[DXD]ผมไม่ใช่หมาน้อยนะหมาป่าต่างหาก!

ตอนที่ 15 : หมาป่า(น้อย)กับแม่ชีสุดที่รักและนางฟ้าตกสวรรค์โลลิ

‘เอาล่ะ มาชำระล้างกันเลยดีกว่า’

อิมาวาริคิดพลางเดินเข้าไปหาเจ้าบาทหลวงโรคจิต และอมันสังเกตเห็นก็กล่าวถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่าจะขยะแขยง

“เฮ้ย~ ไอปีศาจนี่แกกล้าเข้ามาในนี้เลยอย่างงั้นเหรอ?”

“อ-อิมาวาริคุง!”

“สวัสดีครับคุณอาเชีย แล้วก็คุณบาทหลวงด้วยนะครับพอดีผมได้กลิ่นเลือดเลยเข้ามาน่ะครับ”

น้ำเสียงอันเรียบนิ่งของเด็กหนุ่มผิดกับตอนปกติที่มักจะเต็มไปด้วยความสดใสร่าเริงดังขึ้น ผ้าพันแผลที่ถูกดึงออกเผยให้เห็นดวงตาข้างซ้ายที่เป็นสีเขียวประกายดุจมรกตจดจ้องไปยังร่างสูงโปร่งที่ถือดาบแสงกับปืนพกอยู่

ก่อนที่ร่างของอิมาวาริจะเคลื่อนผ่านร่างของเจ้าบาทหลวงโรคจิตพร้อมกับมือทั้งสองข้างของมันที่ถืออาวุธอยู่หลุดออกมาจากข้อมือของเหลวสีแดงไหลทะลักออกมาอย่างบ้าคลั่งและดูเหมือนมันจะได้สติก็กรีดร้องออกมาอย่างทุกข์ทรมาน

“อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!! มือ! มือของฉัน! แกไอปีศาจแกกล้าดียั-อุก!”

ยังไม่ทันที่เจ้าบาทหลวงโรคจิตจะพูดจบก็ถูกเท้าถีบยันปากจนฟันหลุดร่วงลงมาตามด้วยกรงเล็บสีดำยาวของร่างเล็กได้ทะลวงท้องของมันไปก่อนที่จะสะบัดออกเป็นแนวเฉียงจนร่างของมันมีแผลฉีกเป็นทางยาว แววตาของมันเต็มไปด้วยความกลัวต่อตัวของเด็กหนุ่ม

ทางด้านอาเชียที่ยืนช็อคต่อการตายของบาทหลวงโรคจิตอยู่ก็ได้สลบไปเพราะอิมาวาริได้เคลื่อนกายมาสับที่หลังคอของแม่ชีสาว ร่างบางถูกยกขึ้นมาพาดบ่าเอาไว้ดวงตาสองสีจดจ้องไปยังประตูแล้วนำผ้าพันแผลมาพันบริเวณดวงตาข้างซ้ายที่เป็นสีเขียวประกายดุจมรกตเอาไว้

ร่างกายที่มีคนออกมาเริ่มหายไปพร้อมกับเขี้ยวและเล็บที่ได้หดกลับไปจนเหมือนกับปกติ

“เคลียร์เสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอครับพี่สาวเรย์นาเร่?”

“ค่ะ นายท่านอีกฝ่ายเข้าใจแล้วแต่ดันมีคนอยากตามมาด้วยนี่สิคะ”

“หืม? ใครอย่างงั้นเหรอครับ?”

พอหันหลังไปก็พบกับเด็กสาวร่างเล็กผมสีบลอนด์ทองอยู่ในชุดโกธิคโลลิต้าสีดำจีบสีขาวโบว์สีดำกำลังยืนจ้อฃมองตัวเขาอย่างไม่วางตา

คงามประหลาดใจปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าของเด็กหนุ่มหน้าหวาน เด็กสาวร่างเล็กตรงหน้าของตนเป็นระดับเทวดาตกสวรรค์ชั้นกลาง ดวงตาสีเทาหม่นเผยความประหลาดใจออกมาเล็กน้อย

“แล้ว........ ชื่ออะไรเหรอครับ?”

“มิตเทลท์ ชื่อมิตเทลท์ แล้วนายคือ....”

“หวาๆ!!! ดูเหมือนผมจะเวียใารยาทซะแล้ว”

มิตเทลท์จ้องมองคนตรงหน้าด้วยความงุนงงเล็กน้อย ก่อนที่ร่างของอิมาวาริจะก้มตัวลงไปแล้วยกยิ้มอ่อนๆขึ้นมาพร้อมกับน้ำเสียงที่เรียบนิ่งเปลี่ยนเป็นนุ่มนวล

“ผมผู้สืบทอดลำดับที่2ของตระกูลคิเนมะ คิเนมะ อิมาวาริครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณมิตเทลท์”

แต่คำพูดของอิมาวาริกลับทำให้เรย์นาเร่ขมวดคิ้งเป็นปมแล้วกล่าวถามออกมาด้วยความสงสัยว่า

“นายท่านมีครอบครัวเหรอคะ?”

“ครับ ผมมีอยู่แต่ตอนนี้พอพาผมทิ้งไว้ที่อิตาลีแล้วหายไปไหนไม่รู้เลยครับ”

“แล้วเรื่องผู้สืบทอดลำดับที่2นี่....”

“อ่อครับ พอดีผมเป็นลูกคนที่สองผู้สืบทอดลำดับที่1คือพี่ซาโอริครับ”

เจ้าของเรือนผมสีดำแซมเทากล่าวตอบเมดสาวผมสีดำและโลลิผมสีบลอนด์ทองที่ถามเข้ามาก่อนที่สุดท้ายจะยกมือปรามแล้วกล่าวออกมาว่า

“เดี๋ยวไปถามต่อที่บ้านเถอะครับ ส่วนตอนนี้เรามารอรุ่นพี่เกรโมรี่ดีกว่าครับ ดูเหมือนว่าจะอยู่ด้านหน้าประตูแล้ว”

มือสีขาวนวลลูบไปตามผมสีทองประกายของแม่ชีที่ตอนนี้นำมาหนุนตักของตนแล้วลูบเบาๆ

แอ๊ด~~~~~~~~~

ประตูถูกเปิดออกมาพร้อมกับร่างอวบอิ๋มของเด็กสาวผู้มีเรือนผมสีแดงอันเป็นเอกลักษณ์ดวงตาสีฟ้าสบตาเข้ากับดวงตาข้างขวาสีเทาหม่น

“มาช้าจังเลยนะครับรุ่นพี่เกรโมรี่และทุกคนเนี่ย”

“นายรู้อยู่แล้วอย่างงั้นเหรอ?”

“ก็ไม่เชิงหรอกครับ แค่ใช้เทคนิคอะไรนิดหน่อยก็จัดการได้แล้ว”

รอยยิ้มอ่อนๆปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าที่ซีกซ้ายถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผล

ส่วนทางด้านอิซเซย์พอเห็นเรย์นาเร่ก็นิ่งไปเลยร่างกายแข็งทื่อ ขาทั้งสองข้างหนักอึ้งราวกับว่ามีภูเขามากดทับเอาไว้ แขนทั้งสองไร้เรี่ยวแรงไม่สามารถขยับได้เลยแม้แต่น้อย 

แต่ทันใดนั้นเองเสียงของรีอัสก็ดังขึ้นเพื่อต่อรองกับอิมาวาริ

“ฉันต้องการเด็กคนนั้นนายพอจะมอบให้ได้-”

“ขอปฏิเสธครับพอดีว่าผมได้ตัวของเธอคนนี้มาก่อน เลยมีสิทธิ์มากกว่าคุณที่มากช้ากันคนละโยชน์เลยครับ”

“แต่เด็กคนนั้นไม่มี-”

“อย่ามาโกหกเลยครับ ผมตรวจสอบมาแล้วเธอมีเซคริตเกียร์ซึ่งมันคือทไวไลท์ ฮีลลิ่งที่เป็นของหายากพอดูเลยล่ะครับ”

“อึก!”

“อย่ามาดูถูกผมจะดีกว่านะครับรุ่นพี่ ผมไม่ใช่เด็กที่จะมาหลอกได้ง่ายๆนะครับ”

อิมาวาริลุกขึ้นพร้อมกับอุ้มร่างของอาเชียในท่าเจ้าหญิงแล้วเดินผ่านร่างของรีอัสไปพร้อมเหล่มองโคเยโกะเล็กน้อยแล้วเหมือนเธอจะหันมามองทำให้ดวงตาของทั้งสองสบตาหันพอดี

ใบหน้าของเด็กสาวปรากฎรอยยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนจะกลับไปเรียบนิ่งเช่นเดิม

และตามมาด้วยเรย์นาเร่ที่เดินผ่านอิซเซย์ไปแต่มือของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลก็พยายามจะคว้าข้อมือของเธอเอาไว้แต่ทันใดนั้นร่างของเขาก็เหมือนหยุดนิ่งไม่สามารถขยับไปไหนได้

สุดท้ายคงเป็นมิตเทลท์ที่เดินผ่านไปแบบไม่ยีระเสียเท่าไหร่ต่อตัวของพวกรีอัสเท่าไรนัก

ผมสีดำแซมเทาที่ถูกมัดรวบเป็นหางม้าที่สะบัดไปตามสายลมพร้อมกับเดินกลับไปที่บ้านในทันที

..........

“อือ~ ที่นี่มัน~~?”

อาเชียปรือตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆแล้วว่าตนนั้ยไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอะไรเลย ดวงตาสีเขียวอ่อนปรากฎความตื่นตระหนกขึ้นแล้วพอเลิกผ้าห่มขึ้นก็พบกับ

เด็กหนุ่มหน้าหวานที่กำลังเปลือยกายนอนกอดแขนของเธออยู่แถมด้านหลังก็มีเด็กสาวร่างเล็กผมสีบลอนด์ทองที่กำลังขบกัดไปที่หัวไหล่จองเด็กหนุ่ม

พร้อมกับเลือดที่อยู่เต็มเตียง

ดวงตาของอาเชียเบิกโพลงด้วยความตกใจปากเริ่มอ้าพะงาบๆ

นี่เธอ เสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว! แถมยังเป็นแบบสามคน

TBC.