[DXD]ผมไม่ใช่หมาน้อยนะหมาป่าต่างหาก!

ตอนที่ 1 : หมาป่า(น้อย)กับแม่มดขาว

ที่อิตาลี

ณ กลางป่าแห่งหนึ่ง

“งืมๆ แจ๊บๆ กินไม่ไหวแล้ว”

ในป่านั้นได้มีร่างของเด็กหนุ่มผมสีดำอีกครึ่งนึงเป็นสีเทาหม่นดวงตาข้างขวาเป็นสีเทาหม่นดวงตาข้างซ้ายเป็นสีเขียวอ่อนประกายดุจมรกตตรงคอมีปอกคอสีแดง อยู่ในชุดสเวตเตอร์ไหมพรมสีดำทับด้วยเสื้อกันหนาวสีขาวตามด้วยกางเกงขาสั้นประมาณเข่าสีดำ แต่ที่น่าสังเกตคือมีหูและหางของหมาป่าสีดำที่กำลังสะบัดไปมา

“งือ~~~~~~~”

ดวงตาสองสีค่อยๆลืมขึ้นมาแล้วมองขึ้นไปหาใบไม้ที่หล่นลงมาลงหัวของเด็กหนุ่ม

“ผมตื่นมาที่ไหนอีกแล้วเนี่ย? คุณพ่อทำไมชอบพามาปล่อยที่ๆไม่รู้จักตลอดเลย”

เด็กหนุ่มพึมพำออกมาเบาๆแล้วปัดใบไม้ทิ้งออกไปจากบนหัวของตน แล้วลุกขึ้นปัดดินตามร่างที่เลอะทั้งกางเกงและเสื้อกันหนาวสีขาวออกไป

“คอยดูนะกลับไปจะฟ้องพวกคุณแม่ให้หมดเปลือกเลย”

มือขาวเนียนปัดไปตามพุ่มไม้เผยให้เห็นเมืองข้างหน้าที่ตอนนี้อยู่ในตอนกลางคืน แสงของดวงจันทร์ส่องประกายท่ามกลางความมืดมิด

ทันใดนั้นเองดวงตาสีเขียวประกายดุจมรกตได้เบนไปทางจุดๆนึงแล้วพบกับกลุ่มหญิงสาวจำนวนม่กอยู่ในชุดคลุมสีดำสวมหมวกปลายแหลมกำลังยืนรวมกลุ่มกันเป็นวงกลม

“นั้นมัน..... พวกแม่มดเหรอ!?”

เด็กหนุ่มกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดวงตาสองสีลุกวาวเมื่อพบเจอสิ่งแปลกใหม่ หูและหางของหมาป่าสีดำกระดิกไปมา

ก่อนที่กลุ่มหญิงสาวจะชะงักเล็กน้อยแล้วเบนสายตามาทางเด็กหนุ่มจนเจ้าตัวสะดุ้งแล้วรีบซ่อนตัวอย่างแนบเนียน

กลุ่มหญิงสาวขมวดคิ้วเป็นปมแล้วกลับไปยืนรวมตัวกันเป็นวงกลมเช่นเดิม หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นระรัวอย่างตื่นตระหนกกลัวเหลือเกินว่ากลุ่มหญิงสาวที่เป็นแม่มดที่กำลังยืนรวมตัวกันนั้นจะรู้ตัวว่าเขาแอบอยู่

“เอาล่ะ ใจเย็นๆเข้าไว้ทำตามที่พ่อเคยสอนไว้สงบนิ่ง สงบนิ่ง สงบนิ่ง ผิวน้ำเป็นดั่งจิตใจที่ต้องทำให้สงบนิ่งเข้าไว้”

เด็กหนุ่มพึมพำพร้อมกับพยายามคลานหนีออกไปเบาๆเพื่อไม่ให้ใครจับได้ดวงตาทั้งสองสีสั่นไหวเล็กน้อย

หมับ!

อ๊า!?

“จะไปไหนเหรอจ๊ะหนุ่มน้อย? มาคุยกับพี่สาวก่อนสิอย่าพึ่งไป”

ปรากฎหญิงสาวผมสีทองยาวจนถึงกลางหลังดวงตาสีน้ำเงินดุจท้องทะเลอยู่ในชุดแม่มดสีขาวสวมทับด้วยผ้าคลุมสีดำและมีหมวกปลายแหลมสีขาว

และตอนนี้หญิงสาวคนนี้กำลังจับหางหมาป่าสีดำของเด็กหนุ่มอยู่ทางเจ้าตัวก็สะดุ้งด้วยความตกใจ 

“พ-พี่สาว ป-ปล่อยหางผมก่อนเถอะนะครับ มันเป็นจุดที่ไวต่อสัมผัสของผมนะ”

“แหมๆ~ นานๆทีพี่สาวจะเจอพวกโยวไคที่เป็นหมาป่าแบบนี้แถมยังเป็นหนุ่มน้อยน่ารักอีกพี่สาวไม่คิดจะปล่อยไปง่ายๆหรอก”

หญิงสาวผมสีทองกล่าวออกมาพลางยกยิ้มขึ้นออกมาก่อนที่จะใช้แขนดึงร่างของเด็กหนุ่มเข้ามากอดแบบกระชับแน่น

“พี่สาวครับ....”

“ว่าไงจ๊ะ? มีอะไรรึเปล่าเห็นจ้องหน้าพี่สาวแบบแน่ชิดขนาดนี้พี่สาวก็เขินนะ”

“ทำไมต้องยิ้มกลบความเศร้านั้นด้วยล่ะครับ?”

“เอ๊ะ!?”

หญิงสาวผมสีทองอุทานออกมาอย่างตกใจขณะที่จ้องมองไปยังดวงตาข้างซ้ายสีเขียวประกายดุจมรกตจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำเงินดั่งน้ำทะเลของหญิงสาว

เด็กหนุ่มยิ้มออกมาเบาๆขณะที่หญิงสาวผมสีทองรู้สึกถึงความทรงจำที่พยายามลืมเลือนวาบเข้ามา มันคือความทรงจำยามที่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตไปจากอุบัติเหตุ

“ผมคิเนมะ อิมาวาริครับเป็นโยวไคหมาป่าครับ แล้วพี่สาวล่ะครับ?”

“พ-พี่ชื่อลาวิเนีย เรนี่ว่าแต่อิมาวาริคุงรู้ได้ไงว่าพี่มีเรื่องเศร้าใจ”

“ดวงตาข้างนี้ยังไงครับ”

อิมาวาริชี้ไปยังดวงตาข้างซ้ายที่เป็นสีเขียวประกายดุจมรกตที่ตอนนี้นัยย์ตาปรากฎวงสีฟ้าซ้อนๆกัน

 ลาวิเนียต้องไปยังดวงตาข้างซ้ายที่เป็นสีเขียวประกายดุจมรกตที่ตอนนี้นัยย์ตาปรากฎวงสีฟ้าซ้อนๆกัน ก่อนที่ร่างบางจะดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจแล้วกล่าวด้วยความตกใจว่า

“เซคริตเกียร์! แถมพลังระดับนี้มันระดับเดียวกับของฉันที่เป็น1ใน13ลองกินุส!”

“ผมใช้ได้แค่อ่านอารมณ์ของคนอื่นเท่านั้นเองแหละครับ สุดท้ายมันก็แค่สิ่งที่ไร้ประโยชน์ แต่คุณพ่อกับพวกคุณแม่บอกว่ามันสุดยอด”

อิมาวาริยิ้มรับออกมาพลางกุมมือของลาวิเนียแล้วเขย่งตัวขึ้นไปลูบหัว(อิมาวาริสูง157เซ็นติเมตร สูงกว่าคาสึกิที่เตี้ยที่สุดในOCไรท์2เซ็นติเมตร//หลบดาบคนเตี้ย)ของลาวิเนีย

“เพราะงั้นพี่สาวอย่าเศร้าไปเลยนะครับ พ่อแม่ของพี่สาวก็คงไม่อยากให้พี่สาวเศร้านะครับ”

“อืม! ขอบคุณนะอิมาวาริคุง”

ลาวิเนียยิ้มแล้วกอดตัวของอิมาวาริแน่นกว่าเดิมแต่ทันใดนั้น

“ลาวิเนียเอ๋ยเจ้าควรส่งโยวไคตนนั้นมาให้พวกเราดีกว่านะ”

TBC.

#จบไปแล้วเน้อตอนแรก

#พระเอกเรานามสกุลคิเนมะด้วยแฮะ

#เซคริตเกียร์ของพระเอกเรานี่น่าสนใจแฮะ