อี้เหลียน

เรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียน ตัวละคร สถานที่ เหตุการณ์ ล้วนสมมติขึ้น มีการอ้างอิงประวัติศาสตร์ประกอบเป็นฉากการดำเนินเรื่องเพื่อเพิ่มอรรถรสและความสมจริงเท่านั้น

คำพูดและพฤติกรรมใดๆ ของตัวละครไม่ได้มีเจตนาดูถูก เหยียดหยาม หรือแบ่งแยกใดๆ นอกจากเป็นไปเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ดังนั้นโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ผู้แต่งถนัดเดินเรื่องไปเรื่อยๆ แล้วสอดแทรกเหตุการณ์ต่างๆ เข้ามา อ่านได้ทุกเพศทุกวัย ถูกจริตใครก็ไปกันต่อน๊า  ^ ^   ขอบคุณทุกคนที่สนใจแวะเข้ามา หากมีข้อผิดพลาดประการใด หรือหลุดๆ ไปบ้างต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าด้วยจ้า.

----------

ตัวอย่างจากบางตอน

ฝนตกหนักท้องฟ้าที่มืดมิดมีแสงสว่างวาบเป็นระยะสลับกับเสียงฟ้าร้อง

'เจ้าขุน ! ไปแจ้งข่าวนี้ให้คนในค่ายรู้ ไปทางที่พวกเรามา แต่อ้อมไปอีกสักหน่อยเพื่อหลบพวกมัน'

'แล้วพี่แก้วล่ะ !'

'ข้าจะล่อมันไปอีกทาง เอ็งไม่ต้องห่วงข้า'

… 

'ฉับ !'

นางรู้สึกเสียววาบที่แผ่นหลัง และเหมือนกำลังตกจากที่สูง แล้วเสียงรอบข้างก็หายไปมีแต่ความเงียบ 

                        …..

จากนั้นก็มีคนร้ายอีกสองคนวิ่งเข้ามา นางใช้ดาบที่อยู่ในมือทั้งสองข้างรับดาบของคนร้ายคนแรกแล้วใช้เท้าถีบคนร้ายคนที่สองออกไป

สองพี่น้องที่ตอนนี้ประคองหญิงร่างท้วมไว้ต่างมองการต่อสู้ตรงหน้าตาค้าง

 "กระบวนท่าต่อสู้ของนางดูประหลาดนัก" เหวินชวูเยว่รำพึงเบาๆ

เหวินถงพยักหน้าช้าๆ "..นางเอาชายกระโปรงไปเหน็บเอว ..ก็ดูประหลาดยิ่งนัก"

                        .....

"เสื้อผ้าพวกนั้นรุ่มร่ามยิ่ง…"

"เพียะ !" อี้เหลียนพูดยังไม่ทันจบฝ่ามือแม่นมหลี่ก็ตีลงมาบนมือข้างที่กำลังเอื้อมไปหยิบเม็ดแตงโมในชาม

"สตรีทั่วไปก็แต่งกายเช่นนี้ทั้งนั้น อย่ามัวแต่กินรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า" แม่นมหลี่ทำเสียงดุ

"..ใส่ก็ยาก เดินเหินก็ลำบาก ข้าไม่เป็นสตรีทั่วไปได้หรือไม่" อี้เหลียนพูดจบก็โดดผลุงลงจากตั่งอย่างรวดเร็วเพื่อหลบฝ่ามือแม่นมหลี่.

----------

หมายเหตุ

   ผลงานเรื่องนี้เป็นการสร้างสรรค์ของผู้แต่ง ได้รับการคุ้มครองตามกฎหมายลิขสิทธิ์ 

   จึงขอสงวนลิขสิทธิ์ © ในการคัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ปรับแต่ง หรือดำเนินการใดๆ กับทั้งเนื้อหาบางส่วนหรือทั้งหมด โดยไม่ได้รับการอนุญาตจากผู้แต่ง.