คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Episode 3 : เหมือนจะดี
Episode 3 : เหมือนะี
เวลาผ่านไปไวเหมือนโห อนอาและแบฮยอนเมื่อเอหน้าันทีไร ็เป็น้อวามวยใส่ันทุที นบรราเพื่อนๆพาันหลีเลี่ยไม่ให้2นนี้เอัน เพราะี้เียห้ามทับ ถ้าไม่พูาแัน ็บีันให้วุ่น แ่เป็นอนอาแ่นเียวมาว่าที่ทำร้าย ร่าายแบฮยอน ล่าสุเล่นสรามเย็นใส่ันทำให้เพื่อนใน ลุ่มประสาทพัันไปเป็นแถบๆ และในวันนี้็ยัเป็นอยู่เ่นนั้น
“นี่ยัยเี้ย หลบิ วาทา” แบฮยอนพู้วยเสียนิ่ๆ
“ที่มีเป็น100เอเอร์ทำไมไม่ไปเินวะ” อนอาพูแล้วมอ้อนแบฮยอน
“ันอยาเินรนี้” แบฮยอนพูเสียนิ่แล้วยิ้มริ่ม
“อย่าวนีนไ้ปะ” อนอาพูแล้วเอาระเป๋าฟาแบฮยอน
“โอ้ย! มันเ็บ โอ้ยๆๆ ยัยบ้า มันเ็บนะโว้ย!” แบฮยอนโวยวายเมื่อโนอนอาระุม ฟาระเป๋าใส่
“สมน้ำหน้า วนีนใ่มั้ย ายะเถอะ นี่แหน่ะๆๆๆ” อนอายัีและเพิ่มแรึ้น่อเนื่อ นแบฮยอนทนไม่ไหวเลย ับยึ้อมือบาที่เอาแ่ทำร้ายร่าายอเา
“เฮ้ย! หยุๆๆ อนอาหยุ” แระวีระวาปรี่เ้ามาห้ามทับ แยอนอาออาแบฮยอน โยมีเฮุนับอินหิ้วปีอนอาให้ออห่าแบฮยอน
“ปล่อยันนะ เฮุน อิน” อนอาโวยวาย
“นี่มันเรื่ออะไรันอี ะทะเลาะอะไรันนัหนา” แะอใส่อนอาและแบฮยอน
“็ไอหมาบ้านี่มันแล้อนอา่อนนะ” อนอาโวยวายทำเอาแหันไปมอ แบฮยอนาวา
“ูเปล่าแล้ น้อมึเินวาทาู” แบฮยอนอบหน้าาย
“ที่มีั้เยอะแยะ ็ไปเินสิ มาเินทำไมรนี้” อนอาวาใส่แบฮยอน
“ันอยาเินรนี้ เธอะทำไม” แบฮยอนยันิ่
“พอเลยทั้2น แยย้าย ถ้าปัหาเยอะนั อาทิย์หน้าันะส่อนอาไปเรียนที่ อัฤษ ไม่เออนอาสบไ้ใ่มั้ย ไอแบ” แพูแล้วมอหน้าแบฮยอนนิ่
“พี่พูริเหรอ ันะไ้ไปอัฤษริๆใ่มั้ย เย่ๆๆ” อนอาระโโลเ้นอย่ามีวามสุ
“ันไม่อนุาให้ยัยนี่ไป” แบฮยอนวาเสียัลั่นทำเอานทั้ โรเรียนหันมามอเป็นาเียว
“อเหุผล?” แพู
“ไม่มี ูแ่ไม่อยาให้ยัยนี่ไป บมะ” แบฮยอนพูเสียเ้ม
“ไม่มีเหุผล ั้นอนอา ไปเรียนที่อัฤษมั้ย” แหันไปถามน้อสาวัวเอ
“ไปสิ เบื่อหน้าไอนี่เ็มทนและ” อนอาพูแล้วเาะแนแ
“ผมไป้วย” อินับเฮุนพูึ้น
“พวมึะามไปทำไม” แมวิ้วสสัย
“ผมอยาไปเรียนเมือนอมั่ไ” เฮุนพู
“ส่วนผม ผมะไปันไอฝรั่าน้ำ้าวไม่ให้มายุ่ับ อนอา” อินพู
“หวเพื่อนว่าั้น” แเลิ่ิ้ว
“ประมานั้น” อินเฮุนพูพร้อมัน
“หึ!! ะไปไหน็ไปเลย ไม่้อมาให้เห็นหน้าอีนะเว้ย!” แบฮยอนพูแล้วเินปึปัออไป
“เออ!! ไม่ลับมาหรอ เบื่อี้หน้า” อนอาะโนไล่หลัแบฮยอนไป
“ถ้าลับมานะ ัน ‘เอา’ เธอายแน่” แบฮยอนี้หน้าและะโนลับไป
“ำพูแปลนะว่ามั้ยมึ” เฮุนหันไประิบับอิน
“นั่นิมึ” อิน
“ไปทำเรื่อเรียน่ออัฤษันเ๊อะ!!” อนอาพูแล้วลาอินับเฮุนไป้วยันโยมีแเินามไป
.
.
.
้านแบฮยอน
“โว๊ะ!! อยาไป็ไปิ ไม่้อหรอเว้ย!” แบฮยอนเินหัวเสียเ้ามาในห้อ สภานัเรียน
“หัวเสียอะไรแ่เ้ารับ ุรรมารุม” านยอลพูึ้นเมื่อเห็นแบฮยอนปึปัเ้ามา
“ไอเี่ยประธานนัเรียนี้เสือ ไม่เสือสัเรื่อะายมะ” แบฮยอนยเท้าใส่หน้าานยอลทำเอา านยอลเบะปา
“ไม่ไ้เว้ย เรื่อเสือนี่เป็นานู” านยอลพูแล้วเินเ้ามาหาแบฮยอน
“ไอพวเหี้ยทั้หลายอย่าเพิ่เอาันในนี้นะ เว้ย ูอยู่รนี้นะรับ” เสี่ยว ลู่หาน พูแล้วี้หน้าานแบ
“เอาเหี้ยไรรับสัสลู่ ูนลุ” านยอลีัวออาแบฮยอน้วย สีหน้ารัเียนัหนา แ่แบฮยอที่รัเียว่าถีบานยอล โฟาไปแล้ว
ุบ~
“ไอสัสแบ ถีบทำเหี้ยไรเนี่ย” านยอลมอหน้าแบฮยอนอย่าเอาเรื่อ
“ีนูระุ” แบฮยอนพูแล้วระิเท้า
“แล้วสรุปมึเป็นอะไรวะ” ลู่หานถามแบฮยอน
“ูทะเลาะับผีบ้ามา” แบฮยอนพูไม่สบอารม์
“อ่อ แล้วอะไรทำให้มึหัฟัหัวเหวี่ย นานี้วะ” านยอลถามอีน
“ยัยนั่นะย้ายโรเรียน ถ้าหนัสือย้ายโรเรียนส่มา มึห้ามเ็นนะ” แบฮยอนออำสั่ับานยอล
“ไม่ทันละมึ ไอแมันเอามาใหู้เ็นั้แ่เมื่อวานละ” านยอลพูแล้วีหน้าเศร้า
“ั้นเี๋ยวูไปุยับผอ.” แบฮยอนพูแล้วไปที่ห้อผอ.ั้นบนสุ
.
.
.
“มึมีนัเรียนย้ายโรเรียน ูเอามาให้มึเ็น” ิม มินอเินเอาเอสาร3เล่มมาให้านยอล
“ี่นวะ” านยอลถาม
“3น” มินอพู
“โอ เฮุน ิม อิน ิม อนอา ไหนไอแบบอนเียวไวะ” านยอลพึมพำับัวเอ
“ถ้าูไม่เ็น 3นนี้็ไม่ไ้ย้ายออใ่มะ” านยอลถามมินอ
“ใ่ แล้วมึเรียมโนไอแมันเือไ้เลย” มินอบอับานยอลทำเอาานยอลรีบ เ็นอนุมัแทบไม่ทัน เพราะอำนามืบารมา
วันึ้นเรื่อ
“ไปแล้วนะพี่ อบุที่ามในะ” อนอาบอแ
“อย่าไป่อเรื่อ็แล้วัน พวมึูแลน้อูีๆนะ ถ้าบาเ็บแม้แ่รอยเล็บ ู่าพวมึแน่” แออำสัู่่ี้ทาม้าลาย(อิน-เฮุน)
“ร้าบ~”ทัู้่็ะเบะท่าทหาร
“ีมา” แ
“หนูไปละนะพี่” อนอาพูแล้วอแ
“เออ ถึแล้วโทร.หาพี่้วยนะ อย่าทำให้เป็นห่ว” แย้ำ
“โอเ บ๊ายบาย เรียนบแล้วะรีบลับมานะ” อนอาพูแล้วเินเ้าเทไป าม้วยอินและเฮุน
.
.
.
“แฮ่ๆๆ น้อมึล่ะ” แบฮยอนวิ่หน้าื่นมายืน้าแ
“เ้าเทไปแล้ว” แำเลือมอแบฮยอน
“อะไรวะ” แบฮยอนหัวเสีย
“แล้วมึมาทำไม แล้วนั่นอะ ล่ออะไร” แมอล่อสีมพูที่แบฮยอนถืออยู่
“ูะมาอน้อมึ” แบฮยอน
“ห๊ะ!! ออะไร” แอุทาน
“อเป็นแฟนไ ทีู่แล้็เพราะูอบน้อมึ” แบฮยอน
“ีบภาษาเหี้ยไรวะ ีันยัะมึไปเผาบ้านน้อูะอี” แพูอย่าไม่เื่อ
“ีบวิธีอูไ ไม่ิว่าน้อมึหนีไปแบบนี้ว่ะ” แบฮยอนีหน้าเศร้า
“โถ่ไอสัส เป็นูู็ไม่อยู่” แมอแบฮยอนอย่าเบื่อหน่าย
“น้อมึไปี่ปีวะ” แบฮยอนถาม
“9ปี ถามไม” แ
“ั้น...ถ้าน้อมึลับมามึ่วยูีบน้อมึนะ” แบฮยอนทำาปริบๆ
“มึรอไ้?” แถามเพื่อวามมั่นใ
“มึอยู ูะเ็บิไว้ิเมีย” แบฮยอนพูอย่ามั่นอมั่นใ
“ั้นถ้าวันไหนน้อมึลับมาแล้วมึยัรั น้อูอยู่ ูะ่วยมึ” แพู
“โอเ ั้นูฝาส่นี้ไปให้น้อมึทีนะ ูไปละ ไอพี่เย” แบฮยอนบไหล่แแล้ววิ่ออไป
ความคิดเห็น