[FIC XS] khr} HERE I AM*

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

HERE I AM ; FIC XS

ฟิคสั้น โนเอ็นซี ไม่รู้มันเป็นประเภทไหน เริ่มแบบงงๆ และ จบแบบงงๆ จ๊ะ : )

Music Playlist at MixPod.com

THX.theme  ice

เนื้อเรื่อง

FanFic ; XS (Xanxus x Squalo ) KHR
Title ; Here I am
By : โพก้าจ๊ะ

            If you need a place where you can run
If you need a shoulder to cry on
I'll always be your friend
            หากเธอต้องการสถานที่ที่จะหลบหนี
ถ้าเธอต้องการไหล่ของใครซักคนที่จะซบยามเธอร้องไห้
ฉันจะอยู่ตรงนั้นเสมอเป็นเพื่อนเธอ....

               
                “สวัสดีปีใหม่จ๊ะ~” เสียงสดใสยามเช้าของกะเทยสาวประจำปราสาทดังลั่นห้องอาหาร ส่งผลให้ทุกสายตาจับจ้องไปยังเรือนร่างอวบอิ่ม (?) ที่หิ้วกล่องของขวัญเต็มไม้เต็มมือ แต่ก็แน่นอนสำหรับวาเรีย ที่จะไม่มีใครหยิบยื่นมือไปช่วย เพียงแค่เอาสายตามองเท่านั้นก่อนจะหันไปสนใจอาหารบนโต๊ะอาหารต่อ
                “แอร๋ยยย ของขวัญพวกนี้เป็นของพวกเธอทั้งนั้นนะ ไม่สนใจเลยรึไง” ลุซซูเรียแทบจะทุ่มกล่องของขวัญลงกับพื้น แต่ก็ยั้งมือไว้ก่อนเพราะเสียดายของข้างใน มาม่อนที่นั่งอยู่แอบโล่งใจเพราะคิดว่าหลังอาหารเช้าเสร็จจะเดินไปสำรวจของขวัญหลายชิ้น ลุซซูเรียเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารก่อนจะเหลือบตามองไปยังเก้าอี้ที่ว่างเปล่า
                “ปีใหม่ทั้งทีสควอลโล่ยังออกไปทำงานอีกเหรอ! “
                “ก็คนนั้นเขาขยันนี่นา~” เบลเฟกอลหัวเราะเบาๆ พลางตักซุปเข้าปาก “ไม่เหมือนใครบางคนน้า พักนี้เอาแต่กินเหล้าเมาทั้งวัน ไม่ออกไปไหนเลย ชิชิชิ” ว่าไปตาก็เหลือบไปทางร่างสูงที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ดวงตาฉายแววหงุดหงิดมากกว่าทุกที
                “บอสก็เป็นแบบนี้แหละ ปีใหม่ทั้งที เอาแต่กินเหล้า...แล้วงานล่ะ”
                “ปล่อยให้ไอ้สวะนั่นทำ” แซนซัสตอบแบบไม่ต้องคิด ถึงแม้ในใจเขาจะกระวนกระวายมากเพียงใดก็ตามที่ปล่อยให้ฉลามหนุ่มแห่งวาเรียออกไปทำงานคนเดียว ซึ่งงานนี้อันตรายมาก! (ข่าวจากลุซซูเรีย)
                “แต่งานมันอันตรายมากเลยนะบอส~” เบลยังคงหัวเราะชอบใจอย่างมีลับลมคมในกับลุซซูเรีย ทิ้งให้แซนซัสครุ่นคิดอยู่กับแก้วเหล้าในมือ เลวี่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ รีบออกมาเสนอหน้า
                “บอส ให้ผมไปช่วยทำงานมั้ยครับ...”
                “ไม่ต้อง ปล่อยมันไป” แซนซัสส่ายศีรษะก่อนจะฟุบหลับลงไปกับโต๊ะอาหาร

อีกด้านหนึ่งฉลามหนุ่มแห่งวาเรียกำลังบุกฝ่าแก๊งมาเฟียแก๊งเล็กๆ ที่มาหาเรื่องวองโกเล่ แม้จะเป็นแก๊งเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้ง่ายดายมากนัก จากการวางกำลังคนที่ดีทำให้สควอลโล่ต้องใช้เวลานาน บางทีก็เกือบเสียท่าให้กับกระสุนปืนของพวกมันแล้ว!
                “ให้ตายเถอะ...ทำไมออกมาเยอะอย่างนี้วะ!! ” ร่างบางวิ่งบุกโฉบไปซ้ายทีขวาที ไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียวกับพวกมือสมัครเล่นหรอก!
ปีใหม่ทั้งทีแทนที่จะได้อยู่ในปราสาทก็ต้องทำงาน คนอื่นๆ ก็พาขี้เกียจกันหมด ถ้าทำแบบนั้นเดี๋ยววาเรียจะเสียชื่อ...นั่นหมายถึงบอสก็จะเสียชื่อด้วย
                นึกได้แบบนั้นฉลามหนุ่มก็ตวัดดาบอย่างคล่องแคล่วโดยไม่สนใจบาดแผลใดๆ ที่ได้รับทั้งสิ้น

“กลับมาแล้ว” ร่างบางเดินอ่อนระโหยโรยแรงเข้าสู่ปราสาทวาเรีย จากที่ออกไปในตอนเช้า แต่กลับเข้ามาในเวลาดึกที่แทบจะเป็นเช้าของอีกวันหนึ่งก็แสดงให้เห็นแล้วว่าสมควรจะเดินเข้ามาด้วยสภาพอย่างไร!
                “หลับกันหมดแล้วเหรอ...หิวว่ะ” สควอลโล่พาร่างเปื้อนเลือดของตัวเองไปยังห้องอาหาร ซึ่งก็ทำให้เขาตกใจแทบจะล้มทั้งยืนกับร่างสูงของบอสที่นอนฟุบลงกับโต๊ะอาหารพร้อมกับจานอาหารเช้าและขวดเหล้าอีกจำนวนนับไม่ถ้วน!!
                “เฮ้ยยย บอส ไม่อยากแก่ตายรึไง” สควอลโล่เดินเข้าไปหาแซนซัสซึ่งตื่นขึ้นเพราะเสียงโวยวายของคนตรงหน้า
                “อืมมมม กลับช้าว่ะ”
                “ก็ใครจะรู้วะว่ามันมีคนแอบยิงอยู่ด้านหลัง...”
                “แกโดนยิง? “ ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงเจือความเป็นห่วงเล็กน้อย ซึ่งแน่นอนว่าสควอลโล่ไม่มีทางรู้
                “เออ ก็มันลอบกัด...”
                “ไอ้สวะ อย่าทำเหมือนตัวเองเพิ่งหัดเดินได้มั้ย แกทำมากี่ปีแล้ว กลับเข้าห้องแกเลยไป รกหูรกตา”
                “...... เออ” สควอลโล่ตกปากรับคำ หลังจากที่ได้ยินคำพูดของบอสอารมณ์ร้าย ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องปกติ แต่เขาก็ไม่เคยชินซะที พอๆ กับที่เขายังไม่ชินในการทำงานคนเดียวเมื่ออยู่ๆ แซนซัสก็เลิกทำงานพร้อมกับเขา
ร่างบางสาวเท้าออกจากห้องอาหาร ลืมเรื่องอาหารหมดสิ้น ตอนนี้ในสมองของสควอลโล่มีแต่ความหงุดหงิด และความเจ็บปวดจากบาดแผลบนร่างกาย จนไม่อาจได้ยินเสียงพูดเบาๆ จากคนในห้องอาหาร

“แล้วอย่าลืมทำแผลนะเว้ย! “

เช้าวันที่สองของปีใหม่ สควอลโล่ยังพาร่างบางของตัวเองมาที่ห้องอาหาร สมาชิกวาเรียมองมาทางฉลามหนุ่ม สภาพเต็มไปด้วยผ้าพันแผลหลุดลุ่ยซึ่งพันจากฝีมือของเจ้าตัวเอง หน้าตาที่เต็มไปด้วยบาดแผล แม้แต่แซนซัสที่เพิ่งคุยด้วยเมื่อคืนก็ต้องตกใจ เพราะความเมาเมื่อคืนทำให้ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
                “ตายแล้ว!! โหมงานมากไปรึเปล่าสควอลโล่” ลุซซูเรียปรี่เข้ามาหา ร่างบางไม่มีแรงแม้แต่จะหลบได้แต่ยักไหล่และเดินไปนั่งบนเก้าอี้
                “เดี๋ยววันนี้ฉันออกไปทำงานหน่อยนะ...งานสุดท้ายแล้ว”
                “ไอ้สวะ วันหยุดก็หยุดดิวะ” แซนซัสบ่นกระปอดกระแปดพลางรินเหล้าลงใส่แก้วใบเดิมกับแก้วใบเมื่อคืน
                “ถ้าฉันไม่ทำงาน แล้วชื่อของวาเรียจะเป็นยังไง? แกไม่คิดเลยรึไงวะ”
                “มันเสียไปตั้งแต่ตอนสู้กับเด็กพวกนั้นแล้ว” แซนซัสกล่าวเสียงเรียบเฉย แม้ไม่กล่าวถึงว่าเป็นใคร แต่คนในห้องทั้งหมดก็รู้ดีว่าบอสกำลังพูดถึงอนาคตรุ่นที่ 10 ซึ่งไม่ใช่เขาอย่างที่เคยหวังไว้
สควอลโล่เงียบกริบ ตักเพียงอาหารไม่กี่คำเข้าปาก ก่อนจะลุกออกจากห้องอาหารไป

โกรธที่พูดถึงความพ่ายแพ้ตอนนั้น? .... ไม่ ไม่ใช่ แม้แต่ตัวสควอลโล่ก็รู้ดีว่าความรู้สึกนี้คืออะไร มันเป็นความรู้สึกเสียใจ และละอายใจต่อบอส ถ้าหากเขาไม่แพ้...ถ้าหากเขาทำตามที่สัญญาก่อนหน้านั้นได้ วาเรียก็จะไม่เสียชื่อ นั่นเป็นเหตุผลที่สควอลโล่พยายามทำงานอยู่ตอนนี๊
                ร่างบางพาตัวเองไปทำงานอีกครั้ง...ตอนนี้ความหวังของเขามีเพียงอย่างเดียวคือไม่ทำให้วาเรียเสียชื่อมากไปกว่านี้ และแข็งแกร่งพอที่จะอยู่เคียงข้างกับบอสได้...

ปัง!!!
                “นี่เหรอ ฉลามแห่งวาเรีย เก็บง่ายกว่าที่คิด หึหึ”
เสียงแหบแห้งของชายแปลกหน้าเดินมาจากด้านหลัง เลือดอุ่นๆ ไหลทะลักลงมาจากต้นแขน ไม่มีอะไรให้สควอลโล่คิดมากนัก เพียงแค่เขารู้ว่าเขาทำพลาดอีกครั้ง...ก่อนที่สติจะดับวูบไป

ปราสาทวาเรีย,อิตาลี
                “ทำไมไอ้สวะยังไม่กลับ” แซนซัสพูดอย่างหงุดหงิดอยู่บนเก้าอี้ในห้องทำงาน ในมือถือแก้วที่มีว็อดก้าเต็มแก้ว ปากก็บ่นอย่างหงุดหงิด
                “อะไรกันบอส~ เมื่อวานสควอลโล่ไปตั้งนานนะ”
                “แต่วันนี้มันแปลกๆ... หรือเพราะว่าฉันพูดเรื่องตอนนั้นวะ”
                “ไม่รู้ ทำไมบอสไม่ลองถามตัวเองอ่ะ ชิชิชิชิ” เบลเฟกอลเดินออกจากห้องทำงาน ทิ้งให้แซนซัสนั่งครุ่นคิดอยู่กับตัวเองก่อนจะทิ้งแก้วว็อดก้าในมือ และเดินออกจากห้องทำงานไป

ร่างบางเปื้อนเลือดของสควอลโล่ยังคงนอนอยู่ที่เดิม ไม่มีแม้แต่ใครเดินผ่าน อาจเป็นเพราะที่นี่เงียบเหงาเกินกว่าจะมีคนสนใจ ต้นไม้หนาทึบที่ปิดบังทำให้ไม่มีใครเห็น ถึงตอนนี้ยังไม่มีวี่แววที่เจ้าของร่างจะตื่นและเลือดจะหยุดไหลซึม
                ‘ฉันตัดสินใจแล้ว! ฉันจะไม่ตัดผมจนกว่านายจะได้เป็นรุ่นที่ 10’
                ‘นับจากนี้ ฉันจะไม่แพ้ใครเด็ดขาด’
                ‘แล้วซักวัน แกจะดีใจที่มีฉันเป็นลูกน้อง’

แซนซัสกระวนกระวายตามหาสควอลโล่อย่างเต็มที่ ไม่รู้อะไรที่ทำให้เขารู้สึกไม่ดี แต่ที่รู้ตอนนี้คือต้องหาไอ้สวะนั่นให้เจอ แค่นั้นก็พอ...
ร่างสูงต้องหยุดเท้าเมื่อเห็นเส้นผมสีเงินยาวเปื้อนเลือดโผล่ออกมาจากในคฤหาสน์หลังเก่าๆ หากมองไปดีๆ แล้วจะเห็นเรือนร่างบางที่ถูกปกคลุมด้วยเลือดข้นของเจ้าตัว เมื่อเห็นดังนั้นทำให้ผืนนภาตกใจเป็นอย่างมาก แทบจะกระโดดผ่านรั้วหนามเข้าไปหาร่างบางนั้น ฟุบลงมองหน้าตาที่เปื้อนไปด้วยเลือด
                “ไอ้สวะ ตื่นสิวะ มานอนอะไรตรงนี้”
                “...”
ไม่มีการตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น แซนซัสประคองใบหน้าซีดไร้เลือดนั้น ก่อนจะเขย่าเบาๆ
                “ไอ้สวะ ตื่นสิวะ ฉันอยู่ตรงนี้ไง”
                “...”
                “ถ้าแกไม่ตื่นแล้วฉันจะทำยังไง...” ร่างสูงทำสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
                “ฉันควรจะออกมาทำงานกับแก ถ้าฉันไม่กลัวว่าแกจะพลอยโดนเล่นงานด้วย ถ้าอยู่กับฉัน
ถ้าฉันอยู่ข้างๆ แกตอนที่แกทำงานทุกครั้งก็คงจะดี...
ถ้าฉันไม่มัวแต่อยู่ในปราสาทงี่เง่า
ถ้าฉัน...ได้อยู่ข้างแก
ตอนนี้ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว ลืมตาสิ...”

If you have broken dreams
Just lay them all on me
I'll be the one who understands
So take my hand
            ถ้าหากความฝันของเธอแตกสลาย
ทิ้งมันไว้กับฉัน...
ฉันจะเป็นเพียงคนเดียวที่เข้าใจเธอ
ดังนั้น...จับมือฉันไว้นะ

ร่างสูงจับมือของร่างบางเอาไว้พลางมองลงมาอย่างเศร้าโศก ถ้าหากเขาทำอะไรได้...
                “บอส!! เกิดอะไรขึ้น” เหล่าสมาชิกวาเรียวิ่งกรูเข้ามาเมื่อเห็นว่าหัวหน้าของเขาหายไปก็รีบออกตามหากันจ้าละหวั่น
                “พวกแก...รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
                “ถามๆ คนแถวนี้เอา แล้วนี่สควอลโล่!! “
                “ฉันไม่รู้จะทำยังไง...ไอ้สวะนี่ถึงจะฟื้น ถ้าเพียงแค่...”
                “เพียงแค่บอสพาสควอลโล่ไปส่งโรงพยาบาลนะ! เร็วเข้า ท่าทางจะเสียเลือดมากแล้วนะ” ลุซซูเรียรีบจัดแจงพื้นที่ให้หัวหน้าอุ้มฉลามหนุ่มแห่งวาเรียขึ้น ตอนนี้บอสก็ไม่ต่างอะไรจากเด็กๆ ที่ต้องรอฟังคำสั่ง เขาดูกระวนกระวายราวกับเด็กๆ

“ลืมตาซะ...ไอ้สวะ”

ร่างบางค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ทำให้คนรอบๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอก นับว่าเป็นปาฏิหาริย์ที่สควอลโล่รอดชีวิตมาได้ ทั้งๆ ที่เสียเลือดไปมาก แม้จะกินเวลาการผ่าตัดไปมากพอสมควร
                “เจ็บอ่ะ...”
                “ก็แน่สิ โดนยิงนะไม่ได้มดกัด ไม่นับแผลเก่าอีกนะ ชิชิชิ”
                “ฝีมือพันแผลต่ำ เปลืองผ้าพันแผลไปเปล่าๆ “
สควอลโล่หัวเราะหึหึกับสมาชิกวาเรีย ตาก็จับจ้องไปที่แซนซัส ที่ตั้งแต่เขาลืมตาตื่นขึ้นมาแซนซัสก็ไม่ได้พูดอะไรซักคำ นอกจากส่งสายตารำคาญใส่สมาชิกคนอื่นๆ ที่ส่งเสียงโหวกเหวก และนั่งมองดูอย่างเงียบๆ น่าแปลกที่ตอนนี้แซนซัสไม่ได้ถือแก้วเหล้าไว้กับมือ แม้แต่ขวดว็อดก้าซักขวดก็ไม่มีให้เห็นด้วยซ้ำ
                “เมื่อไหร่พวกแกจะออกไปให้หมดวะ คนเยอะ” แซนซัสพูดอย่างหงุดหงิด มือเท้าคางกับโต๊ะข้างๆ คนอื่นๆ เห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีก็รีบออกไปทันที ทิ้งไว้ให้สควอลโล่เผชิญหน้ากับหัวหน้าขี้หงุดหงิดคนเดียว...
                “แล้วบอส...ไม่ไปเหรอ”
                “ไล่ฉันเหรอไอ้สวะ”
                “เปล่า...ก็แค่ คนป่วยต้องพักผ่อนสิวะ แกทำหน้าเหมือนอยากจะใช้ฉันเลยนะเว้ย”
                “เออ ไว้แกหายฉันจะใช้ ตอนนี้ไม่ตาย...ก็ดีแล้ว”
                “เออออ ถ้าไม่ติดว่าฉันไม่มีแรง ฉันจะด่าแกตอบ” ร่างบางบนเตียงพูดพลางหลับตาลง

You know I'll do my best
To fill you up with all the love
That I can show someone
I promise you you'll never walk alone
            เธอก็รู้ว่าฉันจะทำให้ดีที่สุด
เพื่อเติมเต็มหัวใจของเธอด้วยความรัก
นั่นเป็นสิ่งที่ฉันสามารถแสดงได้เพื่อใครซักคน
ฉันสัญญาว่าเธอจะไม่มีวันเดินคนเดียว

“แซนซัส”
                “อะไร”
                “แกนั่งอยู่ตรงนี้จนกว่าฉันจะหลับได้มั้ย”
                “ลูกแหง่รึไงแก”
                “ไม่อยากอยู่คนเดียว”
                “อืม...”

When you need someone to love you
Here I am, hmmm
เมื่อเธอต้องการใครซักคนที่รักเธอ
ฉันอยู่ตรงนี้...