ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตามหามาโยะ
ดวงตาสีเขียวเบิกโพลงขึ้น ร่างๆหนึ่งลุกขึ้นมาจากพื้นแล้วหันไปดูรอบๆห้องซึ่งถูกตกแต่งอย่างสวยงามหรูหรา มีแสงเทียนเท่านั้นที่ส่องสว่างอยู่ภายในห้อง เธอหายใจอย่างช้าๆแล้วกระซิบกับตัวเอง “มีบางอย่างกำลังมา………” เธอเอื้อมมือไปหยิบวัตถุสีทอง เป็นแท่งยาว ออกมาจากใต้พรม แล้วรีบวิ่งออกไปจากห้อง
*******************************************
“เข้าไปสิ!!! เข้าไป!!!!” เด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลคนหนึ่งตะโกนใส่ลูกบาสที่กลิ้งวนอยู่รอบห่วง ซึ่งในที่สุดมันก็ตกลงไปในห่วง “เย้!!!!!!!” เธอร้องตะโกนออกมา และกระโดดไปรอบๆด้วยความดีใจ
เคสุเกะเป่านกหวีด “เอาละ เยี่ยมมาก พักได้ ไปที่ห้องล๊อกเกอร์ได้เลย”
ขณะที่เด็กหญิงเดินผ่านเขา เขาก็เรียกเธอแยกมาคุยกับเขา
“มีอะไรเหรอคะโค้ช” เธอถามด้วยความสงสัย
เคสุเกะกลับทำหน้าจริงจังขึ้นมา “คาวาอิ เธอเห็น มาโยะ ซากากิบ้างรึเปล่า เขาไม่สบายเหรอวันนี้”
“วันนี้เค้าไม่ได้มาโรงเรียนนะคะ อาจจะไม่สบายก็ได้ เดี๋ยวค่ำนี้หนูจะลองโทรไปหาเค้าดูค่ะ” แล้วเธอก็เดินออกไปทางประตูและหันกลับมาโบกมือให้เคสุเกะ “บ๊ายบายค่ะ โค้ช”
มันผ่านมานานมากแล้วตั้งแต่เหตุการณ์ที่มาโยะเข้าไปในหนังสือตำนานสี่เทพ มาโยะกลับมาบ้านอย่างมีความสุข และหลังจากที่เธอได้ใคร่ครวญดูแล้ว เธอก็ยอมตัดใจจากทากะได้ และเธอยังพยายามที่จะเป็นเพื่อนกับมิอากะอย่างสุดความสามารถ ถึงแม้เธอจะพยายามหลบหน้ามิอากะด้วยก็ตาม ความรู้สึกอิจฉาริษยาของเธอ ยังทำให้ตัวเธอเองเจ็บปวดมาจนทุกวันนี้
ในที่สุดซาโอริก็กลับมาถึงบ้านหลังจากที่ใช้เวลาเดินมานาน เธอสะบัดน้ำฝนออกจากหัวของเธอ ซึ่งในเวลานี้มีฝนตกหนักมากอยู่ข้างนอก เมื่อเธอถอดรองเท้าเสร็จแล้วเธอก็รีบขึ้นไปยังห้องนอน ด้วยความเหนื่อยจากการฝึกซ้อมและการเดินฝ่าฝนกลับบ้าน เธอจึงเรียบเปลี่ยนชุดนักเรียนไปเป็นเสื้อยืดสีชมพูและกางเกงยีนส์ธรรมดาๆ เธอถอดกิ๊บติดผม 2 คู่โปรดของเธอออก และจากนั้นก็หวีผมเปียกๆของเธอ จากนั้นเธอก็เดินลงไปข้างล่างเพื่อไปหาอะไรทาน ขณะที่เธอกินข้าวปั้นไปได้ครั้งหนึ่งเธอก็นึกถึงเรื่องที่เธอคุยกับโค้ชของเธอ
‘ฉันต้องโทรหามาโยะแล้ว’ เธอคิดขณะที่ตัวเธอพิงอยู่ที่เคาน์เตอร์ในครัว ‘ถ้าเธอป่วยหนักมาก ฉันก็ควรเอาการบ้านไปให้เธอ’ เธอจึงวางข้าวปั้นลงแล้วรีบกลับขึ้นไปชั้นบน เธอกระโดดขึ้นไปบนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์สีขาวขึ้นมาเพื่อโทรไปหาเพื่อนสนิทของเธอ ………ตู๊ด………ตู๊ด…… สายไม่ว่าง เธอจึงวางโทรศัพท์ลงอย่างเศร้าๆ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ด้วยความตกใจเธอจึงหยิบมันขึ้นมา “ฮัลโหล…..”
“ซาโอริ นั่นหนูเหรอจ๊ะ”
ซาโอริผุดขึ้นนั่ง “คุณซากากิ!! ค่ะนี่หนูเอง”
“ดีจริงๆ” อีกฝ่ายหนึ่งตอบ “มาโยะอยู่ที่นั่นหรือเปล่าจ๊ะ”
ซาโอริกระพริบตาด้วยความงุนงง “มาโยะไม่ได้อยู่ที่นี่นะคะ หนูเพิ่งโทรไปหาคุณเพื่อถามว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่า…..”
เสียงจากอีกฝ่ายเงียบไป ตามด้วยเสียงถอนหายใจแบบกังวล “ฉันไม่เห็นเธอตั้งแต่เธอเข้านอนเมื่อคืนแล้วล่ะจ๊ะ …เอ่อ……แล้ววันนี้มาโยะไปโรงเรียนหรือเปล่าจ๊ะ”
สีหน้ากังวลผุดขึ้นที่หน้าของซาโอริ “ไม่นี่คะ เธอไม่ได้ไปซ้อมบาสเหมือนกันค่ะ”
อีกครั้งหนึ่งที่เสียงจากอีกฝ่ายเงียบไป “ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรจ๊ะ ขอให้โชคดีนะจ๊ะ”
ซาโอริได้ยินเสียงวางโทรศัพท์ เธอจึงวางโทรศัพท์ของเธอคืนที่เดิม จากนั้นก็ล้มตัวลงบนเตียง “แปลกจริง” เธอพูดกับตัวเอง “มาโยะจะไปที่ไหนได้นะ” แต่จริงๆแล้วเรื่องนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับมาโยะถ้าจู่ๆเธอคิดจะหายตัวไป…… ซาโอริพยายามสลัดเรื่องนี้ออกจากหัว และหันไปคิดเรื่องอื่นแทน อาทิตย์หน้าจะมีแข่งใหญ่แล้ว มันทำให้เธอต้องฝึกหนักขึ้น แต่สภาพอากาศแบบนี้ทำให้เธอไม่กล้าออกจากบ้าน จากนั้นซาโอริก็ลุกขึ้นไปเปิดผ้าม่านสีฟ้าอ่อนที่หน้าต่างของเธอ เธอดูเมล็ดฝนโปรยปรายลงบนกระจก มีรถวิ่งผ่านไปมา แสงไฟจากรถให้ความสว่างกับถนนที่ลื่นและเปียกแฉะ ซาโอริเริ่มหาว วันนี้เธอเหนื่อยมามาก เธอจึงตัดสินใจที่จะนอนพักแม้ว่าวันนี้จะมีการบ้านวิชาภาษาอังกฤษที่เธอต้องทำก็ตาม
*******************************************
‘ร้อนจัง……ทำไมถึงร้อนขนาดนี้นะ’ ซาโอริถอนหายใจพร้อมกับปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก ‘นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย’
“ซาโอริจัง!!!!”
ซาโอริหันกลับไป “ใครน่ะ…”
“ซาโอริจัง!……ซาโอริจัง!…ช่วยด้วย!!”
ซาโอริเงยหน้าขึ้น พยายามหาทิศทางของเสียงนั้น “มาโยะใช่มั้ย……มาโยะ เธออยู่ที่ไหน”
“ซาโอริ!!!!!!!!”
*******************************************
“อึก…!” ซาโอริลุกขึ้นมาบนเตียง หลังจากที่รวบรวมสติกลับเข้าที่แล้ว เธอก็เอามือก่ายหน้าผาก “เมื่อกี้มันอะไรกันเนี่ย” มันเป็นเวลาตี 4 ครึ่งแล้ว ดูท่าเธอจะงีบหลับไปนานมาก เธอขยี้ตาและมองไปรอบๆ “มาโยะ…” เธอเรียกชื่อเพื่อนของเธอ แล้วเธอก็ส่ายหัว “ตอนนี้มาโยะกำลังนอนอยู่ที่บ้านของเธอน่า” เธอเถียงกับตัวเอง เธอจึงล้มตัวลงนอนพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเธอ แล้วเธอก็หลับไปอีกครั้ง
*******************************************
ซาโอริมองไปรอบๆห้องเป็นครั้งที่ 4 แล้ว เธอไม่มีกะจิตกะใจที่จะเรียนเลย มาโยะไปอยู่ที่ไหนนะ เมื่อเช้าเธอโทรไปหามาโยะอีกครั้ง แต่คุณซากากิก็ยังไม่เจอมาโยะเลย และเธอก็ได้ไปแจ้งตำรวจไว้แล้วด้วย แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของมาโยะ ซาโอริได้ยินคนพูดกันในห้องเรียนเรื่องนี้ ข่าวนี้แพร่ไปเร็วจริงๆนะ เธออยากจะร้องไห้ออกมา……เพื่อนของเธออยู่ที่ไหน……มาโยะจะเป็นอะไรหรือเปล่า
“ใช่แล้ว ไคโกะ ถูกต้อง” เธอได้ยินเสียงอาจารย์พูดดังมาจากหน้าชั้น เธอนั่งท้าวคางและหมุนดินสอไปมา แล้วก็จ้องที่หนังสือของเธอ ‘มันเหมือนกับว่า……มาโยะหายไปอยู่อีกโลกหนึ่งอย่างนั้นแหละ’ ซาโอริสะดุ้ง จู่ๆเธอก็นึกถึงตอนที่เธอถูกเรียกไปที่โรงพยาบาล เพื่อที่จะได้รับข่าวว่าเพื่อของเธอเข้าไปใน……หนังสือ!!!!! มาโยะจะกลับไปที่นั่นอีกเหรอ มันจะไม่แปลกไปหน่อยหรือไง ในเมื่อทุกอย่างถูกแก้ไขแล้วนี้
“คาวาอิ!!!” เสียงของอาจารย์ดังขึ้น
“คะ!!” ซาโอริรีบยืนขึ้น
“อย่ามาฝันกลางวันในชั้นของครูนะ คาวาอิ” อาจารย์ผู้หญิงทำเสียงดุ
“ขอโทษคะ อาจารย์อาคุสะ” อาจารย์เหล่มองเธอสักพัก แล้วก็หันกลับไปสอนต่อ
*******************************************
“โค้ชคะ”
เคสุเกะหันมายังเสียงเรียก “มีอะไรเหรอ คาวาอิ”
ซาโอริดูเครียดๆละกลัวหน่อยๆ “หนูอยากจะถามคุณค่ะเรื่องตำนานสี่……เทพ” เธอพูดอย่างเคร่งเครียด พยายามนึกชื่อหนังสือเล่มนั้น
คำพูดนั้นทำให้เคสุเกะตีหน้าเครียดขึ้นมา เขาหันกลับไปยังที่ฝึกซ้อมและเห็นทากะกำลังดูและทุกอย่างอยู่ เขาจึงดึงตัวซาโอริออกมาห่างจากกลุ่ม “คาวาอิ เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอต้องห่วงเรื่องหนังสือนั่นด้วยล่ะ”
ซาโอริยืดตัวขึ้น “มาโยะน่ะค่ะ เธอหายตัวไปและไม่กลับบ้าน 2 วันแล้ว แล้วเธอก็ไม่มาโรงเรียนด้วน แม่ของเธอก็ยังตามหาเธอไม่เจอเลยค่ะ หนูกลัวว่า….”
“…เธอจะกลับไป ใช่มั้ย” เคสุเกะขัดขึ้นมา “ซาโอริ ฉันมั่นใจว่ามาโยะไม่เป็นอะไรหรอก หนังสือเล่มนั้นหายไปแล้ว”
“หนูรู้ค่ะ” ซาโอริยังไม่ยอมแพ้ “แต่หนูยัง…”
“พอได้แล้ว” เคสุเกะตัดบท “กลับไปซ้อมต่อซะ” ซาโอริจึงต้องหันกลับไปเล่นบาสกับเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ
*******************************************
ถึงแม้ว่าซาโอริจะเป็นเด็กที่เชื่อฟังผู้ใหญ่ แต่ความรู้สึกของเธอมันคอยเตือนเธออยู่ตลอดเวลา มาโยะอยู่อยู่ในหนังสือเล่มนั้น……เป็นไปได้ยังไง เธอไม่มีวันรู้ แต่หลายสิ่งหลายอย่างทำให้เธอสับสนเมื่อเธอนึกถึงเรื่องที่โรงพยาบาล……เธอจึงพยายามที่จะเลิกวิเคราะห์และอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เธอนั่งลงที่โต๊ะและคิดหาทางที่จะพามาโยะกลับมา
‘ซาโอริจัง!’
คำพูดนั้นเป็นของมาโยที่กำลังพูดกับเธอแน่นอน แต่เป็นไปได้ยังไงกัน เธอทุบโต๊ะด้วยความโมโห “แล้วฉันจะไป…ที่นั่นได้ยังไงกันเล่า” เธอถามตัวเอง “แล้วมาโยะเข้าไปได้ยังไง ไม่สิ นั่นคงไม่ได้ผลแน่” เธอเริ่มสับสน “เดี๋ยวสิ ตอนนั้นฉันพูดกับเธอได้ยังไงกันนะ…” ซาโอรินึกถึงตอนที่มีตัวอักษรปรากฏขึ้นที่หน้าต่างโรงพยาบาล…ลิปสติกของมาโยะ เธอดีดนิ้วดังเปาะ “ใช่แล้ว! พวกเครื่องสำอาง เธอทิ้งกระเป๋าไว้ที่โลกโน้นตอนเธอกลับมา……บางทีตอนนี้มันก็คงจะอยู่ที่นั่น” ซาโอริรีบไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาหลอดลิปสติกสีฟ้า เธอไม่ใช่คนที่ร่ำรวยนัก เธอจึงไม่ได้ซื้อของและเครื่องสำอางบ่อยเท่าไหร่ แต่มันก็มีโอกาสที่เธอยังมีมันอยู่ แม้ว่าเธอจะไม่ได้ใช้มันแล้ว เธอรื้อกล่องเก็บของๆเธอกระจุย และในที่สุด เธอก็เจออันที่เธอต้องการหาในกล่องรองเท้า “ถ้ามาโยะยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ มันก็คงง่ายขึ้น” เธอรู้สึกงี่เง่า แต่เธอก็จ้องแท่งลิปสติกเขม็ง “ได้โปรดเถอะ ให้ฉันพูดกับมาโยะ ให้ฉันได้เห็นเธอด้วย” ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซาโอริบีบแท่งลิปสติกแน่นด้วยมือข้างนึง อีกข้างเธอกำชุดนักเรียนเอาไว้ “ฉันรู้ว่าฉันไม่มีหนังสือ…แต่……พาฉันไปหามาโยะเดี๋ยวนี้!!!!” ซาโอริกรีดร้อง
แสงสีแดงพุ่งขึ้นมาจากเครื่องสำอาง และกลืนร่างของซาโอริเข้าไป
หนังสือเก่าๆเล่มหนึ่งตกลงมาจากชั้นหนังสือในห้องสมุด โดยที่หน้าของมันถูกเปิดไว้
*******************************************
“เข้าไปสิ!!! เข้าไป!!!!” เด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลคนหนึ่งตะโกนใส่ลูกบาสที่กลิ้งวนอยู่รอบห่วง ซึ่งในที่สุดมันก็ตกลงไปในห่วง “เย้!!!!!!!” เธอร้องตะโกนออกมา และกระโดดไปรอบๆด้วยความดีใจ
เคสุเกะเป่านกหวีด “เอาละ เยี่ยมมาก พักได้ ไปที่ห้องล๊อกเกอร์ได้เลย”
ขณะที่เด็กหญิงเดินผ่านเขา เขาก็เรียกเธอแยกมาคุยกับเขา
“มีอะไรเหรอคะโค้ช” เธอถามด้วยความสงสัย
เคสุเกะกลับทำหน้าจริงจังขึ้นมา “คาวาอิ เธอเห็น มาโยะ ซากากิบ้างรึเปล่า เขาไม่สบายเหรอวันนี้”
“วันนี้เค้าไม่ได้มาโรงเรียนนะคะ อาจจะไม่สบายก็ได้ เดี๋ยวค่ำนี้หนูจะลองโทรไปหาเค้าดูค่ะ” แล้วเธอก็เดินออกไปทางประตูและหันกลับมาโบกมือให้เคสุเกะ “บ๊ายบายค่ะ โค้ช”
มันผ่านมานานมากแล้วตั้งแต่เหตุการณ์ที่มาโยะเข้าไปในหนังสือตำนานสี่เทพ มาโยะกลับมาบ้านอย่างมีความสุข และหลังจากที่เธอได้ใคร่ครวญดูแล้ว เธอก็ยอมตัดใจจากทากะได้ และเธอยังพยายามที่จะเป็นเพื่อนกับมิอากะอย่างสุดความสามารถ ถึงแม้เธอจะพยายามหลบหน้ามิอากะด้วยก็ตาม ความรู้สึกอิจฉาริษยาของเธอ ยังทำให้ตัวเธอเองเจ็บปวดมาจนทุกวันนี้
ในที่สุดซาโอริก็กลับมาถึงบ้านหลังจากที่ใช้เวลาเดินมานาน เธอสะบัดน้ำฝนออกจากหัวของเธอ ซึ่งในเวลานี้มีฝนตกหนักมากอยู่ข้างนอก เมื่อเธอถอดรองเท้าเสร็จแล้วเธอก็รีบขึ้นไปยังห้องนอน ด้วยความเหนื่อยจากการฝึกซ้อมและการเดินฝ่าฝนกลับบ้าน เธอจึงเรียบเปลี่ยนชุดนักเรียนไปเป็นเสื้อยืดสีชมพูและกางเกงยีนส์ธรรมดาๆ เธอถอดกิ๊บติดผม 2 คู่โปรดของเธอออก และจากนั้นก็หวีผมเปียกๆของเธอ จากนั้นเธอก็เดินลงไปข้างล่างเพื่อไปหาอะไรทาน ขณะที่เธอกินข้าวปั้นไปได้ครั้งหนึ่งเธอก็นึกถึงเรื่องที่เธอคุยกับโค้ชของเธอ
‘ฉันต้องโทรหามาโยะแล้ว’ เธอคิดขณะที่ตัวเธอพิงอยู่ที่เคาน์เตอร์ในครัว ‘ถ้าเธอป่วยหนักมาก ฉันก็ควรเอาการบ้านไปให้เธอ’ เธอจึงวางข้าวปั้นลงแล้วรีบกลับขึ้นไปชั้นบน เธอกระโดดขึ้นไปบนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์สีขาวขึ้นมาเพื่อโทรไปหาเพื่อนสนิทของเธอ ………ตู๊ด………ตู๊ด…… สายไม่ว่าง เธอจึงวางโทรศัพท์ลงอย่างเศร้าๆ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ด้วยความตกใจเธอจึงหยิบมันขึ้นมา “ฮัลโหล…..”
“ซาโอริ นั่นหนูเหรอจ๊ะ”
ซาโอริผุดขึ้นนั่ง “คุณซากากิ!! ค่ะนี่หนูเอง”
“ดีจริงๆ” อีกฝ่ายหนึ่งตอบ “มาโยะอยู่ที่นั่นหรือเปล่าจ๊ะ”
ซาโอริกระพริบตาด้วยความงุนงง “มาโยะไม่ได้อยู่ที่นี่นะคะ หนูเพิ่งโทรไปหาคุณเพื่อถามว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่า…..”
เสียงจากอีกฝ่ายเงียบไป ตามด้วยเสียงถอนหายใจแบบกังวล “ฉันไม่เห็นเธอตั้งแต่เธอเข้านอนเมื่อคืนแล้วล่ะจ๊ะ …เอ่อ……แล้ววันนี้มาโยะไปโรงเรียนหรือเปล่าจ๊ะ”
สีหน้ากังวลผุดขึ้นที่หน้าของซาโอริ “ไม่นี่คะ เธอไม่ได้ไปซ้อมบาสเหมือนกันค่ะ”
อีกครั้งหนึ่งที่เสียงจากอีกฝ่ายเงียบไป “ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรจ๊ะ ขอให้โชคดีนะจ๊ะ”
ซาโอริได้ยินเสียงวางโทรศัพท์ เธอจึงวางโทรศัพท์ของเธอคืนที่เดิม จากนั้นก็ล้มตัวลงบนเตียง “แปลกจริง” เธอพูดกับตัวเอง “มาโยะจะไปที่ไหนได้นะ” แต่จริงๆแล้วเรื่องนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับมาโยะถ้าจู่ๆเธอคิดจะหายตัวไป…… ซาโอริพยายามสลัดเรื่องนี้ออกจากหัว และหันไปคิดเรื่องอื่นแทน อาทิตย์หน้าจะมีแข่งใหญ่แล้ว มันทำให้เธอต้องฝึกหนักขึ้น แต่สภาพอากาศแบบนี้ทำให้เธอไม่กล้าออกจากบ้าน จากนั้นซาโอริก็ลุกขึ้นไปเปิดผ้าม่านสีฟ้าอ่อนที่หน้าต่างของเธอ เธอดูเมล็ดฝนโปรยปรายลงบนกระจก มีรถวิ่งผ่านไปมา แสงไฟจากรถให้ความสว่างกับถนนที่ลื่นและเปียกแฉะ ซาโอริเริ่มหาว วันนี้เธอเหนื่อยมามาก เธอจึงตัดสินใจที่จะนอนพักแม้ว่าวันนี้จะมีการบ้านวิชาภาษาอังกฤษที่เธอต้องทำก็ตาม
*******************************************
‘ร้อนจัง……ทำไมถึงร้อนขนาดนี้นะ’ ซาโอริถอนหายใจพร้อมกับปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก ‘นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย’
“ซาโอริจัง!!!!”
ซาโอริหันกลับไป “ใครน่ะ…”
“ซาโอริจัง!……ซาโอริจัง!…ช่วยด้วย!!”
ซาโอริเงยหน้าขึ้น พยายามหาทิศทางของเสียงนั้น “มาโยะใช่มั้ย……มาโยะ เธออยู่ที่ไหน”
“ซาโอริ!!!!!!!!”
*******************************************
“อึก…!” ซาโอริลุกขึ้นมาบนเตียง หลังจากที่รวบรวมสติกลับเข้าที่แล้ว เธอก็เอามือก่ายหน้าผาก “เมื่อกี้มันอะไรกันเนี่ย” มันเป็นเวลาตี 4 ครึ่งแล้ว ดูท่าเธอจะงีบหลับไปนานมาก เธอขยี้ตาและมองไปรอบๆ “มาโยะ…” เธอเรียกชื่อเพื่อนของเธอ แล้วเธอก็ส่ายหัว “ตอนนี้มาโยะกำลังนอนอยู่ที่บ้านของเธอน่า” เธอเถียงกับตัวเอง เธอจึงล้มตัวลงนอนพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเธอ แล้วเธอก็หลับไปอีกครั้ง
*******************************************
ซาโอริมองไปรอบๆห้องเป็นครั้งที่ 4 แล้ว เธอไม่มีกะจิตกะใจที่จะเรียนเลย มาโยะไปอยู่ที่ไหนนะ เมื่อเช้าเธอโทรไปหามาโยะอีกครั้ง แต่คุณซากากิก็ยังไม่เจอมาโยะเลย และเธอก็ได้ไปแจ้งตำรวจไว้แล้วด้วย แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของมาโยะ ซาโอริได้ยินคนพูดกันในห้องเรียนเรื่องนี้ ข่าวนี้แพร่ไปเร็วจริงๆนะ เธออยากจะร้องไห้ออกมา……เพื่อนของเธออยู่ที่ไหน……มาโยะจะเป็นอะไรหรือเปล่า
“ใช่แล้ว ไคโกะ ถูกต้อง” เธอได้ยินเสียงอาจารย์พูดดังมาจากหน้าชั้น เธอนั่งท้าวคางและหมุนดินสอไปมา แล้วก็จ้องที่หนังสือของเธอ ‘มันเหมือนกับว่า……มาโยะหายไปอยู่อีกโลกหนึ่งอย่างนั้นแหละ’ ซาโอริสะดุ้ง จู่ๆเธอก็นึกถึงตอนที่เธอถูกเรียกไปที่โรงพยาบาล เพื่อที่จะได้รับข่าวว่าเพื่อของเธอเข้าไปใน……หนังสือ!!!!! มาโยะจะกลับไปที่นั่นอีกเหรอ มันจะไม่แปลกไปหน่อยหรือไง ในเมื่อทุกอย่างถูกแก้ไขแล้วนี้
“คาวาอิ!!!” เสียงของอาจารย์ดังขึ้น
“คะ!!” ซาโอริรีบยืนขึ้น
“อย่ามาฝันกลางวันในชั้นของครูนะ คาวาอิ” อาจารย์ผู้หญิงทำเสียงดุ
“ขอโทษคะ อาจารย์อาคุสะ” อาจารย์เหล่มองเธอสักพัก แล้วก็หันกลับไปสอนต่อ
*******************************************
“โค้ชคะ”
เคสุเกะหันมายังเสียงเรียก “มีอะไรเหรอ คาวาอิ”
ซาโอริดูเครียดๆละกลัวหน่อยๆ “หนูอยากจะถามคุณค่ะเรื่องตำนานสี่……เทพ” เธอพูดอย่างเคร่งเครียด พยายามนึกชื่อหนังสือเล่มนั้น
คำพูดนั้นทำให้เคสุเกะตีหน้าเครียดขึ้นมา เขาหันกลับไปยังที่ฝึกซ้อมและเห็นทากะกำลังดูและทุกอย่างอยู่ เขาจึงดึงตัวซาโอริออกมาห่างจากกลุ่ม “คาวาอิ เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอต้องห่วงเรื่องหนังสือนั่นด้วยล่ะ”
ซาโอริยืดตัวขึ้น “มาโยะน่ะค่ะ เธอหายตัวไปและไม่กลับบ้าน 2 วันแล้ว แล้วเธอก็ไม่มาโรงเรียนด้วน แม่ของเธอก็ยังตามหาเธอไม่เจอเลยค่ะ หนูกลัวว่า….”
“…เธอจะกลับไป ใช่มั้ย” เคสุเกะขัดขึ้นมา “ซาโอริ ฉันมั่นใจว่ามาโยะไม่เป็นอะไรหรอก หนังสือเล่มนั้นหายไปแล้ว”
“หนูรู้ค่ะ” ซาโอริยังไม่ยอมแพ้ “แต่หนูยัง…”
“พอได้แล้ว” เคสุเกะตัดบท “กลับไปซ้อมต่อซะ” ซาโอริจึงต้องหันกลับไปเล่นบาสกับเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ
*******************************************
ถึงแม้ว่าซาโอริจะเป็นเด็กที่เชื่อฟังผู้ใหญ่ แต่ความรู้สึกของเธอมันคอยเตือนเธออยู่ตลอดเวลา มาโยะอยู่อยู่ในหนังสือเล่มนั้น……เป็นไปได้ยังไง เธอไม่มีวันรู้ แต่หลายสิ่งหลายอย่างทำให้เธอสับสนเมื่อเธอนึกถึงเรื่องที่โรงพยาบาล……เธอจึงพยายามที่จะเลิกวิเคราะห์และอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เธอนั่งลงที่โต๊ะและคิดหาทางที่จะพามาโยะกลับมา
‘ซาโอริจัง!’
คำพูดนั้นเป็นของมาโยที่กำลังพูดกับเธอแน่นอน แต่เป็นไปได้ยังไงกัน เธอทุบโต๊ะด้วยความโมโห “แล้วฉันจะไป…ที่นั่นได้ยังไงกันเล่า” เธอถามตัวเอง “แล้วมาโยะเข้าไปได้ยังไง ไม่สิ นั่นคงไม่ได้ผลแน่” เธอเริ่มสับสน “เดี๋ยวสิ ตอนนั้นฉันพูดกับเธอได้ยังไงกันนะ…” ซาโอรินึกถึงตอนที่มีตัวอักษรปรากฏขึ้นที่หน้าต่างโรงพยาบาล…ลิปสติกของมาโยะ เธอดีดนิ้วดังเปาะ “ใช่แล้ว! พวกเครื่องสำอาง เธอทิ้งกระเป๋าไว้ที่โลกโน้นตอนเธอกลับมา……บางทีตอนนี้มันก็คงจะอยู่ที่นั่น” ซาโอริรีบไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาหลอดลิปสติกสีฟ้า เธอไม่ใช่คนที่ร่ำรวยนัก เธอจึงไม่ได้ซื้อของและเครื่องสำอางบ่อยเท่าไหร่ แต่มันก็มีโอกาสที่เธอยังมีมันอยู่ แม้ว่าเธอจะไม่ได้ใช้มันแล้ว เธอรื้อกล่องเก็บของๆเธอกระจุย และในที่สุด เธอก็เจออันที่เธอต้องการหาในกล่องรองเท้า “ถ้ามาโยะยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ มันก็คงง่ายขึ้น” เธอรู้สึกงี่เง่า แต่เธอก็จ้องแท่งลิปสติกเขม็ง “ได้โปรดเถอะ ให้ฉันพูดกับมาโยะ ให้ฉันได้เห็นเธอด้วย” ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซาโอริบีบแท่งลิปสติกแน่นด้วยมือข้างนึง อีกข้างเธอกำชุดนักเรียนเอาไว้ “ฉันรู้ว่าฉันไม่มีหนังสือ…แต่……พาฉันไปหามาโยะเดี๋ยวนี้!!!!” ซาโอริกรีดร้อง
แสงสีแดงพุ่งขึ้นมาจากเครื่องสำอาง และกลืนร่างของซาโอริเข้าไป
หนังสือเก่าๆเล่มหนึ่งตกลงมาจากชั้นหนังสือในห้องสมุด โดยที่หน้าของมันถูกเปิดไว้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น