เป็นเพื่อนไม่ได้แล้วเว้ย

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ที่ผมไม่คุ้นเลย จะว่าไปผมก็ไม่ได้รวยหรอกแต่ผมได้โคต้าเข้าเรียนที่นี่ โรงเรียนที่พ่อแม่ท่านอยากให้ผมได้เรียนผมเลยถูกส่งตัวเข้ากรุงเทพฯเพื่อปรับตัว เปลี่ยนการแต่งตัว ทำความคุ้นเคยกับสถานที่ใหม่ที่ไม่คุ้นตา ที่กรุงเทพฯมีสิ่งที่แตกต่างจากบ้านเกิดของผมอย่างสิ้นเชิง ที่กรุงเทพฯมันเสียงดังคนเยอะไม่สงบเหมือนที่บ้านผม

ผมเลยไม่กล้าที่จะทำกิริยาเหมือนตอนอยู่ที่บ้านให้ใครเห็นเพราะผมกลัวคำดูถูก ว่าผมเป็นเด็กบ้านนอก ผมเลยพยายามความรู้สึกของตัวเองไว้ในใจ จนมักจะถูกล้อว่า" ไอเก็บกด"จนมีเรื่องต่อยกับเพื่อนเป็นประจำจนโดนเรียกห้องปกครองอยู่บ่อยๆ ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำไม่ดีและผมมักจะไม่แก้ตัวในสิ่งที่เพื่อนกล่าวหาผมถึงแม้ว่าจะเป็นความจริงเพียงครึ่งเดียว จนกระทั่งนักเรียนคนใหม่เข้ามา คนที่คอยอยู่ข้างๆผม