คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ขอบคุณนะมึง
[Khaotang Thanawat]
้าวั ธนวัน์
ผมเพิ่เรียนาบแรเสร็ ็พันม 10 นาที แ่แทนที่ผมะเวลาไปินนมทาน้าว ผมลับ้อมาามนายพันธ์เพราะอะไรสัอย่าที่ทำให้ผม้อามหามันให้เอ ผมเห็นนั่อร้อไห้อยู่ที่โรยิมผมเลยเินเ้าไปอยู่้าหน้ามัน้วยวามเหนื่อย
“ มึ เป็นไรว่ะไหวป่ะ” ผมถามมันแล้วมัน็เยหน้ามอผมพร้อมปาน้ำาำหมัแล้วลุึ้นเินมาหยุร้าหูผม “อย่าเสือไ้ป่ะ ยุ่ว่ะ” ทำให้ผม้อระาอเสื้อมันไว้นระุมมันหลุ “ูอโทษ” ผมบอมันแ่มันลับ๋อยผมแล้วเินออไป ผมเลยลับบ้านไปเอาเสื้อัวใหม่มาให้มันเพื่อไถ่โทษ
“เอาใส่ะ ูอโทษ ” ผมอโทษมันเป็นรั้ที่สอแ่รั้นี้มันรับำอโทษแล้วรับเสื้อไปเปลี่ยน “เราื่อเฟิร์สนะอบุสำหรับเสื้อ”มันทำให้ผมะลึในำพูอมันอีรั้ผมไม่ิว่ามันะพูับผม้วย้ำผมแ่อยาไถ่โทษับระทำเมื่อี้อผม เพราะปิผมไม่อบแะ้อัวใร “ไม่เป็นไร ไปเรียนเถอะ”
เมื่อเินถึห้อเรียนทุน็มอผมับเฟริส์เป็นาเียวัน เพราะว่าผมาเรียนวิาหนึ่ ผม้อเ้าห้อปรอึ่เป็นรั้แรอผม ผมทั้ลัว ทั้ัวล ึ่่าับเฟริส์ “พวเธอไปไหนมา นายธนวัน์ันฝาให้เธอูแลนายพันธ์แ่นี่อะไร่าพาันโเรียนรูผิหวัในัวเธอมานะ" มันทำให้ผมเ้าใเฟริส์และอยาทำแบบเียวัน
ทันใเอ เฟิร์ส็พูว่า “ ผมผิเอรับผมเป็นนพานายธนวัน์โเรียนเอรับ เาห้ามผมแ่ผมไม่ฟั” นั้นทำให้รูโทษเฟริส์ว่่าพาผมโเรียน “ เธออีแล้วหรอันเหนื่อยับเธอแล้วนะนายพันธ์ันอพัารเรียนเธอ 4 สัปาห์ ” ผมที่ยืนอยู่้ามันไม่สามารถทำอะไรไ้สัอย่าเพราะลัวเรื่อถึที่บ้านไ้แ่้มหน้าฟัำัสินอรู
เมื่อเินออมานอห้อผมพยายามพูับพูับเฟริส์ แ่มันไมุ่ยับผม ผมอยารู้ว่าเพราะอะไรทำไมมันถึพู่วยผมทั้ๆที่วามริมันไม่ไ้เป็นแบบนั้นอาะเพราะวามโรธอมันทำให้มันเินห่าออไปาผม
ความคิดเห็น