ผมย้อนเวลามาเติมทรูให้สะมีเฉยๆอะครับ >.<

ลำดับตอนที่ #3 : บทนำ

บทนำ

เริ่มต้นย้อนเวลา

" ผมคือผู้ครอบครองหินศักดิ์สิทธิ์ก้อนนี้นามว่าไป๋ซงหลิน ผมขอตั้งจิตอธิษฐานอ้อนวอนต่อท่านผู้เป็นใหญ่ ขอท่านผู้สิงสถิตอยู่ในหินนี้โปรดตอบรับคำขอของผม"

"ผมปรารถนาที่จะย้อนเวลากลับไปยังอดีตในช่วงก่อนเกิดวันแห่งหายนะ ต้องการกลับไปช่วยเหลือครอบครัว และแก้แค้นกายกับอินผู้ทรยศผมได้อย่างเลือดเย็น"

"ผมขอร้องท่านได้โปรดตอบรับคำขอนี้ของผมด้วย"

จบคำกล่าวของไป๋ซงหลินท่ามกลางความว่างเปล่าอันมืดมิดในตรอกอับชื้นที่แสนสกปรก ก็ได้บังเกิดแสงสว่างจนเขาต้องหลับตาลงอย่างต้านไม่ได้ และหลังจากนั้นก็ได้มีเกล็ดหิมะสีแดงสดหล่นลงมาจากท้องฟ้า

ซึ่งในเวลาต่อมาเบื้องหน้าของไป๋ซงหลินก็ได้ปรากฏชายรูปงามหมดจดผู้หนึ่งขึ้น ชายผู้มีเครื่องหน้างดงามสมบูรณ์แบบที่ยากจะได้พบเจอ เขามาพร้อมกับกลิ่นอายสูงส่งบริสุทธิ์มีรัศมีสีขาวฟ้าคุมรอบกาย แต่งกายด้วยชุดจีนโบราณสีขาวตัดแดงพลิ้วไหว ผมยาวสีขาวมีเครื่องหัวแค่ปิ่นหยกเนื้องามเพียงชิ้นเดียว มือข้างหนึ่งถือพัดลายดอกเหมยสะบัดไปมาอย่างอ่อนช้อย แต่มืออีกข้างกลับถือกระบี่สีดำอันใหญ่ที่ถูกปกคลุมไปด้วยไอสีดำน่ากลัว

"ข้าตอบรับคำขอนี้ของเจ้า แต่....เจ้าจะยอมแลกเปลี่ยนมันกับชีวิตของเจ้าหรือไม่? " ชายผู้นั้นเอ่ยถามไป๋ซงหลินขึ้นด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์

"ครับผมยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่ชีวิตของผม"ไป๋ซงหลินลืมตาขึ้นมามองผู้ถามแล้วตอบกลับไปด้วยสายตาหนักแน่น

"สิ่งที่ข้าต้องการจากเจ้ามีเพียงร่างกายและเวลาชีวิตของเจ้า"ชายผู้นั้นยังคงเอ่ยด้วยสีหน้าเดิมไม่เปลี่ยน

"ได้ ผมยอมแลกเปลี่ยนกับมัน เพราะผมจะต้องแก้แค้นคนพวกนั้นให้ได้"ไป๋ซงหลินตอบรับอย่างไม่ลังเลสำหรับโอกาสครั้งนี้แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม

"ไป๋ซงหลินคนเขลาเอ่ย หากเจ้าแน่ใจ งั้นข้าก็จะทำตามความปรารถนาของเจ้า"

วูบบบบบบ

พอกล่าวจบชายชุดขาวก็วาดมือที่ถือพัดอยู่เป็นวงกลมหนึ่งครั้ง ก็บังเกิดวงแหวนเวทย์สีแดงขึ้นใต้ร่างของไป๋ซงหลินก่อนที่มันจะขยายใหญ่ขึ้นในเวลาอันรอดเร็ว และหยุดลงเมื่อขยายใหญ่กว่าร่างของไป๋ซงหลินประมาณ 1เมตร

จากนั้นชายชุดขาวก็เฉือนนิ้วของตนจนเป็นแผลพอเลือดไหลชายชุดขาวก็ปล่อยให้เลือดหยดลงไปบนวงแหวนเวทย์นั้น เมื่อเลือดหนึ่งหยดหยดลงไปกระทบพื้นมันก็แตกกระจายเป็นหยดเลือดจำนวนมากล้อมรอบร่างกายของไป๋ซงหลินไว้ หยดเลือดกระจายออกไปทั่วบริเวณจนทุกที่เต็มไปด้วยสีแดง ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นบาเรียสีแดงน่ากลัวคลุมพื้นที่กว่า 100 ตารางเมตรไว้ทั้งหมด สิ่งไหนที่อยู่ในบาเรียนี่ล้วนถูกทำลายจนหมดสิ้น

"ไป๋ซงหลิน ข้าขออวยพรให้ความปรารถนาของเจ้าสมหวัง ทุกอย่างที่เจ้าต้องการขอให้มันจงเป็นไปตามนั้น"

จบคำบาเรียสีแดงเลือดก็หายไปพร้อมกับร่างของไป๋ซงหลิน เหลือทิ้งไว้เพียงซากปรักหักพังที่มากกว่าเดิม

แม้ไป๋ซงหลินจะหายไปแล้วแต่ชายชุดขาวก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมเพียงแต่ตอนนี้เขาไม่ได้ยืนอยู่ผู้เดียวอีกต่อไป ข้างกายของเขาได้มีชายรูปงามหล่อเหล่าผู้หนึ่งยืนอยู่เคียงข้าง ชายชุดขาวมองไปที่ผู้มาใหม่เล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามออกไป

"นี้...เจ้าเคยมีความรักหรือไม่? เจ้าเคยเกลียดแค้นใครสักคนหรือเปล่า? แล้วถ้าหากเจ้าเป็นเขา..ถ้าหากเจ้าย้อนเวลากลับไปได้เช่นเขา เจ้าจะเลือกความรักหรือความแค้น"

ชายผู้มาใหม่เมื่อได้ฟังจนจบก็นิ่งไปพักใหญ่ก่อนที่เขาจะตอบกลับผู้ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มกังวานที่แฝงไปด้วยความโศกเศร้า

"หากข้าเป็นเขา หากข้าย้อนเวลากลับไปได้เช่นเขา ข้าคงเลือกที่จะรั้งคนผู้นั้นไว้ข้างกายข้าไม่ปล่อยไปไหน...ละทิ้งหน้าที่อันสำคัญนี้ลงโดยไม่ลังเล..."

ชายผู้มาใหม่หยุดพูดแล้วหันไปเผชิญหน้ากับชายชุดขาวก่อนจะเอ่ยต่อ

"เจ้าดูไม่ออกหรือว่าสิ่งที่สำคัญกว่าการแก้แค้นสำหรับไป๋ซงหลินผู้นั้นคืออะไร? "

"หึ ดูออกสิ ทั้งตัวเจ้า ทั้งเจ้าทึ่มนั้น ทั้งไป๋ซงหลินคนนั้น หรือแม้แต่ข้า ต่างก็โง่งมไม่ต่างกัน"ชายชุดขาวกล่าวจบก็หายตัวไปทันทีทิ้งให้ผู้ที่ถูกว่าหัวเราะออกมาเบาๆ ให้กับโชคชะตา

.

.

ณ พิภพล่างบนดาวเอส

ณ สระบัวสีขาวสะอาดน้ำใสจนมองเห็นก้นสระมีปลาน้อยใหญ่แหวกว่ายอวดโฉมของมัน มีกลีบดอกไม้พัดปลิวลอยไปมาโชยกลิ่นหอมหวน สระบัวสีขาวถูกล้อมรอบไปด้วยภูเขาเขียวขจีทั้งสี่ทิศ สถานที่ที่มีเพียงกลางวันไม่มีกลางคืน นี้คือหุบเขาเซียนเหอสถานที่บำเพ็ญตะบะของบรรดาเหล่าเซียน

กลางสระบัวขาวมีศาลาหยกตั้งอยู่ ที่นั่นมีชายรูปงามสองคนกำลังยืนมองภาพของไป๋ซงหลินกับชายชุดขาวนั้นเอง เป็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับไป๋ซงหลินในโลกมนุษย์ ชายคนแรกสวมอาภรณ์สีม่วงดูงดงามอ่อนหวานมีกลิ่นอายน่าเกรงขาม ส่วนอีกคนอยู่ในอาภรณ์สีเหลืองอ่อนดูบริสุทธิ์และสูงส่ง

"หลินเอ๋อร์ เจ้าถึงขนาดส่งคนผู้นั้นไปเชียวหรือ"ชายชุดม่วงเอ่ยถามขึ้น

"เขาเต็มใจที่จะไปพบบุตรของข้า..."

"หึ แล้วเจ้าจะย้อนเวลากลับไปอย่างที่บุตรของเจ้าต้องการหรือไม่ เทพแห่งกาลเวลา"

"ถึงแม้ว่าข้าจะไม่อยากทำเช่นนั้น แต่เมื่อทุกอย่างเป็นชะตาลิขิตตัวข้าก็ไม่อาจไม่ทำ"

หลังจบประโยคของชายชุดเหลืองที่ถูกเรียกว่าหลิงเอ๋อร์หรือหลางหลินหรือที่ทุกคนรู้จักในนามเทพแห่งกาลเวลา ข้างกายของชายทั้งสองก็ปรากฏชายแก่ผมขาวผู้หนึ่งขึ้น

"หึหึ หลางหลินเอ่ยหลางหลิน เจ้าก็แค่ต้องการชดเชยให้เขาเท่านั้น” ชายแก่เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มรู้ทัน

"ท่านก็รู้เรื่องเร็วดีนะ บิดาข้า..."หลางหลินเอ่ยกับชายแก่

"เฮ้อออ พวกเจ้ารักเขาเช่นไร ข้าเองก็รักเขาเช่นนั้น แต่กฎของโชคชะตานั้นน่ากลัวยิ่งนัก ชะตาถูกกำหนดขึ้นมาแล้วก็ไม่มีใครที่จะขัดขืนได้ และไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้เช่นกัน"ชายแก่เอ่ย

"ชะตา ชะตา ตัวข้าอยากได้เขากลับคืนมา อยากจะชดเชยให้เขามากกว่านี้ แต่ข้าก็ไม่อาจฝืนกฎของชะตานี้ได้"หลางหลินเอ่ยขึ้นอย่างเศร้าหมองเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าอย่างตัดพ้อ ก่อนที่ชายชุดม่วงจะเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความโศกเศร้าของอีกคน

"สิ่งแลกเปลี่ยนของการย้อนเวลาสำหรับเขาแทบจะไม่ต่างอะไรกับการมีชีวิตใหม่ ข้าเชื่อว่าทุกอย่างจะไม่เป็นไร และข้าเชื่อว่าครั้งนี้จะต้องสำเร็จ ชาตินี้เขาจะหลุดพ้น ด้านเคราะห์ครั้งนี้ของเขาจะหยุดลง"

"ท่านกล่าวได้ถูกแล้วท่านหลวนซีเขาจะไม่เป็นไร อีกอย่างเวลานี้พวกเราสามารถส่งของทดแทนไปให้เขาได้แล้ว อย่างเช่นคืนร่างของไป๋เยว่หลานให้เขา"ชายแก่ว่าพร้อมรอยยิ้มลึกลับ

"ร่างกายนั้นเป็นของบุตรข้ามาตั้งแต่ต้น แม้คนผู้นั้นจะพยายามแย่งชิงเท่าใดมันก็ไม่เคยจะสำเร็จไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือคนรัก"หลางหลินว่า

"หลิงเอ๋อร์บุตรของเจ้าเมื่อไหร่จะสมหวังในรักสักที..."ชายชุดม่วงที่ชื่อหลวนซีเอ่ยถามด้วยแววตาวูบไหว

"ข้าไม่รู้..."หลางหลินเอ่ยตอบแค่นั้น ก่อนจะบังเกิดเป็นความเงียบขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง

"เจ้าทั้งสองไม่ส่งของขวัญปลอบใจเขาละ? "ชายแก่กล่าวจบก็เสกภาพภาพหนึ่งขึ้นมา

"หึ งั้นก็ส่งระบบกับไบเบิลไปแล้วกัน ยังไงของพวกนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่มิตินี้มีอยู่แล้ว อีกอย่างเวลานี้สมองกล TJ-15ก็น่าจะตื่นขึ้นมาแล้ว คนผู้นั้นต้องส่งมันไปที่ดาวโลกแน่ หลวนซีเจ้าไปสืบดูหน่อย"หลางหลินว่าพร้อมกับหันไปสั่งหลวงซี

" น้อมรับรับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท"หลวนซีเอ่ยรับคำสั่งพร้อมรอยยิ้มหวาน

"เจ้ามิต้องกังวลไปทุกอย่างกำลังจะจบลงแล้ว"ชายแก่ว่าขึ้นหลังจากหลวนซีจากไป

"ใช่ ถึงเวลาที่ทุกอย่างต้องจบ"หลางหลินเอ่ยตอบรับพร้อมรอยยิ้มเศร้า

..................................