[Fic​ Akame​ ga​ kill]​ มาเกิดใหม่ทั้งทีก็ขอรู้สึกดีบ้างเถอะ

ลำดับตอนที่ #4 : ภารกิจแรกของเนโกะ

     วันต่อมายามเช้า.... อากาเมะก็พาเนโกะไปหาวัตถุดิบในการทำอาหาร​ ซึ่งมันก็ไวเอามากๆ​ เนื่องจากอากาเมะเล่นเอาล่าแต่สัตว์อย่างเดียว ส่วนเนโกะก็หาแต่ปลา​ และช่วงสุดท้ายก็ได้เก็บผักตามทาง​ ตอนที่ได้ไปล่าปลา​ เนโกะก็ได้ล้างเนื้อล้างตัวเอาคราบเลือดเมื่อคืนออก​ ส่วนชุดก็เอามาแล้ว​ เจอมันอยู่ในตู้เสื้อผ้าในห้องเก็บของ​ ชุดก็ไม่มีไรมาก​ กระโปรงสั้นสีดำ​ เสื้อเชิ้ต​สีขาวและเสื้อคลุมสีฟ้าที่ใส่ทับอีกที​ ปิดท้ายด้วยโบจากเชือกสีเขียว

     ภายในห้องครัว

   "จะทำอะไรกินหรอ​ อากาเมะ?" เนโกะที่กำลังใส่ผ้ากันเปื้อนพูดขึ้นมา

   "เนื้อ....." 

   "ผักล่ะ?" เนโกะถามต่อพลางหยิบผักต่างๆตามตู้ในห้องครัว​ แล้วเอามาวางไว้ตรงหน้าของเธอและอากาเมะ

   "ไม่..."

   "เนื้อหรอ.... อืม~~~" 

  วื๊บ... 

     จู่ๆดาบคาตานะของเนโกะก็โผล่ออกมาจนทำให้อากาเมะสะดุ้งถอยออกห่าง​ เพื่อความปลอยภัย​ อีกอย่างมีดที่เธอถือนั้นก็ตั้งท่าเตรียมจะสู้แล้วด้วย

   "จ... ใจเย็นอากาเมะ​ ชั้นจะเอามันมาหันผักเองนะ" 

     อากาเมะที่ได้ยินดังนั้นเธอก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเดินมาสับเนื้อที่วางอยู่ตรงเขียง​ ในขณะนั้นเองเธอก็ถามกับเนโกะในหลายๆอย่าง

   "เธอจะใช้ดาบนั่นหั่นผักหรอ?" 

   "อืม" 

     ดาบบนมือของเนโกะหดเล็กลงจนขนาดเท่ากับมีดหัน

   "มันเล็กลง?" 

   "ใช่แล้วล่ะ​ มันคือความสามารถอย่างหนึ่งของมันน่ะ​ เจ๋งใช่มั้ยล่ะ" เนโกะเอ่ยพลางหั่นผักที่วางอยู่​ อย่างระรื่น​ เพราะว่าเมื่อเธอลงมีดลงไป​ ผักมันก็ขาดออกจากกันอย่างสวยงามแล้ว

   "คมจังนะ" 

   "ใช่มั้ยล่ะ​ นี่ก็ความสามารถอย่างหนึ่งของมันด้วยนะ" เนโกะโยนผักลงหม้อต้มที่พึ่งเอาขึ้นเตา

   "ความสามารถของดาบเธอ.....​มีอะไรบ้าง?" 

   "คงประมาณว่า.....​ปรับขนาดได้ตามใจนึก​ ปรับความคมได้​ ปรับน้ำหนัดได้​ ผู้ใดที่จับนอกเหนือจากชั้นที่ไม่ได้อนุญาติ​ จะตายภายในหนึ่งชั่วโมง.... ประมาณนั้นน่ะ" เนโกะพูดด้วยใบหน้าระรื่น​ ก่อนที่เธอจะเดินไปหยิบปลาที่ตัวเองได้จับมา​ มาหันเป็นชิ้นๆสวยงาม​ ที่เธอทำแบบนั้นกลับปลาได้​ ก็เพราะครอบครัวของเธอที่เป็นอมนุษย์​แมวล่ะนะ

   "จับ... แล้วจะตาย?" อากาเมะทำหน้าสงสัย

   "อื้ม! ลองดูหน่อยมั้ยล่ะ" เนโกะยื่นดาบขนาดเล็กเท่ามีดให้อากาเมะ

   "ไม่ล่ะ​ ชั้นยังไม่อยากตายแบบนั้น" 

   "ไม่ต้องห่วงน่า​ อีกอย่างชั้นก็อยากรู้ด้วยว่ามันเป็นยังไง​ และเมื่อเธอโดน​ ชั้นก็จะถอนคำสาปให้เอง​ ถอนง่ายๆเพียงแค่แตะน่ะ" เนโกะชูนิ้วโป้งและทำหน้าระรื่นว่าจะไม่เป็นอะไรแน่นอน​ ตั้งแต่ได้ดาบนี้มาก็ยังไม่มีใครอื่นมาจับ​ นอกจากเธอเลย

     อากาเมะลังเลก่อนอยู่สักพัก​ ก่อนที่เธอจะค่อยๆยื่นมือเข้าไปจับมัน​ แต่ว่าอีกเพียงแค่นิดเดียว​ จู่ๆก็มีคนเข้ามาขัดจังหวะ

  ปัง! 

   "ฮาย!! เช้านี้กินอะไรงั้นหรอ" 

   "อ๊ะ... อรุณสวัสดิ์​เลโอเน่" เนโกะรีบซ่อนดาบทันที​ ท่าทีอย่างงั้นมันทำให้อากาเมะและเลโอเน่สงสัยเป็นอย่างมาก​ แต่พวกเธอก็เลือกที่จะไม่ถาม

.

.

.

     ตกเย็น​ ช่วงวางแผนทำภารกิจ​ ในตอนนี้พวกเราก็อยู่ที่ห้องประชุมกัน พูดง่ายๆก็ห้องที่เจอบอสนาเจนด้าครั้งแรก​นี่แหละ​ แต่ว่าตอนนี้บอสนาเจนด้าไม่อยู่

   "เลโอเน่​ ช่วยบอกแผนมาที" ลาบัค

   "แผนน่ะหรอ..... ยกไปทั้งตี้เนี่ยแหละ​ ปิ้ง" เลโอเน่ทำท่าทางแอ๊บแบ๊ว​ เหมือนลูกแมวที่ผ่านทางมา​

   "อย่าบอกนะว่า3วันมานี่​เธอไม่ได้ไปสอดแนมเลยสินะ" 

   "แม่นแล้วจ่ะ​ อั๊ค!" เสียงหมัดของทุกคนที่พุ่งเข้าหัวของเลโอเน่​ จนทำให้หัวของเธอมุมลงพื้นเลย

   "บลั๊ค.... อ๊าา​ ชั้นแค่ล้อเล่นเฉยๆเอง​ ที่จริงมันก็ไม่ได้เสมอไปหรอกนะ​ เรื่องสอดแนมอ่า​ ชั้นก็ไปอยู่หรอกแต่.... "

   "แต่?"

   "ชั้นโกงเงินคนแถวนั้นไว้เยอะเลยมัวแต่หนี​น่ะ​ ปิ้ว... อั๊ค!" 

   "ลงไปนอนกับพื้นอีกทีเลยไป!" ไมน์

   "กรณีอย่างงี้ก็คงไปทั้งหมดล่ะนะ​ เอาล่ะ​ ไปลุกกันเถอะ!" บลาส

   "ฮะฮะ..... "

      หลังจากนั้นพวกเราก็ไปยังสถานที่ที่ทำภารกิจ​ ภารกิจในครั้งนี้คือการฆ่าครอบครัวหนึ่งทั้งครอบครัว​ เหตุของคนพวกนั้นคือต่อหน้าพวกสามัญ​ชนจะดีเอามากๆ​ แต่เมื่อตีสนิทจนได้ที่แล้ว​ พวกเค้าก็จะพาพวกนั้นไปชำแหละและฆ่าทิ้ง​ พวกนั้นทำเหมือนกิจวัตร​ของครอบครัวไปเลยล่ะ​ เนโกะรู้จักชื่อแค่คนเดียวคือ​ อาเรีย​ เพราะมีครั้งนึงที่เธอเคยพบกับอาเรีย​ ในตอนนั้นอาเรียพยายามชักจูงเนโกะให้ไปบ้านของเธอ​ แต่เนโกะก็ตอบว่าไม่อย่างแน่วแน่​ เลยทำใหเธอรอดมาได้ในตอนนั้น

     ในตอนนี้พวกเรากำลังยืนอยู่กลางอากาศบนเส้นใยเทย์กุครอสเทลของราบัคที่กำลังขึงอยู่บนฟ้า​ เส้นผมของเนโกะและทุกคนนั้นกำลังปลิวไสวไปตามสายลมที่พัดผ่านยามค่ำคืน​พร้อมกับรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความตื่นเต้นและความสนุก​ที่อยู่ตรงหน้า​ ทุกคนไนท์เรดได้กวาดสายตาไปยังพวกทหารจำนวนหนึ่งที่ยืนจ้องพวกเรายืนอยู่กลางอากาศในยามค่ำคืนเตรียมที่จะสังหาร​ ยกเว้นเชเล่ที่ลงไปประเดิมในคฤหาสน์​แล้ว​ เนโกะรู้ได้เลยว่าเธอนั้นได้ฆ่าไปแล้วมากกว่า2คน​ และเมื่อเนโกะได้มองลงไปที่หน้าต่างแห่งหนึ่งเธอก็ได้เห็นชายคนหนึ่งที่กำลังยืนจ้องอยู่ด้วยความตกใจ​และความลังเล ไม่ทันไรเค้าก็ได้วิ่งหายไปในที่สุด​ 

   "ทหารข้างล่าง​ ชั้นจะจัดการเองค่ะ" เนโกะกล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก​ ก่อนที่เธอจะกระโดดลงจากเส้นใยเทย์กุของลาบัค​ ไปหาพวกทหารยามพวกนั้น​ 

     ในจังหวะที่อยู่บนอากาศกำลังเคลื่อนที่ลงไปที่พื้น​ ดาบคาตานะของเธอก็ปรากฏออกมาบนมือข้างขวาของเธอ​ 

   'ขนาด... เล็กกว่าปกติ4ซม.​ หนัก2กิโลกรัม​ ธาตุไฟ'​ ดาบคาตานะของเธอค่อยๆลุกโชนออกมาเป็นสีแดง​ ทั้งคมดาบนั้นเต็มไปด้วยไฟอันร้อนแรง​ เมื่อเธอลงถึงพื้น​ เธอก็ก้าวหาศัตรูอย่างช้าๆ

[....................................]​