คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ หุ่นยนต์...ที่มีชีวิต
บทนำ
พระเจ้าสร้างสิ่งมีชีวิตบนโลกให้มีความรักความผูกพันร่วมกันไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง
แล้วหุ่นยนต์อย่างฉันนับเป็นสิ่งมีชีวิตด้วยรึเปล่า?
วันแรกของ SYSTEM U001 No.333
แกร๊ก แกร๊ก
เสียงเครื่องยนต์ต่างๆ กำลังถูกจัดการวางโปรแกรมอย่างประณีต ฉันนอนมองระบบต่างๆ ที่ถูกจัดวางอย่างระเบียบนั้นทางจอมอนิเตอร์ ผู้ชายตรงหน้าที่ฉันถูกป้อนโปรแกรมว่าเป็น ‘ศาสตราจารย์’ ยังไม่ลดละความพยายามที่จะทำให้ฉันกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า...มนุษย์
“นี่ เมื่อไหร่จะเสร็จล่ะ”
“ฉันก็กำลังทำอยู่นี่ไง เพราะฉะนั้นห้ามบ่น”
“แต่...ฉันอยากขยับแล้วนะ” ฉันบ่นอิดออดพลางดิ้นตัวเองอยู่บนเตียงสีขาวในห้องทำงานกว้างขวาง ศาสตราจารย์สั่นศีรษะอย่างรำคาญ
“ฉันว่าฉันน่าจะสร้างโปรแกรมการพูดให้เธอเป็นโปรแกรมสุดท้ายเลยว่ะ -_-;”
“แต่ศาสตราจารย์ก็สร้างมันเป็นอย่างแรกเลยด้วยซ้ำ”
“นั่นแหละ ฉันคิดผิด” ศาสตราจารย์ว่าพลางก้มลงมือจัดการวางโปรแกรมให้ฉันต่อ ฉันได้แต่มองเขาสลับกับเพดานสีขาวในห้องทำงาน
ผู้ชายคนนี้อายุประมาณยี่สิบปี ยังโสด อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ๆ คนเดียว ถึงจะยังอายุน้อย แต่ก็ได้รับรางวัลวิทยาศาสตร์สาขาเทคโนโลยีมามาก (ฉันถูกป้อนข้อมูลชมตัวเองมาตั้งเยอะ ไม่แปลกที่จะรู้) และเป็นผู้สร้างฉัน...
ภายนอกของเขาที่ถูกบันทึกไว้คือเสื้อกาวน์สีขาว เสื้อเชิ้ตข้างในกับกางเกงขายาว ผมซอยยาวประบ่าสีดำถูกรวบอย่างลวกๆ ที่ปากมักจะคาบบุหรี่ไว้ตลอดไม่ก็วางไว้แล้วก็คาบต่อ นั่นเป็นสิ่งทั้งหมดที่สมองของฉันรับรู้ เพราะตั้งแต่ลืมตามา ก็อยู่แต่ในห้องนี้มานานมาก แต่ระบบของฉันก็ไม่เสร็จสักที เฮ้อออ
“เสร็จรึยางงง~”
“นี่ เธอเป็นหุ่นยนต์ที่ฉันสร้าง เธอไม่ควรเร่งฉันนะ”
“ก็มันอึดอัดนี่”
“สมองกลที่ฉันตั้งให้เธอดูท่าทางจะมีความรู้สึกเยอะดีนะ -_-“
ความรู้สึก? ความรู้สึกที่ศาสตราจารย์พูดถึง...ไม่เข้าใจ ขอใช้ตัวช่วยก่อน สมองๆ~
รู้สึก ก. เกิดอาการที่รู้ว่าเป็นสุขหรือทุกข์ เช่น รู้สึกสนุก รู้สึกซาบซึ้ง รู้สึกดีใจ รู้สึกเสียใจ
ถึงจะมีพจนานุกรมในสมองของฉัน...ฉันก็ยังไม่เข้าใจมันอยู่ดี เพราะยังไงกลไกของฉันมันก็แค่ของ ‘ปลอม’ เท่านั้น
“เสร็จแล้ว! “ ศาสตราจารย์ตะโกนเสียงดังมองฉันอย่างมีความสุข ยิ้มของศาสตราจารย์แทบปริ เขามองฉันที่นอนบนเตียงและสั่งให้ลุกขึ้น
“ลุกขึ้นเถอะ...เอ จะเรียกเธอว่าอะไรดี”
“SYSTEM U001 No.333 คือชื่อระบบของฉัน”
“โอ๊ย ขนาดฉันตั้งชื่อระบบให้เธอฉันยังเรียกมันไม่ถูกเลยอะ เอางี้เอาชื่อใหม่เป็น...”
“ยูโอโอวันก็ไม่มีปัญหาแล้วนี่นา” ฉันขัดคำพูดของเขาก่อนที่เขาจะพูดประโยคให้จบ การเรียกชื่อไม่มีปัญหาอะไรกับฉันมากเท่าไหร่อยู่แล้ว
“มันไม่น่ารักน่ะสิ อุตส่าห์ทำทั้งที รู้เปล่ามนุษย์ต้องมีชื่อนะ ยิ่งน่ารักสวยใสอย่างเธอแล้ว...เด็ด! ”
“อือ” ฉันครางเบาๆ เป็นการตอบรับแต่ก็ยังไม่เข้าใจที่เขาพูดอยู่ดี ศาสตราจารย์ดูเหมือนจะคร่ำเคร่งกับการตั้งชื่อให้ฉัน มีอยู่ช่วงเวลาหนึ่งที่แววตาของเขาจากจริงจังกลายเป็นเศร้าแต่ไม่กี่วินาทีก็กลับมาเหมือนเดิม เขาหันหน้ามาหาฉันและยิ้มกว้าง
“เอาล่ะ เจอแล้ว ยูโอโอวันจากนี้เธอชื่อโดอี้แล้วกัน J”
ในหัวกำลังคิดหาความหมายของมัน ชื่อของฉัน...
โดอี้ เหมือนตุ๊กตา
“ฉันเหมือนตุ๊กตาเหรอ”
“เหมือนสิ! ฉันน่ะสร้างเธอตามแบบตุ๊กตาเลยนะ ดวงตากลมโต...ขนตาเรียงเป็นแพ ผิวขาว ปากอมชมพู ผมสีน้ำตาลยาวตรง นี่แหละเสป็ก ถ้าโลกนี้มีผู้หญิงแบบเธอนะ ฉันคว้าเอามาเป็นแฟนเลย >_<”
“โดอี้...”
“ใช่ โดอี้ จากนี้ฉันก็เป็นพ่อของเธอแล้วนะ ^^” ศาสตราจารย์เดินเข้ามาลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู
“แต่ศาสตราจารย์ยังไม่มีแฟนนี่ ไม่มีใครเอาคุณเป็นสามีด้วย”
“โห เจ็บจี๊ดเลย ช่างมันเหอะ แล้วก็ไม่ต้องเรียกฉันว่าศาสตราจารย์ด้วย ฉันเป็นพ่อของเธอ”
“พ่อ...เหรอ (‘ ‘)”
“ใช่! ฉันน่ะฝันจะเป็นพ่อคนตอนหนุ่มเนี่ยแหละ ฮ่าฮ่า”
“แล้วฉันอายุเท่าไหร่ล่ะ”
“เธอก็สิบเจ็ดไง ^_^”
“แล้วคุณล่ะ”
“ยี่สิบ...หืม ^_^;”
นั่นหมายความว่าถ้าเขาอายุสองปีเขาก็มีฉันแล้ว...ซึ่งตามตำราวิชาสุขศึกษาที่บรรจุในสมองฉันไม่ใช่แบบนั้น แล้วตานี่มายังไง
“เอ่อ...ฉันคงเป็นพ่อเธอไม่ได้แล้ว ฮ่าๆๆ โอ๊ย ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย” เขายักไหล่หัวเราะกับเรื่องหน้าแตกของเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน นี่สรุปคือฉันต้องอยู่กับหมอนี่ที่แก่กว่าแค่สามปี (ตามสภาพร่างกายของฉัน) แล้วเหรอ? คิดถูกแล้วเหรอที่จะให้คนติงต๊องแบบนี้ดูแลฉันน่ะ ถึงฉันจะเป็นหุ่นยนต์แต่ก็ห่วงอนาคตนะ ฮึ
“ก็ ลืมเรื่องเมื่อกี้ไปเถอะ เอาเป็นว่าต่อไปนี้เธอคือโดอี้ที่นี่คือบ้านของเธอ และเธอก็คือมนุษย์คนหนึ่ง จำข้อสุดท้ายไว้ให้ดีล่ะ”
ฉันแสร้งทำเป็นสูดลมหายใจแบบที่พวกมนุษย์ชอบทำกัน กลอกตาอย่างกระวนกระวาย...ความรู้สึกตื่นเต้นจอมปลอมเกิดขึ้นมาในหัว ต่อไปนี้ ฉันไม่ใช่ SYSTEM U001 No.333 แต่ฉันเป็นเพียง โดอี้ มนุษย์คนหนึ่งเท่านั้น
THANKS FOR READIN' :-)
ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาอ่านถึงตรงนี้นะคะ -3- คิดถึงทุกคนมากกกก สำหรับคนเก่าที่ยังอยู่ (ยังอยู่มั้ยหนออ)
ยังพร้อมที่จะตอบคอมเมนท์และรับคำวิจารณ์ของทุกคนค่ะ
Gros bisous, ♥
จุดม่วง ( โพก้าดอทสีม่วง ;-) )
ความคิดเห็น