[DXD]ผมไม่ใช่หมาน้อยนะหมาป่าต่างหาก!

ตอนที่ 11 : หมาป่า(น้อย)กับแม่ชีผมสีทอง

“งั้นมาเริ่มพิธีกรรมรับพลังของผมกันเลยดีกว่าครับ”

ร่างของเรย์นาเร่ถูกอิมาวาริกดลงไปบนเตียงพร้อมกับเขี้ยวเล็กๆที่ปรากฎออกมาเล็กน้อยก่อนที่เด็กหนุ่มจะกล่าวออกมาพลางยิ้มออกมาอย่างซุกซน

“เดี๋ยวก่อนสิ! นายจะทำอะไรน่-อื้อ!”

งับ!

คมเขี้ยวเล็กๆของเด็กหนุ่มกัดลงไปที่ลำคอของเทวดาตกสวรรค์สาวจนเลือดเริ่มไหลออกมาเล็กน้อย หางสีดำค่อยไหลไปลูบตามที่ต้นขาอ่อนๆของเรย์นาเร่จนร่างของเธอต้องบิดไปมาด้วยอาการเสียวแบบแปลกๆ หัวของเด็กหนุ่มซุกเข้าไปที่ลำคอของหญิงสาวตรงหน้า

“อะไรกันครับพี่สาวอีกาแค่นี้ก็ไปไม่เป็นแล้วเหรอครับ~~”

อิมาวาริกัดไปที่ริมฝีปากอมชมพูของตนเล็กน้อยจนเลือดสีแดงสดเริ่มไหลออกมาก่อนที่เด็กหนุ่มจะเข้าไปประกบปากจูบริมฝีปากอันอวบอิ่มของเรย์นาเร่แล้วเริ่มปล่อยเลือดของตนไหลเข้าสู่ลำคอของเทวดาตกสวรรค์สาว ซึ่งร่างบางที่กำลังถูกกดลงโซฟาก็กลืนมันเข้าไปอย่างว่าง่าย

อึก! อึก! อึก! อึก!

‘หวานจังเลย~ อื้ม! เดี๋ยวนะทำไมคนคนนี้ถึงจูบเก่งขนาดนี้!’

มือของอิมาวาริเริ่มที่จะอยู่ไม่สุกเริ่มลูบไล้ไปตามส่วนโค้งเว้าของเรย์นาเร่ที่ตอนนี้อยู่ในชุดที่ชวนเซ็กซี่สุดๆไปเลย ซึ่งนั้นยิ่งขับเน้นอารมณ์ของเด็กหนุ่มมากยิ่งๆขึ้นไปอีก 

มือสีขาวดุจหยกทั้งสองได้กอบกุมไปที่ใบหน้าที่ตอนนี้แดงก่ำของเรย์นาเร่ ซึ่งมือค่อยๆเลื่อนไปที่เกราะกที่ปิดหน้าอกในจุดที่ไม่ควรมองของร่างบางตรงหน้าก่อนที่จะเลื่อนลงมาเล็กน้อยแล้วกัดไปที่ข้อนิ้วของตนจนเลือดอาบ อิมาวาริเริ่มลงมือวาดลวดลายบางอย่างเอาไว้เป็นรูปหัวหมาป่าด้านข้าง

“ ‘ในฐานะของผู้สืบทอดลำดับที่2 ต่อจ้าวตระกูลคิเนมะขอบัญชาจงปรากฎแล้วลุกขึ้นมารับใช้ข้า’ ”

“อื้อ! อ๊า!!!!!!!!”

ร่างของเรย์นาเร่กระตุกขึ้นดวงตาเริ่มพร่ามัวไปมาร่างกายเริ่มเปล่งประกาย ผมสีดำขลับกลายเป็นสีดำสนิทดุจดั่งท้องฟ้ายามรัตติกาล ดวงตาสีชมพูอ่อนกลายสีแดงดั่งดอกกุหลาบผิวสีขาวนวลกลายเป็นสีขาวซีด ริมฝีปากมีสีเลือดฝาดหน่อยๆ เสื้อผ้าสุดเซกซี่ได้ฉีกขาดออกจากพลังงานความร้อนที่ร่างกายถูกแผ่กระจายออกมา

“เอาล่ะ ถูกใจพลังของผมไหมครับพี่สาวอีกา?”

อิมาวาริถามเย้าหยอกเทวดาตกสวรรค์สาวที่บัดนี้ร่างนั้นเปลือยกายจากความร้อนที่เริ่มถูกแผ่ออกมานิ้วขาวดุจหยกกรีดลากผ่านหน้าท้องอันขาวซีดจนร่างกายของหญิงสาวนั้นกระตุกพลางบิดไปบิดมา

ผมสีดำสนิทดุจดั่งท้องฟ้ายามรัตติกาลแผ่สยายออกไป ดวงตาสีแดงดั่งกุหลาบเริ่มสั่นไหวออกมานิ้วมือขาวซีดคว้าลูบไปตามท้องแขนของอิมาวาริ ซึ่งเด็กหนุ่มก็ยิ้มออกมาพร้อมกลับนำนิ้วเกลี่ยไปตามเส้นผมสีดำสนิทดุจดั่งท้องฟ้ายามรัตติกาลแล้วยกมันขึ้นมาดมแล้วกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงเชิงหยอกล้อ

“อยากจะต่อไหมครับ?”

“อ-อืม……”

“ฮุๆ ซื่อตรงจังเลยนะครับพี่สาวอีกา”

และแล้วการเล่นสนุกเชิงเย้าหยอกของหมาป่า(น้อย)ต่อเทวดาตกสวรรค์สาวก็เริ่มขึ้นหลังจากนั้นแต่กลับไม่ถึงขั้นทำเรื่องนั้นก็ดำเนินต่อไป จนทำให้ร่างบางนั้นต้องเขินอายเป็นอย่างมากจนหญิงสาวได้แต่ครางออกมา

และมีลาวิเนียที่แอบมองอยู่โโยยกมือป้องปากแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วแอบเหล่ตามองเรย์นาเร่ที่กำลังบิดตัวไปมาอย่างเขินอาย

…………………

“รีบไปรีบกลับมานะอิมาวาริคุง”

“ดิฉันจะไปรอรับตอนเลิกเรียนนะคะนายท่าน”

“ครับ ไปแล้วนะครับพี่ลาเวีย พี่เรย์นาเร่”

อิมาวาริยิ้มออกมาก่อนที่จะซ่อนหูและหางหมาป่าสีดำของตนแล้วรีบวิ่งไปในทันที โดยมีคนออกมาส่งถึงหน้าบ้านคือลาวิเนียที่อยู่ในชุดเสื้อยืดจนปิดขาอ่อนและกางเกงขาสั้นที่โโนเสื้อยืดปิดหมดประกอบกลับรอยยิ้มอ่อนๆตามสไตล์เปิ่นๆของเจ้าตัว กับเรย์นาเร่ที่่อยู่ในชุดเมดสีดำตัดขาวแล้วยกยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนหลังจากที่ได้รับการรับพลังจากอิมาวาริ

 ส่วนเจ้าตัวตอนนี้นั้นอิมาวาริกำลังเดินไปที่โรงเรียนอย่างสบายๆแต่ทันใดนั้นเอง

ปัก!

ตุบ×2

“อ๊ะ!?/โอ๊ย!?”

ร่างของเด็กหนุ่มล้มลงไปที่พื้นพร้อมกับตรงหน้าปรากฎเด็กสาวผมสีทองดวงตาสีเขียวในชุดแม่ชีที่ตอนนี้กำลังล้มลง

อิมาวาริรีบปัดฝุ่นที่ติดชุดนักเรียนของตนแล้วยื่นมือไปทางเด็กสาวในชุดแม่ชี

“ขอโทษครับ! พอดีผมเดินเพลินไปหน่อยแถมยังชอบเหม่ออีกต้องขอโทษจริฃๆครับ”

“ทางฉันเองก็เช่นกันค่ะ หมู่นี้ชอบเหม่อลอยตลอดเลย”

เด็กสาวผมสีทองยิ้มรับแล้วจับไปที่มือจองเด็กหนุ่มโยวไคหมาป่าสีดำที่ยื่นมาแล้วลุกขึ้นพลางปัดฝุ่นที่เสื้อผ้าของตน มือทั้งสองกอบกุมมือของเด็กหนุ่มพร้อมกับยิ้มรับให้กับบอิมาวาริ

“ว่าแต่นะครับ คุณเนี่ยมีที่ไปรึเปล่าครับ?”

“เอ๊ะๆๆๆๆ!? ฉันเหรอคะฉันยังไม่มีที่ไปเลยน่ะค่ะ พอดีว่าล่าสุดพึ่งถูกไล่ออกมาจากโบสถ์เพราะรักษาปีศา-อุ๊บ!?”

ก่อนที่เด็กสาวจะได้พูดจบเธอก็ได้สติว่าพูดอะไรก็รีบปิดปากของตนไปในทันที แต่ทางด้านของอิมาวาริกลับยิ้มรับออกมาแล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพร้อมกับหูและหางของหมาป่าสีดำที่ปรากฎออกมาทำให้เด็กสาวนั้นตกใจเป็นอย่างมาก

“ผมคิเนมะ อิมาวาริครับ พอดีว่าหลายๆคนมักเรียกผมว่าเป็นเผ่าโยวไคหมาป่าสีดำ เพราะงั้นยินดีที่ได้รู้จักครับ”

“ฉ-ฉันอาเชีย อาเจนโต้ค่ะ! ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณคิเนมะ-อื้ม!”

“เรียกผมว่าอิมาวาริจะดีกว่านะครับ พอดีผมไม่ค่อยชอบถือตัวเสียเป็นเท่าไหร่น่ะครับ”

“ค-ค่ะ อิมาวาริคุง ว่าแต่ถามมาทำไมเหรอคะ?”

“พอดีผมคิดว่าไม่น่ามีแม่ชีมาเดินหลงแถวนี้น่ะครับ ให้ผมพาไปส่งที่โบสถ์ไหมครับ?”

“ขอบคุณค่ะ”

………

ที่โรงเรียนเอกชนคุโอ

หลังจากที่อิมาวาริพาอาเชียไปส่งที่โบสถ์แล้วพอบอกลากันเล็กน้อยก่อนที่จะเดินทางมาโรงเรียนแล้วเรียนอีกนิดหน่อยพลางสังเกตพฤติกรรมของอิซเซย์ที่พึ่งกลายเป็นปีศาจไปพลางยิ้มเยาะเล็กน้อยกับอาการลนลานของอีกฝ่ายที่พยายามถามหาอามาโนะ ยูมะซึ่งเป็นชื่อปลอมของเรย์นาเร่

ซึ่งพอเจ้าหื่นมาถามตัวของเขาปุ๊บเจ้าตัวก็พยักหน้าเล็กน้อยสร้างความดีใจให้กับอิซเย์ก่อนที่จะชี้ไปไปที่ประตูแล้วกล่าวออกมาว่า

“ดูเหมือนจะมีคนมาหานายนะครับอิซเซย์”

“เอ๊ะ!? นั้นมันเจ้าหน้าหล่อนี่นา!”

เหล่านักเรียนหญิงต่างกรี๊ดกร๊าดเมื่ออิมาวาริเดินไปหาคิบะเพราะเจ้าตัวเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดก็ยิ่งหนักกว่าเดิมเสียอีกเพราะคนนึงเป็นหนุ่มหน้าหวาน ส่วนอีกคนเป็นหนุ่มหน้าหล่อ ซึ่งสิ่งที่ทั้งสองมีแค่อิซเซย์ที่ได้ยินเพราะอยู่ใกล้พอ

“ช่วยมากันหน่อยได้ไหมครับ?”

“เข้าใจแล้วครับคุณคิบะ”

“นายก็ด้วยนะเฮียวโด อิซเซย์คุง”

“เอ๊ะ!? ฉันด้วยเหรอ!?”

ร่างของทั้งสามหนุ่มเดินไปยังอาคารร้างที่ไม่ค่อยมีคนเข้ามาใช้ พอเหยียบพื้นไม้ก็ส่งเสียง-เอี๊ยดอ๊าดๆ-จนอิมาวาริอดสงสัยไม่ได้ว่ามันจะถล่มลงมาเมื่อใดเนี่ย?

แล้วพอประตูถูกเปิดขึ้นมาก็พบกับรีอัส,อาเคโนะและโคเนโกะ รวมกับคิบะและอิซเซย์เข้าไปในตระกูลของรีอัสมีหมากแค่สี่คนเอง

แค่เรย์นาเร่มาเองก็คงถล่มพวกนี้ยับโดยไม่ต้องถึงมือลาวิเนียหรือเขาเลยล่ะมั้งเนี่ย

“มาแล้วสินะอิซเซย์มาทางนี้สิ”

“ครับประธาน”

อิซเซย์พยักหน้ารับก่อนที่ตัวของเด็กสาวผมแดงจะเบนดวงตาสีฟ้ามาหาตัวของเด็กหนุ่ม

“คิเนมะ อิมาวารินายต้องการอะไรกันแน่!”

รีอัสตะโกนออกมาโดยไม่สังเกตรอยยิ้มที่ค่อยๆแสยะที่ริมฝีปากของเด็กหนุ่มเลยแม้แต่น้อย

‘หึๆ รีอัส เกรโมรี่คุณจะเต้นบนมือของผมไปได้อีกนานแค่ไหนกันนะครับ การเต้นระบำจะมาบรรจบกันแล้ว’

TBC.