[DXD]ผมไม่ใช่หมาน้อยนะหมาป่าต่างหาก!

ตอนที่ 13 : หมาป่า(น้อย)กับการชำระ

“คิเนมะ อิมาวารินายต้องการอะไรกันแน่!”

รีอัสตะโกนออกมาโดยไม่สังเกตรอยยิ้มที่ค่อยๆแสยะที่ริมฝีปากของเด็กหนุ่มเลยแม้แต่น้อย ดวงตาข้างซ้ายที่เป็นสีเขียวประกาขดุจมรกตเผยประกายบางอย่างออกมาชั่ววูบแล้วหายไปในทันที พร้อมกับริมฝีปากอมชมพูที่เริ่มขยับ

“แล้วรุ่นพี่คิดว่าเป้าหมายของผมคืออะไรล่ะครับ?”

“……”

“พลัง? อำนาจ? ยศถาบรรดาศักดิ์? เงินทอง? สุรา? ผู้หญิง? ของพวกนั้นมันก็ไม่ค่อยตรงกับเป้าหมายของผมเท่าไหร่หรอกนะ สิ่งที่ผมต้องการมันต้องใช้ความพยายามของตนเองเท่านั้นถึงจะคว้ามาได้ แต่สำหรับคุณคงจะยากนะครับ”

ดวงตาสีเทาหม่นส่งสายตาเหยียดหยามออกไปใส่เด็กสาว พร้อมกันน้ำเสียงหวานที่ปนวามดูถูกต่อการใช้ชีวิตที่ผ่านมาโดยไร้ความลำบากของเธอเลย โดนประคบประหงมอย่างดี ต่างจากเขาที่โดนพ่อที่มีนามว่าคิเนมะ ชุนจับไปฝึกตั้งแต่เด็กจนร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลปนเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา 

‘ถึงการฝังหนอนเวทมนตร์ที่พ่อบอกว่ามาจากตระกูลมาโต้อะไรซักอย่างมันจะช่วยขยายขอบเขตความสามารถด้านเวทมนตร์ของเราก็เถอะ’

ทั้งอิมาวาริกับรีอัสจ้องตากันอยู่ซักพักก่อนที่เด็กหนุ่มจะได้สติว่าเผลอเสียมารยาทไปก็ก้มหัวให้กับรีอัสแล้วกล่าวออกมาว่า

“ต้องขอโทษด้วยครับ เผลอตัวเสียมารยาทไปต้องขอตัวก่อนครับ”

และพอมือสีขาวนวลของเด็กหนุ่มแตะเข้าไปที่ประตูห้องชมรมอิมาวาริก็กล่าวออกมาโดยที่ไม่ได้หันมามองพวกรีอัสว่า

“ระวังหน่อยก็ดีนะครับ รุ่นพี่อีกาสกปรกแถวนี้มันค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว และก็เวลาไล่อีกาสกปรกก็ระวังไปเจอกับอีกาที่ฆ่าพวกคุณได้ด้วยละกันนะครับ”

แน่นอนที่อิมาวาริเตือนไม่ใช่แค่ระวังเรย์นาเร่ที่ได้รบพลังของเขาไปจนพลังเทียบเท่า9ใน10ของอาซาเซลเลยทีเดียว แต่ยังมีอีกาสกปรกตัวอื่นที่ยังมีฝีมืออยูประมาณนึง ซึ่งแน่นอนเขาสามารถกำจัดมันได้แต่อาจจะเลือดตกยางออกแต่ไม่ถึงขั้นสาหัสสากันอะไร

…………

ตอนนี้เองก็ถึงเวลาเลิกเรียนแล้วแถมยังมีคนมามุงรงหน้าโรงเรียนเพราะมีหญิงาวผมสีดำสนิทดั่งขนอีกาเปียกน้ำ ดวงตาสีแดงดั่งดอกกุหลาบ ริมฝีปากมีเลือดฝาดอยู่ในชุดเมดสีดำโดยกำลังกุมมือทั้งสองอยู่ๆเงียบไม่ได้สนสายตาอะไรเลย

ก่อนที่ตัวของอิมาวาริจะเดินออกมาจากโรงเรียน หญิงสาวที่เห็นเผยสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับเข้าไปจับมือของเด็กหนุ่ม

“เรียนเสร็จแล้วสินะคะนายท่าน”

“อืม! วันนี้ก็เหมือนๆทุกวันแหละเรย์นาเร่ รีบกลับกันเถอะผมหิวแล้ว”

“ได้เลยค่ะ กลับกันเถอะค่ะ เดี๋ยวดิฉันทำของโปรดให้กิน”

แล้วทั้งสองก็เดินออกไปโดยไม่สนใจสายตารอบข้างแต่กลับมี่สายตานึงที่ต่างออกไปเพราะว่าสายตานั้นเต็มไปด้วยความตกใจเมื่อเห็นหญิงสาวนั้นคืออิซเซย์นั้นเอง ปากของเขาขยับออกมาเบาๆว่า

“ยูมะจัง……”

ราวกับมีดกรีดแทงลงบนอกอย่างช้าๆแต่เจ้าตัวก็สลัดความติดพวกนั้นออกไปแล้วกลับไปที่บ้านของตนในทันที

………

หลายวันต่อมา

“โดดเรียนแบบนี้จะดีเหรอคะนายท่าน?”

“น่าๆผมลาป่วยไปแล้วด้วยบทเรียนคุณแม่เทียเองก็ยัดมาให้ผมตั้งแต่เจ็ดขวบแล้วไม่เป็นไรหรอก”

อิมาวาริในชุดเสื้อสีเขียวแกลายฟ้าทับด้วยเสื้อกันหนาวสีดำกางเกงสีฟ้าเข้มรองเท้าบู๊ทสีดำแล้วพอเปิดประตูเข้าไปก็พบกับซากศพมากมายที่กองเรียงรายกันอยู่แต่ทว่าทั้งสองกลับหาได้สนใจเริ่มย่ำเท้าเหยียบศพที่ขวางทางในทันที

แล้วตรงกลางก็พบกับอาเชียที่ตอนนี้กำลังมองไปยังร่างของบาทหลวงหนุ่มที่กำลังหัวเราะออกมาอย่างโรคจิตพลางใช้ดาบแสงทาบลงที่คอของปีศาจตนนึงด้วยแววตาที่ไม่เชื่อต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

ฉับ!

ตุบ!

เสียงดังขึ้นและเงียบหลงอย่างรวดเร็วเมื่อคมดาบแสงของบาทหลวงโรคจิตได้บั่นคอของปีศาจตนนั้นจนสิ้นใจในทันที

ดวงตาของอิมาวาริวูบไหวเล็กน้อยก่อนที่จะดึงผ้าพันแผลออกเพื่อตรวจสอบบางอย่างโดยใช้Eye of Truth[ดวงตาแห่งสัจจะ]เพราะงนนี้อาซาเซลขอร้องเขามาโดยตรง

“เรย์นาเร่ครับ ดูเหมือนในนี้จะมีเพื่อนของคุณอยู่นะครับเชิญไปทักทายก่อนก็ได้ครับ”

“ขอบใจมากค่ะนายท่าน ระวังตัวด้วยนะคะ”

ปีกสีดำถูกสยายออกมาพร้อมบินหายไปในทันที

เล็บมือข้างซ้ายเริ่มงอกยาวออกมาจากนิ้วทั้งห้าหูและหางของหมาป่าสีดำโผล่ออกมาพร้อมกับเขี้ยวที่งอกออกมาเล็กน้อย

‘เอาล่ะ มาชำระล้างกันเลยดีกว่า’

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ณ สถานที่แห่งหนึ่ง

ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“อุก! เทียใจเย็นๆก่อน”

“ไม่เย็นแล้วค่ะชุน คุณเอาอิมาวาริไปไว้ที่ไหน!?”

ร่างของชายหนุ่มผมสีน้ำเงินแซมข้าวดวงตาสีฟ้าปนเทาหม่นอยู่ในชุดฮากามะสีดำได้ถูกหญิงสาวผมสีเหลืองผิวสีแทนมีรอยสักสีน้ำเงินที่แก้มดวงตาสีเขียวอ่อนอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยเสื้อคลุมสีดำระโปรงสีดำมือทั้งสองข้างกำลังกระชากขอเสื้อของชายหนุ่มอยู่

‘อา………… อิมาวาริรีบกลับมาเถอะ พ่อจะตายอยู่แล้ว’

TBC.