ยัยตัวร้ายป่วนหัวใจนายตัวเเสบ

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดตัว....ยัยตัวร้าย

เปิดตัว...ยัยตัวร้าย

ปัง ปัง  ปัง!!!

                หญิงสาวคนหนึ่งกำลังทุบประตูห้องน้ำด้วยความโกรธอย่างบ้าคลั่ง  ส่วนอีกคนหนึ่งก็นั่งร้องให้อยู่บนชักโครก 

                “ปล่อยฉันออกไปนะเว้ย  ไอ้พวกบ้า!!”   ฉันตะโกนออกอย่างสุดเสียง

                “อยู่ในนี้สัก 4-5 ชั่วโมงคงไม่เป็นไรหรอกนะ  ฮ่าๆๆ”   เสียงแหลมเล็กตะโกนและหัวเราะเข้ามาจากด้านนอกทำให้ฉันทวีความโกรธมากเป็นร้อยเท่า  คิดว่ามันคงไม่ได้อยู่คนเดียวแน่นอน  ไอ้พวกบ้านั่นเรียกฉันมาในห้องน้ำพอฉันมาถึงก็ไม่เห็นใคร  แต่กลับมีคนปิดประตูขังฉันไว้ข้างในแล้วพวกมันก็ยืนหัวเราะกันอยู่ด้านนอก 

                “นี่แกจะขังฉันไปเพื่ออะไรวะ”   

                “ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ย  ว่าอย่ามายุ่งกับพี่จินของฉัน”    อ๋อ...ฝีมือยัยกุ้งเต้นนี่เอง  มันอยู่คนละห้องกับฉัน  ขืนอยู่ห้องเดียวกันมีหวังฉันกับมันต้องได้ตายไปข้างหนึ่งแน่ๆยัยนี่ชอบพี่จินที่เป็นพี่ชายฉันนี่นา  แต่มันไม่รู้ว่าพี่จินเป็นพี่ชายฉันก็เลยโกรธที่ฉันใกล้ชิดกับพี่งั้นสิ  ยัยนี่หาเรื่องฉันหลายรอบแล้วแต่วันนี้ฉันไม่ยอมเด็ดขาด  หึๆ  ถ้าฉันออกไปได้นะแกไม่รอดแน่ๆยัยกุ้งเต้น  และแล้วเสียงข้างนอกค่อยๆเงียบไปแสดงว่าคงจะหนีกันไปเรียบร้อยโรงเรียนยัยกุ้งเต้นแล้ว  เหลือแต่ฉันที่คราวนี้จะเอาไงดีวะ  แมร่ง  ไม่น่าโง่เลยตู

                จูน   หญิงสาวชั้น ม.4  นิสัยห้าวๆ ไม่เคยยอมใครถ้าตัวเองไม่ผิด  หน้าตาจัดว่าน่ารักทีเดียว  แต่ตอนนี้กำลังหงุดหงิดเป็นที่สุดพลางใช้หางตามองไปทางเพื่อนรักที่นั่งร้องให้อย่างเอาเป็นเอาตาย

                “จะร้องไห้ให้มันได้อะไรขึ้นมาน่ะพู่”    ฉันบอกกับชมพู่พลางยืนพิงผนังห้องน้ำอย่างหมดแรง  ยัยชมพู่เพื่อนรักฉันเองยัยนี่เรียบร้อยมากๆผิดกับฉัน  (มันคบกันได้ไงวะ)  ชมพู่ไม่ชอบมีเรื่องกับใครแต่คราวนี้ต้องมาซวยก็เพราะฉันนี่เอง  เฮ้ออ...

                “ฮึกๆ....กะ...ก็ฉัน”     ชมพู่พูดพลางสะอื้นออกมาทำให้พูดไม่รู้เรื่อง

                “จะฉี่ก่อนมั้ย  แล้วค่อยบอกฉันก็ได้”    ฉันพูดอย่างรำคาญ  หยุดร้องซะทีเส่ะ ชมพู่กลืนก้อนสะอื้นลงคอแล้วพูดออกมาอย่างยากลำบาก

                “ฮือๆ  ก็ฉันโมโหนี่นา”     เหอะๆ  ยัยนี่เวลาโกรธจะชอบร้องไห้น่ะ  “คอยดูนะ  ถ้าออกไปได้เมื่อไรล่ะก็”    ชมพู่พูดออกมาอย่างเยือกเย็น

                “ทำไม  เธอจะไปจัดการยัยกุ้งเต้นเหรอ”    ฉันถามอย่างตื่นเต้น   เอาละเว้ย  ชมพู่ก็สู้คนนะคะ  ชมพู่ก็สู้คน   ฮ่าๆๆๆ

                “เปล่า  ฉันจะซื้อขนมไปฝากมัน  ฮือๆๆๆ”    เออ....เอาเข้าไปร้องไห้หนักกว่าเก่าอีก  ถือว่าเมื่อกี๊ฉันไม่ได้พูดอะไรแล้วกันนะ  ตอนนี้ฉันไม่รู้จะทำยังไงนี่ก็เริ่มคาบเรียนไปได้สองคาบแล้ว  แต่ฉันยังไปไหนไม่ได้  ถือซะว่าโดดเรียนไปในตัวเลยแล้วกัน  (เด็กดีมั้ยคะนางเอกฉัน)

แต่รู้สึกว่ากลิ่นจะไม่ค่อนดีเท่าไรเลยนะ

                ปัง   ปัง  ปัง  !!!!

          “มีใครอยู่ข้างนอกมั้ยช่วยเปิดให้หน่อยเส่ะ  ฉันอยู่ในนี้”    ฉันตะโกนออกไปเผื่อว่าจะมีคนอยู่ข้างนอก  อีกอย่างห้องน้ำที่นี่เป็นหลังเก่าเลยไม่ค่อยจะมีใครผ่านสักเท่าไร  ตะโกนออกไปจะมีมนุษย์ตนใดได้ยินมั้ยเนี่ย  นี่มันก็พักกลางวันแล้วนะหิวข้าวเว้ยยยยยยยย     (โมโหหิว)

                “นั่นใครน่ะ?”     โอ้ววว   สวรรค์โปรดรอดแล้วเว้ย  ฉันหันไปมองชมพู่ที่ตอนนี้เช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็วเพราะดีใจที่จะได้ออกไปจากที่เหม็นๆซะที

                “ป้าคะ  ช่วยเปิดให้หน่อยหนูติดอยู่ในนี้”    ฉันตะโกนกลับไปเพราะคิดว่าคงจะเป็นแม่บ้านเดินผ่านมาได้ยินเข้า  ออกไปได้นะจะกระโดดหอมแก้มเล้ย

                “ไปทำอะไรในนั้นน่ะ   รอเดี๋ยวนะ  จะไขกุญแจให้”   ป้าพยายามไขกุญแจอยู่หน้าประตูนานมาก  5 นาทีก็แล้ว  10 นาทีก็แล้ว  ทำอะไรของป้าเนี่ย

                แกร๊ก!!

                ประตูห้องน้ำค่อยๆเปิดออก  ปรากฏร่างของผู้ช่วยชีวิตฉันสองคนในสภาพที่เหงื่อแตกพลั่กในมือถือกุญแจที่มีอยู่เป็นร้อยดอก   อ้อ....อย่างนี้นี่เองมัวแต่หาลูกกุญแจอยู่กว่าจะไขได้นี่นะ   ฉันรับกะโจนออกจากห้องน้ำแล้วกระโดดห้องแก้มป้าทันที

                “ขอบคุณมากค่ะป้า  รักป้าที่สุดเล้ย”    ตอนนี้ป้าเอ๋อไปหลายยกและ  กว่าจะรู้ตัวอีกทีฉันกับชมพู่ก็วิ่งไปไกลแล้ว

                “จูน  เธอจะไปไหนน่ะ”   ชมพู่พูดพลางวิ่งตามหลังฉันมา

                “ไปฆ่ามัน”   ตอนนี้จุดหมายของฉันอยู่ที่ยัยกุ้งเต้น  ไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนพักกลางวันแท้ๆ  ที่โรงอาหารก็ไม่มี  ห้องเรียนก็ไม่อยู่  มันอยู่ไหนวะ   ฉันหยุดยืนพักเหนื่อยหลังจากที่ตาหายัยกุ้งเต้นแทบจะพลิกโรงเรียนอยู่แล้ว

                “จูน  แฮ่กๆ...ฉันว่า..พะ...พอเถอะ  อย่ามีเรื่องเลย”    ชมพู่พูดพลางเอามือทาบ

อกหายใจเพราะความเหนื่อยที่วิ่งตามฉันมาตลอด

                “วันนี้ถ้าฉันไม่ได้จัดการยัยนั่น  อย่ามาเรียกชื่อฉัน”    ฉันตะโกนออกไปอย่างเหลืออด  ชอบพี่จินแล้วทำไมต้องมาลงกับฉันด้วยวะ  พี่จินก็อีกคนจะไปทำดีกับมันทำไมนักก็ไม่รู้  รู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่ถูกกับมัน  แต่ก็แหงล่ะยัยกุ้งเต้นน่ะธรรมดาซะที่ไหน  ออกจะน่ารักขนาดนั้นใครไม่ชอบก็บ้า  (ยกเว้นฉันที่เกลียดมันเข้าไส้) แล้วอีกอย่างพี่จินของฉันใช่เล่นซะที่ไหนออกจะหล่อขนาดนั้น  แน่นอนน้องสาวสวยพี่ชายก็ต้องหล่อใช่มั้ยล่ะ  ฮ่าๆๆๆ    อ้อ....จริงสิ   ยัยนี่ชอบพี่จิน  ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าตอนนี้ก็คงจะอยู่กับพี่จินสินะ  แล้วอย่างพี่จินจะสิงสถิตอยู่ที่ไหนได้  มีที่นั่นที่เดียวเท่านั้น  ขาไวเท่าความคิดฉันรีบวิ่งไปที่นั่นทันที  โดยมีชมพู่ที่ยังไม่ทันหายเหนื่อยวิ่งตาม  เหอะๆ

                ....ที่สนามบาส...

                พี่จินเป็นนักบาสของโรงเรียนมีเวลาว่างเมื่อไรเป็นไม่ได้ต้องมาซ้อมบาสทันที  เวลาเลิกเรียนก็เช่นกันทำให้ฉันต้องมานั่งรอพี่จินทุกเย็น  ฉันวิ่งมาหยุดที่ข้างสนามบาสพลางกวาดสายตาไปรอบๆ  ทีนี่ก็มีคนไม่เยอะเท่าไรส่วนมากก็จะมีแต่พวกนักบาสก็คือพี่จินกับเพื่อนๆเท่านั้น  ถ้าอย่างนั้นก็คงจะหาไม่ยากเท่าไร  อ๊ะ!!...นั่นไง  กำลังออเซาะพี่จินอยู่นี่เอง  วันนี้เธอไม่รอดแน่ยัยกุ้งเต้น 

                “จูน  อย่า”   ชมพู่ดึงแขนฉันในขณะที่ฉันกำลังจะเข้าไปจัดการกับยัยกุ้งเต้น

                “เธอไม่ต้องกลัว  ฉันจัดการเอง”    ฉันแกะมือชมพู่ออกแล้วเดินไปทันที  ชมพู่ยืนลังเลอยู่กับที่นิดนึงก่อนจะตัดสินใจเดินตามฉันมา

                “กุ้งเต้น”     ฉันเดินไปหยุดอยู่ข้างหลังยัยกุ้งเต้น  แล้วเอ่ยชื่อยัยนี่เบาๆ  กุ้งเต้นหันมาปะทะกับร่างของฉันก็อึ้งไปนิดหนึ่ง  คงสงสัยล่ะสิว่าฉันออกมาได้ยังไง  หึๆ

                “ธะ...เธอ...ออกมาได้ยังไง?”    ทำไมทำหน้าอย่างนั้นเล่า 

                “มันไม่สำคัญหรอก  แต่ตอนนี้ฉันมีเรื่องสำคัญกว่านั้น”   ฉันบอกออกไปแล้วก้าวเท้าเข้าไปหายัยกุ้งเต้นที่ตอนนี้ยังยืนอึ้งอยู่

                ....พลั่ก!!!...

          ฉันชกหน้ายัยกุ้งเต้นอย่างแรงด้วยความโมโห  ทำให้พี่จินที่นั่งงงอยู่ตอนแรกรีบลุกขึ้นแล้วมาดึงฉันออกทันที  ส่วนชมพู่ก็ยืนตัวสั่นอยู่ห่างๆ  ตอนนี้ทั้งสนามบาสเงียบลงทันทีและหันความสนใจมาที่ฉันกับกุ้งเต้น