คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : โจมตีผู้ใช้เทย์กุ
"เฮ้อ.... เหงาอ่า~~ เดินอยู่คนเดียว" เนโกะผู้ที่กำลังเดินอยู่คนเดียวกลางถนนภายในเมืองดังขึ้นมา รอบๆตัวเธอนั้นแทบจะไม่มีใครเลย อีกอย่างปลาแห้งที่เอามาด้วยก็หมดแล้ว แต่ก็คิดปัดๆไปแล้วล่ะ ยังไงจบภารกิจนี้ก็จะได้ปลาตากแห้วมา30ตัว!!!
"หุหุหุ เรานี่มันสุดยอดจริงๆ" เนโกะชมตัวเองไปเรื่อยๆเพื่อเรียกกำลังใจออกมา และในขณะที่เธอกำลังเดินไปเรื่อยๆอยู่นั้น สายตาก็ไปสะดุดกับซอยหนึ่ง ในทีแรกเธอเดินผ่านซอยนั้นไปอย่างไม่คิดอะไร และเมื่อเลี้ยวกลับมาเธอก็ได้เห็นกับสิ่งที่เธอไม่คาดคิด
"แม่?" เธอเดินไปหาคนนั้นที่คิดว่าเป็นแม่ของเธออย่างไม่รอช้า แต่ว่าคนที่คิดว่าเป็นแม่ของเธอนั้นได้หันหน้าไปอีกทางหนึ่งแล้วออกเดิน เนโกะรีบออกวิ่งทันที
"ด.. เดี๋ยว! รอก่อน!" เนโกะได้วิ่งตามไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่ใดที่หนึ่งในเมือง มันเป็นลานกว้าง แถมในตอนนี้นั้นแถวนี้ก็ไม่มีใครอยู่เลย
หญิงที่อยู่ตรงหน้านั่นคือแม่จริงๆงั้นหรอ? เธอหยุดเดินแล้วหันมาหาเนโกะ เธอไม่ได้มองหน้าเนโกะแต่อย่างใด เนโกะเธอนั้นได้เดินไปหาพร้อมกับรอยยิ้มตอนที่อยู่กับครอบครัว เหลือเพียงไม่กี่เซ็นก็จะถึงตัว เนโกะได้หยุดเดินแล้วมองไปที่ใบหน้าของหญิงคนนั้นอย่างตื่นเต้นว่าจะได้เจอกับแม่อีกครั้ง แต่ทว่า....
"แกน่ะ.... ใช่แม่จริงๆงั้นหรอ?" น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไปเป็นความเย็นชาถึงที่สุด ตามมาด้วยเธอที่เรียกดาบออกมาพร้อมกับพุ่งเข้าไปโจมตีอย่างรวดเร็ว
'หลบได้!?' เนโกะหันหัวกลับไปดูหญิง ไม่สิเค้าเปลี่ยนไปเป็นชายและมีสิ่งที่เรียกว่าเทย์กุอยู่บนหัวของเค้า
"แน่นอนว่าชั้น หลบได้"
'อ่านใจเรา?'
"ปิ๊ง.. ป่อง เทย์กุสเปคเตอร์ หนึ่งในความสามารถทั้ง5 หยั่งรู้.. สามารถล่วงรู้ความคิดหรือท่าทางของคนอื่นได้
"โห... หลบได้งั้นหรอ งั้นแกก็ลองหลบนี่หน่อยเป็นไง!?"
ฝึบ.... กึ๊กๆ! ครืน~~
ดาบของเนโกะค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นพร้อมกับเรืองแสงสีแดงออกมา แสงนั้นมีออร่าของไฟอันร้อนแรงอยู่ด้วย และแล้วหลังจากนั้นเนโกะก็ฟาดมันลงมาอย่างรุนแรง
"ย๊าา!!"
ทั้งๆที่เนโกะฟามมันลงไปอย่างแรนจนอาจเกิดเสียง แต่มันกลับไม่มีเสียงอะไรเลยสักนิดเดียว หวังว่ามันคงไม่ไปรบกวนพวกทหารยามเข้าหรอกนะ
ฝุ่นควันได้หุ้งกระจายไปซักพักก่อนที่จะมีร่างของแซงค์โผล่ออกมาจากหมู่ควันพวกนั้น
'หลบได้?......'
"ฮะฮะ.... ดูเหมือนแกจะแข็งแกร่งพอดูเลยนะไอ้หนู ชั้นจะมองรางวัลให้แกหน่อยละกัน!" แซงค์วิ่งเข้ามาโจมตีเนโกะ เค้าได้ชักมีดออกมาจากมือทั้ง2ข้างของเค้า
เนโกะก็เช่นกัน เธอไม่สนว่าเค้าจะมายังไง เนโกะเธอรีบปรับขนาดให้ดาบกลายเป็นขนาดปกติ ลงน้ำหนักใหม่เป็น2กิโลกรัม ธาตุดิน
"ถ้างั้นแกก็รีบๆลงโลงไปซะ! ย๊าาา!!"
ดาบแรกเธอเหวี่ยงดาบจากล่างขึ้นฟ้าอย่างรวดเร็วและรุนแรง แต่แซงค์ก็รับดาบนั้นได้สบายๆ พร้อมกับสวนกลับมาโดยการที่ จ้วงมีดเข้าหน้าตรงๆ แต่ด้วยตัวที่เล็กกว่าของเนโกะ เธอหลบได้ทันพร้อมกับใช้เท้าง้าวขึ้นฟ้าอย่างรวดเร็วแล้วฟาดมันลงมาใส่มีดนั้นข้างที่พยายามทิ่มใส่เธอ แต่ว่าการทำอย่างงั้นมันไม่ทำให้สิ่งที่เธอคิดไว้มันเกิดขึ้นจริง
"ไม่หัก?"
ชิ้ง!
ก็มีมีดอีกข้างหนึ่งเฉี่ยวมาทางแขนข้างขวาของเธอ เนโกะรีบโดดถอยออกในทันที
"อึ๊ก..." เธอสบถออกมาก่อนที่จะหันไปดูปากแผลที่กำลังมีเลือดไหลออกมาอย่างถี่ๆ
"เอ้าๆ ร้องขอชีวิตซะ-"
"ฮะๆๆๆๆ เก่งเหมือนกันนี่แก โจมตีชั้นโดนทีนึงด้วย"
"หึ.... ฝีมือของชั้น ต้องเหนือกว่าแกอยู่แล้ว"
"ถ้างั้นก็... ลองนี่หน่อย.... เป็นไง" (โทนเสียงต่ำ)
ฝึบ! ชิ้งๆๆๆๆ
อยู่ๆต่ำแหน่งของเนโกะก็เปลี่ยนไปเป็นข้างหลังของแซงค์พร้อมกับวิถีดาบที่อยู่ข้างหน้าของเธอ
"ก... เกิดอะไรขึ้น?"
ชี่~~ ตุบ
"อั๊ค... "
ร่างของแซงค์ได้เกิดบาดแผลขึ้นมามากมายจนเลือดพุ่งกระฉูดออกมา แน่นอนเค้าทรุดลงไปที่พื้น แต่ว่าก็ยังไม่หมดสติ ตามมาด้วยที่เค้ากระอัคเลือดออกมา เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมเราถึงล้ม? แผลพวกนี้มันอะไรกัน? ในหัวของเค้าเกิดคำถามขึ้นมากมาย
"อะไรๆ เทย์กุของนายมองเห็นอนาคตได้ไม่ใช่หรอ? กะอีแค่เร็วกว่าแสงถึง60เท่าเอง นี่น่ะหรอแซงค์จอมบั่นเศียร แค่หัวของชั้นยังตัดไม่ได้เลย" เนโกะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก
"หุบ.. ปาก!"
แซงค์เตะพื้นพุ่งเข้าหาเนโกะอย่างรวดเร็วโดยไม่สนบาดแผลบนตัวของเขา แต่ก็เอาเถอะยังไงตอนนี้ก็มีพวกมาแล้ว... 2คน
ติ้ง! ติ้ง!
ดาบทั้งสองเล่นพุ่งลงมาตรงหน้าของแซงค์ ปักลงที่พื้นหิน ตามมาด้วยร่างของคน2คนที่โดดลงมาจากฟ้ายามค่ำคืนอย่างงดงาม มาเก็บดาบนั้นของตัวเอง
"เจอตัวล่ะ" อากาเมะ
"ไม่เป็นไรนะ! เนโกะ" ทัตซึมิ
"ค่ะ.... ชั้นไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว ว่าแต่ช้าจังฟระ ไม่สิ.. จะมาทำไมเนี่ย"
"ห๊าา!? คนเค้าอุตส่ามาช่วยยังจะพูดแบบนั้นอีกเรอะ!?" ทัตซึมิหันมาโวยวายใส่เนโกะ
"ก็ชั้นจะจัดการมันได้แล้วนี่นา" เนโกะอมแก้มป่องหลบตาของทัตซึมิ
"หืม... พวกแกน่ะ ทำยังไงกับเสียงพวกนั้น?"
"เสียง?" อากาเมะ
"ก็นั่นไง เสียงที่ไม่อยากฟัง แต่ก็ยังได้ยิน เสียงของคนที่ถูกพวกแกฆ่า เสียงร้องจากอเวจี เสียงที่เต็มไปด้วยความอาฆาตพร่ำบอกให้รีบๆตามลงไปในนรก แล้วพวกแกล่ะ?"
"ชั้นไม่เคยได้ยิน... " อากาเมะพูดหน้านิ่ง
"ถึงจะพึ่งเข้าวงการไนท์เรด....ชั้นก็ไม่เคยได้ยิน" เนโกะ
"ชั้นด้วย" ทัตซึมิ
"ว่าไงนะ? ไอ้ชั้นก็นึกว่านักฆ่าอย่างพวกแกจะเข้าใจความรู้สึกแบบเดียวกันนั้นซะอีก"
"นี่.. ยัยอมนุษย์แมวนั่นน่ะ เหมือนชั้นเคย... เห็นคนที่หน้าตาเหมือนแกนะ"
สีหน้าของเนโกะเปลี่ยนไปเป็นความสงสัยและตกใจไป ความกดดันภายในตัวของเธอก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นด้วย
"เมื่อกี้แก ว่าไงนะ?"
[....................................]
ความคิดเห็น