ตอนที่ 8 : หมาป่า(น้อย)กับคุณหนูผมสีแดง
“รุ่นพี่คะ รุ่นพี่เป็นตัวอะไรงั้นเหรอคะ? ถ้าไม่ตอบจะจูบนะคะ”
ดวงตาข้างขวาที่เป็นสีเทาหม่นสั่นไหวเล็กน้อยใบหน้าเริ่มแดงนิดหน่อยถึงแม้ตัวของอิมาวาริจะถูกลาวิเนียจูบบ่อยๆแต่ถ้าเป็นคนอื่นตัวของเขาก็ไม่ค่อนยชินเหมือนกันแถมตอนนี้ยังใบหน้าแทบจะแนบชิดกับเขาอยู่แล้วด้วย ยิ่งสร้างความขวยเขินให้แก่เด็กหนุ่มคนนี้เป็นอย่างมาก
“อะ อะ อะ อะ อะ อะ อะ อะ อะ”
“อะไรเหรอคะรุ่นพี่? ถ้าไม่รีบบอกฉันจะจูบแล้วนะคะ”
เด็กสาวค่อยๆขยับใบหน้าเข้าไปหาเด็กหนุ่มเรื่อยๆๆๆๆ จนสุดท้ายอิมาวาริต้องเผยหูและหางของหมาป่าสีดำที่ซ่อนเอาไว้ ดีที่ตรงอิมาวาริอยู่ไม่มีคนมาเลยทำให้มีแค่เด็กสาวเพียงเท่านั้น และเมื่อเด็กสาวเห็นก็ผง่ะไปเล็กน้อยก่อนที่นิ้วสีขาวนวลจะคว้าไปที่หูหมาป่าสีดำข้างขวาของเด็กหนุ่ม
“อ๊า!”
“อืม…… ไวต่อการสัมผัสจริงๆด้วยสินะคะ ฟู่”
“อื้อ!”
ร่างของเด็กหนุ่มโยวไคหมาป่าสีดำสะดุ้งขึ้นอย่างตกใจ แววตาสั่นไหวดวงตาเริ่มเลื่อนลอยจากการถูกเล้าโลมและลูบไล้ไปตามร่างของเด็กหนุ่มจนร่างกายสั่นไหว ซึ่งเด็กหนุ่มก็หาโอกาศแล้วงับเข้าไปที่ลำคอขาวนวลของอีกฝ่าย จนร่างของเด็กสาวกระตุก
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!”
“แฮ่กๆ! คุณไม่หยุดเองนะครับ หูกับหางของผมมันไวต่อการสัมผัสอย่าจับแรงสิครับ”
“ข-ขอโทษค่ะ”
“งั้นผมต้องขอตัวก่อนนะครับ”
ร่างของเด็กหนุ่มก็รีบวิ่งหนีไปในทันที ทิ้งให้เด็กสาวนั่งพักอยู่คนเดียว และดูเหมือนว่าวันนี้อิมาวาริจะโชคไม่ค่อยดีนักเมื่อมีเสียงประกาศให้เขาไปหาประธานนักเรียน ซึ่งเจ้าตัวก็รีบซ่อนหูกับหางหมาป่าสีดำของตนแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องประธานนักเรียนในทันที
………
แอ๊ด~~~~~~~~~
“เอ่อ…… มีอะไรเหรอครับถึงเรียกผมมา?”
ประตูใหญ่ถูกเปิดออกมาพร้อมกับร่างของอิมาวาริที่โผล่หัวเข้ามาแล้วมองซ้ายมองขวาไปมาด้วยความสงสัยแล่วหรี่ดวงตาข้างขวาที่เป็นสีเทาหม่นไปรอบๆก่อนที่จะเข้ามาแล้วมีบางอย่างเข้ามากอดด้านหลังของอิมาวาริจนล้มลงไปกับพื้นที่ปูพรมอยู่
คนที่เข้ามากอดด้านหลังของเด็กหนุ่มก็คือเด็กสาวผมทวินเทลสีดำดวงตาสีแดงอยู่ในชุดกระโปรงยาวสีเขียวแก่ใลหน้าที่ซุกซนรวมถึงบรรยากาศสุดแสนที่จะผ่อนคลายดั่งดอกทานตะวันที่ให้บรรยากาศสุดร่าเริง
“ค-คุณเซร่าฟอล!?”
“เจอกันอีกแล้วนะหมาป่าคุง~~~~~~~~~”
ใช่แล้ว! คนๆนี้คือเซร่าฟอลคนที่แต่งเป็นสาวน้อยเวทมนตร์ที่เกมเซ็นเตอร์นั้นเอง แววตาของอิมาวาริปรากฎออกมาอย่างตื่นตระหนกเพราะเขาไม่คิดว่าคนนี้ๆจะมาอยู่ในห้องประธานนักเรียนได้
“ไม่คิดเลยนะว่าคนที่โซน่าจังถูกใจจะเป็นเธอนะหมาป่าคุง~~~~”
“ด-เดี๋ยวสิครับ! อย่ามากอดกันแบบนี้สิครับ!”
“ท่านพี่ช่วยอย่าทำเรื่องเสียมารยาทในห้องประธานนักเรียนได้ไหมคะเนี่ย?”
โซน่ากุมศีรษะของตนอย่างเหนื่อยอ่อนแต่ก็อดเก็บความไม่พอใจที่ปรากฎขึ้นมาไม่ได้จากการที่มองเห็นพี่สาวของตนที่กำลังกอดรัดและนัวเนียไปกับร่างอันนุ่มนิ่มของอิมาวาริอยู่จนในที่สุดผ้าพันแผลเจ้ากรรมที่คอยปกปิดดวงตาข้างซ้ายที่เป็นสีเขียวประกายดุจมรกตดันหลุดออกมาเผยให้เห็นสองพี่น้องตระกูลซิทรี่ได้เห็น
“นั้นมัน!?”
“ว้าว! สวยจัง!”
“อะ! อย่ามองมันนะครับ!”
เด็กหนุ่มที่รู้ว่าผ้าพันแผลเจ้ากรรมนั้นได้หลุดออกมาแล้วก็รีบปิดในทันที แต่ทางโซน่ากับเซร่าฟอลนั้นได้เห็นก่อนที่อิมาวาริจะได้ปิดดวงตาข้างซ้ายของตน และก็ต้องตกตะลึงด้วยเหตุผลที่ต่างกันเซร่าฟอลตกตะลึงกับความสวยงามสุดแสนจะงดงามเหมือนมรกตของมัน ส่วนโซน่านั้นต้องตกใจเพราะสัมผัสได้ว่ามันคือเซคริตเกียร์
แววตาของอิมาวาริเริ่มสั่นไหว โดนเห็นเข้าแล้ว! ทำไงดี! ทำไงดี! แต่ก่อนที่เจ้าตัวจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ร่างก็ถูกดึงไปแล้ววางผ้าพันแผลไว้ที่มือสีขาวดุจหยก
“ใส่เอาไว้เถอะ ฉันรู้ว่าเธอคงไม่อยากให้ใครเห็นดวงตาข้างนั้นสินะ”
“ข-ขอบคุณครับคุณโซน่า”
เด็กหนุ่มผู้มีหูและหางหมาป่าสีดำได้ยินก็เงยหน้าขึ้นไปแล้วกุมมือของโซน่าแลวกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยน สร้างแรงกระแทกมหาศาลให้กับหัวใจดวงน้อยๆของประธานนักเรียนเป็นอย่างมากจนแทบเรียกว่าเป็นระเบิดลงกลางใจของเด็กสาวผมสั้นสีดำในทันที
“โม่~ อย่าลืมพี่สาวสิ พี่สาวเองก็อยากให้หมาป่าคุงทำแบบโซน่าจังบ้างอะ!”
“ท่านพี่!”
ความวุ่นวายของสองพี่น้องซิทรี่ก็เริ่มขึ้นโดยที่ตัวต้นเหตุนั้นรีบออกมาก่อนที่เรื่องวุ่นวายจะเกิดขึ้น
………
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก
ฝีเท้าของเด็กหนุ่มก้สวไปตามพื้นถนนเพื่อกลับไปยังบ้านพักเพื่อกลับไปหาลาวิเนียที่น่าจะนอนขี้เกียจอยู่ที่บ้านอยู่ แต่ทันใดนั้นเองรอบๆกลับเงียบสงบดั่งผิวน้ำแววตาของอิมาวารินั้นเงียบนิ่งเพราะว่านี่คือโดมเวทย์ที่เอาไว้ป้องกันมนุษย์ไม่ให้เข้ามา
“ต้องการอะไรเหรอครับรุ่นพี่เกรโมรี่?”
น้ำเสียงของอิมาวารินั้นเรียบนิา่งจนร่างบางที่แอบอยู่สั่นสะท้าน ก่อนที่ความว่างเปล่าจะปรากฎวงเวทย์สีแดงขึ้นมาเด็กสาวผมสีแดงรูปร่างอวบอิ๋มผมสีแดงยาวสยายออกไปตามสายลมดวงตาสีฟ้าจับจ้องไปยังร่างของเด็กหนุ่มตรงหน้า
“โคเนโกะบอกฉันแล้วเธอน่ะไม่ใช่มนุษย์”
“เธอคนนั้นเองงั้นเหรอครับ”
อิมาวาริคว้าไปที่อินซิเนเรท อันเซมที่เก็บเอาไว้ข้างกายเผื่ออีกฝ่ายจะคิดร้ายกับตน ดวงตาข้างขวาที่เป็นสีเทาหม่นจับจ้องไปที่อีกฝ่ายอย่างหวาดระแวงเล็บเริ่มงอกยาวขึ้นมาเล็กน้อยหูและหางของหมาป่าสีดำปรากฎขึ้นมา
“ฉันต้องการให้เธอมาเข้าร่วมกับตระกูลของฉัน ฉันจะทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้นจนน่าตกใจเพราะตตอนี้เธเอยังอ่อนแออยู่ยังไงล่ะ”
“งั้นเหรอครับ”
“เอาล่ะจะตอบรับข้อเสนอของฉันไหมล่ะ?”
“ผมขอ………”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ปฏิเสธครับ”
TBC.
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ถึงตะก่อนจะชอบก็เถอะแต่ตอนนี่โครตเกียจสำหรับนิสัยอะ
ฆ่าอีหัวมะเขือเทศนี่ทิ้งไปเลย
แต่อย่าฆ่าท่านพี่เซสนะครับ
เดี๋ยวน้องมิลจะกำพร้าพ่อ