็นระเบียบ มีเพียงแต่มอเตอร์ไซค์บางคันที่พยายามแซงอย่างฉวัดเฉวียน เสียงไก่ขันดังขึ้นในร้านขายกาแฟโบราณ ที่อยู่มานานหลายชั่วอายุคน ผู้หมวดดอกรัก กำลังนั่งจิบกาแฟ มองดูตลาดที่อยู่ด้านตรงข้ามกับเธอ โดยมีถนน 2 เลนกันไว้

" ช่วยด้วย " ผู้หญิงวัยกลางคนกำลังส่งเสียงขอความช่วยเหลือ
พร้อมกับวิ่งโบกมือคล้ายกลับกวักมือเพื่อเรียกอะไรสักอย่าง
เบื้องหน้าห่างจากเธอราว 50 เมตร
มีชายหนุ่มที่กำลังวิ่งด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน
สองมือของเขากอดอะไรบางอย่าง
" ช่วยด้วย โจรขโมยกระเป๋า ช่วยด้วย "
เธอคนนั้นวิ่งตามแม้ระยะทางเริ่มห่างขึ้นเรื่อยๆ
เป็นจังหวะเดียวกับที่ดอกรักกำลังจิบกาแฟอยู่บริเวณที่เกิดเหตุพอดี
เธอวิ่งตามคนร้ายไปในซอยเล็กๆ
ด้วยความที่เธอเคยเป็นแชมป์เหรียญทองนักวิ่งในสมัยเรียนชั้นมัธยม
ทำให้เธอวิ่งผู้ร้ายจวนจะทัน

 เสียงปืนดังขึ้นสองนัดซ้อน

 ดอกรักกระโดดหลบโดยยืนชิดริมกำแพง
เธอหยิบปืนจากซองที่เหน็บข้างเอวของเธอออกมา

 เธอยิงสวนกลับ นัดเดียวในทันที กระสุนปีนพุ่งตรงเข้าไหล่ด้านขวาของผู้ร้าย

 ชายผู้ร้ายยิงสวนกลับ เธอหลบกระสุนปืนอย่างฉิวเฉียด 
คนร้ายเห็นท่าไม่ดีจึงไม่คิดสู้แล้ววิ่งหนี
ชายคนนั้นเริ่มห่างไกลมากแล้วเธอจ้องเล็งปืนอีกครั้ง
เสียงดังขึ้นอีกหนึ่งนัด

เสียงร้องดังขึ้นด้วยความเจ็บปวด กระสุนเฉียดหูผู้ร้าย แต่มุ่งตรงเข้าสู่ด้านหลังของชายผู้มีอาชีพขายของเก่าที่กำลังก้มลงเก็บขยะ แตโผล่ขึ้นมาโดนลูกกระสุนอย่างเหมาะเจาะ
ดอกรักวิ่งมาด้วยความตระหนกใจ
" ลุง โดนตรงไหนคะ  " เธอเอามือช้อนตัวชายผู้นั้นเข้ามาอยู่ในหน้าตักของเธอ  
เธอล้วงในกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ออกมาในทันที
" ขอรถพยาบาลที่ซอยบางกรวย - ไทรน้อย 2 มีคนบาดเจ็บ ด่วนคะ "
เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นัยน์ตาเริ่มแดง
น้ำตาล้มปริ่มพร้อมจะหลั่งออกมา เธอกอดชายชราผู้เคราะห์ร้ายที่นอนนิ่งไว้แน่น
" ลุงไม่ไหวแล้วละคุณตำรวจ ช่วยอะไรลุงหน่อยได้ไหม "
ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
" ขวามือของรถลุง มีหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ หนูหยิบมาที "
ดอกรักวางตัวลุงชาลงบนพื้น
เธอเดินไปหยิบหนังสือจากกระเป๋าตามทีชายชราบอก
หนังสือเล่มหนึ่งที่ดูเก่าแก่มาก เธอส่งไห้กับลุง
" ลุงไม่เอาแล้วหนูดอกรัก อะ อะ ลุงให้หนู
หาคำตอบของหนังสือเล่มนี้แทนลุงนะ "
ทันทีที่ชายชราพูดจบ เขาหลับตาพร้อมกลับหยุดลมหายไปลงอย่างสงบสุข รอยอมยิ้มบนฝีปากของเขาทำให้ดูว่าเขามีความสุข ภูเขาท่วมอกถูกยกออกจากตนแล้ว รถพยาบาลมาถึง
และเก็บศพชายผู้เคราะห์ร้ายขึ้นรถพยาบาลในทันที 
เหลือเพียงแต่ดอกรักที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ยังคงสับสน คับแค้นใจ เสียใจ
เศร้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น