หัวขโมยแห่งบารามอส &โคนัน

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่5 หาผู้เดินทาง กับนักเขียนสุดหล่อ???????????????

หวัดดีคาบบบบบ

อะแฮ่มๆๆ!!!!!!

ขอแนะนำตัวหน่อยนะคาบผม

อันตัวผมรูปงามนามเพราะว่า     เลอัส   พี่ชายสุดหล่อ  แถมหน้าตาดีของเรนอนจัง   น้องสาวสุดเลิฟ^o^   ผมไม่ได้ห่วงน้องสาวนะคาบ^_^  (  ใครจีบตายนะเฟ้ย!)

โอ้!ตายแล้ว! เมื่อกี้ไม่มีใครได้ยินใช่ไหม  สรุปว่าใช่ก็แล้วกัน^_^  (ภูตในใจ- เขารู้กันทั่วแล้ว)

ในตอนนี้น้องเรนอนจังกำลังติวเข้มกับการสอบอย่างหนักมั่กมาก        ส่วนกระผมนะหรือ  55555+ ผมมันฉลาดอยู่แล้วคาบ(จิง?)   เลยได้เล่นคอมอย่างนี้แหละคาบ  น่าสงสาร  เรนอนจัง  น้องสุดเลิฟจิงๆ  5555555555555+(ภูตในใจ-มันสงสารน้องจิงๆหรือป่าววะ  เฮ้อ...!เหนื่อยใจ)  

ด้วยความที่น้องสาว(สุดหวง)กำลังเตรียมสอบอยู่   กระผมจึงได้จะมาแต่งเรื่องนี้ให้เพราะคุณน้องขอร้อง(ภูตในใจ- หรือแกอยากแต่งเองวะ   โป้ก!    เรอัส – แกนะเงียบไปเลย)รับรองว่ามันส์ไม่แพ้กันเลย  ^^ 

โปรดติดตามคาบ^*^

เฟรินเมื่อออกมาจากห้องของเรนอนแล้วรีบเดินทันที    แต่กลับมีมือใหญ่มาจับที่ข้อมือของตน    ทำให้เฟรินหันกลับไปมองก็พบกับสายตาที่เย็นดุจน้ำแข็งมองมาที่ตนอย่างดุๆ

“เธอจะไปไหน?  เฟลิโอน่า”คาโลถามพร้อมกำข้อมือบางแน่น

“เรื่องของฉัน!  ว่าแต่ปล่อยมือสักที   ฉันเจ็บนะเฟ้ย!”  เฟรินพูด   พร้อมพยายามแกะมือใหญ่ออก   แต่มือใหญ่กลับกำแน่นยิ่งขึ้น

“ไม่!  จนกว่าเธอจะบอกฉัน  เฟลิโอน่า!”คาโลพูดพร้อมกำข้อมือบางแน่น

“โอ้ย!   ก็ได้  ฉันบอกก็ได้   ฉันก็จะไปหาคนที่จะมาช่วยเราไงละ  ผู้ใช้เวทไงละ?”เฟรินบอกคาโลพร้อมรีบเอามือออก  เมื่อคาโลคลายมือออก

“แล้วใคร?”คาโลถามต่อหลังจากที่ปล่อยมือ

“ก็........พวกรุ่นพี่ไงละ  อะ!รีบไปกันเถอะคาโล”เฟรินรีบลากคาโลที่กำลังงงอยู่

ณ  ห้องของบรรดารุ่นพี่

“เฮ้อ.......  พวกรุ่นพี่หายไปไหนกันหมดน่า   ทั้งพี่โซมาเนีย   พี่ชิวาส   พี่ไธนอส    หรือแม้แต่พี่โรเวนก็เถอะ  (เฟริน-สงสัยไปหาน้องหญิงวิเวียนชัวร์1,000,000%5555+)”เฟรินพูดอย่างเหนื่อยใจเพราะเดินหามาทุกห้องที่รุ่นพี่พัก

“แต่ฉันว่านายคงลืมใครคนอีกนะ?  เฟลิโอน่า”  คาโลพูดชี้นิ้วไปที่ห้องหนึ่งซึ่งเป็นของ

 

รุ่นพี่ลอเรนซ์กับรุ่นพี่ลูคัส

“ฮึย.....ฉันไม่เอาด้วยหรอก  คาโล   รุ่นพี่ลอเรนซ์กับรุ่นพี่ลูคัสหรอก   น่ากลัว”เฟรินพูดพลางนึกภาพรุ่นพี่สองคน

“คิด.....อาราย....อยู่เหรอ    เฟ-รี่”เสียงนั้นทำให้เฟรินสะดุ้งขึ้น

“อะ!  พี่ลูคัส  กับ  พี่ลอเรนซ์    ซวยแล้วไง”  เฟรินอุทานเบาๆ

“อะไรซวยๆนะเฟรี่”ลูคัสถามพร้อมยิ้มให้   อย่างที่เฟรินไม่อยากเจอ

“เออ.......คือ.....ว่า......................ผมหมายถึงประตูห้องพี่นะฮะ   มันสวยดี”เฟรินพูดพร้อมจับประตู

“งั้นก็แล้วไป  ว่าแต่คาลี่กับเฟรี่มาทำอะไรที่เรือนหอของพี่กับลอรี่หรอ?”ลูคัสพูดพลางหลบมีดบินของลอเรนซ์

“นายเลิกพูดจาไร้สาระสักทีเถอะ  ลูคัส!  แล้วพวกนายสองคนมาทำอะไรกันที่เนี่ยหา?”  ลอเรนซ์ถามอย่างหงุดหงิด

“พวกผมมาหาพวกรุ่นพี่ครับ  ว่าแต่พวกรุ่นพี่ที่เหลือหายไปไหนหมดเหรอครับ”คาโลถาม

“เขาก็กลับบ้านกันนะซิ  คาลี่  นี้ปิดเทอมนะ   แล้วคาลี่มีอารายกับพวกพี่เหรอ?”ลูคัสถาม  ขณะที่คาโลจะพูดแต่เจ้าตัวดีแย่งตอบก่อน

“คือ....ว่า.....ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่ลูคัสสองคนนะฮะ”เฟรินพูด

“คุยตรงนี้ไม่ได้เหรอเฟรี่”ลูคัสถามอย่างสงสัย

“มันเป็นเรื่องสำคัญนะฮะ   ผมขอร้อง”เฟรินพูดพลางส่งสายตาอ้อนวอน

“ก็ได้ๆ  เฟรี่   งั้นนายรออยู่นี้กับคาลี่ก่อนนะ  เดียวฉันกับมา”ลูคัสพูดพร้อมเดินตามเฟรินไป

~15  นาทีผ่านไป~

เฟรินกับมาพร้อมกับลูคัสที่บัดนี้มีรอยยิ้มมาปรากฏอยู่บนหน้าอย่างเห็นได้ชัดท่ามกลางความสงสัยของลอเรนซ์และคาโลเมื่อเดินกลับมาถึงเฟรินจึงถามลูคัส

“โอเคนะครับ  รุ่นพี่”เฟรินพูดพร้อมยิ้ม

“ชัวร์อยู่แล้ว  เฟรี่   ขอบใจนะ”ลูคัสพูดพร้อมยิ้มระรื่น

“ไม่เป็นไรฮะ  คาโลไปกันเถอะ”เฟรินพูดพร้อมลากคาโลกลับ

-ในระหว่างทางที่จะไปห้องเรนอน-

“เฟริน  นายไปทำอะไรกับรุ่นพี่ลูคัส”คาโลถามอย่างดุๆ

“ไม่มีรายหรอกน่า  คาโล”เฟรินพูดแล้วยิ้มพร้อมเดินต่อ    แต่กลับถูกมือใหญ่คว้าตัวเข้ามากอด

“ปล่อยฉันนะ!  คาโล”เฟรินพูดพลางดิ้น

“นายบอกว่า  ไม่มีอะไร   ถ้าเกิดรุ่นพี่เขาทำอะไรนายแบบนี้บางละ  นายจะว่าอย่างไงรู้ไหมว่า    ฉันเป็นห่วงนายแค่ไหน”คาโลพูดพร้อมกอดอย่างเป็นห่วง

“เมื่อกี้นายบอกว่า  เป็นห่วงฉันเหรอ?”เฟรินถามคาโลที่บัดนี้หน้าขึ้นสีไปแล้ว

“ไม่มีอะไรช่างมันเถอะ” คาโลพูดพร้อมหันหน้าไปทางอื่น  แต่มือบางของเฟรินก็จับที่หน้าของคาโลหันกลับมาพร้อมพูดว่า

“ฉันรักนายเพียงคนเดียวนะคาโล”  หลังจากที่เฟรินพูดจบ   คาโลก็มอบจุมพิตแสนหวานลงบนริมฝีปากเรียว

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&& 

ณ  ห้องของเรนอน

หลังจากที่เรนอนนั่งเฝ้าคิลที่สลบอยู่ได้สักพักใหญ่

“คุณคาโลกับคุณเฟรินหายไปเลย!  เฮ้อ......แล้วนี้เมื่อไหร่คุณคิลจะตื่นซักทีละเนี่ย”เรนอนพูดพลางมองดูคิลที่กำลังนอนหลับอยู่

น่ารักจังเลยตอนหลับ   เรนอนคิดในใจพร้อมอดยิ้มน้อยๆ

“ผมคุณคิลนี้ยาวจัง   แถมนุ่มอีกตั้งหาก”เรนอนพูดเบาพร้อมจับผมคิลเบาๆ   แต่มือของคนที่หลับกลับคว้าจับข้อมือบาง  ทำให้เรนอนตกใจ

“ปล่อยเถอะค่ะ  คุณคิล”เรนอนพูดพร้อมแกะมือออกทันที

“นะ.......หนาวจังเลย.. ..”คิลพึมพำออกมา   โถ.....ที่แท้ก็ละเมอนี้เอง  เรนอนคิดในใจพร้อมเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากคิล

“ตายแล้ว!  ตัวร้อนจี๋เลย   เดียวเรนอนไปเอาผ้ามาเช็ดให้นะค่ะ”เรนอนพูดพร้อมวิ่งไปหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวคิล     ในขณะที่เรนอนกำลังเช็ดตัวให้คิลอยู่นั้น

“นะ..........หนาวจังเลย.....”  คิลบ่นพึมพำอีกเที่ยว

“เรนอนเช็ดตัวให้แล้วนะค่ะ”เรนอนพูดพร้อมเช็ดตัวคิล    ในขณะที่เรนอนกำลังจะเช็ดหน้าผากให้คิลอยู่นั้น  มือใหญ่กลับรวบมือบางทั้งสองข้างแล้วถึง  ทำให้เรนอนล้มลงมาบนเตียง   โดยมีคิลกอดอยู่

“ว๊าย!  คุณคิลค่ะ   ปล่อยเรนอนเถอะค่ะ”เรนอนพูดพลางดิ้น  แต่ไหนเลยแรงผู้หญิงจะสู้ผู้ชายได้   

“นะ.......หนาวจังเลย.....”        คิลพึมพำพลางกอดเรนอนแน่นเหมือนกอดหมอนข้าง

“ตื่นได้แล้วค่ะ   คุณคิลปล่อยเถอะค่ะ   เดียวใครมาเห็นค่ะ”เรนอนพูดพลางดิ้นอีกรอบ

แต่............

“เรนอน   เจ้าคิลฟื้นยัง........เออ......”คาโลพูดพร้อมเดินมาในห้อง  และเมื่อเห็นภาพที่อยู่ในห้องทำให้คาโลแทบช็อก

“คาโล  แกเป็นอะไรวะ  มีอะไรเหรอ”เฟรินพูดพลางมองดูในห้องกลับพบว่า  ภาพที่ทำให้คาโลแทบช็อกก็คือ   ภาพของคิลที่นอนกอดเรนอนที่กำลังดิ้นอยู่บนเตียง

“พวกนายมาทำอะไรกันที่หน้าห้องคนอื่น  หลบหน่อยฉันจะเข้าไปเอาของ”แองจี้พูดแล้วเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับมาทิด้า  แต่เมื่อเห็นภาพนั้นทำให้

“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ/กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”สองสาวของป้อมอัศวินถึงกับกรี๊ดลั่นทำให้คนที่กำลังละเมอเพราะพิษไข้ตื่นขึ้นมา

“พวกนายมีอะไรกันเหรอ   ให้คนป่วยนอนไม่ได้หรือไงกัน  หนวกหูโว้ย  คนจะนอน”คิลอย่างงัวเงียแล้วกอดเรนอนต่อ  แต่เมื่อคิลเริ่มลืมตาดูอีกทีก็

“เหวอ............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

ตอนจบนี้คิลร้องเหมือนเห็นผีเลยนะคาบ555555555+++

ไว้ถ้าน้องมีสอบอีกเมื่อไรพบกันนะครับ

แล้วเจอกันนะครับผม

อย่าลืมติดตามผลงานต่อนะคาบบบ